"jezelf zijn" in relaties

[Jyoti 0]

Hoi allemaal,

Gisternacht kon ik niet slapen en heb ik wat liggen nadenken hierover, ik heb geen grote theorie of vaststaande conclusie ofzo, gewoon wat gedachten waarmee ik zit te spelen en waarvan ik benieuwd ben wat jullie eraan toe te voegen hebben. Ik ben met name benieuwd naar ervaringen van mensen die al wat langer een relatie hebben, ook om te kijken of en hoe zoiets verandert in het verloop van een relatie, of voor de gehuwden, of er verschil zit in voor en na je getrouwd bent, maar ook mensen die niet in die situatie zitten mogen natuurlijk mee in gesprek gaan.

Dus, jezelf zijn. Je hoort zo vaak dat je jezelf moet zijn in een relatie, maar wat houdt dat nu in en hoever mag/moet je dat doortrekken.

Even de achtergrond van waaruit ik me dat afvroeg (euh, nee, een erg coherente post wordt dit niet hoor): Als gruwelijk onzeker tiener-Iria'tje dat haar allereerste vriendje had, wou ik vooral altijd maar leuk gevonden worden en durfde ik vooral niet zeggen dat ik een andere mening had dan hij want hij moest me eens niet leuk meer vinden. Word je niet blij van op den duur, dat had ik dan ook wel door, dus heb ik besloten dat, als ik nog eens een vriendje kreeg, die me maar leuk moest vinden zoals ik was en als hij dat niet kon, nuja, dag dan. Die houding werkte best lang en ik denk dat ze op zich best gezond is, maar ik trok het ook wel extreem door, zo van, geen enkele gêne of terughoudendheid hebben om mijn meest slechte, oncharmante en ronduit hinderlijke eigenschappen vrij de loop laten in een relatie en als mijn partner dat niet fijn vond dan vond ik dat hij niet moest zeuren want \"zo ben ik nu eenmaal, als je echt van me houdt moet je dat ook maar respecteren\". En als mijn partner me enkel mooi vond wanneer ik mooi gekapt en gekleed en gemakeupt was, vond hij me niet écht mooi, in een joggingbroek (ja, ik heb er eentje, echt waar ) en met een ongewassen ragebol op mijn hoofd moest hij me ook maar mooi vinden. Nu zit daar natuurlijk iets in hoor, maar ik weet niet, ik heb toch het idee dat het allemaal wel erg doorgetrokken was. Ik heb jarenlang gevonden dat je in een relatie radicaal elkaar moest aanvaarden met alle onhebbelijkheden en dat het nefast was om je beter voor te doen dan je bent. Maar misschien is jezelf een beetje beter voordoen dan je bent in een relatie nog niet zo slecht.

Daarmee bedoel ik trouwens niet dat je angstvallig een imago moet ophouden dat totaal niet overeenkomt met je persoonlijkheid en levensstijl, dat lijkt me noch haalbaar, noch wenselijk. Maar een klein beetje doen alsof je goede kanten net wat beter zijn en je slechte kanten net wat minder slecht is misschien wel gewoon goed. Eigenlijk wordt \"doen alsof\" best onderschat vind ik. Want nuja, \"jezelf\", wie is dat überhaupt? Bén ik mijn irritant grote mond, bén ik mijn neiging tot luiheid, bén ik de irrationele drama-queen die ik iets te gauw laat zien als ik boos ben? Natuurlijk is er zoiets als mijn persoonlijkheid die anders is dan de jouwe, maar ik denk wel dat dat niet te statisch gezien mag worden, wat je doet heeft ook best invloed op wie je bent. Als je je best doet om charmanter, eleganter, interessanter, geëngageerder, enzovoort over te komen, dan word je dat op den duur ook.

Hmmm, volgens mij ben ik het allemaal bitter slecht aan het uitleggen. Nogmaals, ik bedoel niet dat je in een relatie een perfecte-partner-masker moet opzetten uit angst voor wat je partner anders van je zou vinden ofzo, ik vind het zelf erg belangrijk dat je partner ook je valkuilen en mindere kanten kent en kan aanvaarden dat je ook maar gewoon een mens bent die fouten maakt enzo, en eerlijk kunnen zijn over problemen enzo vind ik echt een basiswaarde in een relatie. Het gaat me meer om van die eigenlijk best alledaagse dingen. Je mooi kleden en verzorgen ook als je daar niet zo'n zin in hebt, niet uit schrik dat je anders niet mooi genoeg bent, maar omdat het gewoon fijn is voor je partner als je er aantrekkelijk uitziet. De neiging om te zeuren over onbenullige dingen opzij zetten, niet omdat je partner je dan gelijk een saaie zeur vindt, maar omdat het leuker is voor hem/haar als je het niet doet. Jezelf net een tikkeltje verdraagzamer, rustiger, of net initiatiefnemender (is dat een woord?) opstellen dan je puur uit jezelf geneigd zou zijn te doen. Gewoon een beetje moeite doen om jezelf net wat beter te presenteren dan wanneer je alleen zou zijn en zo oncharmant kunt zijn als je zelf maar wilt.

Nee, volgens mij leg ik het nog steeds niet goed uit. Maar misschien snappen jullie wel een beetje waar ik het over heb?

[annzie 1]

Met je laatste alinea heb ik het idee dat ik wel een beetje begrijp wat je bedoeld. Ik ben het dan ook wel met je eens. Alhoewel ik er dan wel bij wil zeggen dat dat ook niet altíjd hoeft.

Je hoeft je niet altíjd rustiger, oplettender, verdraagzamer te zijn. Dat kan ook niet. Je kunt niet de hele dag beter voordoen dan je eigenlijk bent. Maar je kunt wel bijvoorbeeld proberen beter te luisteren en te onthouden wat er gezegd wordt als je lief iets persoonlijks deelt. Je kunt ook proberen verdraagzamer te zijn als je weet dat je lief een rotdag heeft. Gewoon iets beter je best doen op momenten dat het er écht toe doet. Dan wordt het uiteindelijk ook meer gewaardeerd denk ik.

[Raido 0]

Ik heb iets meer dan 3,5 jaar een relatie met mijn huidige vriendin. Er is wel het een en ander veranderd, je gaat elkaar toch nog steeds meer kennen en je leert elkaar ook waarderen in de meest vreemde en soms iritante dingen. Zo heb ik een enorme hekel aan onverwachte, niet geplande bezoekjes van mijn vriendin. Dat doen wij dus eigenlijk ook nooit. Hoe dan ook, soms is het vervelend als iemand zichzelf is, omdat dit anders is dan jijzelf bent. Ik doe dingen anders en vind het soms vervelend als mijn vriendin dat niet ook zo doet.

Er zijn ook dingen die ik weinig doe (opruimen) maar dan 'mag' mijn vriendin gewoon niet komen. Ik ga dan naar haar, waar het ook een rommeltje is. Ik kan me groen ergeren aan mijn eigen puinhoop, maar niet zo heel erg aan die van haar. Andersom laat ik alles op het laatste aankomen, wat ik prima vind. Doet mijn vriendin dit met haar studie dan kan ik daar zo gruwelijk pissig van worden en haar 'ernstiglijk komen te vermanen'. Soms kun je ook dingen blijven zeggen en dan 'weet' je het, maar toch ervaar je het niet zo.

Zo heb ik ooit iets gekregen waar ik echt van dacht dat ik dit nodig had en ging gebruiken. Dat is vier jaar terug. Ik kan er nu nog een avond over wakker liggen omdat ik het nooit gebruik en me daar vreselijk schuldig over voel. Mijn vriendin vind het echter helemaal niet erg, maar ik wel. Er zijn heel veel rustpunten als je elkaar leert kennen. Toch blijf je altijd veranderen, jezelf, je persoonlijkheid is een complex geheel. Waar hele normale, lichamelijk dingen (b.v.) grote invloed op kunnen hebben.

Jezelf bestaat uit vier dingen:

a) Extern over extern

(Wat anderen over je uiterlijk 'vinden', c.q. hoe anderen met je omgaan)

Intern over extern

(Wat jij van je uiterlijk vind, gaat niet of je van make-up houdt en dergelijke. Het is ook je persoonlijke ervaring in de buitenwereld)

c) Intern over Intern

Hoe jij je karakter vind en ervaart. Of je goed in je 'geest' zit e.d.

d) Extern over Intern

Hoe anderen jou ´karakter´ ervaren..

Al die dingen grijpen samen en in die vreemde samenvang van allerlei visies en meningen zit 'jezelf'.

Mijn lief zegt nogal eens de volgende twee dingen:

- "Ik vind het fijn om naar je te luisteren", wanneer ik weer aan de telefoon van de hak-op-de-tak, super-druk, ietwat-gefrustreerd aan het oreren ben over de filosofische complicaties van de vrije wil op de ervaring van muziekervaring. (Na 10 minuten bedenk ik dan dat ik wel heel veel en druk aan het monologen ben).

- "Ik vind je ook lief als je chagrijnig bent", wat ik één van de meest vervelende dingen vind.

[Dubito 0]

a) en d) zijn hetzelfde Raido, moet daar niet ergens 'Intern' staan?

Verder heel mooie posts tot nu toe. Mijn langste relatie duurde iets van 16 maanden, en da's alweer jaren geleden, dus ik heb inhoudelijk niet veel te melden, maar misschien schrijf ik nog wel eens een stukje over het waarom daarvan, want dat heeft zeker met het 'jezelf zijn' te maken.

[Raido 0]

Uploaded with ImageShack.us

Dank je, aanpassing gedaan. Geloof dat dit ongeveer mijn persoonlijkheidsvisie is

[JoostG 27]

In het begin van onze relatie was ik ook niet mezelf. Ik probeerde me zo leuk mogelijk voor te doen zodat ik niet tegen zou gaan vallen omdat een leuk meisje als zij natuurlijk veel beter kan krijgen..

Dat hou je dan vervolgens niet zo heel erg lang vol en nu, na bijna een jaar, ben ik (al een tijdje) behoorlijk mezelf. Het gekke is dat ze nog steeds bij me is en de relatie alleen maar beter wordt..

Ja, ik ben er zelf ook verbaasd over

[*nath* 0]

Ik moet zeggen dat dit een onderwerp is waar ik zelf stiekem erg veel moeite mee heb. Want welke kanten kun je wel laten zien en welke kanten niet? Of waarin kun je je beter beperken en waarin niet?

[annzie 1]

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 15:43:13 schreef *nath* het volgende: Ik moet zeggen dat dit een onderwerp is waar ik zelf stiekem erg veel moeite mee heb. Want welke kanten kun je wel laten zien en welke kanten niet? Of waarin kun je je beter beperken en waarin niet?

Ik denk dat je in eerste instantie (als je iemand net leert kennen) een beetje je goede kanten moet benadrukken en je slechte wat moet beperken. Maar het moet wel zo zijn dat je na een paar maanden gewoon alle kanten van jezelf moet kunnen laten zien. Dat je alles moet kunnen vertellen. En dat die ander ook je slechte kanten accepteert. En het is natuurlijk nooit slecht om aan je slechte kanten te werken, maar je moet niet krampachtig alle slechte dingen gaan tegenhouden ofzo.

[Jyoti 0]

Ja, ik weet het niet, dat vraag ik me dus af he, in hoeverre dat je inderdaad eenmaal je elkaar wat beter kent alle kanten moet laten zien. Dat je niet krampachtig dingen moet tegenhouden ben ik met je eens, maar ik vraag me meer en meer af of het niet goed is voor jezelf en voor je relatie om gewoon terwille van je partner toch een beetje "de schijn op te houden", je beter voor te doen dan je zelf vreest dat je bent. Ik heb wel eens de indruk dat slechte kanten de neiging hebben te groeien als je ze zonder "zelfcensuur" naar buiten laat komen, terwijl ze eerder minder prominent worden als je ze een beetje onder de duim houdt. Maar misschien heb ik het verkeerd voor.

[*nath* 0]

Je moet jezelf ook niet gaan verloochenen.

[annzie 1]

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 15:57:35 schreef Iriacynthe het volgende: Ja, ik weet het niet, dat vraag ik me dus af he, in hoeverre dat je inderdaad eenmaal je elkaar wat beter kent alle kanten moet laten zien. Dat je niet krampachtig dingen moet tegenhouden ben ik met je eens, maar ik vraag me meer en meer af of het niet goed is voor jezelf en voor je relatie om gewoon terwille van je partner toch een beetje "de schijn op te houden", je beter voor te doen dan je zelf vreest dat je bent. Ik heb wel eens de indruk dat sterke kanten de neiging hebben te groeien als je ze zonder "zelfcensuur" naar buiten laat komen, terwijl ze eerder minder prominent worden als je ze een beetje onder de duim houdt. Maar misschien heb ik het verkeerd voor.

Ja daar zit wel wat in.. Daarom vind ik ook dat je altijd aan je slechte eigenschappen moet blijven werken. En wat ik ook al eerder zei: op de momenten dat het écht uitmaakt beter je best doen dan je normaal zou doen. Je 'beter voordoen' dan je bent zeg maar.

[Jyoti 0]

@nath:

Maar dan kom ik weer uit bij de vraag in hoeverre je slechte kanten "jezelf" zijn. Ik heb wel eens het idee dat mensen bepaalde (goede of niet zo goede) gedragingen en denkwijzen te snel toeschrijven als iets wat deel uitmaakt van hun wezen, terwijl dat misschien een tikkeltje overtrokken is. Volgens mij klink ik ontzettend vaag nu, sorry, ik krijg helemaal niet zo goed onder woorden gebracht wat ik bedoel.

[annzie 1]

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 16:06:48 schreef Iriacynthe het volgende: @nath: Maar dan kom ik weer uit bij de vraag in hoeverre je slechte kanten "jezelf" zijn. Ik heb wel eens het idee dat mensen bepaalde (goede of niet zo goede) gedragingen en denkwijzen te snel toeschrijven als iets wat deel uitmaakt van hun wezen, terwijl dat misschien een tikkeltje overtrokken is. Volgens mij klink ik ontzettend vaag nu, sorry, ik krijg helemaal niet zo goed onder woorden gebracht wat ik bedoel.

Je slechte kanten zijn in zoverre jezelf, dat je eigenschappen hebt waar je héél moeilijk vanaf komt. Je hebt ook slechte dingen waar je eigenlijk niet zo'n zin in hebt om ervan af te komen, maar wel je wel vanaf kan komen. Dingen als vloeken, scheten laten in het openbaar, zijn allemaal aangeleerde slechte dingen waarvan je misschien niet zo'n zin hebt om ze af te leren maar het wel gewoon kan.

Plus dat je waarschijnlijk van jezelf wel kan weten wat echt 'van jezelf' is, of dat je het hebt overgenomen van iets/iemand. Of dat je het aangeleerd hebt gekregen.

[Benedictus17 0]

Eigenlijk herken ik wel wat hier gezegd wordt. Ik zit me ook wel eens af te vragen in hoeverre je je aan moet passen in een relatie. Natuurlijk moet je elkaar wel een beetje tegemoet komen, dat is logisch, maar hoever moet je dat doortrekken? Wanneer ben je niet meer 'trouw' aan jezelf?

Om even een voorbeeldje te geven:

Stel dat je elkaar wil zien of wil afspreken maar je hebt eigenlijk geen zin of niet zoveel tijd terwijl de ander je wel heeeeeel erg graag wil zien en je weet zelf ook wel dat je het waarschijnlijk leuk gaat hebben (maar het kost dan wel energie). Wat doe je dan? Doe je het dan wel, omdat de ander het heel graag wil en omdat je het zelf achteraf gezien toch wel leuk vond of moet je voet bij stuk houden en zeggen: nee ik ben moe/heb geen zin/moet nog veel doen o.i.d.

Als het zou gaan om schelden bijvoorbeeld zoals annzie zegt zou ik het weer minder erg vinden om dat niet te doen (niet dat ik dat veel doe). Gewoon omdat dat iets 'uiterlijks' is. Een eigenschap die je af kan leren. Dit zijn 'kanten' van jezelf die je kan aanpassen. Ook als het gaat om snel opvliegend zijn ofzo. Maar hoe zit het dan met je gevoel? Als je iets eigenlijk wel of niet wil en je daarom maar aanpast?

Ik weet btw niet of dit soort vragen ook in dit topic thuishoort en of ik het wel goed uitleg..

Wel boeiend dat hier nu een topic over is.

[annzie 1]

Als het vaak voorkomt dat je geen zin hebt om af te spreken dan vind ik dat je zo nu en dan die ander wel tegemoet moet komen en gewoon toch gaan. Maar is het maar heel zelden dan is het mi prima om een keertje te zeggen 'ik heb geen zin'. In dat eerste geval zou je je denk ik ook af moeten vragen of je wel een goede relatie hebt, als je heel vaak 'geen zin' hebt om af te spreken. Tenminste dat zou ik me gaan afvragen dan..

[Benedictus17 0]

Nouja het gaat dan ook niet zozeer om dat het vaker gebeurt ofzo. Het was meer een voorbeeld over 'een' situatie ofzo. Mijn punt is dus algemener gezegd: als je gevoel zegt dat het ene misschien beter is maar dat het andere op zich ook geen verkeerde optie is maar dat je liever je 'eigen' optie hebt. Wat doe je dan? Omdat je dan de ander niet teleur wilt stellen ofzo.

[annzie 1]

In het begin van een relatie zou ik altijd die ander tegemoet komen. Maar na een half jaar ofzo en zeker na bijna twee jaar zoals bij mij en mijn lief nu mag je vind ik toch wel een keertje voor je eigen optie kiezen. Na een langere tijd is de kans dat de ander aan jou gaat twijfelen ook veel kleiner, als je je 'eigen' keus maakt.

[Aviator 0]

Ik heb alleen de OP gelezen en niet alle reacties daarna, om zo blanco te zijn in mijn eigen reactie.

Voor mij was er 1 sleutel, die ervoor gezorgd heb dat ik ben wie ik ben en dat ik ben bij degene die voor mij het meest perfect is:

Leer jezelf zijn, in je slechtste eigenschappen en in de beste eigenschappen. Leer dat te accepteren en leer de punten die je van jezelf niet acceptabel vindt te veranderen. Verander niet omdat de ander dat wil, want dat houdt je nooit lang vol...

Als jij dingen van jezelf niet accepteerd, kan je partner dat sowieso niet doordat je zelf constant in conflict bent over dat deel wat je zelf niet accepteerd van jezelf.

Toen ik mijn partner leerde kennen was ik dat punt voorbij, mezelf accepteren, waardoor ik mezelf kon en nog steeds kan zijn. Het heeft voor mij altijd heel "normaal" verlopen, onze relatie. Doordat ik mezelf was, kon ik mijn partner nemen zoals hij was en viseversa.

Daarnaast ben ik dan ook wel iemand die gelooft in een "klik". Naast het volledig kunnen accepteren van elkaar en van jezelf, moet er nog een extratje zijn dat die relatie onderscheid van andere relaties in je leven....

dat is denk ik hoe ik het zie en ervaar.

Succes!

[annzie 1]

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 19:45:40 schreef Aviator het volgende: Ik heb alleen de OP gelezen en niet alle reacties daarna, om zo blanco te zijn in mijn eigen reactie. Voor mij was er 1 sleutel, die ervoor gezorgd heb dat ik ben wie ik ben en dat ik ben bij degene die voor mij het meest perfect is: Leer jezelf zijn, in je slechtste eigenschappen en in de beste eigenschappen. Leer dat te accepteren en leer de punten die je van jezelf niet acceptabel vindt te veranderen. Verander niet omdat de ander dat wil, want dat houdt je nooit lang vol... Als jij dingen van jezelf niet accepteert, kan je partner dat sowieso niet doordat je zelf constant in conflict bent over dat deel wat je zelf niet accepteert van jezelf.

Wat jij zegt is precies wat ik bedoel, alleen dan beter geformuleerd

[fader 0]

Weet je, ik denk dat het een beetje van beide kanten moet zijn. Jou gedrag is aan de ene kant verbonden aan je karakter, maar aan de andere kant ook met je wil. Aangeleerd gedrag dus. Vroeger was ik een vervelend agressief rotkind. Tegenwoordig ben ik niet meer een agressief rotkind (zo nu en dan wel vervelend ^^) maar ik heb me aangepast (ja dat heeft een wel paar jaartjes geduurd) omdat mijn omgeving dat niet van mij accepteerde.

Nu bedoel ik niet dat je je eindeloos moet aanpassen, maar als je van je partner eist dat die maar alles moet accepteren, zo niet dan donder je maar op, dan ben je gewoon een egoïst.

Ik denk dat het een beetje van beide moet zijn: je kunt niet een relatie houden als je op alle punten je poot stijf houdt. Een relatie is zowel geven, als nemen. Soms moet je jezelf opzij zetten, soms niet. Dat is moeilijk ik weet het.

Iria, heel veel succes, geluk en sterkte gewenst met de juiste balans te vinden!

[Jyoti 0]

Hmmm, ik ga moeilijk doen denk ik, sorry alvast. Ook al waardeer ik jullie reacties enorm, ik heb ergens het idee dat ze net een beetje het punt missen. Dat ligt niet aan jullie, maar aan mijn onvermogen om duidelijk te maken wat ik bedoel. Ik broed er nog even op, misschien komt er wel wat uit als mijn hoofd wat minder dof is.

[Jyoti 0]

Ik heb het er even met mijn liefste over gehad en een sleutelbegrip is denk ik schroom, beschaamdheid, misschien verlegenheid. Vroeger vond ik het altijd een goed teken om dat in een relatie totaal kwijt te zijn maar daar ben ik intussen van teruggekomen. Kunnen jullie daar iets mee, of maakt dat het geen sikkepit duidelijker?

[Dagmar 0]

Mijn moeder heeft in het begin van mijn relatie met mijn man een keer de opmerking gemaakt dat ik toch echt beter op mijn uiterlijk (kleding vooral) moest letten omdat R. anders toch waarschijnlijk wel op me af zou gaan knappen.

Daar zijn R. en ik toen vrij boos over geweest. En het is ook niet alsof ik in vodden rondliep, het waren wat oude kleding die mijn vormen niet heel flatteus uit lieten zien misschien. Maar ik heb m'n moeder tevergeefs uit proberen te leggen dat als R. me om die reden zou verlaten hij me toch niet verdiende.

Dat niveau bedoel je?

[annzie 1]

Ik denk niet dat het erg is als je je in een relatie nog een beetje schaamt tegenover elkaar als je het over bepaalde onderwerpen hebt. Misschien dingen die gevoelig liggen ofzo. Maar verder denk ik niet dat je verlegenheid/schaamte tegenover je lief zou moeten voelen..

[Jyoti 0]

Niet alleen dat, maar het kan er ook een aspect van zijn.

Ik kan in jouw (jullie) reactie komen, maar ook in die van je moeder denk ik. Een man die je verlaat omdat je niet altijd even flatteus gekleed bent, is je inderdaad niet waard. Maar dat wil niet zeggen dat het niet goed is om die moeite alsnog te doen. Ik weet zeker dat Olorin ook van me houdt wanneer ik met ongeschoren benen en een versleten shirt met hem afspreek, maar desondanks zou ik me daar toch voor schamen en sta ik liever een uur in de badkamer voor ik hem van het station ga halen. En dat kun je ook doortrekken naar andere vlakken dan kleding.