Waar je het meeste moeite mee hebt

[LodewijkNapoleon 0]

Misschien is het thema bekender in new age kringen en het Boeddhisme maar volgens mij is het ook oer-Christelijk;

Ik heb het gevoel dat God je steeds weer de confrontatie aan laat gaan met een eigenschap die je enerzijds wel onder de knie moet krijgen, maar waar je anderzijds veel moeite mee hebt. Die confrontatie kan je vertragen, ontkennen, maar uiteindelijk niet ontlopen.

Ik heb bijv. door m'n leven heen veel moeite gehad met onzekere mensjes, met het conformeren aan bestaande situaties, aan het omgaan met authoriteiten. Toch wordt ik daar steeds weer me geconfronteerd.

Is dit herkenbaar?

[Eulogía 0]

Ik denk wel dat het zo werkt. Kijk maar bv. naar Jacob, waarbij het vaak over bedriegerij ging op zijn levenspad.

[WonderfulStar 0]

als ik als niet-religieus-iets het god-gedeelte weg mag laten dan merk ik wel dat ik opnieuw en opnieuw geconfronteerd wordt met mijn eigen zwakheden.

[Naeva 182]

Het lijkt mij logisch dat je steeds weer tegen je zwakke plekken aan loopt, gewoon omdat het je zwakke plekken zijn. Als ik, bijvoorbeeld, snel gespannen ben, dan zal ik steeds weer last van spanning hebben. Gewoon omdat spanning nu eenmaal bij het leven hoort, zeker als je snel gespannen bent. Tenzij ik anders leer omgaan met spanningen en er daardoor geen last meer van heb.

Oftewel: het lijkt me triviaal.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 05 november 2009 23:13:45 schreef WonderfulStar het volgende: als ik als niet-religieus-iets het god-gedeelte weg mag laten dan merk ik wel dat ik opnieuw en opnieuw geconfronteerd wordt met mijn eigen zwakheden.

Maar hoe sta je daarin? Kan je het steeds meer als een uitdaging zien? Een soort 'levensopdracht'?

---

Samengevoegd:

Quote:

Op vrijdag 06 november 2009 00:03:20 schreef Naeva het volgende: Het lijkt mij logisch dat je steeds weer tegen je zwakke plekken aan loopt, gewoon omdat het je zwakke plekken zijn. Als ik, bijvoorbeeld, snel gespannen ben, dan zal ik steeds weer last van spanning hebben. Gewoon omdat spanning nu eenmaal bij het leven hoort, zeker als je snel gespannen bent. Tenzij ik anders leer omgaan met spanningen en er daardoor geen last meer van heb. Oftewel: het lijkt me triviaal.

Triviaal als in 'onbeduidend'? Of als in: 'alledaags'?

In elk geval, voor mij is de steeds intiemere omgang met Jezus een kwestie van steeds weer terugkerende clichés die echter eveneens steeds weer anders zijn. Dus zelfs 'alledaags' zou ik nog een te beperkte omschrijving vinden voor zoiets bijzonders.

Ik bedoel maar; zoals jij het omschrijft, komt het op mij over dat het een kwestie is van 'kwaaltje -> middeltje = oplossing'. Op zich nog waar ook, maar gevoelsmatig dekt het voor mij toch de lading niet.

Om het wellicht concreter te maken; die roeping van mij, dat onbegrijpelijke cadeau wat ik heb gehad. Als ik zélf had gekozen voor een orde/plek/you name it, dan waren het wellicht de Jezuieten of Opus Dei geweest. Daar had ik op het gebied van theologie en/of apologetiek erg m'n ei kwijt gekund. Maar nu zit ik hier en wordt dag in dag uit, in een veilige omgeving, geconfronteerd met de zaken die ik precies nét het moeilijkste vind in het leven.

Je voelt je soms daarin zó klein, maar tegelijkertijd zo dankbaar...

Wat ik dus in je reactie wat mis is de innerlijke strijd die het oplevert of kan opleveren.

Neem nu bijvoorbeeld die spanningen; ik heb ook wel spanningen; een paar mensen die hier permanent zitten zijn precies van het type waar ik zo moeilijk mee om kan gaan. De eenvoudigste 'oplossing', die direct de spanning vermindert, zou zijn om alleen maar gelijk-aardigen op te zoeken. 'Kwaaltje -> middeltje = oplossing', en het werkt, zonder meer. Maar toch heb ik het idee dat God me er een volgende keer, en dan wellicht ingrijpender, wéér mee confronteert. De andere keuze die ik heb is het aanvaarden waar ik toe geroepen ben en heel klein te worden en de strijd aan te gaan met mijn zwakheden.

[RawRanX 0]

New age, Boedha... zucht...

Het heeft daar helemaal geen moer mee te maken. Het zijn gewoon je zwakke punten, waar je keer op keer in terug valt. Niets meer & niets minder.

[ode 0]

Wordt triviaal tegenover goddelijk gezet?

Zou je er, omdat het triviaal is, geen link naar God toe hoeven te leggen? Zo van: laten we vooral nuchter blijven? Wat vind je dan van onderstaande uitspraken van Paulus?

2 Corinthe 12:7-10 (vers 7 en 8 is contextuele inleiding)

Daarom is mij, opdat ik mij niet te zeer zou verheffen, een doorn in het vlees gegeven, een engel des satans, om mij met vuisten te slaan, opdat ik mij niet te zeer zou verheffen. 8 Driemaal heb ik de Here hierover gebeden, dat hij van mij zou aflaten. 9 En Hij heeft tot mij gezegd: Mijn genade is u genoeg, want de kracht openbaart zich eerst ten volle in zwakheid.

Zeer gaarne zal ik dus in zwakheden nog meer roemen, opdat de kracht van Christus over mij kome. 10 Daarom heb ik een welbehagen in zwakheden, smaadheden, noden, vervolgingen, benauwenissen ter wille van Christus, want als ik zwak ben, dan ben ik machtig.

[Eulogía 0]

Quote:

Op vrijdag 06 november 2009 05:44:42 schreef Pius_XII het volgende: Triviaal als in 'onbeduidend'? Of als in: 'alledaags'? In elk geval, voor mij is de steeds intiemere omgang met Jezus een kwestie van steeds weer terugkerende clichés die echter eveneens steeds weer anders zijn. Dus zelfs 'alledaags' zou ik nog een te beperkte omschrijving vinden voor zoiets bijzonders. Ik bedoel maar; zoals jij het omschrijft, komt het op mij over dat het een kwestie is van 'kwaaltje -> middeltje = oplossing'. Op zich nog waar ook, maar gevoelsmatig dekt het voor mij toch de lading niet. Om het wellicht concreter te maken; die roeping van mij, dat onbegrijpelijke cadeau wat ik heb gehad. Als ik zélf had gekozen voor een orde/plek/you name it, dan waren het wellicht de Jezuieten of Opus Dei geweest. Daar had ik op het gebied van theologie en/of apologetiek erg m'n ei kwijt gekund. Maar nu zit ik hier en wordt dag in dag uit, in een veilige omgeving, geconfronteerd met de zaken die ik precies nét het moeilijkste vind in het leven. Je voelt je soms daarin zó klein, maar tegelijkertijd zo dankbaar... Wat ik dus in je reactie wat mis is de innerlijke strijd die het oplevert of kan opleveren. Neem nu bijvoorbeeld die spanningen; ik heb ook wel spanningen; een paar mensen die hier permanent zitten zijn precies van het type waar ik zo moeilijk mee om kan gaan. De eenvoudigste 'oplossing', die direct de spanning vermindert, zou zijn om alleen maar gelijk-aardigen op te zoeken. 'Kwaaltje -> middeltje = oplossing', en het werkt, zonder meer. Maar toch heb ik het idee dat God me er een volgende keer, en dan wellicht ingrijpender, wéér mee confronteert. De andere keuze die ik heb is het aanvaarden waar ik toe geroepen ben en heel klein te worden en de strijd aan te gaan met mijn zwakheden.

Ik geloof inderdaad dat het echt zo werkt en ik sluit me bij post van ode aan dat ik niet geloof dat het van God komt.

Ik geloof inderdaad dat mensen zaken kunnen overwinnen en het daarna niet meer zullen tegenkomen, maar dat er daarna weer andere dingen kunnen komen om te overwinnen.

Misschien is het te vergelijken met Matth. 4:1-11.

Ik denk dat in Jac. 1 ook dingen staan die ermee in verband kunnen staan.

[anastasia 0]

Je kunt heel lang om je zwakke plekken heen lopen, maar het leven lijkt het in mijn ogen zo te hebben ingericht dat je dat wat je toch echt moet leren, steeds weer tegenkomt en hoe harder je het negeert, hoe steviger de obstakels gaan worden.

Vergelijk het maar met de hardleerse farao, de plagen werden elke keer een stukje vervelender. Dus om nu direct te roepen dat het new age gezever is....

Als je donders goed weet dat je iets hebt te leren of een zwakheid hebt die je als christen zijnde zou moeten aanpakken (en dan is God imho erg aardig om zich af te stemmen op jou mate van geloof en dat wat jij wilt.) dan is God zo vriendelijk om mogelijkheden op je weg te zetten om het te leren. Pak je het direct op, dan gaat het prima, dan ga je een milde weg, laat je het liggen, loop je er om heen, dan komt het de volgende keer iets steviger op je pad te liggen. En sommige mensen moeten gewoon met hun kop tegen de muur worden geramd voor ze oppakken wat ze allang weten wat ze zouden moeten doen.

De Farao moest eerst de eerstgeborenen verliezen voor hij dat wou doen, waarvan hij in zijnhart allang wist dat het onoverkomenlijk was, maar waar hij vanuit zelfzucht niet aan wou.

Dus zeg me nu niet dat God het systeem van op je weg zetten van obstakels om je wat te leren, je te overtuigen niet kent. Het is van alle tijden dat God je dat geeft wat je nodig hebt en soms is dat rottig, omdat je eerdere makkelijker kansen hebt laten liggen om iets te leren, iets te doen.