loyaliteit naar (groot)ouders

[audacity 0]

In hoeverre moet je als (klein)kind loyaal zijn naar je (groot)ouders? Is er een grens waarbij de loyaliteit vervalt? Wat moeten (groot)ouders uithalen dat jij de deur achter je dicht kan trekken? Kan dat pas als (groot)ouders hun (klein)kinderen ernstig beschadigen en ja bij welke gradatie? Wat als je grootouders al jaren niets van zich hebben laten horen, ben je als kleinkind dan verplicht contact met ze op te nemen?

Ja, er zit een persoonlijk verhaal achter, maar daar wil ik dit topic niet te veel door laten kleuren. Ik ben eerder benieuwd naar jullie meningen.

Ik vind loyaliteit iets positiefs en ik ben er absoluut van overtuigd dat volwassenen verantwoordelijkheden naar hun ouders toe hebben, maar kun je dat ten allen tijde stellen.

[*nath* 0]

Ik vind loyaliteit ook zeker iets positiefs, maar soms vind ik wel dat mensen het moeten verdienen. Ik heb altijd heel veel gehad met mijn opa en oma van mijn moeders kant. En nooit wat met de opa en oma van mijn vaders kant. De loyaliteit naar de ouders van mijn vader was nergens te bekennen.

Mensen kunnen soms echt de boel verzieken, maar toch gun ik iedereen een tweede kans. En sommige mensen hebben zelfs een derde, vierde of elfde kans nodig. Dat was ook het geval bij die opa en oma. Het was daardoor ook niet nodig voor mij om contact met ze te zoeken. Of ik deed het graag, vol overtuiging dat ik het wilde doen, of ik deed het gewoon tijden niet.

Na lange tijd ben ik een tijdje geleden weer bij mijn opa en oma geweest. En het ging goed. Het was zelfs leuk. Ik heb ze toen van een heel andere kant mogen zien. Nu komt de loyaliteit van mij naar hen toe ook meer.

Ja, ik heb wel het gevoel dat loyaliteit soms verdiend moet worden. En ik denk niet dat dat per se slecht is.

Daarbij kunnen er altijd dingen gebeuren waardoor mensen zich van elkaar verwijderen, maar als het er op aankomt zijn mensen er meestal toch wel voor elkaar. Bloed kruipt toch waar het niet gaan kan.

[Dubito 0]

Ik kan hier wel wat interessants over vertellen want ik had 3 opa's en 4 oma's. (ivm met 2de huwelijken na scheiding en overlijden)

Ik kon met allemaal goed opschieten, maar met sommige had ik echt een innige band en met anderen helemaal niet. Voor mij kwam dat vooral door de al dan niet actieve houding van de grootouder. De een toonde actieve interesse, was een luisterend oor, bood hulp in raad en daad in tijden van nood. De ander zag ik enkel eens per jaar op een feestdag. Daardoor ben ik kind aan huis bij de een en niet bij de ander in de late levensherfst van het leven. En dat is niet door een kille rekensom, van die en die gaf me dit en dat dus ik doe nu zus en zo.... nee zoiets gaat van nature.

Kijk ik naar mijn ouders, dan zit ik midden in een hele moeilijke situatie, een soort paradox waarin ik zowel dichter bij ze kom, als verder van ze af ga. Ik weet nog niet goed hoe dit gaat aflopen.

[Eulogía 0]

Het verste wat je zou kunnen gaan is te leven volgens 'agape', de Griekse betekenis voor 'liefde': onbaatzuchtige, onzelfzuchtige, zelfopofferende liefde. Dit is niet iets wat je uit jezelf kan doen, maar deze liefde kun je alleen betonen doordat de liefde van God door de Heilige Geest door je werkt. Deze liefde kun je toelaten door ervoor te kiezen.

Daarnaast weet ik natuurlijk niet of er in een situatie sprake is van dingen die iemand zijn aangedaan en of er sprake is van een situatie waarbij iemand om vergeving zou moeten vragen. Het is de vraag of je iemand moet vergeven als de ander er niet om vraagt.

[Étoile 0]

Marlies, wat bedoel je precies met loyaliteit in deze zin ? Is dat dat je van ze moet blijven houden, ze op moet bellen of langs moet gaan of dat je ze helpt of dat je je verbonden met ze voelt of dit allemaal of iets anders?

[dingo 166]

Loyaliteit is een goed ding, er staat niet voor niets heb ontzag voor je vader en je moeder. Neemt niet weg dat situaties zijn waar loyaliteit misplaatst is, zoals in het geval van misbruik, mishandeling en uitbuiting en als je ouders tussen jou en God komen te staan en je in je geloof hinderen.

[audacity 0]

Quote:

Op woensdag 12 augustus 2009 15:52:21 schreef Karin het volgende: Marlies, wat bedoel je precies met loyaliteit in deze zin ? Is dat dat je van ze moet blijven houden, ze op moet bellen of langs moet gaan of dat je ze helpt of dat je je verbonden met ze voelt of dit allemaal of iets anders?

uhm dat je ze op moet bellen en langs moet gaan enzo....op dit moment is er niets door verschillende omstandigheden...dus dat houden van en verbonden zijn enzo, komt daarna wel....

---

Samengevoegd:

Quote:

Op dinsdag 11 augustus 2009 22:40:19 schreef Multatuli het volgende: Kijk, in mijn eigen familie komt mijn tante nooit bij mijn oma (puur uit desinteresse). Mijn oma heeft er veel verdriet van, maar ik vind niet dat zij dan verplicht is om haar kind op te zoeken. Ze zou er niets mee opschieten, omdat mijn tante nooit op eigen initiatief op bezoek zou komen. Heb je de behoefte om contact te zoeken met je grootouders, terwijl je je grootouders in geen jaren hebt gezien? Heb je het idee dat je ze moet opzoeken om een hoofdstuk af te sluiten of zou het geen tot weinig toegevoegde waarde hebben? Ik zou het zeker doen, als jij dit graag wilt. Maar je moet ook eerlijk tegenover jezelf zijn: is het het wel waard om energie in iemand te steken, terwijl je er geen liefde voor terugkrijgt? Ik denk dat je jezelf dan alleen maar pijn doet. Ik hoop dat je hier iets aan gehad hebt

uhhhh.....als God zo over ons gedacht zou hebben, dan zou Jezus nooit naar de aarde zijn gekomen???? En hoef je alleen maar loyaal te zijn naar de mensen die loyaal zijn naar jou? Moet mijn bezoek aan mijn grootouders een meerwaarde hebben? Als ze me niet willen zien, prima. En ja, waarschijnlijk gaat het pijn doen als ik ze bezoek gezien alle ingewikkelde familieverhoudingen die ik niet op internet kwijt wil....maar ontslaat mij dat van mijn loyaliteit? Het leven is nou eenmaal geen rozengeur en manenschijn...