christelijk vs katholiek

[Computoon 0]

Quote:

Op dinsdag 30 juni 2009 17:11:05 schreef RobertF het volgende: Sjaloom vegaloog, Bij het Huwelijk dienen man en vrouw echter elkáár het sacrament toe en is de priester inderdaad getuige. Maar bij de andere sacramenten is het toch echt de priester die het sacrament toedient. Uiteindelijk dient natuurlijk Christus de sacramenten toe, maar daarvoor gebruikt hij dus mensen.

En om het dan compleet te maken: ook een diaken in de katholieke Kerk kan het Doopsel toedienen. Verder kan hij, net als de priester, ook getuige namens de Kerk zijn bij het kerkelijk huwelijk.

Het wijdingssacrament kan alleen door de bisschop worden toegediend, het Vormsel dient in principe ook door de bisschop te worden toegediend maar hij kan het in bepaalde situaties aan een priester delegeren.

Bij alle overige sacramenten, m.u.v. het huwelijk, is de priester de bedienaar (of de bisschop, maar die is per definitie ook priester.)

En in geval van nood kan iedereen dopen, als hij/zij maar de intentie heeft te doen wat de Kerk doet en op de juiste wijze doopt. Dit heeft alles te maken met de heilsnoodzakelijkheid van het Doopsel. Het heil van de zielen is het doel van de Kerk.

[de vegaloog 0]

Quote:

Op dinsdag 30 juni 2009 17:11:05 schreef RobertF het volgende: Sjaloom vegaloog, Bij het Huwelijk dienen man en vrouw echter elkáár het sacrament toe en is de priester inderdaad getuige. Maar bij de andere sacramenten is het toch echt de priester die het sacrament toedient. Uiteindelijk dient natuurlijk Christus de sacramenten toe, maar daarvoor gebruikt hij dus mensen.

Yep. Vooral dat laatste, dat Christus, de ultieme opperpriester, die de HH. Sacramenten toedient, en daarbij mensen gebruikt. Is dat niet ook bij het H. Huwelijk zo, dat Christus de mensen huwt, en daarvoor één man en één vrouw gebruikt?

[Computoon 0]

Quote:

Op woensdag 01 juli 2009 10:30:39 schreef de vegaloog het volgende: [...] Yep. Vooral dat laatste, dat Christus, de ultieme opperpriester, die de HH. Sacramenten toedient, en daarbij mensen gebruikt. Is dat niet ook bij het H. Huwelijk zo, dat Christus de mensen huwt, en daarvoor één man en één vrouw gebruikt?

Dat zou mijns inziens in tegenspraak zijn met de vrije wil van de mens.

Christus heeft het menselijk huwelijk verheven tot een sacrament. Het huwelijk wordt gesloten door het wederzijdse ja-woord van man en vrouw. In het sacrament ontvangen ze door de genade dezelfde liefde en trouw die Christus had voor zijn Kerk. (Zie Efese 5, 25 en 32 waarin Paulus zegt: "Mannen, hebt uw vrouw lief, zoals Christus de Kerk heeft liefgehad: Hij heeft zich voor haar overgeleverd om haar te heiligen. Dit geheim heeft een diepe zin. Ik voor mij betrek het op de liefde van Christus en de Kerk".)

Het is niet de priester (die handelt in Naam van Christus) die het sacrament tot stand brengt - dus ook niet Christus zelf. Man en vrouw geven hun wederzijdse toestemming en daarin zijn zij zelf de bedienaars van dit sacrament. De priester ontvangt deze huwelijksbelofte in naam van de Kerk en zegent het nieuwe paar door de huwelijkszegen. Man en vrouw treden hier dus op in Naam van Christus en van de Kerk.

De huwelijksbelofte wordt aanhoord door de priester - bedienaar van de Kerk - en door twee getuigen die de gelovige gemeenschap vertegenwoordigen. Zo is de huwelijkssluiting een publieke stap van twee mensen: van nu af zijn ze voor God en voor de mensen man en vrouw.

Op internet vond ik een tekst die naar mijn mening duidelijk maakt waarin het christelijke huwelijk zich onderscheidt van 'het huwelijk in het algemeen'. (Bron: link _objectID663335.html)

In alle opzichten lijkt het christelijk huwelijk op het huwelijk in het algemeen. Toch zijn er wezenlijke verschillen. Want het christelijk huwelijk is een sacrament. En als sacrament is zij als het ware een verheffing van het huwelijk in het algemeen: zij verheft het huwelijk tot een werkelijkheid waarin Gods liefde zichtbaar wordt.

Zo is het wezen van het huwelijk in het algemeen de vereniging van een man en een vrouw: deze vereniging is een contract tussen twee individuen, dat wordt gesloten en ook weer kan worden opengebroken. Maar het wezen van het christelijk huwelijk is oorspronkelijker, want voorafgaand aan de vereniging gaat het christelijk huwelijk terug op de onverbrekelijke eenheid van de mens als man & vrouw. Als man & vrouw is de mens "in-dividu" (= onverbrekelijke eenheid), oftewel een gemeenschapswezen.

Het algemene huwelijk tussen een man en een vrouw is gebaseerd op natuurlijke en sociaal-economische verhoudingen. Maar het christelijk huwelijk is oorspronkelijker, omdat het teruggaat op de schepping van de mens als man & vrouw. De schepping van de mens als gemeenschapswezen gaat vooraf aan alle natuurlijke en maatschappelijke verhoudingen en zij klinkt daarin steeds door.

De vrucht van het huwelijk in het algemeen is de geboorte van kinderen; maar de vrucht van het christelijk huwelijk is eerst en vooral het waar maken van het liefdesverbond van God en de allereerste mens. Dit allereerste verbond, dat God opnieuw met zijn volk is aangegaan en dat Christus opnieuw met zijn kerk is aangegaan, is de oorsprong en het doel van het christelijk huwelijk.

Dit betekent dat het christelijk huwelijk eerder nog met het verbond dan met algemeen-menselijke relaties te maken heeft. Relaties tussen mensen zijn precies zoals mensen zijn: vluchtig en eindig, omdat "de dood hen scheidt". Maar het verbond van de Eeuwige, die naar zijn beeld en gelijkenis de mens als gemeenschapswezen in het bestaan geroepen heeft, is eeuwig. Dit verbond gaat alle mensen aan, in welk relationeel verband ze ook leven: als eenlingen, als vrienden, als broeders en zusters. Toch is juist het huwelijk het sacrament dat getuigt van dit verbond, en dat hier en nu waar maakt wat mens-zijn betekent: te willen leven als man en vrouw.

Laat ik eens eindigen met een tekst uit de Codex Iuris Canonici (CIC, het kerkelijk wetboek) dat een 'definitie' geeft van het sacrament van het Huwelijk (CIC 1055):

"Het huwelijksverbond, waardoor man en vrouw met elkaar een het algehele leven omvattende gemeenschap vormen die uit haar natuurlijke aard gericht is op het welzijn van de echtgenoten en op het voortbrengen en opvoeden van kinderen, is door Christus onze Heer tussen gedoopten verheven tot de waardigheid van sacrament. De wezenlijke eigenschappen van het huwelijk zijn de eenheid en de onontbindbaarheid, die in het christelijk huwelijk om reden van het sacrament een bijzondere bekrachtiging vinden".

[Eulogía 0]

Dagmar, kun jij het verschil uitleggen tussen 'níptoo' (wassen) en 'baptizo' (dopen, wassen)?

Edit: al gevonden: link .

[de vegaloog 0]

Quote:

Op woensdag 01 juli 2009 18:22:22 schreef Computoon het volgende: [...] Dat zou mijns inziens in tegenspraak zijn met de vrije wil van de mens.

Is dat zo? Het is toch de vrije wil van de mens om Gods Genade te aanvaarden en mee te werken aan het Heil door het ontvangen van de Sacramenten?

[Computoon 0]

Quote:

Op zondag 05 juli 2009 16:29:15 schreef de vegaloog het volgende: [...] Is dat zo? Het is toch de vrije wil van de mens om Gods Genade te aanvaarden en mee te werken aan het Heil door het ontvangen van de Sacramenten?

We ontvangen inderdaad genade in de sacramenten (als we ze in de juiste 'staat' ontvangen.) Maar de aanleiding voor mijn reactie was je posting:

"Is dat niet ook bij het H. Huwelijk zo, dat Christus de mensen huwt, en daarvoor één man en één vrouw gebruikt?"

Zo beschreven lijkt het net, of Christus zelf de man voor de vrouw uitkiest (en andersom) om ze vervolgens met elkaar te kunnen laten trouwen ('gebruikt'), een soort predestinatie. Maar bij de inleidende vragen op het kerkelijk huwelijk wordt gevraagd:

"N. en N., jullie zijn hierheen gekomen

om met elkaar te trouwen.

Doet jullie dit uit vrije wil

en met de volle instemming van je hart?"

Het uitkiezen doen ze zelf en ze dienen ook zelf uit vrije wil het sacrament aan elkaar toe waarbij de man en vrouw hier optreden in Naam van Christus en van de Kerk. En waardoor hun huwelijk ook een beeld wordt van de verhouding van Christus met zijn Kerk.

[Dagmar 0]

Quote:

Op zondag 05 juli 2009 01:37:06 schreef Barbapapa het volgende: Dagmar, kun jij het verschil uitleggen tussen 'níptoo' (wassen) en 'baptizo' (dopen, wassen)? Edit: al gevonden: link .

Ja, het verschil tussen je helemaal wassen/schoonmaken of een klein deel van je.

Zoals het verschil tussen wassen door in bad te gaan en wassen door 'n washandje nat te maken en (in mijn geval) handen voeten oksels gezicht en geslachtsdelen te wassen.

[Eulogía 0]

Ja, ik dacht al zoiets Ik zal zelf nog verder onderzoek doen naar de diepere betekenis van 'baptizoo', want ik had altijd begrepen dat het alleen maar om volkomen onderdompeling kan gaan. Wat dat betreft lijkt mij het 'wassen' van een baby, zoals RobertF beschreef dan ook beter dan een besprenkeling. Ik wist niet dat dat de katholieke praktijk is (of onderdompeling zoals meer in het oosten gebeurt, zoals ik begreep). Dit staat natuurlijk los van de kwestie volwassendoop/kinderdoop. Maar ik zal dus nog verder onderzoek doen naar de diepere betekenis van 'baptizoo'.

[de vegaloog 0]

Quote:

Op zondag 05 juli 2009 22:47:54 schreef Computoon het volgende: Maar de aanleiding voor mijn reactie was je posting: "Is dat niet ook bij het H. Huwelijk zo, dat Christus de mensen huwt, en daarvoor één man en één vrouw gebruikt?" Zo beschreven lijkt het net, of Christus zelf de man voor de vrouw uitkiest (en andersom) om ze vervolgens met elkaar te kunnen laten trouwen ('gebruikt'), een soort predestinatie.

Snap ik. Mijn klemtoon lag echter op het beide malen gebruikte woordje "één". Zoals Christus zichzelf offert, en daarvoor een priester gebruikt, die volkomen uit vrije wil de H. Mis opdraagt, zo gebruikt Hij ook man en vrouw, die volkomen uit vrije wil elkaar dit H. Sacrament toedienen. Zijn we met deze verdieping weer op één en dezelfde lijn?

[Computoon 0]

Quote:

Op woensdag 08 juli 2009 20:00:37 schreef de vegaloog het volgende: [...] Snap ik. Mijn klemtoon lag echter op het beide malen gebruikte woordje "één". Zoals Christus zichzelf offert, en daarvoor een priester gebruikt, die volkomen uit vrije wil de H. Mis opdraagt, zo gebruikt Hij ook man en vrouw, die volkomen uit vrije wil elkaar dit H. Sacrament toedienen. Zijn we met deze verdieping weer op één en dezelfde lijn?

Ik geloof het wel. Het zal wel aan het woord 'gebruikt' gelegen hebben dat me enigszins merkwaardig in d'oren klinkt maar misschien is dat wel vegalogisch taalgebruik