Ik weet het niet meer..

[Ikraj 0]

Ik weet het niet meer.. Ik kan niet meer helemaal helder nadenken, maar hier mijn verhaal:Ik heb een hele lieve meid als vriendin. We zijn nu al bijna één jaar en drie maanden bij elkaar. Maar nu komt het probleem: het ene moment ben ik dolgelukkig met haar en wil ik voor altijd bij haar blijven. Het volgende moment wil ik het echter uitmaken omdat ik er gewoon geen zin meer in heb. Ik word echt gek van mezelf. Vanavond is dan de spreekwoordelijke 'bom' gebarsten en heb ik haar dit verteld. Ik zou bij haar blijven slapen (Ja, op aparte kamers, mensen. Don't worry.)tot morgenochtend en dan samen naar de kerk gaan.

Ik ben nu thuis. Ik wil nadenken. Ik heb op de fiets naar huis gehuild zoals ik nog nooit gehuild heb. Ik ging kapot. Ik deed over een fietstochtje van normaal 20 minuten nu een uur..

Ik word gek van mezelf. Het ene moment wil ik het uitmaken en stoppen. Het andere moment wil ik dit juist niet. Dit wisselt nu om het uur..

Bedankt voor het lezen,

Ikraj.

[hopeloos 0]

heel veel succes met alles.

Ik zou niet op deze manier doorgaan trouwens. Op een gegeven moment moet je de knoop doorhakken en als je nu al zo twijfelt dan lijkt het me op de lange termijn gedoemd te mislukken.

Maargoed, aan de andere kant ken ik de hele situatie niet natuurlijk...

[anastasia 0]

Je bent nu 17 en je hebt al een jaar verkering? En nu wordt je heen en weer geschudt tussen uitmaken en doorgaan? Hm, wat is de reden dat je niet zou willen doorgaan? Benauwt het je, het idee, dat je nu al, op je 17e, bent met degene bij wie je de volgende 40- 50 jaar (of hoeveel meer/minder ook) zult zijn? Of zijn er toch karaktertrekken wederzijds die slecht bij elkaar passen, hoe lief ze verder ook is?

Je zult zelf moetnen beslissen, maar die vage heen en weer zwiepende gevoelens zul je eerlijk onder het vergrootglas van je geweten moeten leggen om er achter te komen wat je nu dwars zit.

Hoe pijnlijk ook, eerlijkheid is op zich niet verkeerd. Praat ook eens met een oudere (ouders, als je daarmee goed kunt praten of een andere volwassene die je vertrouwt)om helder te krijgen wat je nu dwarszit.

[rupsje 0]

Wel goed, dat je het je vriendin hebt verteld, nu kan je het er ook met haar over hebben. Misschien krijg je wat meer rust door er met haar over te praten.

Kun en wil je iets meer vertellen over waarom je het uit zou willen maken? Dan kunnen we je misschien beter helpen.

Enne, heb je er al voor gebeden??

[Ikraj 0]

@anastasia & Martinev: Dat is precies wat ik bedoel. Ze is helemaal fantastisch en past echt perfect bij me!

Alleen ben ik nog maar 17 en heb ik haar al gevonden. Ik ben op de één of andere manier bang dat ik niet meer 'vrij' ben. Dat ik nu al aan haar 'vast'zit. Daar heb ik af en toe gewoon nog helemaal geen zin in. Waarom, weet ik niet. Want op de momenten dat ik dit niet voel, voel het juist geweldig, allemaal!

Een reden hiervan kan zijn dat we bij elkaar in de klas zitten. Ik zie haar dus elke schooldag. Op dinsdag ga ik vaak uit school mee naar haar toe, op zaterdagavond komt zij naar mij of ga ik naar haar en op zondag is zij de hele dag bij mij. Ik zie haar dus elke dag van de week. Ik denk dat ik haar vaker zie dan goed voor me is. Ik heb met haar afgesproken dat we voorlopig nog maar één dag in de week iets afspreken. Ik wil haar gewoon minder zien. En dat is niet negatief bedoeld, maar meer dat ik dan weer 'zin' krijg om haar te zien en wat meer tijd voor mezelf heb!

Zij heeft het thuis niet makkelijk, want haar ouders zijn vlak nadat we verkering kregen gescheiden. Zij wil hierdoor het liefst bij mij zijn, in plaats van thuis. Ze heeft me dus (en dat is abosluut NIET haar schuld en neem ik haar ook niet kwalijk) een beetje opgeëist. Ik wil ook wel eens een avondje gewoon lekker alleen thuis zijn, zonder haar. Het afgelopen jaar is er namelijk bijna geen avond geweest dat ik lekker op m'n luie kont lekker alleen op de bank heb gezeten. (Op dinsdag, zaterdag en zondag was zij bij me of ik bij haar. Op de overige dagen moest ik voetballen of werken)

Ik heb het gevoel dat dit een beetje teveel voor me werd, want ik houd er van om af en toe lekker alleen te zijn.

Ik hoop dus dat alles weer goed komt als ik wat beter naar mezelf luister! Ik word nu behoorlijk gek van mezelf, namelijk.

Het gekke is, dat ik dit alles pas in de afgelopen twee dagen in ben gaan zien. Misschien worden mijn gebeden dan eindelijk verhoord , want ik heb er al zo vaak (lees: ongeveer elke avond) voor gebeden..

Met mijn ouders heb ik ook gepraat. Die vinden het echter normaal dat zoiets gebeurt: 'Dat hoort erbij'. Ik weet niet of ik met die reactie nu blij moet zijn, of juist niet.

Het komt vast allemaal goed Maar toch vraag ik jullie om voor ons (en vooral voor haar, dat alles goed mag komen) te bidden.

Danku voor het lezen en de reacties

[anastasia 0]

Joh, dat is idd wel erg veel. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn man met wie ik nu al 20 jaar getrouwd ben, elke dag zoveel zou zien. Ik ben blij dat ie naar zijn werk gaat Daarnaast hebben we ook een paar andere intresses, die we echt niet samen doen. Maak haar iig duidelijk dat het niet gaat om het houden van, maar om de hoeveelheid tijd die je samen besteed, net zoals je dat aan ons hebt uitgelegd, in elke relatie is het nodig dat de partners ook hun eigen dingen hebben, los van elkaar.

[rupsje 0]

Ik herken het verhaal wel een beetje. Ik was 16 toen ik een vriendje kreeg en ook wij zagen elkaar elke dag op school en zagen elkaar daarnaast ook nog veel door de kerk, jeugdclub, catechisatie en spraken we daarnaast ook nog gewoon af. Ik had daar geen problemen mee want ik ben iemand die het liefst continue mensen om zich heen heeft en toen nog niet echt behoefte had aan tijd voor mezelf.

Mijn vriend had daar wel veel behoefte aan en dat botste wel eens. Ik voelde me wel eens afgewezen als hij alleen wilde zijn, maar door er gewoon goede afspraken over te maken, begrip voor elkaar te hebben en er over te praten, valt er een hoop op te lossen.

BTW, die vriend is nu mijn man zo zie je maar weer

[Ikraj 0]

Kijk, en dat wil ik over een paar jaar ook graag kunnen zeggen, dat zij mijn vrouw is!

Ik hoop dat het allemaal weer goed komt; heb er alle vertrouwen in, iig! Bedankt allemaal voor jullie reacties, tot nu toe dat helpt echt.

[rupsje 0]

Succes! Als jullie er samen met God in duiken, komt het goed, op welke manier dan ook!

[DientjeLief 0]

Beetje vergelijkbaar;

Ik was 16 en mijn vriend 18 toen we verkering kregen, we zijn nu ondertussen 2,5 jaar verder en mijn vriend heeft die gevoelens ook gehad.

Ik was heel blij dat hij het uiteindelijk heeft uitgesproken want toen konden we er wat aan doen, hij moest nadenken en de tijd krijgen en ik ondertussen ook. Samen zijn we door die tijden heengekomen, met God aan onze zijde. Ik heb ook wel eens gedacht: we zijn nog zo jong en nu al zo 'vast', maar dat moet je niet tegenhouden.

Waarschijnlijk is het een goede beslissing elkaar iets minder te zien zodat je ook tijd houd voor je eigen dingen. Een kennis van me heeft een relatie met haar vriend sinds ze beide 15 waren, ik weet dat zij ook bij elkaar in de klas zaten e.d. (ik en mijn vriend namelijk niet) en dat maakt het vaak ook lastiger omdat je elkaar ontzettend vaak ziet.

Ik wens jullie heel veel geluk en sterkte. Blijf praten met elkaar en vooral, betrek God hierbij en blijf bidden. Dat is zo belangrijk! Succes.

[Ikraj 0]

Het mocht niet baten.

Ik heb onze relatie beëindigd....

[Étoile 0]

sterkte

[rupsje 0]

Wat naar... Wil je er meer over zeggen?

[Diamond* 0]

Sterkte ermee!

[Ikraj 0]

Ja, ik zal nog een keer m'n verhaal doen. Maar daar ben ik nu nog niet aan toe. Ik heb het er ook moeilijk mee, namelijk. Ik voel me schuldig..

[Caesarion 0]

Herken je verhaal jongen.

Heb 't zelf maandag gedaan.

Sterkte.

[Ikraj 0]

Ik zal het proberen een beetje te verduidelijken.

Ik twijfelde en twijfelde. Dat was nu al een paar maanden zo. In het begin was het heel even en was het daarna weer weg. Maar het werd steeds erger en langer. Ik heb God steeds gevraagd of mijn liefde voor haar op de één of andere manier terug mocht komen. Ik kwam er een hele tijd later pas achter dat ik mezelf wel voor m'n kop kon slaan en dat dit een nogal egoïstische vraagstelling was. Ik hem Hem toen gevraagd om mij de juiste keuze te laten maken. Ik denk dat dit die juiste keuze is geweest..

Het werkte voor mij gewoon niet meer. Ik houd nog steeds van haar, maar niet op die manier die in een relatie nodig is. Ik ging haar steeds meer (en zie haar nog steeds) als een 'gewone' (maar dan wel speciale) goede vriendin. Het was voor mij gewoon niet leuk meer.

Ik denk ook dat ik er nu nog gewoon niet aan toe ben. Ik ben 17, ik wil nu gewoon nog lekker 'vrij' zijn. Het klinkt net alsof ik met een vriendin niet 'vrij' ben, en zo voelde ik het ook wel een beetje. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar ik heb nu nog helemaal geen zin in een vriendin. Het heeft bijna 1,5 jaar geduurd, maar ik ben er nu toch eindelijk achter.

Voor mij is het zo goed, maar toch voel ik me schuldig. Zoals ik al verteld heb, zijn haar ouders gescheiden en ging het thuis niet altijd makkelijk. Ze was bij mij/ons thuis een beetje 'ingeburgerd'. Dat valt voor haar nu ook weg, en daar voel ik me schuldig over.. Ik weet dat ik alleen om die reden het niet aan kon laten, maar toch. Het voelt niet fijn.. Het voelt zo egoïstisch. Ik denk aan mezelf, door het uit te maken en neem haar tweede thuis weg..

Het is zo moeilijk allemaal. Ik wil haar helpen, maar ik kán haar niet helpen zolang ze wat voor me voelt. Dat wil/kan ze nog niet helemaal snappen, volgens mij..

Achja, het komt uiteindelijk allemaal wel goed, zowel bij haar als bij mij

Caesarion, jij ook sterkte!

Ohja. Ik weet niet of iemand het al opgemerkt had, maar mijn vriendin is dus Diamond*.

[rupsje 0]

moeilijk hoor, sterkte!

by the way, lijkt me eerlijk gezegd niet echt handig om met zn tweeen op hetzelfde forum te gaan zitten en dan allebei in afzonderlijke topics over de situatie te gaan praten...

[Caesarion 0]

Dacht dat dat een jongen was. En martine heeft helemaal gelijk.... wedden dat jullie elkaars posts etterlijke malen doorspitten? Niet handig.

En dank je Ikraj

[Ikraj 0]

Ik snap wat jullie bedoelen, maar ik vind het juist wel fijn/goed om te lezen hoe zij er mee om gaat.

[Aviator 0]

Hai Ikraj,

Vandaag zag ik je topic voor het eerst en ben ik het dus door gaan lezen.Ik begrijp je gevoel in beide gevallen dnek ik, zowel in het hebben van een relatie en daarna.

Mijn ervaring is dat je op de leeftijd bent dat je volop in ontwikkeling bent, dat kan voor sommige prima samengaan binnen een relatie, maar ik kan me voorstellen dat het voor sommige niet kan.

Ik denk dat als het later, in de toekomst toch zo moet zijn dat jullie bij elkaar horen, dit ook echt goed zal komen.

[Diamond* 0]

Quote:

Op zondag 24 mei 2009 15:24:19 schreef MartineV het volgende: moeilijk hoor, sterkte! by the way, lijkt me eerlijk gezegd niet echt handig om met zn tweeen op hetzelfde forum te gaan zitten en dan allebei in afzonderlijke topics over de situatie te gaan praten...

Ik vind het ook fijn om te lezen..

En ik wil ook even zeggen dat ik zijn posts al las voor dat ik mijn topic had geplaatst..

Hij had toen we nog verkering hadden de link al gestuurd..

Ik vond het fijn om te lezen hoe hij er precies over dacht..

Het was ter aanvulling op wat we besproken hadden die avond van de eerste post..

Ik ben het vanaf de 2e post van hem blijven lezen..

[anastasia 0]

Yup, jullie zijn gewoon eerlijk tegen elkaar. Meer dan prima. Ik hoop dat jullie iig gewoon ook goede vrienden kunnen zijn/worden (en dat is tussen een jongen en een meisje ook heel goed mogelijk)