dilemma: ongelovige vriend

[efelien 0]

Hallo iedereen,

Ik zit nogal met een dilemma.

Ik heb een ongelovige vriend, maar ik geloof zelf wel. Ik ben de laatste tijd ‘wakker’ geschut door een vriendin van me. Ik ben met haar in gesprek geweest. Ze me vertelde wat een ongelovige vriend bij een gelovig iemand kan teweegbrengen. Ze had net drie maanden met een vriend die zelf niet geloofde . Ze vertelde dat ze in mijn keuzes kon zien, dat ik niet altijd voor Gods wil koos.

Door dit gesprek ben ik in lichte vertwijfeling geraakt over mijn relatie. Mijn vriend heeft niks met het geloof en is niet voor en niet tegen. Hij verdiept zich eigenlijk niet in mijn geloofleven en dit heeft ervoor gezorgd dat ik al de tijd dat ik bij hem ben niet veel over mijn geloofsleven heb gepraat. Ik droeg niet uit, wat ik wilde doen. Ik zou bijvoorbeeld zondag liever naar de kerk willen gaan, dan bij hem blijven, maar de motivatie was er niet. Ik zei het altijd wel, maar deed vervolgens niks.

Ik merk nu duidelijk dat ik consequenter moet zijn.

Ik heb het hem verteld dat ik in twijfel zit. Hij reageert vrij nonchalant en hoopt dat deze bui zal overvliegen. Ik heb God gevraagd mij een weg te wijzen. In het begin van de relatie heb ik dit ook gevraagd en ook gebeden, dat als hij de ‘ware’ niet voor mij is, het uit mag gaan. Nu 3, 5 jaar later realiseer ik me dat je verder gaat in de toekomst en dat het verschil voor struggelingen kan leiden.

Ik realiseerde me eigenlijk niet dat het mooier is om je geloof samen te delen dan alleen. Ik merk dat ik qua geloof redelijk individualistisch ben ingesteld, terwijl ik wel merk dat ik anderen nodig heb. ( en die weet ik dan wel weer altijd te vinden)

Herkennen jullie misschien deze situatie, heb je zelf verkering met een ongelovig iemand, of het je tips en advies, dan ben je van harte welkom.

[hopeloos 0]

Hoi Efelien,

ik herken je situatie wel een beetje. Het is nu een beetje laat om er op in te gaan, maar ik zal je morgen een mailtje sturen

[Michiel 14]

Admod note: Moved GA >> LRV

[_Tijn 0]

He Efelien,

ik herken heel erg veel van je verhaal in mijn vorige relatie.

Mijn ex had ook niets met het geloof, maar was er ook niet op tegen. Eigenlijk kwam er 0 reactie van haar wat dat betreft.

Wat mij achteraf duidelijk is geworden, is dat het mij onbewust enorm frustreerde dat ik er niet met haar over kon praten. In ieder geval niet een echt gesprek hebben; zij hoorde wel eens wat aan, zal ik maar zeggen.

Ik kwam persoonlijk niet verder in mijn geloofsleven daardoor. En wat dat betreft is stilstand echt achteruitgang....

Uiteindelijk is die relatie (gelukkig) verbroken. Dat heeft me wel een hoop tijd, ellende, zorgen en geld gekost. Maar de heer zou de Heer niet zijn, als Hij me niet op wonderbaarlijke wijze erdoorheen had gesleept

Ik ben nu ruim 2 jaar verder en heb een goede, stabiele relatie met een heel lieve vrouw, ook christen. Met haar kan ik echt praten over ons geloof en merk ik dat ik er ook steeds 'verder in kom'. Het is een wezenlijk onderdeel van onze relatie geworden, iets waar we samen op kunnen bouwen.

Moraal van het verhaal: naar mijn idee is het als christen een fijner en beter als je een relatie hebt met iemand die weet waar je het over heb en daar in mee kan gaan.

[Kurt 0]

Ik zal nog wat uitgebreider reageren. Ik ken het 'probleem'. Ik geloof niet en mijn vriendinnetje wel. Ik zou bijna zeggen: vraag eens aan haar hoe ze het ervaart.

Maar ik beraad mij nog op een verdere reactie.

[Dagmar 0]

Hallo Efelien,

Ook ik zit in een gemengde relatie (ik christelijk hij niet) en bij ons gaat alles prima.

Uit het begin van mijn relatie herken ik heel veel van wat je zegt, het niet open voor je geloof uitkomen en een beetje bagatelliseren, en niet naar de kerk durven/willen als hij bij je is, dat had ik ook.

Het verschil met jouw verhaal was dat wij wel over geloof praatten, toevallig was hij bezig met z'n minor filosofie, zodat we nogal vaak op levensbeschouwingen en ethiek en dergelijke uitkwamen. Zoals al eerder gezegd had ik hierbij de neiging om mijn geloof dan als niet heel belangrijk te presenteren.

De oplossing van mijn kant was héél duidelijk uitspreken naar mijn vriend toe dát ik dat deed en dat ik dat niet fijn vond, en dat ik graag weer naar de kerk zou gaan, ook als hij er is, hoewel ik het gevoel had dat ik er voor 'de gast' moest zijn.

Nouja, einde van dat verhaal is dat ik nu opener over m'n geloof ben en dat vriendlief me op zondag uit m'n bed kietelt als ik eigenlijk liever blijf liggen dan naar de kerk te gaan

Dus mijn tip is: zeg héél direct dat je het gevoel hebt dat je niet open kan of durft te zijn en praat daar over met je vriend. Kijk wat daar uitkomt en kijk vervolgens verder

[anastasia 0]

Het gaat prima als je vriend je je geloof gunt. Mijn echtgenoot (nu al weer 20 jaar) doet er niet moeilijk over als ik naar de kerk ga of iets anders "geloverigs" doe. Om me te verrassen koopt ie soms zelfs een spiritueel boek voor me, maar zelf vindt ie het flauwekul, dus ik val hem er niet mee lastig.

Het scheelt dat we allebei de overtuiging toegedaan zijn dat je kinderen over het geloof mag vertellen, maar dat we ook over niet geloven en andere geloven vertellen. We raden de kinderen iig aan de kinderbijbel te lezen, al was het maar als mooie verhalen boek, maar ook om te snappen waar een aantal van onze culturele uitingen en uitdrukkingen vandaan komen. (yup, ik ben nogal vrij in mijn manier van geloven). Willen ze mee naar de kerk, dan graag, zo niet, dan ook goed. Zo is mijn dochter meegeweest naar de paaswake, maar dan volgt er niet een diepgaand gesprek over het geloof als toetje (moet je een proberen bij een puber, ik preek al genoeg volgens haar ).

[Propje 0]

Maar is het niet heel moeilijk dat je partner en kinderen ongelovig zijn.. wat dus ook consequenties heeft als ze sterven?

of geloof je sowieso niet in hemel&hel-idee.. ?

[anastasia 0]

Ik geloof helemaal niets over het wat er na de dood is. Dat zie ik wel als ik dood ben Ik vertrouw daarin op God, hij is het die het geheel overziet, niet ik.

Ik heb er wellicht ideeen over, maar ik weet niks zeker en heb niks aan wensgedachten en al helemaal niks met eeuwig leven. Mijn leven is prachtig, mag nog jaaaaaaren zo door gaan, maar er is ook niks aan het handje als ik morgen dood neerval.

Zoals ik tegen de anesthesist zei, toen hij vroeg of ik me nog druk maakte over de narcose: "Joh, als ik niet meer wakker wordt, dan heb ik geen probleem, jij des te meer, want dan moet je het mijn familie uitleggen."

Maar nee, ik geloof niet dat "het geloof je redt" De manier waarop je geleefd hebt lijkt me doorslaggevender.

[Propje 0]

ahh ok.. nja dan kan ik ook wel begrijpen dat het voor jou ook niet belangrijk is dat mensen waar je veel om geeft niet christelijk zijn..

zelf zie ik t dus wel anders.. ookal 'veroordeel' ik mensen niet (ik zou nooit durven zeggen dat ik zeker weet dat iemand naar de hel gaat) maar soms ben ik er wel bang voor bij onchristelijke vrienden..

[WonderfulStar 0]

in de eerste instantie ligt het aan jezelf. jij moet er over praten, hoe anders moet hij weten hoe belangrijk geloof voor je is? het is niet zijn schuld dat jij er niet over begint. als je er wel veel met hem over praat en hij kan je nog niet steunen in je geloof wordt het een ander verhaal.

ik heb zelf ooit een relatie gehad met iemand die me pas na 3 maanden vertelde dat hij geloofde. en hij praatte er vrijwel nooit over. hoe moet je iemand sterken in zijn of haar geloof als je niet weet dat het zo belangrijk is voor diegene, als diegene er nooit over praat?

[*nath* 0]

Quote:

Op woensdag 22 april 2009 12:41:29 schreef Kurt het volgende: Ik zal nog wat uitgebreider reageren. Ik ken het 'probleem'. Ik geloof niet en mijn vriendinnetje wel. Ik zou bijna zeggen: vraag eens aan haar hoe ze het ervaart. Maar ik beraad mij nog op een verdere reactie.

Ik zal dan maar even mijn zegje doen.

Hee Efelien,

Dat je een relatie hebt met een jongen die niet gelooft hoeft geen probleem te zijn. Je zult vast wel tegen dingen aanlopen waar je het niet met elkaar eens bent, maar dat zul je altijd tegenkomen. Of je vriend nou wel of niet gelooft, dat maakt niet uit.

Je zegt dat je veranderd bent. Heeft dat wel te maken met je vriend? Ieder mens maakt in zijn (geloofs)leven veranderingen mee en misschien ben je zelf gewoon aan het veranderen, zonder dat je vriend er verder invloed op heeft.

Daarbij heb je zelf in de hand hoeveel je over je geloof spreekt. Je wilde het uitdragen, maar hebt het uiteindelijk niet gedaan, omdat hij zich er niet in verdiepte. Hoe kan hij zich in je geloofsleven verdiepen,

als hij niet weet hoe belangrijk het voor je is en hoe je het beleeft? (Dit is overigens geen verwijt naar jou, maar je kan het ook niet zomaar op hem af schuiven.)

Het is voor christenen goed om mensen om hen heen te hebben die ook geloven, maar betekent dat dat je vriend ook per se zou moeten geloven? Je hebt namelijk ook vrienden om je heen waar je eventueel op terug zou

kunnen vallen. En als je vriend weet hoe belangrijk geloof voor je is, misschien zou hij je dan ook wel proberen te helpen?

Zoals je ziet heb ik dus een relatie met Kurt (hij gelooft niet, ik wel) en bij ons gaat het goed. Het geloofsverschil maakt bij ons ook niet zoveel uit.

We praten erover en weten van elkaar hoe we er in staan. En er is gewoon veel wederzijds respect, iets wat natuurlijk erg belangrijk is binnen een relatie.

Daarbij heeft onze relatie ook geen invloed op mijn geloofsleven, omdat ik gewoon op zondag naar de kerk ga en hij het niet erg vindt om met me mee te gaan.

Ik zou zeggen, praat gewoon met hem, blijf trouw aan jezelf en aan God. Wees jezelf en doe waar jij je goed bij voelt.

[Stukje 2 0]

Hoi Efelien,

omdat ik ook in een "gemengde" relatie zit (wat een rot-term trouwens) kon ik het niet nalaten om te reageren.

Je vertelt dat je vriendin kon zien dat jij in je doen en laten niet altijd God's wil deed. Nu vraag ik mij af (als ongelovige) wie bepaalt wat God's wil is. Het is wel erg gemakkelijk om anderen ervan te beschuldigen dat ze zich niet aan de regeltjes houden. Maar goed, dat is niet het hoofdpunt dat ik wil maken.

Waar het op neer komt is dat je vooral jezelf moet blijven en ook trouw aan de dingen waarin je gelooft. Zoals in een eerdere reactie iemand zei: als je vriend niet weet wat er voor jou belangrijk is en wat er allemaal speelt, kun je ook niet verwachten dat hij daar goed op kan reageren.

Neem hem eens mee naar de kerk, misschien merkt hij dat het allemaal niet zo griezelig is als hij bedacht had. Je kunt van een ongelovige niet verwachten dat hij/zij meegaat in alle dingen die je als gelovige als waarheid aanneemt, maar je moet er wel op de een of andere manier over kunnen praten, want als dat niet kan, kun je meestal over andere belangrijke dingen ook niet goed praten en dat is, naar mijn mening, toch wel een van de belangrijkste peilers van een goede relatie.

In mijn relatie ben ik dus de ongelovige (katholiek opgevoed, maar sinds m'n 12e/13e niet meer gelovig) en m'n vriendin de gelovige (gereformeerd vrijgemaakt en sinds bijna anderhalf jaar m'n wederhelft). Wij laten elkaar vrij in wat we denken en geloven. Als zij geen antwoord heeft op dingen waar de wetenschap wel hele aannemelijke verklaringen voor heeft (behalve dat God het zo gemaakt/gewild heeft), dan ga ik niet de hele evolutietheorie opdreunen, want we vormen, zoals je al aan m'n naam kunt zien, met z'n 2en een hele leuke puzzel, waarbij stukje 1 net zo belangrijk is als stukje 2.

Mijn ervaring is dat er zelfs tussen 2 stromingen binnen hetzelfde geloof (gereformeerd vrijgemaakt-christelijk geformeerd, katholiek-protestant en noem maar op) soms al over zulke kleinigheidjes wordt geëmmerd, dat ik me afvraag waar het allemaal over gaat en wat nou echt belangrijk is. Een gelovige partner is nog geen garantie voor een geweldige relatie, net zo mis als een ongelovige partner een reden is voor diepe ellende. Het is misschien best fijn om je alleen te omgeven met gelovigen, omdat dat een veilig en vertrouwd gevoel geeft, maar geloof me, het verrijkt echt je wereld als je ook je oor te luisteren legt bij mensen die andere ideeën hebben dan jij. Dat geldt dus ook voor mij: mijn leven is aanzienlijk interessanter sinds ik een relatie heb met de vrouw waarmee ik over anderhalf/twee jaar ga trouwen. Ik ga op zondag 2 keer mee naar de kerk en voel me er prima bij en op momenten dat mijn kinderen bij mij zijn (ik ben een gescheiden vader) ga ik 1 keer mee. Over nieuwe indrukken gesproken hahaha.

Succes met je relatie en blijf praten!! (of begin er mee).

[MarinusCopy 0]

Quote:

Op dinsdag 21 april 2009 23:24:27 schreef efelien het volgende: Ik ben de laatste tijd ‘wakker’ geschut door een vriendin van me. Ik ben met haar in gesprek geweest. Ze me vertelde wat een ongelovige vriend bij een gelovig iemand kan teweegbrengen.

Nou, ik zou me persoonlijk door iemand anders laten wakkerschudden. Hij zit je niet dwars in je geloof begrijp ik, dus als er wat er teweeg gebracht word doe je het zelf. Voor die vriendin is het waarschijnlijk handig om haar fouten op haar ex af te schuiven maar helemaal eerlijk is het niet. Of beter het is helemaal niet eerlijk maar gewoon de bips onder de eigen verantwoordelijkheid uitdraaien.

Mijn advies: wat je ook doet, maak niet diezelfde fout. In mijn visie is het erg zwak.

[Esther 0]

Admod note: Dubbele en off-topic post(s) verwijderd.

[me- Moi 0]

Ik had ook een ongelovige vriend. Deed mn best om hem kennis te laten maken, maar hij deed er niks mee...

Veel aan God gevraagd wat ik moest doen.

Uiteindelijk was ik et zat en klikte het gewoon niet meer van mijn kant.

Dus heb k et uitgemaakt. Wat n opluchting was dat!

[Kurt 0]

Tsja... Voor jou wel, voor hem wellicht niet.

Zonder gekkigheid: Alsof het aan jou is om hem kennis te laten maken met een religie een godsgeloof en of het aan jou is om te beslissen of hij daar iets mee doet.