Doelloos leven

[Robert Frans 1.653]

Ik denk dat het contemplatieve kloosterleven nog het beste duidelijk maakt wat ik probeerde te zeggen. De religieuzen leiden bepaald geen lamlendig of verveeld leven. Ze bidden veelvuldig, lezen en overwegen diepgaand de Schrift, ze werken, ze eten en ze dragen dagelijks de Mis op. Deze broeders en zusters leiden een eenvoudig, ritmisch leven, elke dag weer.

Door dit leven worden ze gevormd, maar zij vormen ook het leven. Het leven is als het ware een lange ademhaling, dat tot in de eeuwigheid doorgaat. Bidden, werken, studeren, eten, bidden, werken, studeren, eten, en zo elke dag, elke week, elke maand, elk jaar. Geen doel dus, geen maatschappelijk nut, maar puur de gemeenschap met God. Zelf merk ik het ook als ik in een klooster ben: zelfs zoiets simpels als tandenpoetsen lijkt wel onderdeel van het altijddurende gebed.

Maar wij zitten nu niet in kloosters. Wij leven in onze parochie en in onze samenleving. Maar tóch kunnen we ons laten inspireren door onze broeders en zusters aldaar. Een leven van werken (waar je voor het bedrijf wel doelen moet halen), bidden, ontspannen, eten, noem maar op. Ieder geeft daarin zijn eigen leven vorm. En soms wil je graag iets bereiken. Kinderen krijgen bijvoorbeeld, of hogerop komen op je werk. Dan werk je daar naar toe, of je laat het weer los als het er niet in zit.

Dat probeerde ik te zeggen. Het leven is zinloos en dat maakt het leven zo uniek. Het kan een hele bevrijding zijn als je weet dat God je niet nodig heeft, dat je voor Hem niet nuttig of doelgericht hoeft te zijn, maar dat Hij je simpelweg wíl, puur om jou, niet om je doelen. Je hoeft dan niet je hele leven om te gooien en je vermoeien met spirituele POP's of Levensverklaringen. Je dagelijks leven leiden in gemeenschap met God, net zoals de monniken en monialen doen, is al heiligmakend, als je naar de stilte luistert en tot God bidt.

Het is wat lastig onder woorden te brengen, maar ik hoop dat ik duidelijk heb weten te maken dat "doelloos leven" niet gaat om rondhangen, je lamlendig vervelen en enkel leegte ervaren. Het gaat erom dat je je niet afvraagt of iets nut heeft, maar of iets goed is. En goed en nuttig liggen bepaald niet altijd in elkaars verlengde. Het is eigenlijk meer leven om het leven, bidden om het bidden, werken om het werken, met God verkeren omdat Hij het is en meer niet.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 31 januari 2009 22:44:13 schreef RobertF het volgende: Geen doel dus, geen maatschappelijk nut, maar puur de gemeenschap met God .

Maar waarom is dat geen doel?

[Robert Frans 1.653]

Sjaloom Pius_XII,

Oh, je mag het een doel noemen hoor. Ik ervaar het niet echt als een doel of zo, maar meer als een, ja, bijzondere genadegift als je met God leeft. Kan het niet exact onder woorden brengen. Het gaat mij eerder om de strekking van mijn verhaal dan om het precies napluizen wat dan tóch een doel zou kunnen zijn. En ik hoop dat de strekking, zoals vooral verwoord in de openingspost en de laatste post, duidelijk is.

[mirt 0]

Ja, bedankt, het is alweer een stuk duidelijker.

Ik geloof dat ik in mijn jaren 30 (het is duurt een tijdje voor je wijs wordt) het 'goede' van zo'n leven (wat er aan raakt neem ik aan, want ik ken het kloosterleven niet) heb ontdekt. Door verschillende oorzaken. Door me erbij neer te leggen dat ik om verschillende oorzaken misschien geen carriere zal maken zoals ik zou kùnnen maken. Door met een man getrouwd te zijn uit een cultuur die veel meer dan wij werken om te leven in plaats van andersom. Door kinderen te krijgen en kleine dingen (ik bedoel niet de kinderen zelf, maar wandelingetjes maken bijvoorbeeld) te leren waarderen voor wat ze zijn. En door te leren dat zo'n 'rustig' wandelend leven meer past bij wat God bedoelt met ons leven dan een leven 'jagend naar een doel'.

Zou het zo kunnen zijn dat dit 'doelloze', maar uit God's liefde levende leven een soort 'thuis' van ons is, waar wij soms wel uitstappen als we bijvoorbeeld in de examentijd zitten of een bedrijf opzetten of politicus worden, ik noem maar wat. Voor zo'n politicus is het niet haalbaar het leven even rustig te ervzren als een kloosterling, maar hij mag wel elke avond 'thuiskomen' in een zich rustig en geliefd voelen bij God. En ook als hij bij zijn chauffeur in de auto zit en daar een minuutje voor over heeft.

[LodewijkNapoleon 0]

Robert, het is niet bedoeld om je op de vingers te tikken, dat wilde ik in ieder geval duidelijk maken bij deze.

Het enige is dat mijn begrippenapparaat, en ook een veel-gebruikte (maar zeker niet het enige!) in de Kerk, hier gigantisch mee lijken te botsen. Dat is geen enkel probleem ofzo, maar de reden waarom ik erop inga, is om ook een beetje uit te vissen in hoeverre de achterliggende betekenissen van ogenschijnlijk tegengestelde woorden, toch te rijmen zijn. Ook met het oog op andere kwesties (tegenstelling Trente-Dordt om maar wat te noemen )

Ik hoop dat dat misschien wat eventuele kou uit de lucht haalt.

Quote:

Op zaterdag 31 januari 2009 22:44:13 schreef RobertF het volgende: Het gaat erom dat je je niet afvraagt of iets nut heeft, maar of iets goed is. En goed en nuttig liggen bepaald niet altijd in elkaars verlengde.

Hier ligt denk ik een groot verschil; voorzover ik het Thomisme begrijp zijn 'goed' en 'nuttig' inherent met elkaar verbonden. Iets wat nuttig is maar niet tot het goede leidt, of zelf niet goed is, is ook niet nuttig.

Om een beetje te snappen wat je bedoelt; noem eens iets nuttigs wat niet goed is?

[Andere Jas 2]

Roken. Het helpt je je pauzes door, je kan er sociale contacten mee aanleggen en onderhouden en het kalmeert, maar het verpest op lange termijn je lichaam.

[vrijeFreddy 0]

Quote:

Op zaterdag 31 januari 2009 12:07:20 schreef Luxuria het volgende: Op zich is dat wel een doel toch?

Ja, en deze uitspraak heeft me wel aan het denken gezet.

Liefde met God. Of liefhebben zoals God liefheeft. Of je medemens liefhebben zoals jezelf. Je kunt het als een doel zien en op zich is het dat ook.

Alleen zodra je aan dat doel begint, komt er geen einde meer aan, dus zou je het dan ook zo kunnen zien dat liefde (als doel) bereikt is, zodra je eraan begint?

En wat ik me ook afvraag, is of er in die eeuwigheid nog een hoger doel dan dat gaat komen...

en zo niet, dan kunnen we ons in die eeuwigheid dus alleen nog maar extra doelen stellen die van een lager nivo zijn dan liefde.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 03 februari 2009 00:26:04 schreef vrijeFreddy het volgende: Ja, en deze uitspraak heeft me wel aan het denken gezet. Liefde met God. Of liefhebben zoals God liefheeft. Of je medemens liefhebben zoals jezelf. Je kunt het als een doel zien en op zich is het dat ook. Alleen zodra je aan dat doel begint, komt er geen einde meer aan, dus zou je het dan ook zo kunnen zien dat liefde (als doel) bereikt is, zodra je eraan begint? En wat ik me ook afvraag, is of er in die eeuwigheid nog een hoger doel dan dat gaat komen... en zo niet, dan kunnen we ons in die eeuwigheid dus alleen nog maar extra doelen stellen die van een lager nivo zijn dan liefde.

Liefde is als kinderen krijgen; steeds weer scheppend, zo kun je het zien denk ik.

[vrijeFreddy 0]

Quote:

Op dinsdag 03 februari 2009 00:29:55 schreef Pius_XII het volgende: Liefde is als kinderen krijgen; steeds weer scheppend, zo kun je het zien denk ik.

Jazeker, dat is heel mooi gezegd!

Wanneer je liefde als norm neemt, zul je daar een hoge waarde uit halen. Een hemelse schat.

En het mooie in de liefde is dat het wederzijds is. Als je het geeft, krijg je het ook terug.

Je neemt kinderen en je schept, en andersom zullen je kinderen je ook weer teruggeven wat je in ze gestoken hebt en nog veel meer dan dat... als je veel liefde in ze gestoken hebt, zullen ze dat niet alleen aan jouw teruggeven, maar ook nog aan heel veel anderen weerspiegelen.

Indirect gezien krijg je de liefde die je geeft in een meervoud weer terug.

Dit is ook een beetje wat ik zie in Paulus' aanmoediging als hij zegt: Bouw elkaar op in het geloof.

Neemt niet weg dat ik begrijp wat Robert zegt, want het bouwwerk zal nooit voltooid zijn. We kunnen ons geen voorstelling doen van de hoogte aan waarde die we eruit zullen halen.

Het gaat zich om een onvergankelijke schat.

Daarom vrees ik wel eens als ik de eeuwigheid probeer te begrijpen, omdat ik bang ben dat er daar een moment komt waarop ik alles al gedaan heb en alles al gezegd heb en dat er daarna niets meer te doen is, behalve dan dat ik al die dingen die ik al gedaan heb, nog eens kan doen. Dat bezorgt me een onvrij gevoel.

Cornelius vertelde eens in een topic dat er in de hemel niet meer gehuwd wordt en dus geen kinderen meer gemaakt worden. Zelf ga ik er ook wel vanuit dat het klopt, maar ik loop er dan tegenaan als ik over de eeuwigheid ga nadenken, want dan zitten we daar dus met een beperkt aantal mensen. Er moet dus een moment komen waarop ik iedereen heb leren kennen die er te kennen valt. Ergens beklemt me dat en geeft het me een opgescheept gevoel, want als die eeuwigheid maar duurt en duurt, dan lijkt me dat über saai met steeds dezelfde mensen. En niet alleen saai, maar zelfs een gevangenis.

Me mind zou het stukken beter accepteren als ik wist dat God in de hemel weer nieuwe Adam's zou maken uit het stof der hemel en voorts nieuwe Eva's uit hun ribben.

En meer dan dat zelfs... dat God nog dingen schept waarvan ik nog nooit gehoord heb, want anders ben ik bang voor maar een beperkt aantal scenes waar ik op den duur doorheen kan raken.