Ruiken van angst en/of zwakte

[LodewijkNapoleon 0]

Je hoort wel eens dat honden 'ruiken' dat iemand bang voor ze is. Ik weet niet of ze het ook letterlijk ruiken of niet, en of er ook meer tekenen aan een lichaamshouding zijn waardoor een hond aan een mens, of andere hond kan merken dat 'ie bang is/in de verdediging.

Nou, wat ik me dus afvroeg, heeft een mens dat ook? Dat 'ie op een vrij onbewust niveau angst en/of onzekerheid kan 'ruiken' (aanvoelen van mijn part) bij een ander?

Ik heb een keer een min of meer half-serieus topic geopend over wat ik als één specifieke vorm van primaire vrij doorzichtige afweer beschouw: KLIK

Maar er zijn natuurlijk veel meer vormen, bij mannen, vrouwen, noem maar op. Maar een constante die me wél lijkt op te vallen, is dat het, in mijn perceptie, in de meeste gevallen er zó dik bovenop ligt.

Misschien ken je het fenomeen wel, dat als er voor je ogen een ál te overduidelijk toneelstukje plaats vindt, dat je de neiging hebt om er doorheen te prikken en daar bijna een sadistisch genoegen aan te beleven. Het lijkt mij een slechte eigenschap, dus ik probeer dan mee te spelen, of het uit de weg te gaan. Of zou je het moeten zeggen? Ik weet het niet...

Ik ben zelf niet zo heel bang aangelegd, en als ik het in het verleden wél was koos ik als verdediging meestal het 'opvrijen' en inpalmen van de sterkere partij, in ieder geval het gesprek dusdanig te laten verlopen dat ook de ander een druk voelde om 'redelijk' te blijven.

Tegenwoordig kan het me eigenlijk helemaal niet meer zo raken, behalve dan dat ik oprecht een gevoel heb van dat ik de 'angst/zwakte/terughoudenheid' zou willen wegnemen bij de ander, én, als minder leuke kant, dat ik die doorprikneigingen nog steeds heb. Maar voor mezelf heb ik echt zoiets: KLIK . Ik heb juist graag dat mensen me in de kaarten kunnen kijken, dat ik open ben. Niet alleen omdat ik wil dat ze me snappen, maar het geeft mij ook een gevoel van 'onkwetsbaarheid' ofzo

Nou ja, dit is voor een deel persoonlijk geworden, en daar mogen natuurlijk allerlei reacties/tips opvolgen, graag! Maar algemene reacties op dit verschijnsel, evenzograag, daarom heb ik 'm ook niet in PP gezet.

[Mister_L 0]

Denk dat de één daar meer 'feeling' voor heeft dan een ander. Maar zeker wel dat dat te merken is. Ik bespeur het ook vaak bij mensen. Die 'feeling' is bij mij vaak wel aanwezig. Of dat het echt is wat je bedoeld weet ik niet, maar ik voel/zie vaak wel bij mensen als ze zich bang voelen, of onzeker, of wat dan ook

[sluimer 0]

Politici kunnen dat meesterlijk verbloemen door een gerechte rug en de handjes keurig gevouwen op tafel.

[anastasia 0]

Het probleem is vaak dat wat je meent te zien ook een niet geheel waar beeld is, vervormd door jouw perceptie, door jouw bril... Als iemand "cactus" gedrag vertoont, neem ik dat meestal serieus. Afblijven tot nader order.

Iedereen heeft zijn coping meachanismen. Als ik jou de jouwe zou afpakken door er doorheen te prikken zou je ook reddeloos verloren gaan.

Als anderen angstig zijn, dan triggert dat waarschijnlijk bij jou. Het wegwillen nemen van die angst doe je (ook) voor jezelf, niet (alleen)voor de ander(al spiegelt je verstand je mogelijk iets anders voor). En de ander voelt dat waarschijnlijk in veel gevallen ook haarfijn aan en reageert dan allergisch. AFBLIJVEN, mijn probleem, blijf weg, en nog meer stekels.

Het lullige: veel van wat er gebeurt zijn onbewuste en onderbewuste processen en voordat je het weet gaat het de mist in. Als jij al zou zien wat er speelt, maar de ander niet, omdat het nog niet volledig bewust is, dan is het heel bedreigend en vervelend als een ander daar aan gaat zitten peuteren. Nog afgezien van het feit of je het wel volledig correct ziet, als de ander het neit ziet, dan kun je honderd maal roepen dat het wel zo is, maar je kunt aan een blinde de kleuren ook niet uitleggen op een manier zodat hijhet begrijpt zoals jij het begrijpt. Rotvent, donderop, zo ben ik niet, zo zal ikniet worden en ik heb daar helemaal geen probleem mee, donder op, je begrijpt er niks van...(en soms hebben ze nog gelijk ook, je begrijpt iets, ietsepietsie van dat wat je ziet en in combinatie met je eigen ervaringen creeeer je een volledig beeld, dat niet de waarheid is, maar dicht genoeg bij om te raken en te kwetsen en onaangenaam te zijn)

[Nynthe 1]

Ik denk dat ik die feeling wel extra heb ontwikkeld ondertussen. Ik schijn vrij gevoelig te zijn voor de emoties van anderen, schijn het zelfs van ze over te nemen. En natuurlijk ben ik door mijn werk extra alert op sommige signalen. Mensen denken soms dat ze hun gedrag mooi verbloemen, maar bepaalde dingen horen gewoon typsich bij een bepaalde emotie en/of probleem. Het is mijn werk om daarin alert te zijn en dan hou je het bijna niet tegen dat je dat in je privé ook doet.

Het 'ruiken' van angst en of zwakte maakt mij wel alert. Ik ga heel subtiel zitten vissen, maar forceer niet. Zoals Anastasia al zei: dat cactus gedrag zetten ze niet voor niets op. En alleen als ik weet dat ik iemand meteen kan opvangen, ga ik niet doorpakken. Want je laat iemand inderdaad reddeloos verloren achter wat ook niet helemaal eerlijk is.

Ik ga ook echt heel boos worden als je dat op een verkeerde manier aanpakt. Ik zou alleen maar nog harder worden denk ik.

[mpvb1985 0]

Goede kennis van verbale en non verbale communicatie zullen je wel goed in staat stellen om te weten hoe een ander zich voelt.

Maar het belangrijkste weet je dan vaak niet;

''Waarom voelt die persoon zich zo?''

En om daar achter te komen is een goed inlevingsvermogen / empathie onontbeerlijk.

[Dubito 0]

Ik denk dat het bestaat, maar niet alleen ruiken, het is een totaal beeld met ongesproken lichaamstaal. Als je bang wordt gebeuren er een aantal dingen zoals:

hartslag gaat om hoog

meer bloed naar spieren en hersenen

pupillen worden groter

ademhaling gaat sneller

zweet komt los

Het is duidelijk waarom die dingen gebeuren. Het lichaam maakt zich klaar om in actie te komen, vechten of vluchten. Terwijl jij nog bang bent (nadenkt) is je lichaam al begonnen met de respons.

Het laatste voorbeeld, met zweet is zodat anderen uit je groep kunnen ruiken dat je bang bent en dus snel doorhebben dat er iets aan de hand is.

Een hond kan deze signalen (dus niet alleen geur) vele malen beter en sneller oppikken dan een mens, maar ik denk dat mensen het nog steeds ook kunnen.

Aardige mensen zoals Pius willen dat vermogen gebruiken om de ander te troosten of te helpen, maar het kan vast ook nog gebruikt worden om de ander kwaad te doen, bv in een gang oorlog in een sloppenwijk. (het Kruis in de Asfaltjungle)

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 09 december 2008 15:58:53 schreef Dubito het volgende: Aardige mensen zoals Pius willen dat vermogen gebruiken om de ander te troosten of te helpen,

Dankje!

Ik merk overigens wel dat de dingen die Nynthe en Anastasia zeggen mij wel redelijk lukken als ik met een onbekende of met een kennis te maken heb. Dat doorprikken doe ik eigenlijk alleen als iemand dat mechanisme gebruikt om mij 'aan te vallen', en dan nog vrij onschuldig, al zeg ik het zelf.

Waar het dus misgaat, is als vrienden waarbij ik al een zekere mate van intimiteit heb gehad, zulk gedrag vertonen. Allereerst sta ik er dan al te dicht op om het blijkbaar te relativeren als iets wat zich voor het grootste stuk onderbewust afspeelt. (Misschien omdat die grens bij mezelf ook niet zo helder ligt, weet ik niet). Dus daar gaat het al mis. Wat mij dan ongelofelijk raakt is denk ik dan dat iemand het nodig vind om angstig te zijn voor mij (->maakt boos én verdrietig), en de gedachte die me in m'n hoofd schiet dat iemand me in de maling neemt ("denk je nou echt dat ik zó ontzettend dom ben dat ik niet doorheb dat je een toneelstukje opvoert? Belediging voor m'n intelligentie"). Máár, het wordt nog erger, want ik wil die primaire acties dan binnenhouden omdat het tevens mensen zijn waar je veel om geeft, en waar je eigenlijk met jezelf hebt afgesproken dat je ze zo goed mogelijk behandelt. Boos zijn hoort daar dan niet bij. Op een normale manier aanhangig maken ook nog niet, omdat het voor de ander niet bespreekbaar is (->kán zijn vanwege het onderbewuste karakter van de handeling?), sterker nog, maakt de cactusreactie alleen maar erger.

Dus slaat het naar binnen, een explosieve mix van boosheid, aggressiviteit, schuldgevoelens en verdriet. ergo-> psychose.

Zover ben ik nu in m'n analyse.

[Andere Jas 2]

Vorige week op mijn stage wel onzeker voor een groep 7/8 klas gestaan, die gaan er dan vandoor met je les. Onzekerheid heeft wel iets te maken met angst, en het wordt ook zeker opgemerkt.