Vrienden maken hoe?

[LodewijkNapoleon 0]

Hoewel men het indertijd op school door m'n onbedoelde dominantie wel naliet om me als freak neer te zetten (dan werd het gewoon 'excentriek '), voor de rest; erg eens.

[de vegaloog 0]

Even een berichtje van de volgende freak: buitenbeentje, pispaaltje, mocht op zijn 12de al naar de volwassenbibliotheek, omdat hij de jeugdbibliotheek eigenlijk al in zijn geheel gehad had, vader overleden op 15jarige leeftijd, (ik dus, niet mijn vader!) op zijn 40ste of zo ontdekt hij dat hij HB is, en op zijn 44ste krijgt hij de diagnose Asperger; eindelijk het vonnis - levenslang! En nu? Nu ben ik zielig, en zit bij de pakken neer.

Nääähhh... niet echt natuurlijk. Leidenschaft, ik lees je posts met graagte, omdat ik veel herken tussen de regels. Ik lees ze graag, omdat ik jou als mens waardeer en interessant vind. Maak je geen zorgen om zelfwaardering; heb ik niet, en ben toch al 45 jaar geworden. En de laatste tijd lijkt het erop, dat er af en toe wat komt... Wat ik dan natuurlijk gráág weer de kop indruk!

Om je even wat voeding te geven; heb je de drie boeken van Michael Burleigh al gelezen? Héél veel interessant materiaal over WO II en de voor- en nasleep. Als het vermoeden er al is dat je HB zou zijn, laat je dan eens testen, en sluit je aan bij Mensa. Dan kun je daar in een club met allemaal freaks gezellig samen freaken! En anders moet je het maar gewoon met ons uithouden, want hier zijn, heb je inmiddels gemerkt, ook freaks genoeg, ieder met hun eigen specialisme. En - wat een nóg groter voordeel is; ik heb af en toe het idee, dat wij bij elkaar het freakisme accepteren! Ik accepteer het iig bij jou, en het stelt me gerust.

[vrijeFreddy 0]

Ja man! Ik vond het tot nu toe ook een pakkend topic om in mee te lezen.

Wat me wel raakte, Leidenschaft, is dat je zei dat mensen je steeds weer bekritiseren. Een andere vriend van mij verwoordde dat ook al ongeveer zo als jou en ik vind dat jullie daar ook wel gelijk in hebben. Het valt mij ook op dat mensen tegenwoordig snel kritiek klaar hebben en vinden dat anderen moeten veranderen. Ik heb me ook wel eens afgevraagd of dat nu een typisch iets voor Nederland is, want van een aantal afghaanse broeders uit de kerk hoorde ik (via via) dat zij een onverklaarbare spanning ervaarden in de kerk. Ze konden dat niet uitleggen, omdat ze dat in de kerk van hun eigen land nooit meemaakte. Ze ervaren dat ook als onprettig.

Persoonlijk vind ik dat er in Nederland veel gebabbeld wordt. Nu, ik ben zelf ook een Nederlander, maar over het algemeen vind ik Nederlanders schijnheilig. Ik vind het ook heel moeilijk om me niet tot hetzelfde nivo te verlagen, want soms ben ik echt geneigd om mee te gaan babbelen, terwijl ik er juist zo 'n hekel aan heb. Maar blijkbaar is het hier heel gewoon dat de ene burger praatjes over de andere maakt. Ik kom ook in groepen en door al dat gebabbel komt het zelfs nogal eens voor dat ik bij een strijd betrokken word waar ik helemaal niets mee te maken heb. Mijn aanwezigheid wordt dan als het ware tegen me gebruikt.

Deze mentaliteit werkt ook overal in door, denk ik. De overheid redeneert nu ook al zo van iedereen is verdacht en niemand is te vertrouwen. Daarom wordt men verplicht om mee te werken aan allerlei controles. Wordt men gedwongen om verantwoording af te leggen, terwijl er nog geen aanleiding is om iemand te verdenken van iets. Heeft politie het recht om iemand op grond van verdenking voor 3 dagen in hechtenis te nemen. Maar wat is verdenking of verdacht? Ik dacht dat je pas verdacht bent als er bewijzen of getuigen tegen je zijn, maar in de politiek hebben ze dat waarschijnlijk verdraaid tot het hebben van persoonlijke vermoedens.

Dat babbelen en dat schijnheilige gedrag zie ik eigenlijk in heel Nederland. Hoe het met andere landen zit weet ik niet. Wel vind ik het erg typisch dat wij zo een beleid hebben.

Dat mensen steeds met hun vinger naar anderen wijzen, is vaak om hun eigen misdaden te verdoezelen. Ook al gaat het maar om kleine misdaden als leugentjes, fraude, ed. Je gebruikt een ander dan als object om jezelf als goed te doen voorkomen. Dat doe je door de ander te bekritiseren en zodoende de schijn op te wekken dat je tegen zonden bent, maar intussen...

Wie rein van hart is, bekritiseert zijn eigen zonden en zoiemand is echt een tegenstander van zonden.

Oh ja, nog iets... ik hoorde van een vriend dat er aan het eind van de WO II een verdrag gesloten is. Dat Amerika ons niet te hulp zou komen als dat verdrag niet wereldwijd gesloten zou worden. En dat dat verdrag heeft gemaakt dat olie nu alleen nog maar in dollars betaald kan worden. Weet iemand hier meer over? Klopt dit?

[JoostG 27]

Quote:

Op zondag 09 november 2008 18:34:45 schreef Leidenschaft het volgende: Niemand past bij me. Bijna niemand.

Gezien jouw 'fascinatie' voor WO2 (o.a.) durf ik dat te betwijfelen

[LodewijkNapoleon 0]

Sowieso, wat is passen? Volgens mij is dat ook een vloeibaar proces, waar men zelf ook nog een zegje in heeft:

link

[de vegaloog 0]

Quote:

Op woensdag 12 november 2008 16:45:06 schreef vrijeFreddy het volgende: Oh ja, nog iets... ik hoorde van een vriend dat er aan het eind van de WO II een verdrag gesloten is. Dat Amerika ons niet te hulp zou komen als dat verdrag niet wereldwijd gesloten zou worden. En dat dat verdrag heeft gemaakt dat olie nu alleen nog maar in dollars betaald kan worden. Weet iemand hier meer over? Klopt dit?

Nee. Maar... ik heb wel een andere theorie, gewoon uit eigen duim op basis van mijn kennis en ervaringen (dus níet helemáál onzinnig...); WO II gaat gewoon dóór! De Amerikanen hebben stukje bij beetje hun soldaten teruggetrokken, en vervangen door hun commercie en muziek. Iedereen eet junkfood, drinkt amerikaanse softdrinks, kauwt bubblegum, hoort metal, grunge, hiphop, rock, whatever, you know. En dan die taalvervuiling! Een gevleugelde uitspraak is; als je een volk wilt uitroeien, dan moet je het zijn taal wegnemen. Denk maar eens na, hoeveel amerikaanse woorden wij inmiddels zijn gaan gebruiken. Vanmiddag tijdens de vergadering hadden ze het nog over fine-tunen. Ik zou zeggen; fijnafstemmen. En dat is maar één voorbeeld van de taal. Ander voorbeeld, héél Credible (ook al zo'n anglicisme); toen ik een citaat gaf uit een Duits boek, kreeg ik als enige commentaar, dat ik het ook had kunnen vertalen. Bij menigeen die iets van een Engelse of Amerikaanse webstek citeert, lees ik dat eigenlijk nooit... Wij zijn inmiddels horig aan Amerika. Amerika in een financiële crisis? Dan wij ook! Amerikaanse hypotheekbanken failliet? Dan wij ook! Amerika voert oorlog tegen Irak? Toe maar hoor, wíj betalen wel dure olie!

Daarom zeg ik: WO II is niet afgelopen, maar wordt nog steeds gevoerd, op een heel slimme, sluwe en slinkse manier. Bijna niemand heeft het in de gaten, maar Europa is de kolonie van Amerika. In het woordenboek vind je de afkorting AEIOU (de klinkers van het alfabet) met als betekenis; Austria Est Imperare Orbi Universi; Oostenrijk is de heerser over de wereld en het universum. Zeg maar gerust; Amerika Est ...

[WonderfulStar 0]

is dit het juiste topic voor een discussie over de oorlog?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 14 november 2008 10:23:10 schreef WonderfulStar het volgende: is dit het juiste topic voor een discussie over de oorlog?

Het is een beetje een mannenmanier om te troosten denk ik, ik zou zo hetzelfde hebben gedaan.

Registreren probleem: Leidenschaft denkt dat ze alleen is met een interesse

Oplossing: Breeduit etaleren dat ze dat niet is, door uitgebreid op de interesse in te gaan.

[vrijeFreddy 0]

Hahaha Pius!

@ Vegaloog, Ja man, dat het buiten oorlog is, ervaar ik eigenlijk ook wel zo en mijn huis lijkt wel een gevangenis. Ik zie het ook wel een beetje zo dat Hitler de oorlog gewonnen heeft. Zijn doel was een nieuw wereldrijk en dat is er van gekomen ook, maar alleen leeft hij nu niet meer en het is niet de übermensch die in het rijk heerst.

Maar dat van dat verdrag hoorde ik eigenlijk kortgeleden voor het eerst. En best heftig ook als dat verdrag er is.

[Hongerige Wolf 0]

Je heet Christina dus, begrijp ik?

Hoi Christina dus,

Ik kan alleen maar vertellen hoe ik het zelf doe. Ik ben nu bijna 27 en ik heb een raar leven achter de rug, met name mijn puberteit was heel heftig en instabiel. Ik heb veel drugs gebruikt (als in: muchos, en niet alleen wiet), veel hele domme dingen gedaan en heb veel eenzaamheid gekend, terwijl ik toch wel vrienden had. Kakkers, stoners en (vooral) nerds, om mensen maar even in hokjes te plaatsen. Die vrienden waren alleen nooit echt heel ècht, omdat ik een muur om mijn hart heen had. Wel twee misschien? Ik zat niet lekker in mijn vel en daardoor konden die andere mensen niet doordringen. Tegenwoordig zit ik beter in mijn vel: ik weet zo'n beetje waar mijn leven naartoe moet, ik heb een superrelatie (en die heb ik echt cadeau gekregen hoor, dat was echt Genade om er nog maar even een kerkterm in te gooien), ik heb God, ik heb vrienden, al zijn het er niet veel. Want ik ben niet van de veel maar van de goed. Ik denk dat je een beetje aan jezelf moet werken meid. Want weet je, je wordt niet gelukkig van vrienden, vrienden worden gelukkig van jou. Je moet die mensen alleen leren bereiken, en dat doe je niet door WWII, of door oude talen (die ik als neerlandica trouwens heel oké vind), dat moet jij denk ik gewoon net als ik gewoon nog een beetje leren. Jij hebt dingen meegemaakt, een heleboel als ik het zo lees. Daarom heb jij nog niet geleerd hoe je vrienden moet maken. Zonde dat je dat niet gewoon verstandelijk kunt leren hè, want dat kun je volgens mij des te beter. Klinkt stom, maar je zit niet lekker in je vel en misschien dat je huisarts eens met je moet praten. Die kan je misschien wel tips geven over trainingen e.d. Ik heb zelf weleens zo'n training gedaan, dat ging dan over zelfvertrouwen, en het was superzwaar (janken) maar ik heb er zoveel aan gehad! Misschien dat zoiets ook iets voor jou is? Denk er eens over na.

Anyhoot, als je wil, mag je m'n mailadres/MSN wel hebben, mocht je nog eens verder willen praten.

[rosa89 0]

Hier nog iemand die nooit vrienden heeft gehad, jarenlang.

Het is me uiteindelijk toch gelukt!

Eens kijken of ik daar wat over kan zeggen...

Ten eerste. Het is denk ik niet alleen zaak dat iemand accepteert dat jij anders bent, maar ook dat jij accepteert dat iemand anders is dan jij. We vinden het allemaal fijn als mensen geïnteresseerd zijn in wat wij vertellen. Probeer dan ook interesse te tonen in wat iemand anders wil vertellen. Probeer open te staan voor nieuwe dingen! (En nee, ik snap dat je niet open wil staan voor gesprekken over het weer, de top 40, of wat iemand gisteren op tv heeft gezien. Maar geloof me, er ZIJN meer mensen die dat niet interessant vinden. Er ZIJN mensen die ook allemaal specifieke gekke interesses hebben.) Ik moest zelf heeeeeel hard mijn best doen om me in te leven in andere mensen, uiteindelijk lukt me dat toch best aardig. En het resultaat is niet alleen vriendschap, maar ook: nieuwe interesses / hobby's!

Ten tweede. Als je ruzie krijgt (dat kreeg ik nogal vaak met mensen), en het uitpraten lukt niet, dan kan een vriendschap stilvallen. Laat die dan niet wegvallen! Vergeet wat er is gebeurd, vergeef elkaar (althans probeer dat en laat dat ook blijken aan de ander) en ga verder, pak de dingen op waar je iets in zag bij de ander.

Ten derde. Als je op de universiteit zit, wordt het makkelijker dan op de middelbare school. Je hebt veel meer keuze uit mensen, je zit niet meer zes jaar lang met dezelfde mensen in een klas, en ze hebben nog geen verkeerde vooroordelen over je. Een nieuwe kans! Gaat het niet goed? Na een half jaar kwam ik weer in een nieuwe groep te zitten. (Dat is trouwens wel balen als je net mensen hebt gevonden met wie het klikt, maar je kunt in ieder geval steeds met een schone lei beginnen).

Ten vierde. Dat afwijzende gedrag van pubertjes wordt ook minder naarmate zij ouder worden. Ik werd ook met de nek aangekeken omdat ik van EBM hou, aan balfolk doe, toentertijd niet christelijk was, en niet snapte dat je niet met iedereen over seks kunt praten (oke dat was wel erg dom van me vind ik nu). Maar ook ik keek mensen met de nek aan, omdat ik ze zo dom vond dat ze christelijk waren (hoe kun je DAT nou geloven?! dacht ik altijd, kijk mij nu eens haha), of omdat ze nooit uit gingen, of niet van science ficton hielden. Ik zeg maar wat. Maar nu ben ik mij bewust van mijn eigen afwijzende gedrag, en dat is ook een hele opluchting.

Ten vijfde. Ook mensen die alleen maar over saaie onderwerpen praten, zijn interessant! Je moet er alleen iets meer je best voor doen om een interessant gesprek met ze te voeren. Maar iedereen heeft wel iets te vertellen, of iets meegemaakt, of een eigen visie op dingen. Vraag eens door, als je eens de tijd hebt en een op een met iemand bent. Sommige mensen durven niet alles zomaar in de groep te gooien omdat ze inderdaad bang zijn om afgewezen te worden, net zoals jij nu afgewezen wordt. Het is soms moeilijk om verder te kijken dan de oppervlakkige gesprekken die je iemand ziet/hoort hebben met anderen, maar er is meer, heus. Alleen in de tram heb je geen tijd om daarover te praten.

Ten zesde. Nodig mensen uit! Maak tijd voor ze vrij. Zelf heb ik altijd heel erg de neiging gehad om contact juist af te houden, omdat ik altijd bang was dat ik het te druk zou hebben. Eigenlijk viel dat best mee, ik was gewoon bang voor het contact. En ik had geen zin. Als het niet leuk is om bij jou thuis te zitten, ga dan samen iets leuks doen. Mensen vinden het sowieso leuk als je ze uitnodigt om samen iets te gaan doen, dus dan heb je al een plus puntje gehaald: ze vinden het aardig van je. Vaak kan het toch best leuk worden als je van tevoren geen zin hebt erin. Ik heb een keer met een meisje zomaar een hele dag samen op een bankje op het Schouwburgplein gezeten in Rotterdam. We wilden eigenlijk gaan winkelen, maar raakten zo druk met elkaar in gesprek dat we daar maar zijn blijven zitten. Neem eens wat risico's.

Ten zevende. Bij mij heeft het geloof ook heel erg geholpen. Als je bidt over dingen die je dwars zitten, helpt dat. Je mag gerust om vriendschap vragen aan God. Zelf was ik altijd een enorme stress kip, nu bid ik steeds of ik Gods rust en vrede mag ontvangen in mijn hart, en raad eens: ik ben zoooveel rustiger geworden. Ik ben zelfs heel erg aangekomen van het rustiger zijn (mijn eetpatroon was daar nog niet op aangepast, ik verbrandde nogal veel energie door al dat gestress). Trouwens, de beste vriendschappen die ik inmiddels heb, zijn met mede christenen. Mijn ervaring is dat christenen veel meer de neiging hebben elkaar te helpen en voor elkaar klaar te staan (als broeders en zusters). Zij veroordelen niet (proberen dat tenminste) omdat ze zulke dingen liever aan God over laten. Die kent de harten van mensen echt (en ook die van jou!).

Ik wil trouwens nog even zeggen dat ik steeds als ik iets lees van jou, een diep gevoel van liefde ervaar. Klinkt misschien stom. Maar ik denk dat het Gods liefde is wat ik voel, door mij heen. Het is zo sterk dat ik echt wou dat ik je in mijn armen kon nemen en kon troosten, dat is best gek als je iemand helemaal niet kent. Ik hoop dat je dat niet verkeerd opvat ofzo. Ik wil ook niet 'opdringerig' zijn ofzo. Maar voor mij betekent het: God houdt van jou! Dat moet je niet vergeten.

Veel sterkte gewenst,

Rosa

[LodewijkNapoleon 0]

Hoe is het nu eigenlijk Leidenschaft?

Ik heb helaas niet altijd antwoorden (<-mannenkwaaltje he? ) Maar ik herken vaak een hoop in wat je zegt, en ik volg je ontwikkelingen altijd met veel interesse.

[HelenaV 0]

Ach, het gaat best wel slecht zoals altijd.

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle complimenten die ik in dit topic heb gehad. Ik durf er niet meer naar te kijken.

Praten over hoe bijzonder bent is natuurlijk een gevoelige zaak, maar feit is dat dit mijn hele leven al beheerst en dat het in de maatschappij erg hot is. Ik merk dat jezelf "bijzonder" maken tegenwoordig heel erg in is en ik word er kwaad om omdat die mensen blijkbaar niet snappen hoeveel sociale problemen en emotioneel leed het geeft om anders te zijn. Het is eigenlijk hetzelfde als met de hiphop-cultuur. Die is ontstaan uit problemen en leed van de zwarte bevolking van Amerika, en nu lopen er allemaal midddle-class white kids rond die de gangster uithangen. Dat "bijzonder zijn" is iets moeilijker te vangen, blanke tieners die gangsters uithangen vallen wel heel erg op, maar voor de rest is het precies hetzelfde. Dat ik zo'n apart pesoon ben is het gevolg van een apart en niet al te vrolijk leven. De media en de commercie hebben het verschijnsel van het freak-zijn met beide handen aangegrepen waardoor mensen nu lopen te praten over hoe uniek ze wel niet zijn en denken een individu te worden door hun haren knalroze te verven. Daar word ik zo kwaad om. Het is zo zwaar om anders te zijn. Een mens bestaat uit twee helften. De ene helft delen we allemaal met elkaar, daarin zijn we allemaal gelijk. De andere helft is je individualiteit. Bij de meeste mensen zijn deze twee volgens mij veel beter in evenwicht. Bij mij hebben die twee ruzie. Want de eerste is normaal en wil gewoon een sociaal leven hebben. De tweede is helemaal gestoord en nu hebben ze ruzie. De individuele helft van mij doet, de andere kijkt toe en schudt haar hoofd. Het is zo moeilijk. Van mezelf ben ik tevreden met wat ik ben, maar zodra ik binnen het referentiekader van andere mensen word geplaatst ben ikraar en krijg ik problemen. Ik wil dus aan de ene kant gewoon normaal zijn, maar aan de andere kant kan en wil ik mezelf niet laten varen. En zo ga ik door het leven. En dat is zwaar. En daarom word ik zo kwaad als ik zie hoe dat hele freak-zijn in de media en commercie wordt verheerlijk. Het is geen snoepje dat je voor jezelf kan aanschaffen om jezelf mee te plezieren. Ik word gek van het maakbaarheidsprincipe waarvan de wereld nu doortrokken is. Dat mensen denken anders en interessanter te kunnen worden door het zomaar te willen. Ik vind sowieso dat de wereld vervuild is met allemaal onzin. Maar daar zal ik een andere keer een topic over plaatsen.

Maar het gaat dus niet goed. Ik heb me nog nooit zo niet thuis in Nederland gevoeld. Ik mis Rusland maar ik kan er niet heen. Laatst moest ik voor het eerst stagelopen. Ik was opeens omringd door allemaal vreemde Nederlandse mensen en 2e klassertjes. En ik moest denken aan mijn eigen middelbare schooltijd, een grote blunder die mij 2% kennis heeft bezorgd en 98% trauma. Ik moest huilen en ben naar huis gegaan. Ik weet niet wat ik moet en voel me helemaal verloren. Mensen zeggen tegen mij dat ik contacten moet opzoeken en dat vind ik aardig, maar volgens mij moet je ook stilstaan bij het feit dat het willen opzoeken van mensen op zich nog geen oplossing is. Ik ben in een vreemd land en ik kan onmogelijk op dezelfde golflengte komen met mensen. Dus een oplossing uit een potje is er niet. Ik heb door de jaren heen sowieso een sterke vorm van apathie ontwikkeld. Omdat ik ben gewend om mezelf te vermaken heb ik aan de ene kant nog wel het verlangen om een sociaal leven te hebben, maar hoe het moet weet ik niet meer. Ik wil best uitgaan of zo, maar ik heb een soort luiheid ontwikkeld waardoor ik steeds gewoon naar huis wil gaan en wil gaan lezen en muziek luisteren. En wat ik moet doen weet ik niet.

[LodewijkNapoleon 0]

Weet je waar vaak eenzaam is? Aan de top.

Dit was wél een beetje een quasi-serieuze opmerking. De reden dat je niet zo gauw aansluiting vindt, is omdat je anderen imponeert. Nog los van of je dat als een goed of slecht iets ziet.

Mar misschien kun je daar iets positiefs uithalen? Feit: er zijn mensen die graag naar je luisteren, die graag willen weten wat jij te zeggen hebt, nog los van of ze het er mee eens zijn of niet.

Misschien is het controversiëel om het zo te zeggen, maar ik doe het toch, en zie wel wat er van komt; jij bent een 'leider', in de brede zin van het woord dan. Je zoekt aansluiting, maar die zal je niet gauw vinden, omdat je geroepen bent om vóór te gaan.

Vaders, moeders, leraren, politici, enz. moeten ook niet proberen om ál teveel te gaan proberen om op één lijn te kunnen gaan zitten met hun kroost cq. publiek.

Wat ik maar bedoel te zeggen; probeer eerst vrede te krijgen met wie je bent, wat je kunt, en de realiteit zoals ze is. Als je die weerbarstige, grauwe, smerige werkelijkheid kan ontdoen van welke emotie ook, dan levert dat catharsis op. En het begin van herstel. Een kat is geen hond, en moet het ook niet proberen te worden.

Mjah, tot zover mijn bescheiden bijdrage, weet dat jij in m'n hart bent.