Theosis ofwel deïficatie

[LodewijkNapoleon 0]

In het Oosterse Christendom legt men erg de nadruk op de Theosis, oftwel hoe we door heiliging deel kunnen hebben aan het Goddelijke. Ook zaken als voorspraak van de Heiligen spelen hierin een rol. Om het geheel oecomenisch te houden, een stukje van Ouweneel over theosis:

Een van de opmerkelijkste aspecten daarvan is de typisch oosters-orthodoxe visie van de theosis, de deïficatie (vergoddelijking). Deze opvatting houdt niet in dat de gelovige God wordt, maar dat hij als God wordt, oftewel dat het beeld van God in hem vernieuwd wordt, in aansluiting bij 2Petr.1:4, '... opdat u daardoor deelgenoten van de goddelijke natuur zou worden'.

De weg tot deze theosis is de vervulling met de Heilige Geest. Een van de hedendaagse orthodoxe pneumatologen die ver buiten de eigen kring de aandacht hebben getrokken, is John D. Zizioulas, de bisschop van Pergamon (Griekenland).

Het begrip theosis is al sinds Athanasius (4e eeuw) die om zijn strijd tegen het arianisme ook in het westen zeer gewaardeerd wordt aangeduid als het hoogste doel van het christenleven. Een term als 'veranderen' in 2 Kor. 3:18 en Rom. 12:2 (Gr. metamorphoö), waarvan ons woord 'metamorfose' (gedaanteverwisseling) is afgeleid, is mijns inziens een van de beste termen om de idee van de theosis te representeren, omdat de innerlijke gedaanteverwisseling van de christen een verwerkelijking van het beeld van God in Christus is. Wat de benadrukking van de theosis betreft is er een diepe verbinding tussen het oosters orthodoxe en het evangelicale denken. Zo centraal als de lutherse en calvinistische theologie de rechtvaardigingsleer altijd heeft geplaatst, zo zeer leggen oosters orthodoxen en evangelicalen de nadruk op wat er ná de rechtvaardigmaking komt en wat goed door meta~norphósis of theosis of plèrôma ('volheid') of teleiôsis ('volmaking') omschreven wordt.

Men kan het ook nog weer heel anders zeggen: de theosis is de weg naar de uiteindelijke pure gelukzaligheid. Daarom spreekt 1Tim.1:11 van het 'evangelie van de heerlijkheid van de gelukzalige God', waarmee het einddoel van alle verkondiging is aangegeven: goddelijke heerlijkheid en gelukzaligheid. Dit is altijd de nadruk van de oosterse kerk geweest: onze identiteit wordt gevonden in relatie met God. Het doel is onderdompeling in de rijkdom van het goddelijke leven. Theosis is het doel van wat C.S. Lewis het ontroostbare verlangen in ons noemt. Wij ontvangen niet slechts vergeving, maar wij worden getransformeerd en tot het goddelijke verheven.

bron

Wikipedia over Theosis:

KLIK

Wat vragen die nu bij me opkomen; wat betekent het concreet in de Gereformeerde en Evangelische theologiën? Wat kan een mens als hij geheiligd is en bij God is? Wat is hier vanuit die hoek over geschreven?

[LodewijkNapoleon 0]

Het valt me op dat, als het concreet om heiligen gaat, men staat te springen om er hun afkeuring over af te roepen, maar als het om onderliggende zaken gaat...

[Mattijs 0]

Het zou goed zijn om het "men" te nuanceren, ik kan me niet herinneren ooit het fenomeen van de heiligen te hebben afgekraakt, maar goed.. .

Eerlijk gezegd ben ik er (als protestant) totaaaaaal niet mee bezig. Dus waarom zou ik mij verdiepen in iets wat volgens mij vanuit protestants oogpunt geen rol speelt?

(overigens denk ik dat dat de reden is waarom het hier zo stil blijft, maar oke..

Maar als ik er iets over moet zeggen:

In die twee bijbel gedeeltes die aangehaald worden spreekt men in mijn optiek van een andere verandering dan zoals volgens mij wordt beweerd in de tekst:

in de brief aan Corinthe gaat het volgens mij om een verandering die GOD in je laat plaatsvinden

in Romeinen gaat het volgens mij om een verandering die je ZELF moet doen, om zodanig te ontdekken wat God wil.

In het heiligen van mensen binnen de RKK, is het toch zo dat de Paus iemand heilig verklaard?

Daar zit 'm volgens mij al een groot verschil.

[Raido 0]

Quote:

Op zondag 17 augustus 2008 15:50:13 schreef Pius_XII het volgende: Het valt me op dat, als het concreet om heiligen gaat, men staat te springen om er hun afkeuring over af te roepen, maar als het om onderliggende zaken gaat...

Dat is omdat in een onderwerp is waar ik eerst een tijdje op moet broeden. Een klein duwtje richting mijn idee hierover kan je al wel vast geven..

Wij christenen zijn geen pantheïsten, maar eerder panentheïsten in deze. Wij geloven dat God in alles is, maar niet dat alles dus ook automatisch God is. Die richting ga ik ook op denken wat betreft de heiligen. Natuurlijk (en vooral gereformeerden kunnen daar moeilijk over doen) de heiligmaking is het werk van God, je komt steeds meer in gemeenschap met God.

Je oude natuur gaat van de troon af en Jezus de Christus komt daarvoor in de plaats. Ik kan Bonhoeffer in deze wel naspreken..

He has become like a man, so that men should be like him. en dat heeft weer veel weg van Athanasius. Wij zullen met God zijn, waar God is alles én in allen. Alleen, heel gereformeerd.. Wij leven hier in een wereld wat buigt onder de gevolgen van de zonden, we hebben een sterfelijk lichaam.

Wanneer een pyromaan voor de Rechter komt te staan en word vrijgesproken (er is een Borg) dan is hij vrij gesproken van zijn brandstichting. Echter, zijn ziekelijke neiging tot brandstichten, zijn pyromanie is niet weg. Zo kijk ik ook tegen vergeving van zonden aan. Je zonden zijn wel vergeven (rechtvaardigmaking) maar je bent en blijft zondig. Door je lichaam, je geest.

En ik zal niet zeggen dat er geen mensen zijn die door de kracht van Heilige Geest tijden hebben waar ze niet zondigen, het toppunt van de Heiligmaking ligt voor mij/naar mijn gevoel in het hiernamaals.

Daar zullen wij zijn bij God, God in Allen..

[Hiëronymus 0]

Quote:

In het heiligen van mensen binnen de RKK, is het toch zo dat de Paus iemand heilig verklaard? Daar zit 'm volgens mij al een groot verschil.

Het volgende over heiligverklaringen:

Heiligverklaring (canonisatie van het Grieks: kanõn) is in de Katholieke Kerk een kerkrechtelijk proces met als mogelijke uitkomst, dat de paus een gestorven mens heilig verklaard. Dat houdt in dat diegene wordt geacht in de Hemel te zijn opgenomen. De heilige wordt ingeschreven in de canon van de heiligen. Aan de plechtige verklaring van de paus, de canonisatie, die inhoudt dat de heilige in het openbaar vereerd mag worden, gaat een langdurig en uitvoerig onderzoek vooraf. Hierbij spelen verschillende criteria een rol zoals wonderen.

Met een heiligverklaring verordonneerd de Kerk een gelovige niet tot de hemel. Daarentegen verkondigt de Kerk met een heiligverklaring haar vertrouwen, dat de betreffende persoon de nabijheid van God bereikt heeft. De Kerk bidt daarom niet meer voor deze gelovige, maar met hem of haar, zodat "de pelgrimerende Kerk zich in haar gebed verenigt met het gebed van de heiligen, wier voorspraak zij inroept."[1] De heilige is tot voorspraak van de gelovigen bij God.

(bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Heiligverklaring)

Dit betekend dus dat er veel meer heiligen in de hemel zijn dan diegene die door de Kerk gecanoniseerd zijn. Heilig zijn betekent dat de desbetreffende persoon in de hemel is. De eerste heilige is daarom ook Dismas. Hij is één van de twee misdadigers die ieder aan een kant van Jezus Christus aan het kruis hingen. Hierover staat in de bijbel geschreven:

Boven Hem stond als opschrift in Griekse, Romeinse en Hebreeuwse letters: Dit is de koning der Joden. Ook een van de misdadigers die daar hingen, hoonde Hem: Zijt Gij niet de Messias? Red dan uzelf en ons. Maar de andere strafte hem af en zei: Heb zelfs jij geen vrees voor God, terwijl je toch hetzelfde vonnis ondergaat? En wij terecht, want wij krijgen wat we voor onze daden verdiend hebben; maar Hij heeft niets verkeerds gedaan. Daarop zei hij: Jezus, denk aan mij, wanneer gij in uw Koninkrijk gekomen zijt. En Jezus sprak tot hem: Voorwaar, Ik zeg u: Vandaag nog zult gij met Mij zijn in het paradijs. (Lc.23, 38-43)

Iedereen die in de hemel is mogen wij heilig noemen. Omdat Jezus hem zegt, gij zul met Mij zijn in het paradijs is Dismas dus direct heilig verklaard door de Heer zelf!

---

Samengevoegd:

Quote:

Wanneer een pyromaan voor de Rechter komt te staan en word vrijgesproken (er is een Borg) dan is hij vrij gesproken van zijn brandstichting. Echter, zijn ziekelijke neiging tot brandstichten, zijn pyromanie is niet weg. Zo kijk ik ook tegen vergeving van zonden aan. Je zonden zijn wel vergeven (rechtvaardigmaking) maar je bent en blijft zondig. Door je lichaam, je geest. En ik zal niet zeggen dat er geen mensen zijn die door de kracht van Heilige Geest tijden hebben waar ze niet zondigen, het toppunt van de Heiligmaking ligt voor mij/naar mijn gevoel in het hiernamaals. Daar zullen wij zijn bij God, God in Allen..

Als RK'er denk ik zelf dat dat ook de werking is van het Sacrament van de Biecht. Om echt verder te gaan en niet terug te vallen is het natuurlijk wel belangrijk dat men oprecht biecht. Dat er berouw is, dat men wil zich wil beteren en dat men oprecht aan God zijn/haar zonden verteld. Hierbij is de priester enkel een doorgeefluik, men praat dus rechtstreeks met God bij het uitspreken van de biecht.

Het toppunt ligt denk ik ook in de hemel. Ik geloof wel dat mensen heilig kunnen leven door de kracht die ze ontvangen van de H. Geest.