Een consumentenhouding

[LodewijkNapoleon 0]

Iets wat ik tegenwoordig eigenlijk steeds meer aantref (of meer leer ontwaren?) is de houding van een consument, of dat nu ten opzichte van vrienden, de overheid, de samenleving of de Kerk is.

Men heeft 'recht' op bepaalde zaken, het is alsof men het 'zaaien' heeft overgeslagen en alvast met het oogsten begint. Alsof men eerder toeschouwer/afnemer is dan deelneemer.

Zo'n houding is denk ik één van de grondslagen voor vervreemding, ook omdat liefde een zelfgave vereist. Aan de andere kant ontkom je er ook niet aan om soms zelf een dergelijke houding aan te nemen, anders raak je ondergesneeuwd.

Is dit herkenbaar?

[Jyoti 0]

Zou je dat wat concreter kunnen maken? Ik denk wel dat ik min of meer aanvoel wat je bedoelt, maar ik vind het moeilijk om er zo op in te gaan.

[Timon 0]

jep. Heel veel media zijn er op gericht om ons de identiteit van een consument te geven. We kunnen een zoon, dochter, vader, moeder, christen, moslim, atheist, hetero of homo of wat dan ook zijn, maar bovenal zijn we consument. En dat zie je terug in de kerk. De kerk moet ons iets te bieden hebben. Als een kerk ons niet bevalt, "zappen" we weg naar de volgende. Toewijding, trouw en overgave zijn moeilijk om na te leven, omdat de media om je heen roepen dat het draait om jou en jouw genot en "geluk". Je ziet het ook in huwelijken, waar veel mensen niet meer echt een toewijding maken aan elkaar. Ze beloven elkaar trouw te zijn zolang de fijne gevoelens er zijn, maar als het echt zwaar wordt, haken ze af. Met name in kerken waar het gevoel een vrij grote plaats heeft zie je dat ook bij christenen. Ze haken af als het te moeilijk is, omdat ze geen diepe wortels van trouw meer hebben.

Nu wil ik niet zeggen dat alles vroeger beter was of doen alsof de hele wereld om me heen naar de knoppen gaat, terwijl ik het goed doe. Ik merk bij mezelf dat ik net zo goed de neiging heb om er in mee te gaan en dat het erg moeilijk is om er tegen in te gaan en geheel anders te zijn

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 23 juni 2008 01:16:19 schreef Iriacynthe het volgende: Zou je dat wat concreter kunnen maken? Ik denk wel dat ik min of meer aanvoel wat je bedoelt, maar ik vind het moeilijk om er zo op in te gaan.

Het is ook heel breed, Timon geeft er al wat voorbeeldjes van, maar ook in vriendschappen en relaties, je weet wel, de eindeloze lijstjes met verlangens waaraan de 'ideale man/vrouw' moet voldoen.

Of dat je lid bent van de één of andere club, en daar vooral eisen aan gaat stellen, i.p.v. het te nemen zoals het is, of langzaamaan deelnemen om veranderingen te bewerkstelligen.

[audacity 0]

Quote:

Op maandag 23 juni 2008 01:12:48 schreef Pius_XII het volgende: Iets wat ik tegenwoordig eigenlijk steeds meer aantref (of meer leer ontwaren?) is de houding van een consument, of dat nu ten opzichte van vrienden, de overheid, de samenleving of de Kerk is. Men heeft 'recht' op bepaalde zaken, het is alsof men het 'zaaien' heeft overgeslagen en alvast met het oogsten begint. Alsof men eerder toeschouwer/afnemer is dan deelneemer. Zo'n houding is denk ik één van de grondslagen voor vervreemding, ook omdat liefde een zelfgave vereist. Aan de andere kant ontkom je er ook niet aan om soms zelf een dergelijke houding aan te nemen, anders raak je ondergesneeuwd. Is dit herkenbaar?

ja aan de ene kant is dit wel herkenbaar, maar aan de andere kant ben ik wat dat betreft ook zo ontzettend blij met mijn kerk. Mijn kerk is door een hele zware tijd heen gegaan, is op sterven na dood geweest, maar er zijn gewoon mensen gebleven die de kar hebben getrokken toen het heel zwaar was en uiteindelijk heeft dat er toe geleid dat de kerk wel een doorstart heeft kunnen maken, waardoor er weer een complete kerkenraad kwam en een dominee en een heleboel jongeren. Vijf jaar geleden kwamen er 50 70-plussers naar de kerk en een stuk 5 mensen die jonger dan 70 waren, nu zijn er 60 man tussen de 20 en de 60 en een stuk 8 80-plussers. Dan zou je denken, dan is de kerk per saldo nog niet veel gegroeid, maar de kerk is er nog.....en dat is alleen maar zo omdat er een paar mensen verschrikkelijk hard gewerkt hebben en God gezorgd heeft dat de boel niet uit elkaar gevallen is. Ik zucht af en toe ook wel eens als ik een week heb, waar ik elke avond wat voor de kerk moet doen (activiteiten, kerkblad maken, liturgie maken enz.), maar ja....je doet het wel ergens voor he...en je gaat ook niet zomaar weg uit zo'n gemeente als je er eenmaal voor gekozen hebt.

Toch vind ik het tof dat ze niet met een formulier langs alle mensen gaan in de kerk, met de vraag in welke commissie wil je?

Aan de andere kant is het gewoon veel makkelijker en ontspannener om elke zondag rustig in de kerkbanken te kunnen zitten...