Hoogmoed

[mackie 0]

Hallo allemaal, dit stukje vond ik op internet en gaat over hoogmoed: link

Wat ik mij ten eerste afvraag is in hoeverre de successen die je in je leven bereikt aan jezelf te wijten zijn of aan de Heer? Zie het stukje dat de monnik steeds meer zelfvertrouwen krijgt in wat hij doet (wat als negatief wordt gezien door de verteller). Is zelfvertrouwen dan sowieso verkeerd?

Ten tweede valt mij op dat wanneer de monnik zich laat gaan, dit door de verteller hem als hoogmoed wordt aangerekend. Ik dacht altijd dat hoogmoed een soort arrogantie was. Wat heeft dat dan te maken met het feit dat de monnik zich laat gaan? Hij wordt toch niet arrogant of iets dergelijks? Ik hoop dat jullie wat kunnen verhelderen! Alvast bedankt!

gr. mackie

[HenkG 0]

Succes: van God of onszelf

Het leven is een geschenk van God en daarmee ook de successen. God geeft ons immers de mogelijkheden om die successen te hebben/realiseren? Wel hebben we daarin zelf ook onze verantwoordelijkheden in het omgaan met onze talenten en gaven. Dus beiden zijn van toepassing mijns inziens.

Hoogmoed

Hoogmoed wordt inderdaad veelal geassocieerd met arrogantie. En dat is eigenlijk ook aan de orde bij het laten gaan van de monnik. Want de monnik laat zijn ootmoed, zijn nederigheid jegens God varen en volgt zijn een eigen weg, namelijk die van zijn lust en verlangen. Hij neemt ahw de touwtjes van zijn leven in eigen handen ipv ze over te blijven geven aan God. Maw hij schat in deze situatie zijn eigen wil hoger in dan die van God. En dat is wat mijns inziens hoogmoed.

[mackie 0]

Ok, dat laatste snap ik nu, maar als de successen grotendeels te danken zijn aan de Heer, hoe zit het dan wanneer men faalt of niet slaagt in bepaalde dingen? In hoeverre heeft de Heer daar dan mee te maken?

gr. mackie

---

Samengevoegd:

Maar hoezo schat hij zijn wil hoger in dan die van God? Ook de monnik is toch een mens en ook hij blijft zondigen. Hij heeft zich eenmalig laten gaan door een vrouw en ik weet ook dat ze een eed hebben gezworen, maar het kan toch niet zijn dat monniken uberhaupt niet mogen zondigen, aangezien dit onmogelijk is voor een mens?

[Robert Frans 1.571]

Sjaloom mackie,

Geen enkel mens mag zondigen, of je nu leek of geestelijke bent. We worden door Christus opgeroepen heilig te zijn en die oproep is niet zomaar loze kreet. De vraag is daarom ook: wat doe je als je gezondigt hebt? Als de monnik zich zou hebben bekeerd, weer de juiste weg zou hebben gekozen en als katholiek zijnde zijn zonde nederig zou hebben opgebiecht, dan was hij al vergeven en was er niets meer aan de hand. Nu stierf hij volgens het verhaal in staat van doodzonde. Hij keerde God niet alleen de rug toe, maar weigerde zich weer tot God te keren. En dát is hetgeen wat hem werd aangerekend en wat onder hoogmoed valt.

[Elsjuh 0]

Ik denk dat wanneer iemand faalt of niet slaagt in bepaalde dingen dat een les is die God ons wil leren... dat we so wie so ook moeten leren om alleen op Hem te vertrouwen en niet alleen op onszelf (hoewel een beetje zelfvertrouwen goed is) Sja...of God je láát falen weet ik ook niet, misschien laat Hij het TOE. Dat denk ik eerder!

[mackie 0]

@ RobertF, mijn bewoordingen waren verkeerd. Natuurlijk mag niemand zondigen, maar ik bedoelde eigenlijk dat het zelfs voor een monnik volgens mij onmogelijk is om nooit te zondigen. Ik snap dat, omdat de monnink niet terugkeerde naar de Heer, dat hij verkeerde stap beging, maar wat als hij zich te veel schaamde om de Heer (die dit natuurlijk allang weet) zijn zonde op te biechten (namelijk dat hij zijn eed verbroken heeft doordat een vrouw hem verleidde) en dat hij daarom niet meer durft terug te keren? Het hoeft toch niet zo te zijn dat de monnink ineens niks meer met de Heer te maken wil hebben omdat hij een zonde heeft begaan of omdat hij de Heer ineens haat? Ik weet niet of dat weigeren puur te maken heeft met dat hij een hekel aan de Heer heeft gekregen...

gr. mackie

[HenkG 0]

Het gaat niet om het hekel krijgen aan God, maar het niet meer volgen van Hem. En ja, dat is iets wat we allemaal kennen. Alle mensen hebben de neiging om zo vaak een eigen weg te gaan en God daarin te vergeten.

Deze zondige neiging van de mens mag geen reden zijn om ons achter te verschuilen. We zijn weliswaar zondig, maar God wil ons de mogelijkheid geven om dat zondige leven achter ons te laten. Als we er toch voor kiezen een andere weg te gaan, terwijl we weten dat dit niet de weg met/naar god is, mag Hij ons dat zeker aanrekenen. Maar zelfs dan houdt het wat Hem betreft nog niet op, want Hij blijft de deur open houden.

Schaamte is dan een eerste stap naar terugkeer. Immers schaamte treedt enkel op als er sprake is van erkenning van een fout. En dan mogen we ons klein maken jegens God, puur vanuit het vertrouwen dat Hij nog steeds naar ons om wil zien, ondanks alles...

[mackie 0]

@HenkG, wat bedoel je precies met "En ja, dat is iets wat we allemaal kennen. Alle mensen hebben de neiging om zo vaak een eigen weg te gaan en God daarin te vergeten."

Wat moet ik me daarbij precies voorstellen? Door expres dingen te doen waarvan je weet dat ze zondig zijn?

gr. mackie

[HenkG 0]

Je maakt als mens altijd keuzes. En bij die keuzes wordt niet altijd nagedacht wat God er van zou vinden. Dan worden eigen gewin, eigen plezier etc de maatstaf in de keuzes.