'omdat het zo hoort'

[LodewijkNapoleon 0]

(Ik hoop dit een beetje helder te kunnen te formuleren, en anders wordt het in de loop van het topic wel duidelijk)

Als je in het begin kennismaakt met het Christendom, dan lijkt het vooral een manier van leven te zijn die je levensstijl als het ware 'aanvult'. Je bent vooral 'jezelf' en daarbovenop ook nog eens Christen.

Maar hoe meer je de Christelijke boodschap doorgrondt, hoe meer er blijkt dat het geen aanvulling is, maar een uiterst radicale omkering van waarden. Het mooist wordt dat weergegeven in de Bergrede:

En Jezus, de schare ziende, is geklommen op een berg, en als Hij nedergezeten was, kwamen Zijn discipelen tot Hem.

En Zijn mond geopend hebbende, leerde Hij hen, zeggende:

Zalig zijn de armen van geest; want hunner is het Koninkrijk der hemelen.

Zalig zijn die treuren; want zij zullen vertroost worden.

Zalig zijn de zachtmoedigen; want zij zullen het aardrijk beërven.

Zalig zijn die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid; want zij zullen verzadigd worden.

Zalig zijn de barmhartigen; want hun zal barmhartigheid geschieden.

Zalig zijn de reinen van hart; want zij zullen God zien.

Zalig zijn de vreedzamen; want zij zullen Gods kinderen genaamd worden.

Zalig zijn die vervolgd worden om der gerechtigheid wil; want hunner is het Koninkrijk der hemelen.

Zalig zijt gij, als u de mensen smaden, en vervolgen, en liegende alle kwaad tegen u spreken, om Mijnentwil.

Verblijdt en verheugt u; want uw loon is groot in de hemelen; want alzo hebben zij vervolgd de profeten, die vóór u geweest zijn.

Maar eigenlijk het hele NT ademt diezelfde sfeer uit. Niet voor niets wordt de doop dan ook voorgesteld als een vorm van sterven en wederopstanding, zo radicaal is de breuk met het oude leven. Wel, katholieken geloven dat dit een proces is, dus dat houdt in dat er steeds een hoop wrijving zal zijn tussen dat 'wat normaal gvonden wordt', de ongeschreven regels van het menselijk samenleven die sterk door de zondeval zijn aangetast, en het leven in Christus. Daar zal ook een stuk verzet in zitten, al helemaal voor mensen die de zaken meer gevoelsmatig benaderen, want niet zelden zal de Christelijke manier van leven gevoelsmatig zó botsen met 'omdat het zo hoort', dat je bijna gaat denken dat het niet klopt.

Ik zal het proberen wat uit te splitsen:

Herken je de gedachtegang dat je maar langzaamaan begon te beseffen hoe groot de breuk is tussen het 'normale leven' en het Christelijke leven?

Zo ja, neemt die breuk nu eerder toe of af?

Misschien kan je wat voorbeelden geven uit je eigen leven waarin die 'omkering van waarden' heeft plaatsgevonden?

Merk je ook dat je gevoel hier dikwijls misleidend in kan zijn?

Op welke wijze biedt jij weerstand aan de druk die er uitgaat van 'omdat het zo hoort'?

Komt die druk voornamelijk van buiten (omgeving o.a.) of van binnen? (opstandig geweten?)

(dit zijn richtlijnen en dus facultatief. )

[Asteraceae 0]

Ik zal kijken of ik wat met je richtlijnen kan.

Herken je de gedachtegang dat je maar langzaamaan begon te beseffen hoe groot de breuk is tussen het 'normale leven' en het Christelijke leven?

Ja

Zo ja, neemt die breuk nu eerder toe of af?

Bij mij is het een soort van sinusfunctie (oeh nu komt de wiskundige in mij naar boven, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen) Het begon best wel erg, toen werd het minder, daarna weer erger etc. Nu is het denk ik niet zo heel erg

Misschien kan je wat voorbeelden geven uit je eigen leven waarin die 'omkering van waarden' heeft plaatsgevonden?

Toch eerder een stukje respect en vooral ook belangstelling tonen aan andere mensen. Er zijn nog wel meer voorbeelden maar die kan ik zo niet bedenken.

Merk je ook dat je gevoel hier dikwijls misleidend in kan zijn?

soms

Op welke wijze biedt jij weerstand aan de druk die er uitgaat van 'omdat het zo hoort'?

Je afvragen wat belangrijk is, de mensen die zeggen dat dat zo hoort of je leven als Christen of je eigen mening. Dan is 'omdat het zo hoort' vaak niet zo'n goede reden meer.

Komt die druk voornamelijk van buiten (omgeving o.a.) of van binnen? (opstandig geweten?)

beide denk ik.

Ik denk dat het moeilijk is om te leven als Christen, omdat de rest van de wereld zo anders is.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 16:44:17 schreef zoveel vragen nu nog antwoorden het volgende: Ik denk dat het moeilijk is om te leven als Christen, omdat de rest van de wereld zo anders is.

Hmmm... ik zat hier nog over na te denken, maar wat ik ook merk is de andere kant van de medaille; als je groeit in de genade, dan gaan dit soort dingen ergens ook juist gemakkelijker, je gaat zélf als het ware ook mee met die omkering van waarden.

[Mark1987 0]

Eigenlijk heb ik direct toen ik besloot mijn hele leven lang Jezus achterna te rennen een besef gehad van wat goed en fout was... tot m'n 18e ongeveer was het inderdaad zo dat ik gewoon leefde en daarnaast ook christen, ik sprak er ook met niemand over, maar dat is eigenlijk in 1 klap verandert na een bepaalde gebeurtenis waar God me duidelijk maakte dat Hij mij persoonlijk kende en iets voor míj wilde betekenen. Vanaf die tijd moest ik eerder worden afgeremd dan aangespoort om mijn denken radicaal om te gooien

Ik maak me nu meer zorgen om wat ik kan dóen voor andere mensen die op mij zitten te wachten, hoe ik het beste met God kan samenwerken, en hoe ik meer van Hem in mijn leven kan krijgen, hoe ik mijn geestelijke gaven beter kan ontwikkelen, en hoe ik God kan behagen, nouja, dat soort dingen

[wateengedoe2 0]

Quote:

Herken je de gedachtegang dat je maar langzaamaan begon te beseffen hoe groot de breuk is tussen het 'normale leven' en het Christelijke leven?

Ja, maar dat kwam omdat ik ook maar relatief langzaam na mijn Godservaring naar het christendom toe gegroeid ben.

Quote:

Zo ja, neemt die breuk nu eerder toe of af?

Neemt voor mijn gevoel af, omdat ik meer gewend begin te raken aan de christelijke waarden - met elke dag extra dat ik ze zelf leef/tracht te leven en omdat ik steeds meer achtergrondinformatie tot me neem waaruit blijkt dat de christelijke waarden overeenkomen met de werkelijke (niet door erfzonde aangetaste) natuurlijke waarden.

Quote:

Misschien kan je wat voorbeelden geven uit je eigen leven waarin die 'omkering van waarden' heeft plaatsgevonden?

KLIK

Quote:

Merk je ook dat je gevoel hier dikwijls misleidend in kan zijn?

Ja, vaak begin ik dingen eerder met mijn verstand te doen en volgth et gevoel pas later (zoals met masturbatie; daarbij heb ik n.a.v. een forumdiscussie besloten om het eens een tijd te laten en te zien wat er zou gebeuren, terwijl mijn gevoel echt zoiets zei van 'ja maar, helemaal zonder seks, dat kán niet'. Dat bleek dus wél te kunnen, maar het is niet dankzij mijn (aanvankelijke) gevoel dat ik daar achter kon komen.

Quote:

Op welke wijze biedt jij weerstand aan de druk die er uitgaat van 'omdat het zo hoort'?

Vaak op een te radicale wijze, door nogal door te slaan naar de andere kant en door in discussie verzeild te raken (ben ik zelf bij), die dan vaak vervelend verlopen. Maar gelukkig kan ik de laatste tijd ook wel vaker minder zwart-wit denken en dan verlopen dat soort discussies ook gelijk een stuk milder.

Quote:

Komt die druk voornamelijk van buiten (omgeving o.a.) of van binnen? (opstandig geweten?)

De omgeving doet wel mee, maar het is toch vooral mijn eigen angst om het niet goed te doen. Opstandig geweten zou ik dat niet willen noemen, want juist mijn geweten volgt wel de christelijke moraal. Maar ik luister er niet altijd naar :s

[audacity 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 13:46:41 schreef Pius_XII het volgende: Herken je de gedachtegang dat je maar langzaamaan begon te beseffen hoe groot de breuk is tussen het 'normale leven' en het Christelijke leven?

het is meer zo geweest dat ik mijn christelijke leventje ben blijven leiden en dat ik halverwege ergens mijn familie heb achtergelaten (die of christen zonder kerk zijn, of agnost of heel hard roepen dat ze heiden zijn, of nog wel naar de kerk gaan, maar het eigenlijk niet meer boeiend vinden). Omdat ik in de kerk ben gebleven en mijn familie niet, neem je vanzelf andere beslissingen en ga je met andere mensen om.

Quote:

Zo ja, neemt die breuk nu eerder toe of af?

deze breuk neemt eerder toe. Ik heb me een paar jaar binnen een christelijke studentenvereniging bezig kunnen houden met geloof. Hierdoor was het voor mijn familie minder duidelijk dat ik eigenlijk nog steeds orthodox christen ben gebleven. Nu ik weer lid ben geworden van een orthodoxe protestantse kerk, zijn de verschillen wel heel erg duidelijk en ik denk dat ze liever hadden gehad dat ik mijn geloof ook kwijt was geraakt. Dat zou veel makkelijker zijn geweest.

Quote:

Misschien kan je wat voorbeelden geven uit je eigen leven waarin die 'omkering van waarden' heeft plaatsgevonden?

het zou ook voor mijn carriere als bijna afgestudeerde cultuurwetenschapper zijn, om geen christen te zijn. Op verjaardagen van familie waar er een heleboel sterke drank door heengaat en ik eigenlijk echt geen zin heb om te drinken, ja dan merk je de omkering van waarden wel.

Quote:

Merk je ook dat je gevoel hier dikwijls misleidend in kan zijn?

mijn gevoel is wel heel misleidend. Als ik dit verhaal van deze post zo aan het typen bent, dan komt het gevoel in mij boven, van mens zweer je geloof toch af, dan heb je het veel makkelijker en zie je bovendien je zusjes en broertje nog is. Aan de andere kant, kan ik er niet om heen, dat God bestaat en het realiteit is in mijn leven. En ik heb al zo vaak zo in de put gezeten dat ik zonder mijn geloof zeker mezelf al een aantal keer voor de trein zou hebben gegooid.

Quote:

Op welke wijze biedt jij weerstand aan de druk die er uitgaat van 'omdat het zo hoort'?

niet nadenken, stug doorgaan met naar de kerk gaan, boeken lezen. Verder is het af en toe goed, want ik weet hoeveel God zich al met mij heeft bemoeid, op zulke momenten kan ik er gewoon niet om heen dat ik zeker weet dat ik niet alleen ben. Bijbel lezen en bidden geeft ook troost.

Quote:

Komt die druk voornamelijk van buiten (omgeving o.a.) of van binnen? (opstandig geweten?)

druk komt voornamelijk van familie (en alle atheïsten zullen me waarschijnlijk vervloeken om dit verhaal, of me voor gestoord verklaren, wat ik waarschijnlijk ook wel ben)

[Dagmar 0]

Quote:

Herken je de gedachtegang dat je maar langzaamaan begon te beseffen hoe groot de breuk is tussen het 'normale leven' en het Christelijke leven?

Aan de ene kant heb ik mij nooit zoveel aangetrokken van wat volgens de standaarden 'normaal' was, maar toch had ik voor m'n bekering het idee dat er een grote kloof zat tussen wat op dat moment mijn levensstijl was en een Christelijke (in de zin van gelovig-Christelijk, losbandig ben ik niet geweest ). Dat besef kwam inderdaad maar langzaam, maar kwam voor een groot gedeelte voordat ik Christelijk werd (ongeveer vanaf m'n registratie op credible).

Af. De Christelijke levensstijl wordt steeds meer mijn normale. En dat bevalt best oke Dat oke-vinden had een omslagpunt: het realiseren dat het niet gaat om blind regels volgen, maar de motivatie achter die regels zoeken, begrijpen en onderschrijven. Dan komt het handelen vanzelf.

Quote:

Misschien kan je wat voorbeelden geven uit je eigen leven waarin die 'omkering van waarden' heeft plaatsgevonden?

Vijanden liefhebben (lukt nog niet altijd, maar ik zit nu rond een punt waarop ik met ze om kan gaan als klasgenoten ipv vijanden) en mensen vergeven. En wat dingen die wellicht ietsje te privé zijn .

Quote:

Merk je ook dat je gevoel hier dikwijls misleidend in kan zijn?

Ja, regelmatig moet ik emoties onderdrukken die me een mindere kant op willen. En dat gevoel dat een Christelijke levensstijl niet prettig zou zijn klopt eigenlijk ook van geen kant . Het is niet altijd makkkelijk, maar wel zoveel rijker.

Quote:

Op welke wijze biedt jij weerstand aan de druk die er uitgaat van 'omdat het zo hoort'?

Door mijn manier van leven niet op te dringen aan mensen in m'n omgeving, maar zoveel mogelijk respect op te brengen. Het grote voordeel hiervan is dat je als redelijk wordt gezien, zodat die druk van het 'zo horen' niet groot is vanuit buitenstaanders. Wanneer ze er naar vragen geef ik antwoord, wanneer ze niet vragen verkondig ik het evangelie niet met woorden, maar daden (levensstijl dus).

De druk van mijzelf uit bestrijd ik door te bidden of te onderzoeken naar hoe ik aan die druk kom (aangezien ik denk dat wanneer je iets snapt en onderschrijft er geen druk meer is, zie boven), of een combinatie daarvan.

Quote:

Komt die druk voornamelijk van buiten (omgeving o.a.) of van binnen? (opstandig geweten?)

In eerste instantie dácht ik dat die van buiten zou komen. Het bleek vanuit mezelf te komen, en wel angst voor buiten vooral. Mijn omgeving leeft namelijk anders, dus verwachtte ik dat ze iets buiten hun 'normale leven' af zouden keuren. Maar dat doen ze niet, omdat ik dat bij hen ook niet doe.

Dus nu blijft dat geweten over, en daar kan aan gesleuteld worden. En dat gebeurd ook