De mythe van zelfstandigheid

[LodewijkNapoleon 0]

in contrast met de gemeenschap der heiligen

Zomaar wat waar ik over na zat te denken. Als ik zo terug kijk op m'n leven, (ja ja, de autobiografie komt volgende week uit )dan valt me eigenlijk wat op; toen ik zo'n jaar of 15, 16 was, toen wilde ik zo dolgraag op eigen benen staan, zelfstandig zijn, je eigen beslissingen nemen. Je ziet je ouders dan nog steeds enigzins als een authoriteit waar je vooral veel tegen moet zijn en iets om je aan te ontworstelen op een bepaalde manier. De eerste helft van je twintiger jaren zet deze tendens zich voort, ook in relaties e.d. waarin je toch vooral ontzettend jezelf moet zijn. Je wilt bewijzen t.o.v. van je medemens dat je een zelfstandig mens bent, en niet meer het kleine jochie dat niets zélf kan.

Toch heeft het achteraf iets gemaakts. Want zelfs de mensen die zich opwerpen als non-conformisten in optima forma doen in deze periode ongemerkt toch niets anders dan zich conformeren. Conformeren aan vrienden, levensstijl etc.

Maar hoewel dit een natuurlijk en noodzakelijk proces is, is de zelfstandigheid denk ik een mythe. Nu merk ik dat je anderen vooral nodig hebt. Soms in praktisch opzicht, maar ook vooral vanuit het perspectief van liefde. Mijn ouders zijn een goed voorbeeld. Toen zij nog vooral aan de 'gevende'kant zaten, wilde ik zelfstandig zijn en werkelijk alles zelf doen, maar nu vind ik het geen probleem als ze helpen met iets wat zij beter kunnen dan ik, en idem dito omgekeerd. Met anderen geldt hetzelfde, daar vind ook een proces van uitwisseling plaats. In de katholieke theologie is dit proces ook helemaal doorgetrokken in het idee achter de gemeenschap van Heiligen.

Conclusie: Het is niet de bedoeling dat je als een eilandje door het leven gaat, maar de zoveelste Christelijke paradox houdt in dat je je ultieme zelfstandigheid bereikt, door deze op te kunnen geven. In een relatie en/of met je mede-Christenen.

[Ann 0]

Ikzelf heb het nooit zo ervaren. Ik ben nooit tegen mijn ouders geweest, mijn moeder was altijd mijn beste vriendin. Zelfstandig zijn heb ik ook nooit gewillen, ik kan daar moeilijk mee om. Ik heb regelmatig serieuze last van faalangst en dan blijf ik liever bij het oude.

In het school ga ik vele uitdagingen aan, maar toch verminderen mijn angsten niet. Ik neem natuurlijk wel mijn eigen beslissingen, en vaak zijn die anders dan die van mijn ouders, maar we hebben er nooit ruzie over. Ik heb eigenlijk nog nooit ruzie gehad met mijn ouders als ik er nu over nadenk.

Ik voel me wel nog het kleine meisje van vroeg, en ik vind dat alles te snel gaat, ik ben er allemaal nog niet klaar voor.

En langs de andere kant ben ik totaal geen conformist. Ik heb heel andere principes enzo, maar daardoor heb ik nooit conflicten met mensen. Ik heb nooit toegegeven aan groepsdruk en ben altijd mezelf gebleven, soms ten koste van een aantal vrienden. Maarja, echte vrienden kan je dat dan niet noemen natuurlijk, als ze je enkel willen als je doet wat zei ook doen.

Je hebt anderen idd nodig, voor bijna alles. Ik heb dat ook altijd geweten en geaccepteerd. Ik ben niet heel sociaal maar heb zowiezo wel mensen nodig. En ik heb meer aanmoediging nodig vaak dan anderen, ook door die faalangst.

Dat wou ik dus even zeggen, omdat ik er op het moment zeer veel last van heb

Btw, jij maakt echt veel topics aan Je zou een speciale status moeten krijgen onder je nickname ofzo: master topic start ofzo

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 05 oktober 2007 09:59:26 schreef Ann het volgende: Dat wou ik dus even zeggen, omdat ik er op het moment zeer veel last van heb

Wat een toeval he?

Quote:

Btw, jij maakt echt veel topics aan Je zou een speciale status moeten krijgen onder je nickname ofzo: master topic start ofzo

De hoeveelheid zegt nog niets over de kwaliteit he?

[Ann 0]

Ik vind ze meestal wel interessant, al begin ik soms een heel verhaal af te steken wat er deels mee te maken heeft maar niet volledig (zoals nu).

Kmoest even mijn hart luchten

[E-line 0]

Quote:

Op vrijdag 05 oktober 2007 09:48:29 schreef Pius_XII heel veel, waaronder: Conclusie: Het is niet de bedoeling dat je als een eilandje door het leven gaat, maar de zoveelste Christelijke paradox houdt in dat je je ultieme zelfstandigheid bereikt, door deze op te kunnen geven. In een relatie en/of met je mede-Christenen.

Wat versta je onder 'zelfstandigheid' dan? Autonoom beslissingen kunnen nemen?

Misschien heeft het zin om even terug te gaan naar hoe God mensen heeft bedoeld (vaak een handige insteek, als je de wereld wil snappen ).

Dan zie je dat God de mens geschapen heeft om in relatie met Hem en met elkaar te leven. Het is niet goed dat een mens alleen is.

Afhankelijkheid is iets wat inherent is aan mens-zijn. Allereerst afhankelijk van God (immers: zonder Hem zouden wij niet eens bestaan). Maar ook afhankelijk van elkaar, in zekere zin.

Die intermenselijke afhankelijkheid is wel anders dan die aan God.

Als mensen zich zo afhankelijk maken van een ander mens, dat ze niet zonder die ander kúnnen leven, komt dat dan niet erg dicht in de buurt van afgoderij?

Aan de andere kant: mensen zijn geschapen met een verantwoordelijkheidsgevoel naar elkaar. Ze zijn niet bedoeld als zelfstandige 'mini-godjes' die het allemaal wel alleen afkunnen.

Ook hier is het dus weer een kwestie van het 'gezonde midden'. Maar dat niet alleen.

Het is een kwestie van God in je leven de plek geven die Hem toekomt, en daarom óók de mensen om je heen de plek geven die Hij aan hén heeft gegeven. Daar hoort ook bij dat je elkaar niet als concurrenten ziet die elk hun eigen zelfstandigheid moeten 'bewijzen', maar als mede-mensen, die (zéker in de gemeenschap der heiligen) aan elkaar gegeven zijn om sámen te leven tot Gods eer.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 08 oktober 2007 11:21:56 schreef E-line het volgende: Wat versta je onder 'zelfstandigheid' dan? Autonoom beslissingen kunnen nemen?

In deze context; het gevoel dat je vrij bent, dat je tegelijkertijd onafhankelijk bent en toch afhankelijk. Het symbiose idee zegmaar.

Quote:

Misschien heeft het zin om even terug te gaan naar hoe God mensen heeft bedoeld (vaak een handige insteek, als je de wereld wil snappen ). Dan zie je dat God de mens geschapen heeft om in relatie met Hem en met elkaar te leven. Het is niet goed dat een mens alleen is.

Eensch.

Quote:

Afhankelijkheid is iets wat inherent is aan mens-zijn. Allereerst afhankelijk van God (immers: zonder Hem zouden wij niet eens bestaan). Maar ook afhankelijk van elkaar, in zekere zin. Die intermenselijke afhankelijkheid is wel anders dan die aan God.

Ook eensch.

Quote:

Als mensen zich zo afhankelijk maken van een ander mens, dat ze niet zonder die ander kúnnen leven, komt dat dan niet erg dicht in de buurt van afgoderij?

Inderdaad, en het aparte is ook dat het, als je het nader gaat bekijken, vaak ook geen écht geven is, want dat houdt namelijk ook rekening met de ander en die zit daar vaak ook niet eens op te wachten. Het is niet zelden ook een vorm van egoisme verpakt als zelfgave.

Ook in de gevallen dat een ander dat wel doet, komt er vroeg of laat altijd ellende van, kijk maar naar wanhopige fans van rocksterren, of aanhangers van dictators.

Nu zijn en blijven mensen mensen, het kan altijd gebeuren dat je jezelf verliest op een overdreven manier naar aan de ander, maar dan heb je als Christen het voorbeeld te geven dat ook Maria gaf (Joh. 2:5).

Quote:

Aan de andere kant: mensen zijn geschapen met een verantwoordelijkheidsgevoel naar elkaar. Ze zijn niet bedoeld als zelfstandige 'mini-godjes' die het allemaal wel alleen afkunnen.

Ik denk dat dát ook cruciaal is. We zijn allemaal mensen met tekortkomingen en in Christus vullen we elkaar goed aan. Bovendien gebruikt God ook mensen (wat geen zweverige onzin is, maar gewoon heel rationeel ) Als je dit aspect weglaat dan moet je ook niet raar opkijken als God ineens verdwenen lijkt te zijn. Want geloven doe je niet alleen. Wat dat betreft vond ik die mop over die zwemmer nog steeds treffend:

Een man zit op een rotspunt in zee, terwijl het vloed wordt. De strandwacht zwemt er naar toe, maar de man zegt "Nee, ik geloof in God, Hij zal me redden"

Het water stijgt verder, en de strandwacht roeit er naar toe met een bootje. maar de man reageert hetzelfde: "Laat maar, God is mijn hulp, Hij zal me redden"

Het water stijgt nog verder, het wordt nu echt heel gevaarlijk. De strandwacht stuurt een helicopter, maar de man reageert "Ga maar terug, ik geloof in God, Hij zal me redden!"

Het water stijgt nog verder en de man verdrinkt. Bij de hemelpoort is hij nog onder de indruk, en zegt tegen Petrus: "hoe kan dat nou, wie gelooft zal gered worden, waarom kwam God niet om me te redden?" Waarop Petrus zegt: "luister eens, we stuurden een zwemmer, een reddingsboei en een helicopter. Het houdt een keer op he"

En ik zie hier ook wel wat verband.

Quote:

Ook hier is het dus weer een kwestie van het 'gezonde midden'.

Zo'n vage volzin schrééuwt eigenlijk om een nieuw topic, ik ga er eens over denken.

Quote:

Maar dat niet alleen. Het is een kwestie van God in je leven de plek geven die Hem toekomt, en daarom óók de mensen om je heen de plek geven die Hij aan hén heeft gegeven. Daar hoort ook bij dat je elkaar niet als concurrenten ziet die elk hun eigen zelfstandigheid moeten 'bewijzen', maar als mede-mensen, die (zéker in de gemeenschap der heiligen) aan elkaar gegeven zijn om sámen te leven tot Gods eer.

Ja precies, in Christus en dóór Christus vind je elkaar. Vrij letterlijk trouwens.