De kunst van het ontvangen

[LodewijkNapoleon 0]

Ook weer zo'n parallel tussen de relatie met Christus enerzijds en de relatie met andere mensen anderzijds.

\"There's nothing harder than learning how to receive.\"

...zo deelde een wijze vrouw de wereld die Credible heet ooit eens mede.

Je ziet vaak dat mensen nogal eens verlegen worden als ze een compliment ontvangen. Op zich is dat reuze-schattig enzo, maar er kunnen ook serieuze nadelen aan zitten. Complimenten kunnen vaak namelijk ook een wegwijzer bevatten op de weg naar heiliging. Stel nu dat je een compliment krijgt dat je heel goed met mensen kan omgaan, en dat je dat meermalen van verschillende mensen krijgt. Dan schept zo'n compliment eigenlijk ook een beetje de morele verantwoordelijkheid om iets met die gave te doen.

Hier kun je dan weer eindeloos op variëren uiteraard, maar zal de angst voor de verantwoordelijkheid die op een compliment kan volgen niet ook meespelen in het slecht kunnen ontvangen?

[Timon 0]

Ik kan best complimenten ontvangen. Vind het heerlijk als ik het heb verdiend. Ik ben er niet van afhankelijk voor mijn eigenwaarde, maar daarom is het nog niet onprettig.

Zegeningen, geestelijk, maar ook financieel, kan ik ook in vreugde en dankbaarheid ontvangen.

Geven doe ik ook in vreugde. Het is heerlijk om te geven EN te onvangen, maar beiden moet je leren....

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 17:13:12 schreef T!m0n het volgende: Ik kan best complimenten ontvangen. Vind het heerlijk als ik het heb verdiend. Ik ben er niet van afhankelijk voor mijn eigenwaarde, maar daarom is het nog niet onprettig. Zegeningen, geestelijk, maar ook financieel, kan ik ook in vreugde en dankbaarheid ontvangen. Geven doe ik ook in vreugde. Het is heerlijk om te geven EN te onvangen, maar beiden moet je leren....

Hoewel je natuurlijk de vraag op kunt werpen of ze als zondig mensen überhaupt wel iets hebt verdiend, of dat het allemaal genade is, is dat eigenlijk wat off-topic.

Maar hoe zit het dan met complimenten van het soort die ik aangeduidt heb? Die dus eigenlijk ook een bepaalde verantwoordelijkheid met zich meedragen?

[Timon 0]

Het is pure Genade maar inderdaad is dat wat offtopic.

En zulke complimenten moet je inderdaad wat mee doen. Zulke complimenten hebben mij naar de opleiding gebracht die ik nu doe. Als God je gaven en talenten heeft gegeven, die anderen kunnen herkennen, heeft Hij die niet voor niets gegeven, maar is het de bedoeling dat je die inzet voor Zijn koninkrijk...

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 17:21:52 schreef T!m0n het volgende: Als God je gaven en talenten heeft gegeven, die anderen kunnen herkennen, heeft Hij die niet voor niets gegeven, maar is het de bedoeling dat je die inzet voor Zijn koninkrijk...

Juist! Dat bedoel ik, en daar heb je nooit moeite mee? Hoewel ik vind dat je er wat mee moet doen, vind ik het eveneens erg voorstelbaar dat dat wat afschrikt.

[Timon 0]

Ik vind het heerlijk om al mijn talenten in het koninkrijk in te mogen zetten. Dat God me dingen heeft gegeven waar ik goed in ben en leuk vind om te doen. En dat anderen weer kunnen wat ik niet kan. Zo heb je een prachtige diversiteit (niet te verwarren met verdeeldheid) in het lichaam van Christus en kan ieder de talenten die God hem/haar geeft gebruiken.

Juist het inzetten van je talenten voor Gods koninkrijk (uiteraard vanuit een levende relatie met Hem) is een van de dingen waartoe je geboren bent. Het niet vervullen van dat doel brengt een stuk leegte met zich mee...

Dus als ik zie waar God me toe roept zie ik vervulling van mijn levensdoel voor ogen, zie ik groei in mijn wandel met Hem, mensen die Hem door mij heen mogen leren kennen. En dan ben ik alleen maar dankbaar dat die almachtige God iemand als mij wil gebruiken in Zijn plan. Dat schrikt niet af, dat maakt eindeloos enthousiast

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 17:31:48 schreef T!m0n het volgende: Ik vind het heerlijk om al mijn talenten in het koninkrijk in te mogen zetten. Dat God me dingen heeft gegeven waar ik goed in ben en leuk vind om te doen. En dat anderen weer kunnen wat ik niet kan. Zo heb je een prachtige diversiteit (niet te verwarren met verdeeldheid) in het lichaam van Christus en kan ieder de talenten die God hem/haar geeft gebruiken. Juist het inzetten van je talenten voor Gods koninkrijk (uiteraard vanuit een levende relatie met Hem) is een van de dingen waartoe je geboren bent. Het niet vervullen van dat doel brengt een stuk leegte met zich mee... Dus als ik zie waar God me toe roept zie ik vervulling van mijn levensdoel voor ogen, zie ik groei in mijn wandel met Hem, mensen die Hem door mij heen mogen leren kennen. En dan ben ik alleen maar dankbaar dat die almachtige God iemand als mij wil gebruiken in Zijn plan. Dat schrikt niet af, dat maakt eindeloos enthousiast

Sorry, maar dit klinkt iets te gelikt, maar dat zal ongetwijfeld komen omdat ik het niet helemaal begrijp. Je zondige inborst komt nooit in opstand bij het naderen van zovéél heiligheid?

[Justidee 0]

Ja inderdaad vanuit een levende relatie met Hem!

Want ik moet weten dat de talenten waarvoor ik dan complimenten krijg voor Hem zijn bedoeld, want het is Hij dan die in me werkt.

daarom ben ik altijd erg gevoelig geweest voor ontvangen van complimenten, alsof ik het idee had, ik ken mezelf niet, dus daar moet ik eerst maar naar zoeken voordat ik zeker weet hoe ik een ontvangen kan plaatsen en wie ik ermee dien...

[Timon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 17:36:11 schreef Pius_XII het volgende: [...] Sorry, maar dit klinkt iets te gelikt, maar dat zal ongetwijfeld komen omdat ik het niet helemaal begrijp. Je zondige inborst komt nooit in opstand bij het naderen van zovéél heiligheid?

Tuurlijk maak ik nog steeds fouten. En als ik (vrijelijk) tot de troon van Genade nader, weet ik dat ik zelf zo weinig voor stel. Dat ik in feite niets kan zonder Hem, het niet waard ben dat Hij me gebruikt. Ik snap niet dat Hij daar voor kiest.

Maar ik dank Hem er wel voor, want ik vind het geweldig dat God me nog niet als "hopeloos geval" heeft afgeschreven maar nog altijd mijn leven wil leiden en mijn karakter wil vormen. Dat Hij nog altijd plannen met mijn leven heeft. Dat maakt me vooral enthousiast... En nederig

[Holla 0]

Het schrikt mij wel af. Het zorgt er af en toe voor dat ik het liefst diep weg wil kruipen en vooral al mijn gaven wil ontkennen.

Mjah.

Bij sommige gaven, is het ook gewoon leuk om er wat mee te doen

[Timon 0]

Ach ik heb veel gaven gekregen waarvan ik het leuk vind om er wat mee te doen... Maar het brengt inderdaad wel een hoop verantwoordelijkheid met zich mee en soms overweldigt dat me even. Dan plaats ik het weer in perspectief en geniet ik ervan dat God zo almachtig is is dat Hij zelfs mij kan gebruiken

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 17:46:25 schreef T!m0n het volgende: Tuurlijk maak ik nog steeds fouten. En als ik (vrijelijk) tot de troon van Genade nader, weet ik dat ik zelf zo weinig voor stel. Dat ik in feite niets kan zonder Hem, het niet waard ben dat Hij me gebruikt. Ik snap niet dat Hij daar voor kiest. Maar ik dank Hem er wel voor, want ik vind het geweldig dat God me nog niet als "hopeloos geval" heeft afgeschreven maar nog altijd mijn leven wil leiden en mijn karakter wil vormen. Dat Hij nog altijd plannen met mijn leven heeft. Dat maakt me vooral enthousiast... En nederig

Ok, dát kan ik dan weer volgen, en inderdaad, het is ook goed om niet te blijven hangen in de zonde, maar er door Christus iets mee te doen, alleen gaat dat m.i. wel met pijn gepaard lijkt me, reinigende pijn, maar toch. En dat mistte ik wat in je vorige post.

[Timon 0]

Aan de andere kant is het ook goed om te beseffen dat de offers die je brengt ergens ook niet echte offers zijn... Ik bedoel, als je je bekeert van foute gewoontes, bepaalde zonden uit je leven bant en je leven (door Gods genade en kracht) heiligt, doet dat enerzijds wel pijn, maar je krijgt er uiteindelijk zoveel meer voor terug. "Offers" brengen aan God is geen achteruitgang, maar vooruitgang. De "pijn" die het met zich meebrengt is slechts tijdelijk en weegt niet op tegen hetgene wat je ervoor terugkrijgt.

Een mooi nummer die dat goed beschrijft is "No sacrifice" van Jason Upton, waaruit ik graag mag quoten.

Quote:

To you I give my life, not just the parts I want to To you I sacrifice these dreams that I hold on to Your thoughts are higher than mine Your words are deeper than mine Your love is stronger than mine This is no sacrifice Here's my life...

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 18:11:43 schreef T!m0n het volgende: Aan de andere kant is het ook goed om te beseffen dat de offers die je brengt ergens ook niet echte offers zijn... Ik bedoel, als je je bekeert van foute gewoontes, bepaalde zonden uit je leven bant en je leven (door Gods genade en kracht) heiligt, doet dat enerzijds wel pijn, maar je krijgt er uiteindelijk zoveel meer voor terug. "Offers" brengen aan God is geen achteruitgang, maar vooruitgang. De "pijn" die het met zich meebrengt is slechts tijdelijk en weegt niet op tegen hetgene wat je ervoor terugkrijgt.

Ja, sterker nog, die 'reinigende' pijn is zowel hevig alsook helend, en dat voel je, je voelt je zowel rot als beter tegelijk, het is toch een ietwat andersoortige pijn dan bijvoorbeeld andere emotionele pijnen.

[diakio 0]

ik vermoed dat ik te weinig heilige ben, en te veel een uit de löss getrokken boerenl**. Maar ik zie niet in waarom een offer geen offer is, en waarom een compliment alleen begeleid kan worden met veel "wat ben ik toch niks, en wat is alles toch maar Genade zeg, dat ik dit compliment toch maar vooral als aanwijzing zie, en niet als compliment"

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 21:45:47 schreef diakio het volgende: ....en waarom een compliment alleen begeleid kan worden met veel "wat ben ik toch niks, en wat is alles toch maar Genade zeg, dat ik dit compliment toch maar vooral als aanwijzing zie, en niet als compliment"

Maar het tegenovergestelde is toch ook niet de bedoeling? Uiteraard zit ook niet in elk compliment een verwijzing. Maar stel je het volgende voor:

Jij kan je moeilijk zetten tot je studie, maar je weet dat je er talent voor hebt, alleen is het wel zo dat de studie ook een hoop niet-leuke dingen bevat. Vervolgens maakt iemand een compliment over juist dát talent. Dat zou dan ongemakkelijk kunnen voelen.

[Holla 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 22:06:34 schreef Pius_XII het volgende: [...] Maar het tegenovergestelde is toch ook niet de bedoeling? Uiteraard zit ook niet in elk compliment een verwijzing. Maar stel je het volgende voor: Jij kan je moeilijk zetten tot je studie, maar je weet dat je er talent voor hebt, alleen is het wel zo dat de studie ook een hoop niet-leuke dingen bevat. Vervolgens maakt iemand een compliment over juist dát talent. Dat zou dan ongemakkelijk kunnen voelen.

Maak het eens niet zo persoonlijk

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 22:08:03 schreef NienkeJ het volgende: Maak het eens niet zo persoonlijk

Verraad jezelf dan ook niet wicht, tot die post dacht vast iedereen dat het over mij ging.

[Naeva 182]

Ik heb in mijn leven tot nu toe eigenlijk altijd veel complimenten gehad. Vaak over mijn zang, mijn manier van lesgeven of mijn interesse in andere mensen. Vroeger bagatelliseerde ik dat altijd: ?nou ja, het stelt niks voor hoor?? Dat heb ik nu grotendeels afgeleerd. Je moet gewoon 'dankjewel' zeggen, zo simpel is dat. Mensen hebben blijkbaar die mening over wat je doet, laat ze.

Maar als het dan over leren ontvangen gaat, dan kan ik nog wel een boekje over mezelf open doen. Want oh wat blijk ik dat soms moeilijk te vinden. Een compliment is leuk, maar zegt voornamelijk iets over wat je doet. Je geeft iets en daar krijg je iets voor terug. En wat denk ik vervolgens? - Ik ben alleen maar iets waard doordat ik dingen doe die gewaardeerd worden. En dat levert vervolgens in het negatief op: Als ik iets niet goed doe dan heb ik afgedaan, dan heeft niemand iets aan mij. Het zit echt in mij (en ik weet zeker dat ik lang niet de enige ben) om te denken dat ik goede dingen moet doen om er te mogen zijn. Ik vind het niet moeilijk om dingen te geven, maar ontvangen? Dat betekent dat je met lege handen staat, dat je je afhankelijk maakt. En afhankelijk is voor mij blijkbaar zielig, onmachtig of mislukt.

Ik heb de afgelopen dagen best veel nagedacht en heb me druk zitten maken over de vraag wat er toch precies mankeert aan mij als het gaat om relaties met mensen en God. Nou ja, dat is denk ik deze gedachte: wat heeft iemand nou aan je als je niks te geven hebt, niks toch? Ik vind het zelf geen vreemde gedachte, het zou best eens waar kunnen zijn. Mensen willen toch altijd iets van je? Je aandacht, je mening, je hulp, je medewerking, je geld, etc. Als we als mens een ding leren dan is het toch wel om te consumeren. Wat wil ik? Wat wil ik van mijn partner? Wat heb ik aan mijn werk? Wat verwacht ik van een kerk? En als ik zoveel verwacht, dan zal een ander ook veel van mij verwachten. Heb je niks te geven? Tsja eh, jammer voor je maar dan zoek ik iets of iemand anders.

Min of meer onbewust projecteer ik dit idee geloof ik ook op God: als ik geen goede christen ben, als ik nou niet eens een stevig geloof heb en goede dingen doe, wat heeft God dan aan mij? Mensen zeggen wel dat Hij van ons houdt maar zijn liefde is wel voorwaardelijk, want als je niet gelooft dan hoor je er niet bij. Maar dat mag ik niet denken! Wat ben ik voor gelovige? Ik zou blij moeten zijn dat God mij nog een kans geeft maar ik voel me niet eens schuldig, het raakt mijn hart niet. Ik irriteer me zelfs aan de gedachte dat een of andere Jezus ons een schuldgevoel probeert aan te praten door zich dood te laten martelen aan een kruis. Noemt Hij dit liefde, die bangmakerij? Ik kan niet van deze God houden en als ik dan toch een slechte gelovige ben, had Hij me wat mij betreft die ellende wel mogen besparen.

Bij mensen in de gratie komen, bij God in de gratie komen, het is allemaal gebaseerd op het idee dat liefde voorwaardelijk is. Zolang je iets geeft, krijg je iets terug. Maar nu leer ik iets anders: God houdt van mij gewoon omdat Hij dat doet. Omdat Hij liefde te over heeft. Hij houdt van ons, zoals een vader van zijn kind en zoals een bruidegom van zijn bruid. Niet voor zolang we ons gedragen zoals Hij dat wil, nee, gewoon. God verwacht niets bijzonders van ons, wij hoeven ons niet beter voor te doen dan we zijn. We hoeven Hem alleen maar te accepteren, onze handen open te houden voor zijn zorg. Dat vind ik moeilijk! Ik moet me niet in allerlei bochten wringen en God krampachtig op afstand houden omdat Hij vooral niet mag zien hoe ik echt ben. Wat heeft Hij daaraan, is het hem om zoiets te doen? Nee, het is een manier waarop ik probeer te accepteren dat God iets met mij te maken zou willen hebben. Maar het is allemaal niet nodig, het enige wat God wil is gewoon, liefde.

En het bijzondere is: in dit licht zien intermenselijke relaties er ook totaal anders uit. Omdat God onvoorwaardelijk van ons houdt, kunnen wij onvoorwaardelijk van een ander houden en accepteren dat een ander onvoorwaardelijk van ons houdt. Het bestaat, liefde die niet afhankelijk is van wat jij geeft maar die door al die uiterlijke dingen heen ziet. Er is liefde die boven alle aardse dingen uitgaat, die niet berust op 'wat krijg ik van jou?' en 'wat heb ik jou te bieden?' In zo?n relatie kun je ontvangen zonder je schuldig of zielig te voelen. In zo?n relatie kun je hulp accepteren, hoef je je niet beter voor te doen dan je bent. In zo?n relatie hoef je niet bang te zijn. Zo?n relatie is een weerspiegeling van Gods liefde voor ons waarin wij niets meer hoeven te doen dan onszelf volledig te geven en enkel en alleen te leven van zijn Woord.

Nou pfoe, zo even terug lezend is het een nogal lang verhaal geworden. Ik hoop dat het duidelijk genoeg is, ik vind het niet zo makkelijk om zulke dingen te verwoorden. Misschien is dit voor andere mensen vanzelfsprekend, maar ik ervaar het als een ontzettende bevrijding. Ontvangen = geen schande, maar een teken van liefde.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 22:12:54 schreef Hester het volgende: Bij mensen in de gratie komen, bij God in de gratie komen, het is allemaal gebaseerd op het idee dat liefde voorwaardelijk is. Zolang je iets geeft, krijg je iets terug.

Dit is werkelijk héél herkenbaar.

De oplossing overigens ook, maar dat is gevoelsmatig nog een leerproces waar ik middenin zit.

[diakio 0]

Quote:

Op zondag 16 september 2007 22:06:34 schreef Pius_XII het volgende: [...] Maar het tegenovergestelde is toch ook niet de bedoeling? Uiteraard zit ook niet in elk compliment een verwijzing. Maar stel je het volgende voor: Jij kan je moeilijk zetten tot je studie, maar je weet dat je er talent voor hebt, alleen is het wel zo dat de studie ook een hoop niet-leuke dingen bevat. Vervolgens maakt iemand een compliment over juist dát talent. Dat zou dan ongemakkelijk kunnen voelen.

Nooit moeite mee gehad. Als mensen me een compliment maken over iets dat ik niet doe, dan is dat een beetje manipulatief, zit ik niet op te wachten. En een compliment over wat ik wel doe: well, thanks.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zondag 16 september 2007 22:12:54 schreef Hester het volgende: wat heeft iemand nou aan je als je niks te geven hebt, niks toch? Ik vind het zelf geen vreemde gedachte, het zou best eens waar kunnen zijn. Mensen willen toch altijd iets van je?

Nope. Sommige mensen willen helemaal niets van je. Tenminste, niets anders dan dat je gelukkig bent, jezelf verwezenlijkt, liefde ontmoet. Er zijn mensen die oprecht niets anders van je willen, dan dat. Als je zo iemand tegen komt, dikke kans dat het je ouders zijn, je echte vrienden, of je (aanstaande) partner.

Quote:

Misschien is dit voor andere mensen vanzelfsprekend, maar ik ervaar het als een ontzettende bevrijding. Ontvangen = geen schande, maar een teken van liefde.

De hemel juicht.

[anastasia 0]

Mijn dyslectische zoon maakt vorderingen met lezen, hij krijgt daar complimenten over, goh, je leest steeds beter, wat begrijp je de tekst goed etc... Toch kan ik je op een briefje geven dat lezen nooit zijn hobby zal worden en hij continue aanmoediging nodig heeft om het te blijven onderhouden.

Een vriend met asperger heeft absoluut geen talent voor sociale vaardigheden, maar de oplettende omgeving geeft hem steeds complimenten als hij iets goed heeft aangepakt. Hij zal nooit een sociaal wonder worden, maar wel opgroeien tot iemand die verstandelijk en beredeneerd toch het juiste weet te doen of zeggen.

Maar mijn zoon is zeer muzikaal, hij kreeg heel vaak te horen dat hij daar iets mee moest doen. NEE was zijn mening. Ik hou niet van muziek maken, maar ik vind luisteren wel erg fijn. Hij doet iets met zijn talent, hij luistert naar muziek. De omgeving vindt het doodzonde, hij had toch een instrument moeten leren spelen, hij was zooo muzikaal.

Mensen hebben een vrije wil en een talent kan op zoveel manieren gebruikt worden. Een studie moet je kiezen voor jezelf. Jij bent degene die een levenlang dat beroep gaat uitoefenen. Stel datje goed met mensen om kunt gaan, maar je voelt je na een moeilijk gesprek volkomen leeg gezogen. Je kiest voor een hulpverlenend beroep. Het eerste wat je leert is professionele distantie en jezelf afsluiten, zodat je je werk niet mee naar huis neemt...

Alles wat je op gevoel deed, moet nu beredeneerd en ook nog eens in een rapport in de archiefkast komen, na drie jaar is je talent gedoofd of uitgeput.

Terwijl als je een zakelijk beroep had gekozen, je enorm veel zou kunnen hebben betekenen voor de enkele individu die op je pad komt, maar gelukkig maar heel af en toe met energetisch doodvermoeiende consequenties, zodat je weer goed kunt herstellen.

Een talent is een mooi ding, maar het juiste gebruik is afhankelijk van de persoon.

[Nynthe 1]

Anastacia, dat was wel één van de eerste dingen die ik dacht toen ik dit las! Complimenten die iemand naar je maakt moet hij maken om de juiste redenen. Om iemand even een goed gevoel te geven, te laten merken dat je iemand 'ziet', om een sociale binding te krijgen. Niet om iemand op te zadelen met een verantwoordelijkheid.

Begrijp me niet verkeerd: Als God mij gaven heeft gegeven om er iets mee te doen, dan zal ik dat doen (wie weet doe ik dat zelfs al, wie kent immers Zijn plan met je leven?) maar ik ga dat niet doen omdat dat iets is wat anderen van mij verwachten. Zoals inderdaad dat voorbeeld met het muzikale talent van Anastacia's zoon. Hij voelt zich daar prettig bij, zo vind hij het goed, dan moet je iemand niet (al dan niet bewust) een schuldgevoel gaan aanpraten.

Wat betreft het ontvangen: Ik heb op een gegeven moment het idee opgevat dat dit misschien zelfs onbeleefd is. Als iemand je een compliment geeft, maar je wuift het weg, zeg je eigenlijk tegen die persoon: 'Ja, zal wel lief bedoeld zijn, maar ik geloof je niet.' Als je het wegwuift geef je het signaal af dat je het niet waard bent om een aardig gebaar van een ander te krijgen.

Ik neem complimentjes dan ook altijd met een grote lach en een 'dank je wel' aan. Soms zal ik zelfs antwoorden met 'Ja, weet ik'

Het ontvangen van dingen, complimentjes, cadeautjes, aandacht zal ik altijd met armen wijd ontvangen. Je zal mij nooit horen zeggen:'Dat had je nou niet moeten doen.' Want je wijst dat lieve en goedbedoelde gebaar van iemand af bij wijze van spreke.

Nee hoor, ik ontvang met liefde

[LodewijkNapoleon 0]

Ik zit te denken of dit topic een overlap heeft met deze. Moet ik nog even op broeden.