Vrienden die je hulp vragen

[Joëlle 0]

Het niet 'nee'zegen als je om hulp gevraagd word heeft mij juist (zowel lichamelijk als geestelijk) genekt. En toch kan ik het maar niet laten.

Als iemand hulp nodig heeft help ik waar dat kan. En ik wou dat ik nu 'klaar uit' kon zeggen..

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 23:28:58 schreef Joëlle het volgende: Het niet 'nee'zegen als je om hulp gevraagd word heeft mij juist (zowel lichamelijk als geestelijk) genekt. En toch kan ik het maar niet laten. Als iemand hulp nodig heeft help ik waar dat kan. En ik wou dat ik nu 'klaar uit' kon zeggen..

Ik denk wel dat er een verschil is tussen vriendschap waarin hulp geven en vragen vanzelfsprekend is, en hulp geven aan iedereen totdat je er kapot aan gaat. Dat laatste lijkt me niet direct de bedoeling

[Eli7 0]

Admod note: verplaatst Geloof Algemeen >> Liefde, relaties en vriendschappen

[audacity 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 22:44:29 schreef diakio het volgende: [...] Het spijt me heel erg, dat meen ik, maar hier moet ik afhaken. Mijn antwoord op je vraag is veel en veel te katholiek, en dat is ofwel zinloos voor je omdat het ahw niet zal landen, ofwel het gaat inde richting van "werving" en dat wil ik hier absoluut niet. Ik hoop dat uit gereformeerde hoek antwoorden komen waar je iets mee kan.

ok, daar heb ik respect voor. Tof. Nou dan wacht ik af op een antwoord uit gereformeerde hoek

[annzie 1]

Dit wilde ik eigenlijk in je profiel posten, maar aangezien dat niet gaat, stel ik men vraag zo maar.

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 22:44:29 schreef diakio het volgende: [...] Het spijt me heel erg, dat meen ik, maar hier moet ik afhaken. Mijn antwoord op je vraag is veel en veel te katholiek, en dat is ofwel zinloos voor je omdat het ahw niet zal landen, ofwel het gaat inde richting van "werving" en dat wil ik hier absoluut niet. Ik hoop dat uit gereformeerde hoek antwoorden komen waar je iets mee kan.

Ik ben nu wel erg nieuwsgierig naar jouw antwoord. Die vraag kwam na jouw post ook in me op namelijk. Misschien, als je het écht niet hier wilt posten, kan het dan in mijn profiel?

[Naeva 182]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 22:13:17 schreef diakio het volgende: [...] Iets voor een ander doen is vaak makkelijker dan iets van een ander ontvangen. Het is niet voor niets dat Jezus zijn leerlingen pas op het allerlaatste moment vrienden noemt. Pas als ze er klaar voor zijn, pas als ze niet alleen in staat zijn vanalles te doen, maar ook te aanvaarden dat Jezus hen de voeten wast, noemt Hij hen vrienden. Vriendschap is imho een vorm van liefde, misschien zelfs wel een synoniem voor de liefde, die niet alleen beeld en presentie van God is, maar die daar zelfs synoniem mee is. Is er een groter teken van onze gevallen staat, dan ons onvermogen afhankelijk te zijn? Wie op geen mens werkelijk durft te vertrouwen, zich werkelijk afhankelijk durft te weten, durft zo iemand wel werkelijk op God te vertrouwen, zich werkelijk van God afhankelijk te weten? Of zijn het dan meer nagesproken frasen, aangeleerd en herhaald, in de hoop dat ze ooit werkelijkheid zullen worden? Jezus zegt dat wie werkelijk in Hem gelooft eeuwig zal leven. Maar als Hij vervolgens zegt dat dit insluit dat we Zijn vlees moeten eten en Zijn bloed moeten drinken, omdat er anders geen leven in ons is, lopen velen boos en teleurgesteld weg. Wij mensen, gebroken als we zijn, voeren liever rituelen uit, herdenken en gedenken, en hanteren symbolen, we eten brood en noemen het Christus' Lichaam, we bouwen muren tussen elkaar en noemen elkaar "vriend", maar waar is de overgave, waar is het geloof dat liefde in afhankelijkheid mogelijk maakt?

Het klinkt misschien raar, maar deze post (+ korte toelichting) heeft me meer van het katholieke geloof doen begrijpen dan alle andere posts bij elkaar.

@Marlies: Heb je in je naaste omgeving mensen die heel dicht bij je staan, die van je gedachten en vragen weten? Het punt is namelijk een beetje dat je heel veel na kunt denken over hoe je vertrouwen moet krijgen en geven, maar dat het uiteindelijk in mijn beleving iets is wat je stapje voor stapje moet doen. Ik wil nog wel meer posten alleen ik ben eerst benieuwd naar het antwoord op deze vraag.

[audacity 0]

Quote:

Op vrijdag 14 september 2007 19:26:10 schreef Hester het volgende: [...] @Marlies: Heb je in je naaste omgeving mensen die heel dicht bij je staan, die van je gedachten en vragen weten? Het punt is namelijk een beetje dat je heel veel na kunt denken over hoe je vertrouwen moet krijgen en geven, maar dat het uiteindelijk in mijn beleving iets is wat je stapje voor stapje moet doen . Ik wil nog wel meer posten alleen ik ben eerst benieuwd naar het antwoord op deze vraag.

ja, die heb ik wel, ok, een vriendinnetje maar die ik mijn gedachten wel vertel, maar die heeft er ook wel lol in mijn gedachtespinsels te ontrafelen en andersom stel ik heel veel vervelende eerlijke vragen. Ik krijg wel nog niet al haar gedachtespinsels boven water, maar ik kom een eind.

Ik heb wel geleerd mijn gedachten en ideeën te verwoorden , ik durf daar initiatief in te nemen en dat doe ik ook op gepaste momenten. En zeker op bijbelstudiekring bij NSR kreeg ik zeker het afgelopen jaar de kring wel vaak zo ver dat we echt gesprekken van hart tot hart hadden.

Het punt alleen bij mij persoonlijk is, dat ik op dit moment een goed en gelukkig leven leidt, maar dat wel een heftige achtergrond heb met dingen die je zeker niet aan iedereen vertelt. Ondanks dat het geen invloed heeft op m'n dagelijks leven, is het wel een stukje van mij en dan kan ik honderd jaar bij een psycholoog gaan lopen, dan is mijn verleden nog een stukje van mij. En het houdt me tegen om meer vriendschappen te vormen. Als ik open en eerlijk word en wat vertel over mijn jeugd, dan is mijn gesprekspartner stil en dan wordt hij of zij nog stiller. En dan heb ik zoiets, ok, moet ik het wel hebben over mijn verleden, als ik de ander er mee neersla figuurlijk. Het is echt niet zo dat ik vertel over mijn verleden in een beginfase van een vriendschap.

En er zijn ook genoeg kennissen die open zijn tegen mij, maar dan ben ik kennelijk te dominant in het gesprek ofzo omdat ik luister en wat ik zeg, kennelijk heel wijs klinkt ...dat ik uiteindelijk toch maar een echt vriendinnetje heb. Wat doe ik fout?

[Nynthe 1]

Vrienden en familie die hulp vragen, krijgen het. Ook vaak als ze geen vrienden zijn, maar buren of kennissen. Al moet ik toegeven dat ik voor de eerste groep wel een tandje hoger ga. Maar een zwerver die mij om een euro vraagt kan die best krijgen.

Vaak wil ik zelfs helpen, nog voor er hulp gevraagd.

Het heeft zo zijn nadelen. Ik trek blijkbaar mensen aan die in de problemen zitten, en ook niet van die kleine, waardoor het al mijn aandacht (onbewust) vraagt. Dat ik er maar mee blijf lopen en er over na blijf denken. Daardoor kan ik me niet altijd even goed concentreren op mijn studie bijvoorbeeld.

Hulp kan komen in verschillende vormen. Veel essentieels kan ik in mijn ogen vaak niet doen, zoals gewoon luisteren, meteen naar iemand toe gaan, iemand wat te eten en/of drinken aanbieden, geld lenen/geven, een kaartje sturen, even tot rust laten komen of wat dan ook, maar dan is dat voor een ander wel weer heel belangrijk.

Andersom weet ik dat dat wat ze kunnen, ze ook voor mij zouden doen.

Ik ben wel iemand die hulp vraagt. Vaak kan ik ook niet zonder. Dat kunnen simpele dingen zijn zoals mijn vader vragen of hij even dat lampje wil fiksen, iemand die een vloer voor me legt of even een auto lenen.

Maar ook, misschien wel juist bij grote problemen hang ik vaak meteen aan de telefoon om daarover te kunnen praten met iemand, raad te krijgen e.d.

Ik zie dat zelf absoluut niet als teken van zwakte. Ik ben opgegroeid in een groot gezin, dan is het alleen maar goed als je samenwerkt en aangeeft waar je mee zit, anders ga je op een gegeven moment langs elkaar heen leven denk ik.

[Naeva 182]

@Marlies: Ik knip even 2 stukjes uit je verhaal omdat die me in het bijzonder opvielen:

Quote:

Op vrijdag 14 september 2007 21:31:50 schreef marliesje het volgende: Ondanks dat het geen invloed heeft op m'n dagelijks leven...

Quote:

En het houdt me tegen om meer vriendschappen te vormen

Dat lijkt me toch een tegenstelling, vriendschappen zijn deel van je dagelijks leven. Zie je dat anders?

Je zegt dat mensen snel stilvallen als je iets vertelt over je jeugd. Dat lijkt me begrijpelijk, mensen weten vaak niet hoe ze moeten reageren als je heftige ervaringen met ze deelt. Dat hoeft helemaal niet aan jou persoonlijk te liggen, zo'n situatie is gewoon moeilijk. Toch lijk je het persoonlijk op te vatten. Ook begrijpelijk. Je verleden is immers een deel van wie je nu bent en als iemand niet om kan gaan met die dingen, begrijpt diegene jou dan wel? Dapper dat je toch over die moeilijke dingen begint. Maar hoe verder als je merkt dat het stilvalt? Wat doe je als je het gevoel hebt dat je teveel praat, ga je je dan op een andere manier gedragen tegenover die persoon?

[diakio 0]

Quote:

Op vrijdag 14 september 2007 13:34:18 schreef annzie het volgende: Dit wilde ik eigenlijk in je profiel posten, maar aangezien dat niet gaat, stel ik men vraag zo maar. [...] Ik ben nu wel erg nieuwsgierig naar jouw antwoord. Die vraag kwam na jouw post ook in me op namelijk. Misschien, als je het écht niet hier wilt posten, kan het dan in mijn profiel?

Ik wil best antwoorden, maar ik wilde niet op Marliesje antwoorden, aangezien zij met een concrete vraag zit en ik in haar context geen zinnig antwoord kan geven. Ik zal binnenkort ff er voor gaan zitten om een antwoord te geven dat in mijn context wel ergens op slaat.

[audacity 0]

Quote:

Op zaterdag 15 september 2007 00:10:54 schreef Hester het volgende: @Marlies: Ik knip even 2 stukjes uit je verhaal omdat die me in het bijzonder opvielen:[...][...]Dat lijkt me toch een tegenstelling, vriendschappen zijn deel van je dagelijks leven. Zie je dat anders? Je zegt dat mensen snel stilvallen als je iets vertelt over je jeugd. Dat lijkt me begrijpelijk, mensen weten vaak niet hoe ze moeten reageren als je heftige ervaringen met ze deelt. Dat hoeft helemaal niet aan jou persoonlijk te liggen, zo'n situatie is gewoon moeilijk. Toch lijk je het persoonlijk op te vatten. Ook begrijpelijk. Je verleden is immers een deel van wie je nu bent en als iemand niet om kan gaan met die dingen, begrijpt diegene jou dan wel? Dapper dat je toch over die moeilijke dingen begint. Maar hoe verder als je merkt dat het stilvalt? Wat doe je als je het gevoel hebt dat je teveel praat, ga je je dan op een andere manier gedragen tegenover die persoon?

* marliesje gaat even op een zinnig antwoord broeden

[Naeva 182]

Ach wat is zinnig... wij denken meestal helemaal niet zo zinnig

[Toonder 0]

Quote:

Op vrijdag 14 september 2007 21:31:50 schreef marliesje het volgende: [...] Ondanks dat het geen invloed heeft op m'n dagelijks leven, is het wel een stukje van mij en dan kan ik honderd jaar bij een psycholoog gaan lopen, dan is mijn verleden nog een stukje van mij. En het houdt me tegen om meer vriendschappen te vormen. Als ik open en eerlijk word en wat vertel over mijn jeugd, dan is mijn gesprekspartner stil en dan wordt hij of zij nog stiller. En dan heb ik zoiets, ok, moet ik het wel hebben over mijn verleden, als ik de ander er mee neersla figuurlijk. Het is echt niet zo dat ik vertel over mijn verleden in een beginfase van een vriendschap. En er zijn ook genoeg kennissen die open zijn tegen mij, maar dan ben ik kennelijk te dominant in het gesprek ofzo omdat ik luister en wat ik zeg, kennelijk heel wijs klinkt ...dat ik uiteindelijk toch maar een echt vriendinnetje heb. Wat doe ik fout?

Ik heb zelf ook wel eens gehad dat ik op zo'n manier stilviel in een gesprek. Het was in een gesprek met een goede vriend, een minderjarige asielzoeker. Hij vertelde wat hij was geweest en had meegemaakt, echt heel veel ellende. Ik was toen zelf ook nog niet zo oud (16 of 17 jaar). Tijdens dat gesprek is hij gewoon doorgegaan met vertellen omdat hij vond dat ik het moest weten. Ik heb gewoon geluisterd en we hebben het er daarna bijna niet meer uitgebreid over gehad.

Waarom ik dit vertel is dat ik daar een paar dingen van heb geleerd die wellicht kunnen helpen in het zoeken naar antwoorden. Ik snap wel dat dit een heel andere situatie was dan die van bijvoorbeeld marliesje. Het eerste is dat het niet altijd mogelijk is om terug te praten. Soms zijn problemen die iemand gehad heeft groter dan je kunt inleven en dieper dan waar je antwoord op kunt geven. Het tweede is dat je wanneer je met iemand bevriend raakt vanzelf meer van je verleden wil delen. Voor mij is dat heel eenvoudig, ik heb tot nu toe weinig schokkende dingen meegemaakt. Voor die vriend was het veel moeilijker, dat zorgde ervoor dat hij het lang uitstelde om te gaan vertellen (wat ook te maken had met zijn traumatische herinneringen) en ik geduldig moest wachten en luisteren. Het derde is dat je op zo'n moment merkt dat al het geduld dat je opgebracht hebt de moeite waard is geweest.

Wat betreft je verhaal marliesje denk ik dat je zoals je zelf aangeeft uit moet kijken om het zomaar op tafel te gooien. Het is dan beter om maar een paar mensen uit te kiezen die je het verteld. Bij veel mensen werkt het gewoon zo dat ze zichzelf niet in staat achten om echt te reageren op je verhaal, dat moet je zelf inschatten. Wanneer je dat accepteerd en ook aangeeft dat je dat niet verwacht in zo'n gesprek is het gesprek na je verhaal niet zomaar afgelopen. Soms komen mensen dan terug op dat gesprek (bijvoorbeeld door te zeggen 'ik dacht later nog na over ons gesprek in ik vond het echt heel erg wat je meegemaakt hebt'). Zulke reacties laten zien dat je echt in relatie bent met zo iemand.

[audacity 0]

Quote:

Op zaterdag 15 september 2007 00:10:54 schreef Hester het volgende: @Marlies: Ik knip even 2 stukjes uit je verhaal omdat die me in het bijzonder opvielen:[...][...]Dat lijkt me toch een tegenstelling, vriendschappen zijn deel van je dagelijks leven. Zie je dat anders?

Ik ben gelukkig niet dagelijks met mijn verleden bezig. Zodra er een moment komt dat ik weer dagelijks met mijn verleden bezig ga zijn, dan zal ik zeer snel de weg richting professionele hulp opzoeken. Des al niet te min is mijn verleden een stukje van mij, want wat ik mee heb gemaakt heeft me gevormd tot wie ik ben. Het is wel een beperking voor mij in het proces van mensen leren kennen, want het zijn niet allemaal dingen die je graag hoort van andere mensen.

Quote:

Je zegt dat mensen snel stilvallen als je iets vertelt over je jeugd. Dat lijkt me begrijpelijk, mensen weten vaak niet hoe ze moeten reageren als je heftige ervaringen met ze deelt. Dat hoeft helemaal niet aan jou persoonlijk te liggen, zo'n situatie is gewoon moeilijk. Toch lijk je het persoonlijk op te vatten.

Alles te persoonlijk opvatten is btw ook gewoon een slechte eigenschap van mij.

Quote:

Ook begrijpelijk. Je verleden is immers een deel van wie je nu bent en als iemand niet om kan gaan met die dingen, begrijpt diegene jou dan wel? Dapper dat je toch over die moeilijke dingen begint. Maar hoe verder als je merkt dat het stilvalt? Wat doe je als je het gevoel hebt dat je teveel praat, ga je je dan op een andere manier gedragen tegenover die persoon?

Als ik het idee heb dat ik te veel praat, dan zal ik eerder zelf vragen gaan stellen, of het onderwerp veranderen, of het onderwerp wat algemener maken, zodat er wel raakvlakken kunnen komen (als ik even in dit soort situaties terugdenk aan mijn studentenkring van afgelopen jaar)

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zaterdag 15 september 2007 21:24:24 schreef Toonder het volgende: Waarom ik dit vertel is dat ik daar een paar dingen van heb geleerd die wellicht kunnen helpen in het zoeken naar antwoorden. Ik snap wel dat dit een heel andere situatie was dan die van bijvoorbeeld marliesje. Het eerste is dat het niet altijd mogelijk is om terug te praten. Soms zijn problemen die iemand gehad heeft groter dan je kunt inleven en dieper dan waar je antwoord op kunt geven. Het tweede is dat je wanneer je met iemand bevriend raakt vanzelf meer van je verleden wil delen. Voor mij is dat heel eenvoudig, ik heb tot nu toe weinig schokkende dingen meegemaakt. Voor die vriend was het veel moeilijker, dat zorgde ervoor dat hij het lang uitstelde om te gaan vertellen (wat ook te maken had met zijn traumatische herinneringen) en ik geduldig moest wachten en luisteren. Het derde is dat je op zo'n moment merkt dat al het geduld dat je opgebracht hebt de moeite waard is geweest.

ik heb zelf altijd het idee dat ik mensen lastig val met moeilijke dingen. Maar de reacties die ik krijg van die ene vriendin die wel een heleboel weet, zijn wel waardevol voor mij, alleen al omdat zij een ander perspectief heeft op zaken, doordat ze gewoon een normale jeugd heeft gehad. Haar reacties helpen mij wel zaken te relativeren en zaken in een beter perspectief te zien, aangezien traumatische ervaringen nou eenmaal je kijk op de wereld kunnen vertroebelen. En dat is ook waardevol.

[Gast Anon_phpbb]

Ik krijg veel te horen van vrienden, maar ook van mensen die ik nauwelijks ken. Ik weet niet waarom, maar ze vinden het makkelijk met me te praten. Soms is dat moeilijk, vooral als je het zelf al moeilijk heb, en dan ook nog hen moeten helpen, ik zou het niet anders willen. Ik geloof dat het goed is om te helpen.

[ThijsK 0]

@pipa het is alsof ik mezelf hoor praten zo herkenbaar!

vorig jaar had ik een vriend en een vriendin die beide aan automutilatie deden. Ook waren ze beide suicidaal. Ik heb ze veel moeten geleiden en helpen. Veel aan de telefoon gehangen en ik werd er zelf wel neerslachtig van. Toen kregen ze ineens allebei verkering. De vriendin zag ik ineens stuk minder en die vriend heb ik onlangs voor de eerste keer in 4 maanden weer gezien. Dat doet pijn. Vooral omdat ik zelf in die tussentijd hulp nodig had. Ik heb er wel van geleerd...