Idealisme en praktijk

[LodewijkNapoleon 0]

Het onderwerp van dit topic hangt er een beetje om, voor w.b. in welk subforum het thuishoort, dus ik zie wel waar het terecht komt.

Toen ik zelf een jaar of 17-18-19, was, merkte ik bij mezelf dat ik altijd boordevol zat met plannen, leuke ideëen, 'geniale' invallen e.d. Maar ik kon het maar zelden omzetten in praktijk, eigenlijk bijna helemaal niet. Dit mechanisme zorgde bij mij op een gegeven moment voor veel teleurstellingen, er ontstond een steeds groter verschil tussen mijn gedachtewereld en de wereld waarin ik leefde. Het gevolg was dat ik mezelf langzaamaan terugtrok in een 'droomwereld', dat ik ook niet meer ging proberen om m'n idealen waar te maken, en er ook defaitistisch door werd, ik sloeg helemaal door naar de andere kant.

Ik heb deze tegenstelling grofweg op twee wijzen opgelost, nou ja, opgelost, je blijft er je leven lang mee bezig, maar het komt hier op neer:

1. Het geloof in Jezus, en het meewerken met je genade, en dan vooral door het te verweven in je leven, door geen 'spiritueel gescheiden levens' te leidden. Concreet betekend dat natuurlijk het geregeld bidden, het gebruiken van schietgebedjes, alles in eerste instantie vanuit Christelijk perspectief bekijken, en stukje bij beetje proberen om de ethische leer van de Kerk na te leven.

2. Meer vanuit praktisch opzicht, maar onherroepelijk verbonden met punt 1; het onderverdelen van 'grote onderwerpen', 'grote problemen' in kleine stapjes. Op die manier wordt het te verhapstukken, en voorkom je ook dat het probleem zo groot wordt, dat je er alleen maar voor weg wilt lopen. Daarnaast is het ook goed om een stukje bonus/malus in te bouwen, ook dit moet je dan weer klein maken denk ik. Voel je je rot, bouw dan een 'troostmoment' in. Het je een stapje gehaalt, beloon jezelf dan een beetje. Moet je de stap nog halen, beloon jezelf vooral niet, mocht de stap dan toch nog iets te groot zijn, probeer het eerlijk aan te zien, en verdeel 'm nog weer in wat kleinere stappen. Heb je dan zo'n kleiner stapje alsnog gehaalt, dan is de reden van beloning tweeledig; je beloont jezelf omdat je het kleinere stapje toch hebt gehaald, én omdat je de aanankelijke mislukking in de ogen hebt durfen zien, en het toch tot iets positiefs hebt weten te wenden. Dit ook weer allemaal, zoals gezegt, in combinatie met punt 1.

Wat mij betreft heeft dit topic een brede insteek; heb je praktische tips? Of geloofsinhoudelijke tips? Bijbelverzen die hier over gaan? Vragen? Post het allemaal hier.

[Michiel 14]

Waar wil je het nu over hebben? Want dat volg ik even niet...

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 21 juli 2007 13:48:31 schreef Michiel het volgende: Waar wil je het nu over hebben? Want dat volg ik even niet...

Over hoe idealisme kan verzanden in lethargie. En wat je daar aan kan doen.

[audacity 0]

heeft het feit dat je vol met dromen zat, niet te maken met de periode van je leven waar je toen in zat? Je bent je in de puberteit/adolescentie nog volop aan het ontwikkelen. Juist die periode is er om te ontdekken wie bent, wat je wilt en wat je kan en horen wilde plannen en grote dromen daar niet bij?

Ik heb ook de meest fantastische plannen gehad in mijn puberteit/adolescentie. Maar langzamerhand heb ik God meer toegelaten in mijn leven, mensen om me heen gekregen die niet ophielden de bijbel aan mij uit te leggen op een manier dat het echt tot me doordrong, stap voor stap, ik heb mezelf daardoor een beetje beter leren kennen en ik heb met behulp van een psycholoog, pastoraal werk (in mijn geval was dat wel handig, maar over het hoe en wat zoek mn getuigenis maar op) en wat lieve vriendinnetjes mijn gedachtenwereld leren kennen.

Inmiddels weet ik een beetje wat ik kan, hoeveel ik tegelijk aankan, wat ik van mezelf kan verwachten.

Dus Pius is een beetje zelfkennis gewoon niet handig in deze kwestie? Elk mens heeft nou eenmaal beperkingen, die je moet accepteren. Daarentegen is wilskracht ook een middel om doelen te bereiken. En daar moet je evenwicht tussen vinden. Maar beiden hebben met zelfkennis te maken.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 21 juli 2007 16:34:55 schreef marliesje het volgende: heeft het feit dat je vol met dromen zat, niet te maken met de periode van je leven waar je toen in zat? Je bent je in de puberteit/adolescentie nog volop aan het ontwikkelen. Juist die periode is er om te ontdekken wie bent, wat je wilt en wat je kan en horen wilde plannen en grote dromen daar niet bij?

Oh zeker. Sterker nog, het is te hopen dat je ook de rest van je leven daar een stuk van vasthoudt.

Quote:

Ik heb ook de meest fantastische plannen gehad in mijn puberteit/adolescentie. Maar langzamerhand heb ik God meer toegelaten in mijn leven, mensen om me heen gekregen die niet ophielden de bijbel aan mij uit te leggen op een manier dat het echt tot me doordrong, stap voor stap, ik heb mezelf daardoor een beetje beter leren kennen en ik heb met behulp van een psycholoog, pastoraal werk (in mijn geval was dat wel handig, maar over het hoe en wat zoek mn getuigenis maar op) en wat lieve vriendinnetjes mijn gedachtenwereld leren kennen. Inmiddels weet ik een beetje wat ik kan, hoeveel ik tegelijk aankan, wat ik van mezelf kan verwachten.

Het is mooi dat het is goedgekomen. Maar achteraf he? Heb je dan het gevoel dat het zo moest zijn, of heb je het idee dat, als je sommige stappen anders had gezet, dat het dan makkelijker was gegaan? Ik heb dat zelf namelijk wel. (maar goed, bij mij was het sowieso allemaal tamelijk extreem ) Dat is dan niet om te blijven zeuren over het verleden, maar het kan wellicht wel anderen helpen die de stap nog moeten zetten.

Quote:

Dus Pius is een beetje zelfkennis gewoon niet handig in deze kwestie? Elk mens heeft nou eenmaal beperkingen, die je moet accepteren. Daarentegen is wilskracht ook een middel om doelen te bereiken. En daar moet je evenwicht tussen vinden. Maar beiden hebben met zelfkennis te maken.

Ja, denk ik ook, maar niet alleen. Ik denk dat het rijtje begint met genade, dan ook zelfkennis, en nog wat zaken die ik in de OP beschreef. En ohja, planning en structuur, ook heel belangrijk.

[LodewijkNapoleon 0]

Nog een paar interessante opmerkingen die ik van een mede-katholiek kreeg:

"Zoals zo vaak is inspiratie te vinden door te kijken naar de heiligen, en door te kijken naar de "specialisten in spiritueel leven", ofwel de monniken. Vaak gaan die twee trouwens prima samen

Wat je welhaast moet opvallen, als je je in de materie verdiept, is dat je (minstens) drie typen kan onderscheiden, zowel onder de heiligen als onder de religieuzen:

1. De grote diakonalen. Denk aan de Duitse Orde, of aan de heilige Emilie de Vialar.

2. De grote verkondigers. Denk aan de Jezuieten, of aan de heilige Wilibrordus.

3. De contemplatieven. Denk aan de Benedictijnen, of aan de heilige Bernardus van Clairvaux.

De eersten zijn degenen die talent, tijd, energie willen inzetten voor de naaste. Niet altijd een dankbare taak, maar vrijwel altijd een taak die op respect en waardering van de omstanders mag rekenen. Het is in veel opzichten het makkelijkste ideaal, omdat de beloning zo instant schijnt. Maar waar werkelijkheid en ideaal elkaar ontmoeten slaat de vermoeidheid toe, het uitzichtloze. Artsen Zonder Grenzen heeft iets moois op TV, maar wie het zoveelste kind ziet sterven aan ziektes die in Nederland hooguit een weekje bed houden en wat antibiotica hadden betekent, wie voor ieder meisje dat in een zelfhulpprogramma wordt opgevangen honderd nieuwe kinderen, meisjes, vrouwen, ouden van dagen verkracht ziet worden, wie de ontelbare holle ogen gezien heeft van mensen zonder hoop, zonder toekomst aan de ene kant, en de weldoorvoede politici, de volgevreten toeristen op Schiphol die lopen te zeiken omdat hun vlucht een kwartiertje vertraging heeft, de ingezonden-brieven-schrijvers en de internet-fora-volkletsers met hun schijninteresse in de naaste en hun gratuite meninkjes aan de andere kant, kan wel eens de hoop verliezen. En alleen al het vooruitzicht slechts een druppel op de gloeiende plaat van de menselijke ellende te zijn, kan de kou om het hart doen slaan en alle idealen doen verbleken.

De tweeden zijn vooral vervuld van het Evangelie, ze willen het aan iedereen bekend maken. Hun idealen zijn concreet, herkenbaar voor iedere christen, ze geven gehoor aan de oproep van de Heer, maar ze ondervinden wel wat de Heer gezegd heeft: de vossen hebben holen, de vogels hebben nesten, maar wie Zijn woord wil verspreiden zal merken dat hem geen steen is gegund om het hoofd op te laten rusten. Het is een prachtig ideaal, maar het vergt veel, heel veel. Wie Zijn woord wil verspreiden zal het lijden moeten leren. En het is precies dit lijden dat een reden kan zijn er maar van af te zien. Niet zelden blijft een soort pseudo-ideaal over. Mensen die wel veel over het evangelie praten, maar toch vooral met min of meer gelijkgestemden.

De derden ondervinden niet het lijden als gevolg van hun ideaal, maar incorpereren het lijden in hun ideaal. De karthuizer in de totale eenzaamheid en armoede van zijn kluis, het lid van Opus Deï die zelfkastijding in zijn spiritualiteit integreert, de benedictijn die het ora et labora werkelijk leeft, zij ondervinden het lijden niet als gevolg van hun ideaal, tot op zekere hoogte is hun lijden hun ideaal, en wel tot op de hoogte dat zij Christus willen navolgen. Christus, de lijdende. Hervorming na hervorming, nieuwe observanties, herbronningen, steeds opnieuw is met name in de benedictijnse familie duidelijk geworden dat de grootste bedreiging van dit leven juist is dat het te makkelijk wordt, te zelfgenoegzaam.

Iedereen die idealen nastreeft zal valkuilen tegen komen. Zelfs wie het lijden probeert te ontlopen zal het ontmoeten, maar wie idealen nastreeft vaak nog heel wat sneller. En zelfs als je een zeker lijden nastreeft zal je merken dat het lijden dat je zocht je ontglipt en dat falen, een lijden dat je meed, voor de deur staat.

Het is geen nieuws, maar er is of geen enkel antwoord, of maar één.

De Engel des Heren heeft aan Maria geboodschapt;

En zij heeft ontvangen van de heilige Geest.

Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U.

Gij zijt de Gezegende onder de vrouwen

en gezegend is Jezus de vrucht van uw schoot.

Heilige Maria, Moeder van God, bid voor ons zondaars,

nu en in het uur van onze dood. Amen

Zie de dienstmaagd des Heren;

Mij geschiede naar uw woord.

Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U.

Gij zijt de Gezegende onder de vrouwen

en gezegend is Jezus de vrucht van uw schoot.

Heilige Maria, Moeder van God, bid voor ons zondaars,

nu en in het uur van onze dood. Amen

En het Woord is vlees geworden;

En Het heeft onder ons gewoond.

Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U.

Gij zijt de Gezegende onder de vrouwen

en gezegend is Jezus de vrucht van uw schoot.

Heilige Maria, Moeder van God, bid voor ons zondaars,

nu en in het uur van onze dood. Amen

Bid voor ons, heilige Moeder Gods,

opdat wij de beloften van Christus waardig worden.

Wij bidden U, o Heer, stort uw genade in onze harten,

opdat wij, die door de boodschap van de Engel

de menswording van Christus uw Zoon gekend hebben,

door zijn lijden en kruis gebracht worden

tot de glorie van de verrijzenis.

Door dezelfde Christus, onze Heer.

Amen."

[Ann 0]

Ook ik herken waar jullie over spreken. Mijn idealisme heeft vat op bijna alles en dat naleven is niet altijd makkelijk, maar soms ook te min. Wat ik zelf doe vind ik nooit goed genoeg want het kan altijd beter en dat is een feit. Maar ik kan aanvaarden dat ik op bepaalde momenten in mijn leven niet "meer" kan doen of geven.

Mijn geloof is een heel lastig geloof omdat er moeilijk iets op te plakken valt. Ik doe wat ik kan en ik wil ook alleen maar God kennen, maar ik kan geen specifieke religie aan hangen. Er is nergens echt vaststaand bewijs dat die of dat waar is (toch niet wat ik kan vatten) dus hoe kan ik beslissen over zoiets belangrijks. Geloven vind ik het allerbelangrijkste want het draait om God, en ik wil enkel bij God zijn met heel mijn hart. En zolang ik in al die religies wat waarheid zie, kan ik er niet 1 uitkiezen.

Wat de toekomst brengt dat zie ik wel. Ik vraag God om mijn hart te leiden voor wat ik moet doen. En door die vraag ben ik zelf erg veranderd (veel principes en waarden bijgekregen die ik ervoor niet had etc) Mijn familie verklaart me vaak voor gek en ze zijn niet altijd even blij met mijn keuzes, maar ze houden wel van mij hoor. Ze denken dat ik wel zal veranderen.

Ik volg mijn idealen erg na in mijn gedrag en draag eraan bij, maar het zou veeel beter kunnen en ik hoop dat ook volgend jaar te doen. Want je kan wel goede doelen steunen maar het belangrijkste is nog steeds er zelf bijzijn denk ik. Geld kan veel helpen maar zegt zo weinig.

Ik heb dan ook een lastige richting voor mij gekozen, sociaal werk, en ik ben niet echt sociaal ingesteld. Maar ik wou altijd mensen en dieren helpen. Gelukkig is alles goed gegaan en volgend jaar heb ik voor de eerste keer stage; Ik ben er heel bang voor, omdat ik bang ben voor afwijzing enzo, dat ik het niet ga kunnen enzo.

Dan zal ik allesinds mijn idealen nog veel meer kunnen uiten, en daar ben ik blij om.

[LodewijkNapoleon 0]

-ik weet niet waar ik het precies kwijt kan, dus dan maar hier -

Ik heb het wel eens eerder opgemerkt, maar ik heb nu in een discussie met een protestant en ook in de discussies over homosexualiteit wel gemerkt dat veel protestanten en katholieken toch anders aan kijken tegen de dichotomie tussen ideaal en praktijk. Voorbeeld: de katholieke moraaltheologie zal voor velen als onhaalbaar in de oren klinken, maar je moet dat wel zien als een ideaal, iets wat je niet van vandaag op morgen bereikt. Dat plaatst het wel in een wat ander perspectief. Ik vind het ook helemaal niet zo'n punt als homo's een sexuele relatie hebben, daar ga ik ook verder niet over, en als het Christenen zijn, dan zou ik daar alsnog genuanceerd en pastoraal tegenaan kijken, maar als het ideaal zélf onder vuur wordt genomen, dan wordt ik fél.

Mjah, misschien verklaart dit het één en ander?

[Annatar 0]

Je hebt de katholieke spiritualiteit goed in de vingers! Mooi om te lezen!