Woestijnervaring...

[Iggi 0]

Stel, je komt tot geloof (of hoe je het ook maar wilt noemen) en dan bedoel ik het Christelijk geloof waar tal van "nuances" in te vinden zijn.

Je bent dolenthousiast, het is (h)alleluja voor en na en je bent er dolgelukkig mee. Al het andere valt in het niet en je voelt je bevrijd van tal van dingen waar je je anders altijd zorgen om maakte. Je kan de gehele dag wel zingen, bidden en dichtbij Hem zijn. Niets maar dan ook niets brengt je op dat moment van slag, je kan als het ware de gehele wereld aan...

Maar dan, dan komt er tegenslag. Tegenslag kan voorkomen in vele vormen. Op geestelijke basis, materiele basis, lichamelijk basis.

Ineens is de grond waar je op stond, die je dacht te hebben verdwenen. Een grote gapende afgrond lijkt ervoor je te liggen.

Of anders gezegt, je komt terecht in de woestijn. Dorheid, droogheid, dorst, honger, pijnlijke voeten met dikke blaren van het lopen. Nou ja, lopen... het liefst blijf je stil staan...

Ben benieuwd of iemand zich hier in herkent.

Zo ja, wat doe je dan..? Hoe ga je hiermee om..?

En, is hier nog meer over te zeggen misschien..? En dan bedoel ik vanuit wat we eventueel in de Bijbel kunnen lezen.

[Trotse-Moslim 0]

Doet me denken aan het liedje:

Zomaar te gaan ...

Met een stok in de hand ...

Zonder te weten wat je moet eten ...

Zomaar te gaan ...

Op naar het Beloofde Land ...

[Iggi 0]

Zomaar te gaan met een stok in je hand,

zonder te weten wat je zult eten.

Zomaar te gaan met een stok in je hand;

eindeloos ver is 't beloofde land

Zomaar te gaan, wordt het leven of dood?

Altijd maar banger, duurt het nog langer?

Zomaar te gaan, wordt het leven of dood?

In de woestijn worden kinderen groot.

Zomaar te gaan, met Zijn woord als bewijs,

altijd maar lopen, altijd maar hopen.

Zomaar te gaan met Zijn woord als bewijs;

straks wonen wij in een paradijs.

[Mr. Emilio 0]

Quote:

Op dinsdag 08 mei 2007 11:32:42 schreef Iggi het volgende: Zomaar te gaan met een stok in je hand, zonder te weten wat je zult eten. Zomaar te gaan met een stok in je hand; eindeloos ver is 't beloofde land Zomaar te gaan, wordt het leven of dood? Altijd maar banger, duurt het nog langer? Zomaar te gaan, wordt het leven of dood? In de woestijn worden kinderen groot. Zomaar te gaan, met Zijn woord als bewijs, altijd maar lopen, altijd maar hopen. Zomaar te gaan met Zijn woord als bewijs; straks wonen wij in een paradijs.

Elly em Rikkert?

[Naeva 182]

Ik vind Psalm 77 hier wel mooi bij aansluiten.

Psalm 77

1 Voor de koorleider. Op de wijs van Jedutun. Van Asaf, een psalm.

2 Luid roep ik God, ik schreeuw het uit,

luid roep ik God – dat hij mij hoort.

3 Op de dag van mijn nood zoek ik de Heer,

bij nacht hef ik mijn handen, rusteloos,

mijn ziel laat zich niet troosten.

4 Ik denk aan God en moet zuchten,

mijn gedachten vermoeien mijn geest. sela

5 U laat me mijn ogen niet sluiten,

van onrust vind ik geen woorden,

6 ik zie terug op voorbije tijden,

op de dagen en jaren van vroeger,

7 bij nacht denk ik aan mijn spel op de snaren,

mijn hart zoekt, mijn geest vraagt:

8 Zou de Heer voor eeuwig verstoten,

zou hij niet langer liefhebben?

9 Is zijn trouw voorgoed verdwenen,

zijn woord voor eens en altijd verstomd?

10 Vergeet God genadig te zijn,

verbergt zijn ontferming zich achter zijn toorn? sela

11 En ik zeg: ‘Ik weet wat mij kwelt,

de hand van de Allerhoogste is niet meer dezelfde.’

12 Ik denk terug aan de daden van de HEER –

ja, ik denk aan uw wonderen van vroeger,

13 overweeg elk van uw werken

en houd in gedachten uw grote daden.

14 Uw weg, God, is een heilige weg –

welke god is zo groot als onze God?

15 U bent de God die wonderen doet,

u hebt de volken uw macht getoond,

16 uw arm heeft uw volk bevrijd,

de kinderen van Jakob en Jozef. sela

17 Toen het water u zag, o God,

toen het water u zag, begon het te beven,

een huivering trok door de oceanen.

18 De wolken stortten water,

de hemel dreunde luid,

uw pijlen flitsten heen en weer,

19 uw donder rolde dreunend rond,

bliksems verlichtten de wereld,

de aarde trilde en schokte.

20 Door de zee liep uw weg,

door de wijde wateren uw pad,

maar uw voetsporen bleven onzichtbaar.

21 U leidde uw volk als een kudde

door de hand van Mozes en Aäron.

[annzie 1]

Wow, ik herken dit wel iggi.. Net gehad zoiets... Ook een topic over in pp, zeg maar. Dat was echt niet leuk, maar ik had wel het idee at God me bleef roepen zeg maar om naar Hem te komen. Overal zag ik wel iets ofzo dat erop wees dat alleen Hij me kan helpen. Want ik was ineens echt superbang dat Hij dat niet wilde ofzo. Maar toen kwam ik weer een ander liedje tegen, en dat was zo mooi.. Ik heb de teskt een btj aangepast toen en het gezongen tot ik er een zere keel van had, en Hij heeft maar weer eens bewezen aan Mij dat Hij je echt altijd helpt. Ook als je in de woestijn staat zonder stok, eten, drinken, hoop, en zere voeten zeg maar. Als je tot Hem komt helpt Hij je er doorheen.

[Trotse-Moslim 0]

Quote:

Op dinsdag 08 mei 2007 11:32:42 schreef Iggi het volgende: Zomaar te gaan met een stok in je hand, zonder te weten wat je zult eten. Zomaar te gaan met een stok in je hand; eindeloos ver is 't beloofde land Zomaar te gaan, wordt het leven of dood? Altijd maar banger, duurt het nog langer? Zomaar te gaan, wordt het leven of dood? In de woestijn worden kinderen groot. Zomaar te gaan, met Zijn woord als bewijs, altijd maar lopen, altijd maar hopen. Zomaar te gaan met Zijn woord als bewijs; straks wonen wij in een paradijs.

Dat bedoelde ik Iggi ...

Alleen had ik geen zin om hem helemaal te typen

[Andere Jas 2]

Klinkt wel ergens bekend, alleen had ik mijn eigen woestijn gemaakt door alles in brand te zetten om te kijken of het wel het behouden waard was.

[Iggi 0]

Quote:

Op dinsdag 08 mei 2007 11:37:50 schreef annzie het volgende: Wow, ik herken dit wel iggi.. Net gehad zoiets... Ook een topic over in pp, zeg maar. Dat was echt niet leuk, maar ik had wel het idee at God me bleef roepen zeg maar om naar Hem te komen. Overal zag ik wel iets ofzo dat erop wees dat alleen Hij me kan helpen. Want ik was ineens echt superbang dat Hij dat niet wilde ofzo. Maar toen kwam ik weer een ander liedje tegen, en dat was zo mooi.. Ik heb de teskt een btj aangepast toen en het gezongen tot ik er een zere keel van had, en Hij heeft maar weer eens bewezen aan Mij dat Hij je echt altijd helpt. Ook als je in de woestijn staat zonder stok, eten, drinken, hoop, en zere voeten zeg maar. Als je tot Hem komt helpt Hij je er doorheen.

Dank voor je reactie.

Zal er zelf ook iets persoonlijks aan toevoegen. Zelf heb ik het idee dat toen jaren geleden het geloof, God, Jezus etc. belangrijk en zeer reëel werd in m'n leven ik het gevoel had dat ik alles aankon, iedereen die bij me in de buurt kwam moest bekeren (tot het baptistengeloof, iedereen moest overgedoopt worden)

En opwekkingsliederen, prachtig... iedereen moest die zingen, dat waren pas liederen.

In die jaren kon er niets stuk gaan, binnen deze groep was het veilig, dit was de ware gemeente... dacht ik.

Totdat er op vele gebieden zoveel gebeurde dat dit idee met geweld de grond in werd geslagen. Ruzie binnen deze groep, tuchtzaken, scheuringen. Ook andere dingen speelden mee. Het evangelisatiewerk waar ik zo vol van zat werkte niet, alles wat ik dacht te moeten doen brokkelde me bij de vingers af. Ook binnen de gezinssituatie ging het niet lekker. Hoe kon dat nu..? Vragen die opkwamen, demotivatie, en voordat ik het wist kwam ik terecht in een geloofscrisis die op een virtuele manier nog eens werd versterkt.

Een atheïst met zeer sterke argumenten die mijn geloof bijna compleet wegschoffelde. Ik had geen weerwoord. Kon niet eens overbrengen wat en waarom ik geloofde.

Gesprekken met "anders-gelovigen", katholieken bijv. wat een behoorlijk impact had. Maar ook met evangelischen, met gereformeerden etc.

Daarbij kwam dan ook nog eens een stukje ziek-zijn, me totaal niet goed voelen. Afgelopen winter niet normaal kunnen functioneren binnen m'n gezin. Wat nu gelukkig weer een stuk beter gaat. Eventueel kan je als je dat wil in mijn profiel hier meer over lezen.

En nu, nu loop ik ergens in de woestijn. Hitte, nachtelijke kou, dorheid, (overdonderende) stilte, honger, dorst, pijnlijke voeten...

En toch op de één of andere manier boeit het me niet zo dat ik daar loop, heb er vrede mee dat ik er loop. Stap voor stap, uur voor uur, dag na dag. Acceptatie dat het halleluja-geloof niet zozeer het "ware geloof" is. Wat dan wel ben ik nog niet precies uit, ik dacht jaren geleden alles "ineens" te weten... maar nu blijkt dat ik nog maar zo heel weinig weet. Kortom, stap voor stap gaan we verder. Daarbij af en toe vallende op m'n snuit.. wetende dat ik weer op mag/moet staan. Vallen is niet erg, blijven liggen wel...

---

Samengevoegd:

Quote:

Op dinsdag 08 mei 2007 11:43:12 schreef Audiophile het volgende: Klinkt wel ergens bekend, alleen had ik mijn eigen woestijn gemaakt door alles in brand te zetten om te kijken of het wel het behouden waard was.

Kan je dit iets meer toelichten, als je dat tenminste wilt.

[Andere Jas 2]

Door een hoop dingen te hebben opgebouwd die niet vast waren, en als je dan gaat onderzoeken naar je eigen wereldje klopt er zoveel niet en is alles waardeloos.

[Iggi 0]

Quote:

Op dinsdag 08 mei 2007 13:33:59 schreef Audiophile het volgende: Door een hoop dingen te hebben opgebouwd die niet vast waren, en als je dan gaat onderzoeken naar je eigen wereldje klopt er zoveel niet en is alles waardeloos.

Welke dingen..? Blijft er dan nog wel iets over..?

[Iggi 0]

Hmmm.. das niet veel..

[Andere Jas 2]

Ja nee, was even mijn verwoording kwijt, was niet ernstig, ik was zeg maar alles waar ik in geloofde aan het testen bleef niet veel dan het offer alleen staan. Best wel zwaar als je met dat ene gegeven weer je gang moet vinden.

[Jipperd 0]

Niet al te erg nee...

Persoonlijk zie ik het zo. We richten ons leven zelf in als grote, bergachtige, hete woestijn, en wij lopen van oase naar oase, van joepie-momenten naar -momenten.

Ik herken je verhaal heel goed, heb het zelf zo vaak meegemaakt. Vaak was dat na grote Christelijke evenementen of na een goede dienst, of wat dan ook. Persoonlijk heb ik het idee dat ik dan te erg gefocust ben geweest op wat er gebeurd is, en niet mijn ogen heb gericht op de toekomst die God voor mij heeft. Als mensen kijken we veel te snel naar het verleden, naar wat er gebeurd is en hoe we ONSZELF voelen.

Dat is (naar mijn idee) niet wat God wilt dat wij meemaken. Ik denk dat Hij voor ons een leven heeft als in een groene vlakte, vol water, fruit en een heerlijk zonnetje en een verkoelend briesje. Richten wij ons leven in zodat het helemaal op God gefocust is, dan zul je merken dat je op steeds grotere groene plekken gaat komen.

Zeg ik dat het mij altijd lukt? Nee, sterker nog, het lukt me totaal niet. Ik leef op de oase-momenten, maar ik weet dat God van mij wilt dat ik de groene vlakte zal bereiken, en daar wil ik me op focussen.

[Snusa 0]

Mooi gezegt, Jipke

[Iggi 0]

Quote:

Op dinsdag 08 mei 2007 21:06:41 schreef Audiophile het volgende: Ja nee, was even mijn verwoording kwijt, was niet ernstig, ik was zeg maar alles waar ik in geloofde aan het testen bleef niet veel dan het offer alleen staan. Best wel zwaar als je met dat ene gegeven weer je gang moet vinden.

Kan je ook vertellen hoe je dat aan het uittesten was.

En je hebt het over het offer, ik neem aan het offer van Jezus (God) Christus en dien gekruisigd.

Zou je ook willen vertellen hoe je de draad weer hebt opgemaakt.

Ik weet dat het veel misschien wel persoonlijke vragen zijn, wanneer je liever niet wilt reageren is het ook goed.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op dinsdag 08 mei 2007 21:15:05 schreef Jipke het volgende: Persoonlijk zie ik het zo. We richten ons leven zelf in als grote, bergachtige, hete woestijn, en wij lopen van oase naar oase, van joepie-momenten naar -momenten.

Je zegt dat we het zelf zo inrichten, maar is dat zo. Als ik de Bijbel lees zie ik met enige regelmaat dat het God is die mensen de woestijn in stuurt om hen klaar te maken voor een bepaalde taak, bijv. Mozes en Johannes de Doper.. en Jezus Zelf.

Quote:

Ik herken je verhaal heel goed, heb het zelf zo vaak meegemaakt. Vaak was dat na grote Christelijke evenementen of na een goede dienst, of wat dan ook.

Zonder een negatieve ondertoon! 'zondags handjes hoog, door de week depressief'..?

Quote:

Persoonlijk heb ik het idee dat ik dan te erg gefocust ben geweest op wat er gebeurd is, en niet mijn ogen heb gericht op de toekomst die God voor mij heeft. Als mensen kijken we veel te snel naar het verleden, naar wat er gebeurd is en hoe we ONSZELF voelen. Dat is (naar mijn idee) niet wat God wilt dat wij meemaken. Ik denk dat Hij voor ons een leven heeft als in een groene vlakte, vol water, fruit en een heerlijk zonnetje en een verkoelend briesje. Richten wij ons leven in zodat het helemaal op God gefocust is, dan zul je merken dat je op steeds grotere groene plekken gaat komen .

Ik ken ook bepaalde oase-momenten, heel veel eigenlijk en ben er blij en dankbaar voor. Het maakt alleen nog niet dat ik de woestijn al uit ben.

Quote:

Zeg ik dat het mij altijd lukt? Nee, sterker nog, het lukt me totaal niet. Ik leef op de oase-momenten, maar ik weet dat God van mij wilt dat ik de groene vlakte zal bereiken, en daar wil ik me op focussen.

Persoonlijk leef ik ook tijdens de moeilijke momenten, niet alleen tijdens de oase-momenten.

Dank je wel voor je reactie...

[Liset 0]

Ik wou dat ik het nu helemaal uit zou kunnen leggen, maar jammer genoeg zit ik op m'n werk met een headset op mn hoofd..

Ik herken je verhaal helemaal Iggi en ik heb me de laatste tijd alleen maar schuldig gevoeld om het feit dat ik zelf in een zwart gat ben gevallen.. Het lijkt wel een cirkel waar je dan nog moeilijk uit kan komen.

[Mark1987 0]

Tja, met mijn 19 jaren aan levenservaring waarvan in feite nog niet eens een jaar echt christelijk weet ik niet of ik hier al echt over kan meepraten. Toch herken ik wel die halleluja momenten en de wat meer deprimerende momenten, dat alles even tegenzit en je in feite eigenlijk genoeg hebt van alles waar je eerst zo vol van was, of het interesseert je opeens niet meer zo meer...

In mijn weblog staan een aantal van die momenten besproken, maar dan vooral de oplossingen die ik daarvoor heb gekregen van God. Sinds september vorig jaar gaat mijn leven echt met ups en downs, en de bewering dat er continue strijd plaats vindt met als slagveld je denken komt mij niet vreemd voor. Toch trap ik elke keer weer in de leugens die ik ga geloven, zoals dat het beter is even een stapje terug te doen in mijn relatie met God, even minder tijd besteden, even niet meer Bijbel lezen etc etc, en ik merk daarna dat het alleen nog maar slechter gaat allemaal. Nu ben ik weer terug van Soul Survivor, en heb ik een supertijd achter de rug met God, maar ik weet dat als ik dit niet doorzet dat er dan ook weer zo'n woestijnperiode zal komen, tot het volgende halleluja moment.

Nu is het bij mij niet zo erg dat ik ook serieus ga twijfelen over alles waar ik in geloof, maar bij mij heeft het meer betrekking tot bepaalde zondes waar ik continue in terugval, en dat ik me gewoon absoluut niet gelukkig voel op die momenten. Meestal gepaard met mezelf overal de schuld van geven, God wil me niet meer, dat soort dingen.

Maar wat ik gewoon merk is dat deze dingen altijd op leugens zijn gebaseerd. Zo heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik eerst van alles moest doen, want anders zou ik niet bij God mogen komen. Leugens. Als het weer fout gaat weet ik gewoon dat ik eerst moet gaan zien wat voor leugens ik ben gaan geloven. Als ik namelijk de waarheid had gezien was ik niet van God afgegaan, maar juist dichter bij God gekomen. Telkens als ik van God wordt afgehouden door iets wat ik geloof, betekent voor mij dat ik iets geloof dat verkeerd is. God zou uiteraard niets doen wat mij van Hem afhoudt.

Maar goed, zomaar wat gedachten op een rij na het lezen van deze posts. Ik hoop dat iemand er wellicht iets aan heeft. En voor de mensen in een woestijnperiode: veel sterkte, en als je ergens over wilt praten wil ik dat graag doen

[Eli7 0]

Quote:

Op dinsdag 08 mei 2007 21:06:41 schreef Audiophile het volgende: Ja nee, was even mijn verwoording kwijt, was niet ernstig, ik was zeg maar alles waar ik in geloofde aan het testen bleef niet veel dan het offer alleen staan. Best wel zwaar als je met dat ene gegeven weer je gang moet vinden.

Klinkt iig best wel als een woestijnervaring.

[Andere Jas 2]

Woestijn in een glas water eigenlijk, maar zo voelde het toendertijd niet...

[snuffie 0]

En of ik me in de beginpost herken..

Iets meer dan een jaar geleden ben ik tot geloof gekomen. En inderdaad, de eerste tijd was ik heel vrolijk.. ik stroomde over van blijdschap. Maar al na een poosje kwam er een kentering. De enorme blijdschap zakte af en verdween zelfs na verloop van tijd. Het is zelfs zo geworden dat ik aan het begin van het jaar totaal niet meer blij was en eigenlijk niet eens meer wilde leven (op de ergste momenten). Zogezegd, ik liep in een woestijn en het water was erg ver weg voor mij.. zo ver weg dat ik het niet eens zag. Maar toch.. op een gegeven moment heb ik een oase bereikt (met iemand die naast me kwam lopen). Vandaar uit weer de woestijn in gegaan, op naar de volgende oase. En dat is eigenlijk hoe het nu nog steeds gaat. Ik loop van oase naar oase. Soms zijn de stukken woestijn groot en heet, soms zijn ze wat korter en minder warm. Maar ik weet dat ik steeds een oase zal vinden en dat ik uiteindelijk ook weer uit die woestijn zal komen.

Stilstaan is een reactie die in mijn gedachte opkomt, maar ook terugrennen, naar de periode voor ik de woestijn inging. Maar beiden zijn niet goed, en misschien ook wel onmogelijk. Dus doorgaan is het enige wat rest..

En de bijbel helpt daarbij.. ik denk dan aan kleine stukken, soms maar losse verzen.. ik zal er een paar bij zetten die mij ook helpen..

Matteüs 28; 20

En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.

1 Petrus 1; 4-6

Er wacht u, die door Gods kracht wordt beschermd omdat u gelooft, in de hemel een onvergankelijke, ongerepte erfenis die nooit verwelkt. U ziet de redding tegemoet, die aan het einde van de tijd zeker geopenbaard zal worden. Verheug u hierover, ook al moet u nu tot uw verdriet nog een korte tijd allerlei beproevingen verduren.

Jesaja 40: 31

maar wie hoopt op de HEER krijgt nieuwe kracht:

hij slaat zijn vleugels uit als een adelaar,

hij loopt, maar wordt niet moe,

hij rent, maar raakt niet uitgeput.

Johannes 14: 27

Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef ik jullie,

zoals de wereld die niet geven kan.

Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.

Openbaring 21; 4

Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.’

Filippenzen 4; 13

Ik ben tegen alles bestand door hem die mij kracht geeft.

En vast nog meer, als ik iets langer doorzoek.. maar dan wordt mijn post zo lang (en dat is ie al )

[Eli7 0]

Quote:

Op woensdag 09 mei 2007 16:14:12 schreef Audiophile het volgende: Woestijn in een glas water eigenlijk, maar zo voelde het toendertijd niet...

Dat komt niet omdat de woestijn kleiner is geworden, maar omdat jij door die woestijn heen gegroeid bent. Dat is waarom die woestijn nu zo klein lijkt.

[Iggi 0]

Mark en snuffie bedankt voor jullie reactie!

Quote:

Op woensdag 09 mei 2007 16:39:22 schreef TimonK het volgende: Dat komt niet omdat de woestijn kleiner is geworden, maar omdat jij door die woestijn heen gegroeid bent. Dat is waarom die woestijn nu zo klein lijkt.

Oh.. en wat gebeurt er bijv. wanneer blijkt dat hij zich nu in een oase bevind i.p.v. niet meer in de woestijn..?

En Timon, zou jij er iets over kunnen vertellen. Herken jij 'het' of totaal niet..?

[Eli7 0]

Quote:

Op donderdag 10 mei 2007 13:22:21 schreef Iggi het volgende: Mark en snuffie bedankt voor jullie reactie! [...] Oh.. en wat gebeurt er bijv. wanneer blijkt dat hij zich nu in een oase bevind i.p.v. niet meer in de woestijn..? En Timon, zou jij er iets over kunnen vertellen. Herken jij 'het' of totaal niet..?

Zover kun je die beeldspraak nou ook weer niet doortrekken hoor. Maar om om met jouw beeldspraak mee te gaan, je zou dan kunnen zeggen dat de afstand tussen de twee oases opeens zo klein lijkt. Dat is niet omdat die afstand daadwerkelijk kleiner is geworden, maar omdat jij gegroeid bent. Je kunt nu zelf een grotere afstand aan, waardoor die vorige afstand opeens een stuk kleiner lijkt.

Het is maar net welke beeldspraak je wilt nemen.

En ik herken het voor mezelf zeker wel. Naar mijn idee heb ik afgelopen 2 jaar een soort van woestijnervaring gehad. Maar daar ga ik hier nu verder niet over uitwijden, omdat ik zo weg moet.

[Doortje 0]

Ik heb hier pas een preek over gehoord bij mij in de kerk..

De spreker vertelde dat je nooit alleen door de woestijn loopt, Jezus loopt naast je en heeft een veldfles water bij zich tegen de dorst en om jouw veldfles te vullen, en samen ben je op weg het dal door en de berg weer op (de woestijn ligt als het ware in het dal) dichter naar God toe.

Soms voelt het wel alsof je alleen loopt en dat je veldfles alleen maar leger wordt, maar juist als iemand je erop wijst dat je helemaal niet alleen loopt, dan besef je pas weer dat Jezus naast je loopt en kan je de toch door de woestijn veel beter aan.