God roept óns

[Helena 0]

Ik wil iets met jullie delen, omdat iemand er misschien iets aan heeft. Dat zou in ieder geval mooi zijn.

Wat ik de laatste tijd (maanden) heb geleerd (vooral door op mijn gezicht te gaan) is dat gebed en tijd met God ervoor zorgt dat je hart in vuur en vlam gaat staan voor Hem, waardoor je weer meet tijd aan gebed wil besteden, waardoor je weer meer van Hem gaat houden enzovoorts. Het lijkt wel een opwaartse spiraal, iets wat ik eerst niet zo in leek te zien. Maar nu zie ik het als een belangrijke waarheid, een inzicht, omdat ik in eerste instantie heb gemerkt dat het ook andersom kan werken! Helaas (of niet?) kan minder tijd met God doorbrengen betekenen dat je vuur uitdoofd, waardoor het je ineens (zonder écht logische verklaring) moeilijker afgaat om tijd voor Hem te maken, waardoor je vuur nog meer uitdoofd.

Ik wil niet zeggen dat dit een altijd opgaand geestelijke principe is, want weet ik veel hoe complex het allemaal is, maar het is toch iets wat ik heb geleerd. Ik heb een tijd gehad dat ik zeker wist dat ik nog van Jezus hield, ergens brandde dat vuur nog als bij mijn bekering, maar toch leek het of er een muur tussen mij en God stond. Ik dacht toen dat ik éérst moest zorgen dat ik alle dingen opgelost had, dat het vuur voor God weer hersteld moest worden, alsof ik dat in mijn eentje kon, door middel van redeneren, mezelf pushen, pure discipline. Maar dat werkte niet. Toen zag ik in hoe het was gekomen dat ik zoveel moeite had met gebed en discipline: ik was minder gaan bidden, niet uit gebrek aan liefde voor God, maar uit gebrek aan inzicht en zo was die neerwaartse spiraal ontstaan. Vanaf het moment dat ik besloot om tijd met God door te brengen, vurig of niet, mooi of niet, vervelend of niet, moeilijk of niet, ging God weer aan de slag met mijn hart, wilde ik weer meer bidden, ging God nog meer aan de slag met mijn hart, wilde ik nog meer tijd met Hem doorbrengen.

Momenteel (de afgelopen maanden) is mijn geloof enorm gegroeid, sterker en stabieler, en merk ik dat het toch echt aan mij ligt als Christus ver weg lijkt. Ik ben er zelf verantwoordelijk voor als mijn liefde voor Hem verminderd en niet groeit. Om er maar even een kreet in te gooien: IK HOEF GOD NIET TE ROEPEN, HIJ ROEPT MIJ.

Hij neemt geen afstand, dat doe ik soms. Om verschillende redenen. En op het moment dat je die afstand hebt genomen komen de vreemde ideeen in je hoofd: God neemt afstand van míj, ik hou niet genoeg van Hem om Hem te volgen, ik kan niet veranderen, het wordt niets tussen mij en God.

De bottom line van mijn verhaal is dus, dat we in staat zijn om stap voor stap bij God weg te gaan en uit zijn buurt te blijven, waardoor we alleen maar geneigd zijn om harder weg te rennen, maar dat we ons hart ook op Hem kunnen richten, waardoor we steeds dichter bij Hem wíllen zijn. Ons gebed (ons hart richten op God) is het énige wat er voor nodig is om geleid te worden. We hoeven niet achter Hem aan te rennen of keihard te schreeuwen. God is er al en roept ons allang. Hij staat werkelijk te wáchten op ons. Het enige waar we voor moeten zorgen is dat we niet stap voor stap bij Hém vandaan gaan en door gebedsloosheid (wat een woord) uit zijn buurt te gaan. Nou ja, ik hoop dat iemand er iets aan heeft.

Wij hoeven God niet te roepen, Hij roept ons.

Liefs, Helena

God is heilig!

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Wij hoeven God niet te roepen, Hij roept ons

Denk jij dat bidden daarmee ook meer een 'luisteren naar' i.p.v spreken tot God is? Maar dan kunnen we toch het beste stil zijn i.p.v spreken, immers God is toch dan toch aan het woord?

Jouw topic deed me denken aan God die Adam en Eva in het Paradijs roept. In Genesis 3:9-10 staat:

Quote:

"God, de Heer, riep de mens: "Waar ben je?" Toen ik u in de tuin hoorde, antwoordde de man, 'werd ik bang, omdat ik naakt ben. Daarom heb ik me verborgen'

Denk je dat wij ons ook vaak verbergen voor God omdat we 'naakt' zijn? Met naakt bedoel ik dat we eigenlijk heel kwetsbaar zijn.

[annzie 1]

Quote:

Op zaterdag 10 maart 2007 12:41:39 schreef Kyran het volgende: [...] Denk jij dat bidden daarmee ook meer een 'luisteren naar' i.p.v spreken tot God is? Maar dan kunnen we toch het beste stil zijn i.p.v spreken, immers God is toch dan toch aan het woord?

Dat vind ik een goeie vraag, als ik bid maak ik mijn wensen bij God bekend, maar er zijn ook wel periodes waarin ik stil ben, dat zou je ook bidden kunnen noemen, en dan is het inderdaad meer luisteren naar God.

Quote:

[...] Denk je dat wij ons ook vaak verbergen voor God omdat we 'naakt' zijn? Met naakt bedoel ik dat we eigenlijk heel kwetsbaar zijn.

Dat zou best wel eens kunnen ja, alhoewel ik het iets anders zou zeggen. Als ik me kwetsbaar voel, ga ik namelijk juist naar God, omdat Hij me kan helpen. Maar het is vaker zo dat ik me verberg voor Hem als ik me schaam voor iets (zoals Adam en Eva zich schaamden omdat ze naakt waren), als ik bijvoorbeeld iets fout heb gedaan, maar het niet onder ogen wil zien. Dan heb ik er al stukken meer moeite mee om naar Hem toe te komen.

[Shanna85 0]

Dat heb ik precies zo!

Alleen heb ik wel moeite met stil zijn, weet nooit zo goed hoe lang dat nodig is enzo. Want meestal antwoord Hij gelijk in mijn gebed als ik ergens om vraag. Maar ik denk ook dat als je bijv. in de bijbel aan het lezen bent en je vraagt aan Hem om via Zijn woord tot je te laten spreken dat Hij dit dan ook doet. Dan vallen ineens een aantal passages op die anders nooit opgevallen waren. En dit is dan iedere keer weer anders. Het word niet voor niks stille tijd genoemd! Ik sta er de laatste tijd steeds meer verstelt van hoe groot en goed Hij is! Ben nog maar een hele korte tijd bekeerd en ken Hem nog lang niet, maar had vroeger nooit verwacht hoe mooi het is!!!

Ik kan ook uren over Hem praten en het van de daken schreeuwen!!! Daarom is het ook jammer om niet echt christelijke vrienden te hebben.

Maar dit komt tzt wel verwacht ik, want hij is echt met me bezig en raakt me bijna eerdere dag wel een keer aan!

[Antireligie 0]

Quote:

Op vrijdag 09 maart 2007 16:15:20 schreef Helena het volgende: Ik wil iets met jullie delen, omdat iemand er misschien iets aan heeft. Dat zou in ieder geval mooi zijn. Wat ik de laatste tijd (maanden) heb geleerd (vooral door op mijn gezicht te gaan) is dat gebed en tijd met God ervoor zorgt dat je hart in vuur en vlam gaat staan voor Hem, waardoor je weer meet tijd aan gebed wil besteden, waardoor je weer meer van Hem gaat houden enzovoorts. Het lijkt wel een opwaartse spiraal, iets wat ik eerst niet zo in leek te zien. Maar nu zie ik het als een belangrijke waarheid, een inzicht, omdat ik in eerste instantie heb gemerkt dat het ook andersom kan werken! Helaas (of niet?) kan minder tijd met God doorbrengen betekenen dat je vuur uitdoofd, waardoor het je ineens (zonder écht logische verklaring) moeilijker afgaat om tijd voor Hem te maken, waardoor je vuur nog meer uitdoofd. Ik wil niet zeggen dat dit een altijd opgaand geestelijke principe is, want weet ik veel hoe complex het allemaal is, maar het is toch iets wat ik heb geleerd. Ik heb een tijd gehad dat ik zeker wist dat ik nog van Jezus hield, ergens brandde dat vuur nog als bij mijn bekering, maar toch leek het of er een muur tussen mij en God stond. Ik dacht toen dat ik éérst moest zorgen dat ik alle dingen opgelost had, dat het vuur voor God weer hersteld moest worden, alsof ik dat in mijn eentje kon, door middel van redeneren, mezelf pushen, pure discipline. Maar dat werkte niet. Toen zag ik in hoe het was gekomen dat ik zoveel moeite had met gebed en discipline: ik was minder gaan bidden, niet uit gebrek aan liefde voor God, maar uit gebrek aan inzicht en zo was die neerwaartse spiraal ontstaan. en merk ik dat het toch echt aan mij ligt als Christus ver weg lijkt. Ik ben er zelf verantwoordelijk voor als mijn liefde voor Hem verminderd en niet groeit.God neemt afstand van míj, ik hou niet genoeg van Hem om Hem te volgen, ik kan niet veranderen, God is heilig!

Wat mij opvalt; aan dit overigens zo openhartig betoog als rode draad spreekt hier het Schuldgevoel. Dat is het gevoel dat hier de kop op steekt. Alsof je ziel voortdurend ineenkrimpt. En dat is heel erg jammer, want je kunt niet steeds lopen te bidden en te mijmeren, je moet ook normaal kunnen leven zonder voortdurend rekening te houden met schuldgevoelens omdat het je leven vergalt; vaak ook nog eens onnodig. Want er is géén eeuwige verdoemenis. Je mag en moet zelfs als ziel een paar honderd keren flink op je bek gaan om te kunnen groeien in geest.

Daarnaast is mijn stelling; dat God overal is...zijn essentie zit in al wat leeft en al wat is. God even een mailtje geven of een SMS-je (om even in moderne termen te blijven) via een gebed, dat hoeft helemaal niet als dat op een dwangmatige manier gedreven door schuldgevoel gebeurd. Een gebed wordt verhoort; als het mag en kan, en zeker als je bid voor iemand anders dan jezelf.

[CaptainCaveman 0]

Quote:

Op woensdag 14 maart 2007 01:41:28 schreef Antireligie het volgende: Want er is géén eeuwige verdoemenis.

Niet? Sinds wanneer?

[Mr. Emilio 0]

Quote:

Op woensdag 14 maart 2007 01:41:28 schreef Antireligie het volgende: [...] Daarnaast is mijn stelling; dat God overal is...zijn essentie zit in al wat leeft en al wat is. God even een mailtje geven of een SMS-je (om even in moderne termen te blijven) via een gebed, dat hoeft helemaal niet als dat op een dwangmatige manier gedreven door schuldgevoel gebeurd. Een gebed wordt verhoort; als het mag en kan, en zeker als je bid voor iemand anders dan jezelf.

Maar God is toch een persoon? Of ben je het daar niet mee eens?

[Princess. 0]

Amen, Wie bid is de baas

[Helena 0]

Quote:

Op zaterdag 10 maart 2007 12:41:39 schreef Kyran het volgende: [...] Denk jij dat bidden daarmee ook meer een 'luisteren naar' i.p.v spreken tot God is? [...] Denk je dat wij ons ook vaak verbergen voor God omdat we 'naakt' zijn?

Ik ben een beetje praatziek denk ik, dus voor mij geldt inderdaad dat ik moet luisteren. Dat praten gaat vanzelf

Ik verberg me zeker vaak voor God. Hoe eerlijker ik daarover ben, hoe erger het lijkt te worden! Als ik weet dat ik gezondigd ben, zeg ik liever even niets. Als ik boos ben op God (ja, dat heb ik wel eens zonder goede reden) dan negeer ik Hem ook. Als ik wéét dat ik wéét dat ik wéét dat Hij iets vervelends gaat zeggen luister ik al helemaal niet. Serieus, als ik naar mijn gebeden kijk dan valt het me op dat ik kan zeggen: 'HEER, ik hou van U' en vervolgens het gebed afkappen omdat ik geen zin heb in Gods onderwijs. Vreselijk stom. Maar goed.. Het feit dat ik dit probleem erken is al een begin.

En ik denk eigenlijk dat veel mensen hier last van hebben, omdat God God is, en almachtig, alwetend en altijd gelijk heeft. Dat is moeilijk voor eigenwijze mensen.

---

Samegevoegd:

Quote:

Op dinsdag 13 maart 2007 20:24:53 schreef Shanna85 het volgende: Dat heb ik precies zo! Alleen heb ik wel moeite met stil zijn, weet nooit zo goed hoe lang dat nodig is enzo. Want meestal antwoord Hij gelijk in mijn gebed als ik ergens om vraag. Maar ik denk ook dat als je bijv. in de bijbel aan het lezen bent en je vraagt aan Hem om via Zijn woord tot je te laten spreken dat Hij dit dan ook doet. Dan vallen ineens een aantal passages op die anders nooit opgevallen waren. En dit is dan iedere keer weer anders. Het word niet voor niks stille tijd genoemd! Ik sta er de laatste tijd steeds meer verstelt van hoe groot en goed Hij is! Ben nog maar een hele korte tijd bekeerd en ken Hem nog lang niet, maar had vroeger nooit verwacht hoe mooi het is!!! Ik kan ook uren over Hem praten en het van de daken schreeuwen!!! Daarom is het ook jammer om niet echt christelijke vrienden te hebben. Maar dit komt tzt wel verwacht ik, want hij is echt met me bezig en raakt me bijna eerdere dag wel een keer aan!

Wat ben jij aanstekelijk zeg

---

Samegevoegd:

Quote:

Op woensdag 14 maart 2007 11:40:02 schreef Mr. Emilio het volgende: [...] Maar God is toch een persoon? Of ben je het daar niet mee eens?

Denk het niet... In mijn hoofd klinkt: Pantheisme, Spinoza, New Age...

Maar goed... Ik ben er dan ook een vurig betoog over aan het schrijven. Pierre Bayle is een aanrader. Die maakt korte metten met de veilige onpersoonlijke god van Spinoza (nu te vinden in verschillende stromingen). Die god is dan wel geen liefdevolle vader die iets terug zegt, maar is ook geen onderwijzende, corrigerende vader die je hart opeist en je in de woestijn dropt. Ik denk dat de pantheistische God die in alles zit en één is (in zowel en goed en kwaad dus) een stuk makkelijker in de omgang is. Tja.

---

Samegevoegd:

Quote:

Op woensdag 14 maart 2007 01:41:28 schreef Antireligie het volgende: [...] Wat mij opvalt; aan dit overigens zo openhartig betoog als rode draad spreekt hier het Schuldgevoel.

Ja. Schuldgevoel is soms de oorzaak. Maar ook een soort van angst. Ik denk dat schuldgevoelens en angst op zichzelf niet slecht zijn. Angst is een wat eenvoudiger verschijnsel, wat je bijvoorbeeld kan tegenhouden om iets goeds te doen: het voor iemand opnemen ofzo. Maar het kan er ook voor zorgen dat je je hoofd niet in de bek van een leeuw steekt bijvoorbeeld. Het ligt er maar net aan op welk moment er sprake van angst is en wat voor angst het is.

Schuldgevoelens zijn vervelend. Toch? Ik heb nog nooit iemand horen beweren dat het een aangenaam gevoel is. Maar in mijn werkelijkheidsbeeld is niet alles wat nuttig is, perse aangenaam. Sterker nog, de meeste nuttige en goede dingen (zaken die vruchten werpen) zijn vervelend!

Huiswerk maken is een bekend voorbeeld. Of gezond eten. Jakkes. En bezuinigen, zou Balkenende zeggen. Maar na het zuur komt het zoet he.

Ik zeg hiermee niet dat schuldgevoelens altijd op zijn plaats zijn. Er bestaat ook nog zoiets als valse schaamte. Je kunt je als mens bijvoorbeeld verantwoordelijk voelen over zaken waar God je niet eens verantwoordelijk voor houdt. Maar als je iets doet wat niet strookt met Gods wil, het goede voor ons en de mensen om ons heen, dan is een schuldgevoel terecht. De mens onderscheid zich daarmee notabene van de dieren! (Hoewel in jouw visie we allemaal één zijn natuurlijk )

Schuldgevoelens zijn niet slecht. Gevoelens zijn neutraal denk ik maar. Als Gods Geest ons overtuigd van onze zonden, dan is dat niet door middel van een aai over de bol. Dan spreekt de HEER ons aan op onze zonden, vertelt wat Zijn plannen zijn (en ja, die komen bijna nooit overeen met die van ons, maar daarin groeien we) en leert en helpt ons om dit te bereiken. Dat vind ik (persoonlijk) getuigen van Zijn liefde. Hij is niet onverschillig als ik mijn naaste een ram voor zijn hoofd geef of hem beledig. Hij wil dat niet. Zijn hart is liefdevol en goed en zo wil Hij ook dat onze harten worden. Is het dan fout en onterecht als God ons daarop aanspreekt en ons zoiets naars als een geweten geeft? Als Hij Zijn wil op ons hart wil schrijven?

[Dan 0]

Quote:

Op woensdag 14 maart 2007 20:30:15 schreef Helena het volgende: [...] Ik verberg me zeker vaak voor God. Hoe eerlijker ik daarover ben, hoe erger het lijkt te worden! Als ik weet dat ik gezondigd ben, zeg ik liever even niets. Als ik boos ben op God (ja, dat heb ik wel eens zonder goede reden) dan negeer ik Hem ook. Als ik wéét dat ik wéét dat ik wéét dat Hij iets vervelends gaat zeggen luister ik al helemaal niet. Serieus, als ik naar mijn gebeden kijk dan valt het me op dat ik kan zeggen: 'HEER, ik hou van U' en vervolgens het gebed afkappen omdat ik geen zin heb in Gods onderwijs. Vreselijk stom. Maar goed.. Het feit dat ik dit probleem erken is al een begin.

God buigt je hart, van hard (koppig) naar zacht (nederig)... stel je voor hoe fijn het zal zijn als je je niet meer van hem afdraait, maar elke keer in alles je alleen maar naar Hem richt, omdat Zijn wil doen alles is in je leven!

God zegt nooit iets vervelends, het is onze aardse blik op dingen die dat soms denkt, maar alles wat God van ons vraagt is winst, en groei, en liefde. En hoe meer Gods Geest je vult, hoe makkelijker dat ook is te zien (net als je eigenlijk ook in je eerste bericht aangeeft).

Galaten 6:7 Maak u niets wijs: God laat niet met zich spotten. Een mens oogst wat hij zaait. 8 Wie zaait op de akker van zijn zelfzucht, zal er verderf van oogsten. Maar wie zaait op de akker van de Geest, zal daarvan eeuwig leven oogsten.

in Christus

Dan

[Jeffrey-Boot 0]

Wat een mooi verhaal, Helena. Ik word er gewoon blij van! Kijk maar weer wat bidden teweeg kan brengen!

[Antireligie 0]

Quote:

Op woensdag 14 maart 2007 11:40:02 schreef Mr. Emilio het volgende: [...] Maar God is toch een persoon? Of ben je het daar niet mee eens?

Nee...God is niet die man met die lange witte baard. Dat is 1 van de grootste misvattingen. God kun je moeilijk visualiseren. Van wat ik heb begrepen en ook wel voel is, dat God meer een soort energievorm is, die zijn eigen wetmatigheden heeft. God heeft zich ooit een groot deel van zichzelf opgesplitst en dat werd bezield leven. Je kunt God zien als een grote zee, waarvan wij als ziel allemaal een druppel in ons hebben. In feite zijn wij allemaal zijn kinderen.

Natuurlijk staat er in die Bijbel vaak; dat God sprak; maar dat kan alleen via je hart; gevoelsmatig. Wat men eventueel via het gehoor zou mogen opvangen, dat zijn dan dikwijls de hogere engelen geweest. Ik denk ook, dat men vaak een verschijning van een engel aanzag voor een zogenaamde Mariaverschijning.

---

Samegevoegd:

@Helena.

Als je via je schuldgevoel en je berouw maar uitkomt op iets positievers en er niet al te lang in blijft hangen. Want als een mens er te lang in blijft, dan kan hij daar depressief van worden. Ik denk, dat je van Christus en God je heus wel een keer je mag vergissen in dit leven; mag struikelen; mag dwalen; eigenwijs mag zijn. Ze weten, dat je vanzelf ooit wel weer het goede pad op zult gaan; alleen doe je er dan maar wat langer over...geen probleem.

[Mr. Emilio 0]

Quote:

Op donderdag 15 maart 2007 00:10:16 schreef Antireligie het volgende: [...] Nee...God is niet die man met die lange witte baard. Dat is 1 van de grootste misvattingen. God kun je moeilijk visualiseren. Van wat ik heb begrepen en ook wel voel is, dat God meer een soort energievorm is, die zijn eigen wetmatigheden heeft. God heeft zich ooit een groot deel van zichzelf opgesplitst en dat werd bezield leven. Je kunt God zien als een grote zee, waarvan wij als ziel allemaal een druppel in ons hebben. In feite zijn wij allemaal zijn kinderen. Natuurlijk staat er in die Bijbel vaak; dat God sprak; maar dat kan alleen via je hart; gevoelsmatig. Wat men eventueel via het gehoor zou mogen opvangen, dat zijn dan dikwijls de hogere engelen geweest. Ik denk ook, dat men vaak een verschijning van een engel aanzag voor een zogenaamde Mariaverschijning.

God is (waarschijnlijk) inderdaad geen lieve opa die vanaf zijn zetel zo nu en dan over zijn lange witte strijkt, zijn schepping beziet en zo af en toe ingrijpt.

God is wel degelijk:

- de vader, en daarmee dus ook een persoon (zoniet: DE persoon)

- de schepper van de hemel en de aarde.

- De oude van dagen. God was er altijd, is er altijd en zal er altijd zijn.

- liefde. God betoont ons Zijn liefde in het offer van zijn zoon Jezus Christus.

- Te groot voor ons verstand om werkelijk te bevatten hoe groot, breed en diep Zijn Liefde is.

Hoezo: "God is geen persoon?"