Lientjj

Op zondag 03 juni 2007 11:03:16 schreef Snusa het volgende: [...] Ik ben inmiddels overtuigd van het bestaan van de duivel . Maar nogsteeds vind ik dat het mijn eigen schuld is en dat ik zelf deze keuze heb gemaakt.

Hoe bedoel je dat? (Dikgedrukte )

Geweldig mooi wat jij hebt mogen ervaren!

Mooi getuigenis!

Maar nu snap ik nog één ding niet: Je hebt ook ergens een topic gestart over dat de duivel/satan niet bestaat. Maar waarom dat dan? Je hebt nu toch zelf ervaren dat dat wel zo is?

Voor zulke verhalen sta ik echt open, want daar zit ik zelf ook nog erg mee. Dus van mij mag je dat andere verhaal ook best vertellen hoor!

Mooi topic!

Ik hoop dat er veel reacties op komen, want die zijn altijd mooi om te lezen. Het voetstappen gedicht vind ik ook altijd erg mooi!~

Haar ouders...

Ik vind dit een moeilijk onderwerp, ik heb geen idee wat ik ervan moet zeggen/denken.

Ik weet niet of je dit als een wonder moet zien, maar het zou best zo kunnen zijn dat het dat wel is, of dat het een reden heeft. ?

Sinds ik me ook op mijn plek voel in een kerk, kan ik met je delen hoe fijn/belangrijk dat is.

Daarom wens ik je heel veel plezier daar, dat het je echt mag helpen om te groeien in het geloof enzo.

Misschien zien je ouders in dat jij je daar thuisvoelt, en het is toch fijner om een dochter te hebben die zich thuisvoelt in een kerk, en daardoor enthousiaster wordt, dan een dochter die zich niet thuisvoelt in haar eigen kerk?

Ik ken je verder niet, maar dat doet er even niet toe. Zit hier pas net, dus ook je hele geschiedenis hier is voor mij onbekend. Maar die hoef ik niet te weten, dan kun je met een schone lei beginnen.

Prachtig gedicht trouwens! En heel veel sterkte met alles!

Wat een mooie wallpapers allemaal, echt prachtig. Ik ga er een aantal gebruiken als jullie dat neit erg vinden. Ik heb er ergens nog eentje met eena delaar, en eentje met een leeuw, maar die zijn niet van mij, dus die plaats ik hier maar niet.

Maar ik vind vooral die met die arend erg mooi!

Leuk, een topic over fotografie! Een hobby van me, maar ik ben er nog niet zo goed in. Ik bedoel, als ik mijn werk vergelijk met dat van jullie hier moet ik nog heel wat leren, maar dat is juist fijn.

Ik vind het vooral fijn als hobby, maar ik moet wel in een fotobui zijn.

Dank jullie wel alvast.

Ik wist niet zeker of ik het goed geplaatst had, dus vandaar.

Maar die 'klik', de meeste mensen die je hoort getuigen hebben toch wel op een gegeven moment een gevoel gehad van, dat is het, een soort bevestiging ofzo. Dat idee moet ik nog krijgen, of ligt dat aan mij?

Kijk, zo ver ben ik dus nog niet.

Maar misschien kan het ook door te blijven groeien?

Op maandag 28 mei 2007 18:00:15 schreef NienkeJ het volgende: Mooi zeg [...] Ik geloof niet dat er een 'klik' hoeft te komen. Mag ik je vragen op welk gedeelte uit de bijbel je dat baseert?

Niet op een gedeelte uit de bijbel, op mijn gevoel, op andere getuigenissen meer...

Ik heb niet alle tien de pagina's gelezen, maar ik meng me hier toch even in.

Seks is zeker niet alleen om kinderen te krijgen, lees Hooglied maar eens!

Maar voor het huwelijk daar ben ik niet voor, als de bijbel dat voorschrijft doe ik dat ook niet.

Ik weet niet waar ik dit moet plaatsen, daarom maar hier.

Ik ben al en hele tijd op zoek naar God, en naar het gevoel dat hoort bij geloven.

Ik zal maar bij het begin beginnen.

Vroeger was ik altijd een 'braaf' meisje als het om naar de kerk gaan ging. Ik ging altijd mee, floot met mijn blokfluit liedjes uit het liedboek enz. En natuurlijk zong ik altijd mee, leuk dus voor mijn ouders.

Maar toen ik wat ouder werd, zo rond mijn 11e, had ik opeens alles tegen de kerk. Ik weet niet waarom, maar alles stond me tegen. De psalmen en gezangen, de dominee, het orgel, alles. Ik wist niet wat ik ermee aanmoest, en misschien wilde ik juist ook wel mijn ouders dwarszitten.

Toen ik bijna 12 werd, verhuisden we, en kwamen we in een hele enthousiaste en groeiende gemeente, met ook veel enthousiaste jongeren. Nog steeds gereformeerd, maar elke dienst werd er een opwekkingslied gezongen, en iedereen was enthousiast.

Net in die tijd begonnen ze in de gemeente met Doelgericht Leven, en het veranderde de gemeente heel erg. Opeens vond niemand het nog erg dat er een bandje kwam, dat er getuigenissen verteld werden enz. Maargoed, dat terzijde.

Ik ging nog wel mee naar de kerk enzo, maar ik had veel commentaar.

Ik werd nog wat ouder, en tussen mij en mijn ouders ontstonden soms heftige discussies over de kerk en het geloof. Ik was zwaar overtuigd dat ik naar een Evangelische kerk wilde, maar eigenlijk wist ik het allemaal niet. Wat moest ik ermee aan, wat wilde ik, bestond God wel echt, ...? Ik zat vol met vragen.

Ik was toen denk ik een jaar of 14 ofzo, en ondanks alles begon ik toch 's avonds bijbel te lezen en te bidden. Gewoon, omdat het 'moest' (staat toch in de bijbel?), maar ook omdat ik aan het zoeken was. Voordat ik helemaal ging stoppen met de kerk enzo, moest ik toch wel weten waarom dan. (Ja, klinkt allemaal nogal ingewikkeld, maar zo was die tijd voor mij dus ook.)

Een tijd van discussies, ingewikkelde vragen en gedachtes, en een zoektocht brak aan. En ik wilde/durfde er eigenlijk met niemand echt over te praten.

Maar juist in die tijd is God denk ik aan het werk gegaan.

Ik weet allemaal de tijden niet zo goed meer, hoe oud ik wanneer was, maar ik zal proberen het zo goed mogelijk hier neer te zetten.

Ik was denk ik nog 14, werd bijna 15 ofzo, waar ik nu zit. De discussies met mijn ouders waren inmiddels al een tijdje geleden, en ik was wat serieuzer aan het zoeken, mede door de club van de kerk, waar ook hele enthousiaste jongeren op zaten.

Ik was nu echt op zoek, maar ik kon niks vinden. Ik had (en heb soms) het idee dat ik nu echt wel genoeg wist van het geloof, maar het gevoel bleef maar weg.

Het erover praten,zeker met mijn ouders, vond ik moeilijk, en dat is nog steeds wel, want ik was steeds zo dwars, en ik vond het moeilijk om te zeggen dat het nu opeens anders aan het worden was.

Uiteindelijk heb ik voor mezelf een best grote stap gezet. Een jongen van de club, die een jaar ouder is, heeft een eigen site over geloven, en hij is er heel erg mee bezig. Het kostte me echt wat, maar ik heb hem gewoon wat vragen gesteld over geloven.

Over hoe dat 'moet' enzo.

Daarna ben ik gewoon doorgegaan met elke avond bijbellezen en bidden, maar het soms werd het gebed krachtiger, en bij het lezen probeerde ik altijd iets te zoeken waar ik iets aan had.

En langzaam aan ben ik gaan groeien. Ik was toen al wel 15 denk ik. (Ben 3 januari 15 geworden. )

Het is nog steeds heel pril, maar het gaat beter. En tijdens praiseavonden en diensten merk ik verschil. Zelfs in gewone kerkdiensten merk ik nu verschil, zelf de psalmen en gezangen beoordeel ik niet meer op saaiheid, maar op inhoud. Ik let op de inhoud, en ik bid, ook bij opwekkingsliederen, vanbinnen echt mee.

Dit weekend ben ik een dag naar Opwekking geweest, en het was heel mooi. De liederen, ik zong ze mee, niet alleen omdat ik ze kende, maar omdat het zó goed voelde, God voelde dichterbij.

Ik heb nu al zin in de EOjongerendag, omdat ik daar weer zo'n gevoel hoop te krijgen.

Maar ik heb het idee dat de echte 'klik' nog moet komen. Dat waar iedereen het over heeft, dat je echt opeens veranderd. Al heb ik het idee dat ik al wel op weg ben. Misschien hebben jullie verhalen/tips/ideeen of wat dan ook over hoe ik echt dat gevoel erbij kan krijgen?

Oh ja, en dan nog die tekst, die in m'n onderschrift staat. Wil ik ook even toelichten. Met sinterklaas een paar jaar terug, kregen alle kleinkinderen van mijn oma een Nieuwe Bijbelvertaling kado. Voorin had ze een bijbelgedeelte geschreven: Fillipenzen 4: 6-10, ofzoiets.

Ik las het, vond het handig en mooi, maar 'vergat' het weer.

Op een clubavond hadden we het over beloftes van God, en de mooiste belofte mocht je uitkiezen. Ik vond ze allemaal wel wat hebben, maar er was er geen die echt wat met me deed, dus koos ik er maar één. Het was Fillipenzen 4: 6,7. Met kerst kregen we allemaal een cd, en in het hoesje stond de bijbeltekst/belofte die je had uitgekozen.

Een tijdje terug las ik in de bijbel toevallig Fillipenzen 4, en ik kwam dat tegen. Het was een stuk dat me raakte, vooral vers 6 en 7. En toen pas besefte ik, dat dat ook de tekst was die mijn oma opgeschreven had, en die in het cdhoesje stond.

Dat was echt heel bijzonder, die tekst ben ik uit mn hoofd aan het leren, want het is een prachtige tekst die ik niet meer wil vergeten.

Nu ik dit typ krijg ik bijna nog kippevel.

God raakte me aan, door die tekst.

Ik vind het heel bijzonder dat jullie dit allemaal gelezen hebben, en het is een geweldig gevoel om dit met mensen te delen met wie ik het kán delen, die het serieus nemen. Nu ik dit typ krijg ik echt een geweldig gevoel, als ik zie wat God toch al gedaan heeft voor mij.

Misschien is het niet helemaal zoals het hoort, maar ik wil jullie vragen mee te bidden dat ik echt het gevoel mag krijgen, die bevestiging dat God er echt is.

Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal.

En ik wil jullie aanraden die tekst echt eens te lezen!

Ik weet niet waar ik dit moet plaatsen, daarom maar hier.

Ik ben al en hele tijd op zoek naar God, en naar het gevoel dat hoort bij geloven.

Ik zal maar bij het begin beginnen.

Vroeger was ik altijd een 'braaf' meisje als het om naar de kerk gaan ging. Ik ging altijd mee, floot met mijn blokfluit liedjes uit het liedboek enz. En natuurlijk zong ik altijd mee, leuk dus voor mijn ouders.

Maar toen ik wat ouder werd, zo rond mijn 11e, had ik opeens alles tegen de kerk. Ik weet niet waarom, maar alles stond me tegen. De psalmen en gezangen, de dominee, het orgel, alles. Ik wist niet wat ik ermee aanmoest, en misschien wilde ik juist ook wel mijn ouders dwarszitten.

Toen ik bijna 12 werd, verhuisden we, en kwamen we in een hele enthousiaste en groeiende gemeente, met ook veel enthousiaste jongeren. Nog steeds gereformeerd, maar elke dienst werd er een opwekkingslied gezongen, en iedereen was enthousiast.

Net in die tijd begonnen ze in de gemeente met Doelgericht Leven, en het veranderde de gemeente heel erg. Opeens vond niemand het nog erg dat er een bandje kwam, dat er getuigenissen verteld werden enz. Maargoed, dat terzijde.

Ik ging nog wel mee naar de kerk enzo, maar ik had veel commentaar.

Ik werd nog wat ouder, en tussen mij en mijn ouders ontstonden soms heftige discussies over de kerk en het geloof. Ik was zwaar overtuigd dat ik naar een Evangelische kerk wilde, maar eigenlijk wist ik het allemaal niet. Wat moest ik ermee aan, wat wilde ik, bestond God wel echt, ...? Ik zat vol met vragen.

Ik was toen denk ik een jaar of 14 ofzo, en ondanks alles begon ik toch 's avonds bijbel te lezen en te bidden. Gewoon, omdat het 'moest' (staat toch in de bijbel?), maar ook omdat ik aan het zoeken was. Voordat ik helemaal ging stoppen met de kerk enzo, moest ik toch wel weten waarom dan. (Ja, klinkt allemaal nogal ingewikkeld, maar zo was die tijd voor mij dus ook.)

Een tijd van discussies, ingewikkelde vragen en gedachtes, en een zoektocht brak aan. En ik wilde/durfde er eigenlijk met niemand echt over te praten.

Maar juist in die tijd is God denk ik aan het werk gegaan.

Ik weet allemaal de tijden niet zo goed meer, hoe oud ik wanneer was, maar ik zal proberen het zo goed mogelijk hier neer te zetten.

Ik was denk ik nog 14, werd bijna 15 ofzo, waar ik nu zit. De discussies met mijn ouders waren inmiddels al een tijdje geleden, en ik was wat serieuzer aan het zoeken, mede door de club van de kerk, waar ook hele enthousiaste jongeren op zaten.

Ik was nu echt op zoek, maar ik kon niks vinden. Ik had (en heb soms) het idee dat ik nu echt wel genoeg wist van het geloof, maar het gevoel bleef maar weg.

Het erover praten,zeker met mijn ouders, vond ik moeilijk, en dat is nog steeds wel, want ik was steeds zo dwars, en ik vond het moeilijk om te zeggen dat het nu opeens anders aan het worden was.

Uiteindelijk heb ik voor mezelf een best grote stap gezet. Een jongen van de club, die een jaar ouder is, heeft een eigen site over geloven, en hij is er heel erg mee bezig. Het kostte me echt wat, maar ik heb hem gewoon wat vragen gesteld over geloven.

Over hoe dat 'moet' enzo.

Daarna ben ik gewoon doorgegaan met elke avond bijbellezen en bidden, maar het soms werd het gebed krachtiger, en bij het lezen probeerde ik altijd iets te zoeken waar ik iets aan had.

En langzaam aan ben ik gaan groeien. Ik was toen al wel 15 denk ik. (Ben 3 januari 15 geworden. )

Het is nog steeds heel pril, maar het gaat beter. En tijdens praiseavonden en diensten merk ik verschil. Zelfs in gewone kerkdiensten merk ik nu verschil, zelf de psalmen en gezangen beoordeel ik niet meer op saaiheid, maar op inhoud. Ik let op de inhoud, en ik bid, ook bij opwekkingsliederen, vanbinnen echt mee.

Dit weekend ben ik een dag naar Opwekking geweest, en het was heel mooi. De liederen, ik zong ze mee, niet alleen omdat ik ze kende, maar omdat het zó goed voelde, God voelde dichterbij.

Ik heb nu al zin in de EOjongerendag, omdat ik daar weer zo'n gevoel hoop te krijgen.

Maar ik heb het idee dat de echte 'klik' nog moet komen. Dat waar iedereen het over heeft, dat je echt opeens veranderd. Al heb ik het idee dat ik al wel op weg ben. Misschien hebben jullie verhalen/tips/ideeen of wat dan ook over hoe ik echt dat gevoel erbij kan krijgen?

Oh ja, en dan nog die tekst, die in m'n onderschrift staat. Wil ik ook even toelichten. Met sinterklaas een paar jaar terug, kregen alle kleinkinderen van mijn oma een Nieuwe Bijbelvertaling kado. Voorin had ze een bijbelgedeelte geschreven: Fillipenzen 4: 6-10, ofzoiets.

Ik las het, vond het handig en mooi, maar 'vergat' het weer.

Op een clubavond hadden we het over beloftes van God, en de mooiste belofte mocht je uitkiezen. Ik vond ze allemaal wel wat hebben, maar er was er geen die echt wat met me deed, dus koos ik er maar één. Het was Fillipenzen 4: 6,7. Met kerst kregen we allemaal een cd, en in het hoesje stond de bijbeltekst/belofte die je had uitgekozen.

Een tijdje terug las ik in de bijbel toevallig Fillipenzen 4, en ik kwam dat tegen. Het was een stuk dat me raakte, vooral vers 6 en 7. En toen pas besefte ik, dat dat ook de tekst was die mijn oma opgeschreven had, en die in het cdhoesje stond.

Dat was echt heel bijzonder, die tekst ben ik uit mn hoofd aan het leren, want het is een prachtige tekst die ik niet meer wil vergeten.

Nu ik dit typ krijg ik bijna nog kippevel.

God raakte me aan, door die tekst.

Ik vind het heel bijzonder dat jullie dit allemaal gelezen hebben, en het is een geweldig gevoel om dit met mensen te delen met wie ik het kán delen, die het serieus nemen. Nu ik dit typ krijg ik echt een geweldig gevoel, als ik zie wat God toch al gedaan heeft voor mij.

Misschien is het niet helemaal zoals het hoort, maar ik wil jullie vragen mee te bidden dat ik echt het gevoel mag krijgen, die bevestiging dat God er echt is.

Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal.

En ik wil jullie aanraden die tekst echt eens te lezen!

Ik weet niet waar ik dit moet plaatsen, daarom maar hier.

Ik ben al en hele tijd op zoek naar God, en naar het gevoel dat hoort bij geloven.

Ik zal maar bij het begin beginnen.

Vroeger was ik altijd een 'braaf' meisje als het om naar de kerk gaan ging. Ik ging altijd mee, floot met mijn blokfluit liedjes uit het liedboek enz. En natuurlijk zong ik altijd mee, leuk dus voor mijn ouders.

Maar toen ik wat ouder werd, zo rond mijn 11e, had ik opeens alles tegen de kerk. Ik weet niet waarom, maar alles stond me tegen. De psalmen en gezangen, de dominee, het orgel, alles. Ik wist niet wat ik ermee aanmoest, en misschien wilde ik juist ook wel mijn ouders dwarszitten.

Toen ik bijna 12 werd, verhuisden we, en kwamen we in een hele enthousiaste en groeiende gemeente, met ook veel enthousiaste jongeren. Nog steeds gereformeerd, maar elke dienst werd er een opwekkingslied gezongen, en iedereen was enthousiast.

Net in die tijd begonnen ze in de gemeente met Doelgericht Leven, en het veranderde de gemeente heel erg. Opeens vond niemand het nog erg dat er een bandje kwam, dat er getuigenissen verteld werden enz. Maargoed, dat terzijde.

Ik ging nog wel mee naar de kerk enzo, maar ik had veel commentaar.

Ik werd nog wat ouder, en tussen mij en mijn ouders ontstonden soms heftige discussies over de kerk en het geloof. Ik was zwaar overtuigd dat ik naar een Evangelische kerk wilde, maar eigenlijk wist ik het allemaal niet. Wat moest ik ermee aan, wat wilde ik, bestond God wel echt, ...? Ik zat vol met vragen.

Ik was toen denk ik een jaar of 14 ofzo, en ondanks alles begon ik toch 's avonds bijbel te lezen en te bidden. Gewoon, omdat het 'moest' (staat toch in de bijbel?), maar ook omdat ik aan het zoeken was. Voordat ik helemaal ging stoppen met de kerk enzo, moest ik toch wel weten waarom dan. (Ja, klinkt allemaal nogal ingewikkeld, maar zo was die tijd voor mij dus ook.)

Een tijd van discussies, ingewikkelde vragen en gedachtes, en een zoektocht brak aan. En ik wilde/durfde er eigenlijk met niemand echt over te praten.

Maar juist in die tijd is God denk ik aan het werk gegaan.

Ik weet allemaal de tijden niet zo goed meer, hoe oud ik wanneer was, maar ik zal proberen het zo goed mogelijk hier neer te zetten.

Ik was denk ik nog 14, werd bijna 15 ofzo, waar ik nu zit. De discussies met mijn ouders waren inmiddels al een tijdje geleden, en ik was wat serieuzer aan het zoeken, mede door de club van de kerk, waar ook hele enthousiaste jongeren op zaten.

Ik was nu echt op zoek, maar ik kon niks vinden. Ik had (en heb soms) het idee dat ik nu echt wel genoeg wist van het geloof, maar het gevoel bleef maar weg.

Het erover praten,zeker met mijn ouders, vond ik moeilijk, en dat is nog steeds wel, want ik was steeds zo dwars, en ik vond het moeilijk om te zeggen dat het nu opeens anders aan het worden was.

Uiteindelijk heb ik voor mezelf een best grote stap gezet. Een jongen van de club, die een jaar ouder is, heeft een eigen site over geloven, en hij is er heel erg mee bezig. Het kostte me echt wat, maar ik heb hem gewoon wat vragen gesteld over geloven.

Over hoe dat 'moet' enzo.

Daarna ben ik gewoon doorgegaan met elke avond bijbellezen en bidden, maar het soms werd het gebed krachtiger, en bij het lezen probeerde ik altijd iets te zoeken waar ik iets aan had.

En langzaam aan ben ik gaan groeien. Ik was toen al wel 15 denk ik. (Ben 3 januari 15 geworden. )

Het is nog steeds heel pril, maar het gaat beter. En tijdens praiseavonden en diensten merk ik verschil. Zelfs in gewone kerkdiensten merk ik nu verschil, zelf de psalmen en gezangen beoordeel ik niet meer op saaiheid, maar op inhoud. Ik let op de inhoud, en ik bid, ook bij opwekkingsliederen, vanbinnen echt mee.

Dit weekend ben ik een dag naar Opwekking geweest, en het was heel mooi. De liederen, ik zong ze mee, niet alleen omdat ik ze kende, maar omdat het zó goed voelde, God voelde dichterbij.

Ik heb nu al zin in de EOjongerendag, omdat ik daar weer zo'n gevoel hoop te krijgen.

Maar ik heb het idee dat de echte 'klik' nog moet komen. Dat waar iedereen het over heeft, dat je echt opeens veranderd. Al heb ik het idee dat ik al wel op weg ben. Misschien hebben jullie verhalen/tips/ideeen of wat dan ook over hoe ik echt dat gevoel erbij kan krijgen?

Oh ja, en dan nog die tekst, die in m'n onderschrift staat. Wil ik ook even toelichten. Met sinterklaas een paar jaar terug, kregen alle kleinkinderen van mijn oma een Nieuwe Bijbelvertaling kado. Voorin had ze een bijbelgedeelte geschreven: Fillipenzen 4: 6-10, ofzoiets.

Ik las het, vond het handig en mooi, maar 'vergat' het weer.

Op een clubavond hadden we het over beloftes van God, en de mooiste belofte mocht je uitkiezen. Ik vond ze allemaal wel wat hebben, maar er was er geen die echt wat met me deed, dus koos ik er maar één. Het was Fillipenzen 4: 6,7. Met kerst kregen we allemaal een cd, en in het hoesje stond de bijbeltekst/belofte die je had uitgekozen.

Een tijdje terug las ik in de bijbel toevallig Fillipenzen 4, en ik kwam dat tegen. Het was een stuk dat me raakte, vooral vers 6 en 7. En toen pas besefte ik, dat dat ook de tekst was die mijn oma opgeschreven had, en die in het cdhoesje stond.

Dat was echt heel bijzonder, die tekst ben ik uit mn hoofd aan het leren, want het is een prachtige tekst die ik niet meer wil vergeten.

Nu ik dit typ krijg ik bijna nog kippevel.

God raakte me aan, door die tekst.

Ik vind het heel bijzonder dat jullie dit allemaal gelezen hebben, en het is een geweldig gevoel om dit met mensen te delen met wie ik het kán delen, die het serieus nemen. Nu ik dit typ krijg ik echt een geweldig gevoel, als ik zie wat God toch al gedaan heeft voor mij.

Misschien is het niet helemaal zoals het hoort, maar ik wil jullie vragen mee te bidden dat ik echt het gevoel mag krijgen, die bevestiging dat God er echt is.

Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal.

En ik wil jullie aanraden die tekst echt eens te lezen!

Sorry, ik heb het drie keer gepost! :oops:

Nou, ik ben dus ook nieuw hier...

Korte uitleg waarom, altijd leuk:

Ik zit dus met wat vragen enzo over geloven, heb ik wel eens besproken met een jongen uit onze kerk, maar dat is toch ook wel moeilijk. En hier is het toch net iets anoniemer, dat is wel fijn.

Heb me hier volgens mij wel eens eerde angemeld, in een ver verleden. Hoop nu toch iets langer te blijven, want toen heb ik hier volgens mij niks gedaan.

Nou goed, iets over mezelf dan:

Ik ben 15 jaar, en zit in 3VWO. Mijn hobby's zijn: Mijn paardje Nike, dwarsfluiten (als ik ooit weer een fluit heb wil ik supergraag mee gaan spelen met de praiseband van onze kerk.), computeren, dingen doen met vriendinnen, en fotografie.

En om het af te maken: Ik ga naar een gereformeede kerk, maar we zingen ook regelmatig opwekkingsliederen, en dr gaan altijd groepen naar Soul Sourvivor, Opwekking enz, en we hebben af en toe praiseavonden met onze praiseband. Maar natuurlijk elke zondag nog wel gewoon met orgel en liedboek hoor.

Zo, een heel verhaal, dit was wel weer genoeg denk ik zo. Ik hoop nog veel van me te gaan laten horen hier!

Nou, ik ben dus ook nieuw hier...

Korte uitleg waarom, altijd leuk:

Ik zit dus met wat vragen enzo over geloven, heb ik wel eens besproken met een jongen uit onze kerk, maar dat is toch ook wel moeilijk. En hier is het toch net iets anoniemer, dat is wel fijn.

Heb me hier volgens mij wel eens eerde angemeld, in een ver verleden. Hoop nu toch iets langer te blijven, want toen heb ik hier volgens mij niks gedaan.

Nou goed, iets over mezelf dan:

Ik ben 15 jaar, en zit in 3VWO. Mijn hobby's zijn: Mijn paardje Nike, dwarsfluiten (als ik ooit weer een fluit heb wil ik supergraag mee gaan spelen met de praiseband van onze kerk.), computeren, dingen doen met vriendinnen, en fotografie.

En om het af te maken: Ik ga naar een gereformeede kerk, maar we zingen ook regelmatig opwekkingsliederen, en dr gaan altijd groepen naar Soul Sourvivor, Opwekking enz, en we hebben af en toe praiseavonden met onze praiseband. Maar natuurlijk elke zondag nog wel gewoon met orgel en liedboek hoor.

Zo, een heel verhaal, dit was wel weer genoeg denk ik zo. Ik hoop nog veel van me te gaan laten horen hier!

Nou, ik ben dus ook nieuw hier...

Korte uitleg waarom, altijd leuk:

Ik zit dus met wat vragen enzo over geloven, heb ik wel eens besproken met een jongen uit onze kerk, maar dat is toch ook wel moeilijk. En hier is het toch net iets anoniemer, dat is wel fijn.

Heb me hier volgens mij wel eens eerde angemeld, in een ver verleden. Hoop nu toch iets langer te blijven, want toen heb ik hier volgens mij niks gedaan.

Nou goed, iets over mezelf dan:

Ik ben 15 jaar, en zit in 3VWO. Mijn hobby's zijn: Mijn paardje Nike, dwarsfluiten (als ik ooit weer een fluit heb wil ik supergraag mee gaan spelen met de praiseband van onze kerk.), computeren, dingen doen met vriendinnen, en fotografie.

En om het af te maken: Ik ga naar een gereformeede kerk, maar we zingen ook regelmatig opwekkingsliederen, en dr gaan altijd groepen naar Soul Sourvivor, Opwekking enz, en we hebben af en toe praiseavonden met onze praiseband. Maar natuurlijk elke zondag nog wel gewoon met orgel en liedboek hoor.

Zo, een heel verhaal, dit was wel weer genoeg denk ik zo. Ik hoop nog veel van me te gaan laten horen hier!

Poe zeg!

Hij is drie keer gepost als topic, en ik had nog zo op 'reageer' geklikt!