gewoon Paul

Dan zu hij het wel erg moeilijk krijgen binnen de groep mannen waarin hij dagelijks vertoefd. Denk je niet, Lovato?(Welkom op dit forum overigens;))

Geen idee, ik ben niet bekend in de filmwereld.

Wanneer ben je voor het laatst ziek geweest?

Naar het toetje van de kerk. Wij hebben sinds dit jaar op woensdagavond ook bijeenkomsten in de kerk, en gezien de inhoud zijn het per avond(niet alle onderwerpen trekken me aan, dus ben ik niet bij alles aanwezig) goeie tijdbestedingen.

Daarna slapen denk ik zo.

GP werk jij nog bij de Mac,

Ja.

kun jij niks ritselen?

5 broden(Een honing-mosterdwrap, een honing-mosterdburger, een big mac, een big tasty en een greek mac) en 2 vissen(een Filet o' fish en een portie garnalen). Volstaat dat? Ik heb geen wijnachtige dingen in de aanbieding, wel cola/Sinas of voor de mensen die iets gezonds willen drinken, fristi/sinaasappelsap..

Want een meeting zonder wat onder de kurk of te kanen is niks.

Das waar.

En de vraag?

En anders een verlaat verjaardagscadeau...

Wat de anderen zeggen is ook zeker informatie om in je achterhoofd te zetten. Ik gebruik,of te minste, probeer het te gebruiken als 'helicopterview' over mezelf.

Bedankt voor je antwoord, Paul, hier kan ik zeker wat mee! Ook in het voorgaande zitten enkele fijne reacties van anderen, jullie ook bedankt daarvoor. In deze post reageer ik even op de uitgebreide reactie van Paul.

Blij dat te horen.

Ik heb inderdaad enkele lijstjes gelezen op Internet en in veel van die lijstjes staan dingen die me heel bekend voorkomen. Ik heb me nooit laten testen, maar ik weet ook niet of ik Asperger heb. Het was gewoon één van de stoornissen die ik tegenkwam en waarvan ik een deel van de symptomen heb. Maar bij Asperger is het volgens mij allemaal nogal extreem. PDD-NOS sluit wat dat betreft beter aan, als ik daar het lijstje van bekijk. Maar goed, het is niet zo dat ik al mijn conclusies trek op basis van die lijstjes. Maar het roept wel herkenning op. Hoe gaat zo’n professionele test dan eigenlijk, by the way? Hoe komen ze dan tot een conclusie?

Met gewoon een gesprekje voeren heb ik ook moeite, als er geen directe aanleiding of doel is. Soms ook gewoon met een bekende. Dan zit ik naast zo iemand en heb ik het gevoel dat ik een gesprek moet beginnen (vraag me niet waarom). Maar je weet geen onderwerp. Dus zwijg je maar weer. Maar dan hoor je een stilte, wat ik als drukkend ervaar. En uit pure wanhoop maak je dan maar een cliché opmerking over het weer. Niet zelden komt er dan een reactie in de trant van ,,Uhuh…’’ en is het weer stil. Alsof diegene denkt: ,,Moet ik met je gaan praten als je over niks anders kunt beginnen dan het weer?’’ Slaat nergens op, ik weet het, maar zo ongeveer voelt dat dan. Omdat ik veel op mezelf ben, beleef ik ook niet zo veel dingen die interessant zijn voor anderen om over te praten, dus dat is volgens mij ook één van de oorzaken waarom een gespreksonderwerp vinden moeilijk is. Maar ja, hoe verander je dat?

Een dergelijke test kan je bij je huisarts aanvragen, maar je krijgt hem alleen me teen goede reden. 'Inzicht krijgen in eigen functioneren' was bij mij die reden, en de huisarts verwees me door naar een psycholoog. Daan enkele vragen gekregen, en aan de hand van een paar bezoekjes daar weer doorverwezen. Op die plek kreeg ik een aantal vragen, wilde men ook een gesprek hebben met mijn ouders. Na dat gesprek duurde het half jaar voor ik de uiteindelijke uitslag kreeg. Dat had overigens langer kunnen duren, maar om het hoe en wat daarover laat ik me hier niet uit.

Wat betreft het aangaan van gesprekken enzo, ik heb dat ook een poos gehad. Toen ik daarover ten einde raad was, heb ik het losgelaten, en nu heb ik er niet meer zoveel erg in als het gebeurd. heb ik niks te zeggen, dan heb ik niks te zeggen. De stilte die erom heerst is jammer dan.

Tja, wat jij met vrachtwagens hebt, heb ik dus met treinen. Ik vind het heerlijk om overal naartoe te treinen. Eerst alleen Nederland, maar nu ook in de hele Benelux. Echter, door al die reisjes ben ik ook steeds meer geïnteresseerd geraakt in de gebieden en streken waar ik dan kom en verschuift het accent steeds meer van de trein naar de bestemming. Zo zit ik nu geen hele dagen meer enkel in de trein, (behalve als het doel van de toer is om niet eerder gereden spoorlijnen te verkennen), maar wandel ik ook van station naar station, of waar mogelijk zelfs van spoorlijn naar spoorlijn, zodat de terugreis anders is dan de heenreis. Sinds ik een auto heb, zit ik ook daar heel graag in. Met de trein reizen of autorijden, ik vind het allemaal even leuk. Ik houd ervan om onderweg te zijn. Om dit met een maat te doen, vind ik ook heel leuk. Ik word er niet zenuwachtig van als het langer duurt, want wij hebben wel zo onze gezamenlijke gespreksonderwerpen. Maar het is ook soms dat ik iets wil doen waar mijn maten geen zin in hebben, of op een andere manier willen doen. Als ik me dan aan hen moet aanpassen, doe ik dat, maar besluit ik mijn eigen plan op een ander moment gewoon alleen uit te voeren. Mijn plan is dan uiteindelijk als ’t ware belangrijker dan de gezelligheid. Maar blijkbaar heb ik een te groot besef van Hollandse maatschappelijke normen en waarden, om het zo maar even te noemen, want deze manier van redeneren geeft mij soms gewetensbezwaren, omdat de sociale standaard inhoudt dat je dit soort dingen met anderen doet en anders niet doet. En door dat besef ga je je dan alleen voelen. Maar misschien moet ik me daar gewoon vanaf zetten. Adam en Eva wisten ook enkel dat ze naakt waren omdat ze dat besef ineens kregen door die vrucht. Toen pas gingen zij zich ervoor schamen. Maar dat is misschien een beetje een kromme vergelijking… Ik denk dat het ook komt doordat ik vroeger gepest ben dat het er heel erg ingebakken is bij mij dat het heel erg uitmaakt wat de ‘wereld’ van mij en mijn gewoonten vindt. Op het moment dat ik me tegen die gedachte verzet, voel ik me weer een zonderling figuur. Ik weet niet hoe ik daar vanaf kom, ik zit er dus eigenlijk in vast.

Wat betreft het zien van stelletjes terwijl ik alleen op stap ben, dat probeer ik eigenlijk een beetje te vermijden. Want dan word ik weer bepaald bij wat ik mis en wat ik niet voor elkaar krijg. Nu ik dit zo schrijf, besef ik dat mijn persoonlijkheid dus eigenlijk steeds twee tegenovergestelde dingen tegelijk wil: alleen zijn en samen zijn. Ja, dat is dus iets waar ik op deze manier nooit uit ga komen. Ook als ik ooit toch nog eens een relatie mag krijgen, dan wordt dat ook nog wel een lastig dilemma. Wel het natuurlijke verlangen naar een relatie, maar in de praktijk toch (te veel / te vaak?) alleen willen zijn. In vredesnaam, hoe ga ik hiermee om…

MOET je een relatie, of WIL je een relatie? Ik voor mezelf merk er de laatste periode een omslag in: Het is vrij veel zo geweest dat men me 'aan de meid wilde helpen' als je begrijpt wat ik bedoel. Dat heb ik altijd afgeworpen, op zo een manier hoeft het van mij niet, en ik had ook niet eens zin aan een meid. Toen ik dat los begon te laten, voelde ik me weer een stuk lichter. Nu kan ik overigens ook beter met mensen omgaan, naar mijn idee komt dat ook daardoor.

Ik ben zelf christen, dus ik heb bewust dit christelijke forum uitgekozen om mijn verhaal te doen.

Ik ben een jongen van 25 jaar die midden in het leven staat en helemaal geen slecht leven heeft an sich, maar wel een probleem ervaart: een sociaal probleem. Hoewel ik de diagnose nooit heb gekregen, vraag ik me af of ik misschien het syndroom van Asperger heb. In een redelijk aantal van de symptomen die op sites over dit onderwerp genoemd worden, herken ik mezelf. Echter, op dat soort sites lees ik altijd vrij extreme dingen over aspergers, die de indruk wekken dat ze helemaal niet of nauwelijks sociaal zijn. Van mezelf vind ik dat ik op sommige momenten best heel sociaal ben, alleen ik vind het soms wel moeilijk en het vermoeit mij. Ik heb dan van mezelf ook een behoorlijk introverte persoonlijkheid.

Ik ben geen asperger, om het even zo te noemen, maar ik herken me in het sociale gedrag wat je hier beschrijft wel een beetje. In hetgeen je geschreven hebt herken ik wel meer, daar zal ik per stuk over uitweiden. Ik kom sociaal steeds beter uit de voeten, gelukkig, maar(en vooral op het werk met nieuwe mensen) moet ik sociaal nog weleens aftasten hoe ik me het best kan gedragen. Ik heb daar tegenover nieuwe dames overigens meer last van als tegenover heren.

Nou wist ik al dat het verschil tussen extraverte en introverte mensen hem niet zit in het gedrag wat ze vertonen, maar in de manier waarop zij energie krijgen. Extraverte mensen krijgen energie door veel met anderen om te gaan, introverte mensen juist door op zichzelf te zijn.

Dat wist ik dan weer niet, dank je;)

Ik voelde bij mezelf altijd al 3 soorten energie: naast lichamelijke en geestelijke energie ook iets dat ik sociale energie noem, of mijn sociale batterij. Soms is mijn sociale batterij helemaal vol. Ik voel me dan helemaal top en heb dan ontzettend veel zin in sociale activiteiten en ontmoetingen. En onder de mensen kan ik dan best extravert en leuk zijn. Maar mijn sociale batterij gaat altijd vrij snel leeg (soms duurt het een paar dagen, soms binnen een dag). Dan volgt er een tijd (die meestal veel langer is) waarin ik mezelf sociaal moe voel. Ik ben dan introvert, doe zo veel mogelijk alleen en voel mezelf minder prettig, vooral op het werk. Bij dat laatste heb ik dan vaak ook nog een vrij korte concentratieboog.

Als ik ‘sociaal opgeladen’ ben, geniet ik ook echt daadwerkelijk van sociale interactie en activiteiten. Maar, afhankelijk van de duur en de intensiteit van ‘het beroep op mijn sociale energie’, heb ik daarna ook een (meestal langere) teruggetrokken periode. Hoe lang die periode precies duurt, heeft met meerdere factoren te maken (zoals hoeveelheid slaap), maar hangt er ook van af in welke mate ik in de gelegenheid ben om me met dingen bezig te houden die ik leuk vind.

Hier heb ik niet zoveel last van gehad, in die zin dat mijn sociale batterij bijna nooit goed opgeladen is geweest voor een hele periode. Nu heb ik wat meer het idee dat dat vanzelf gaat. Sociale aangelegenheden waren (en dat wil nog steeds weleens zo zijn) niet bepaald mijn ding, ik wist gewoon niet hoe ik me erin moest handhaven en gedragen. In een grote groep viel dat niet zo op, maar zodra de groep kleiner werd wel. Al vond ik kleinere groepen wel fijner, dan waren er minder prikkels die me vermoeiden...

Toch vraag ik me af in hoeverre ik iets heb dat op autisme lijkt. Want er zijn kenmerken die bij mij zichtbaar zijn, maar ook kenmerken die ik niet heb, of op zijn minst ontken omdat ík ze niet bij mezelf zie. Een gebrek aan empathisch vermogen wordt bijvoorbeeld vaak genoemd, maar daar heb ik geen last van. Ik vind dat ik over het algemeen goed kan aanvoelen hoe iemand zich voelt en vang non-verbale signalen redelijk tot goed op. Ik probeer mijn aandacht altijd ook goed te richten op de ander als ik met iemand praat. Aan de andere kant ben ik slecht in groepsgesprekken. Het gebeurt mij best vaak dat ik een vraag stel en dat ik dan een zucht hoor of een lachje omdat het antwoord al in het voorgaande voorbij is gekomen, of zelfs omdat dezelfde concrete vraag net al gesteld was door iemand anders. Ik ben dan blijkbaar te veel dingen tegelijk aan het verwerken ofzo… Bij gesprekken met één tot hooguit drie andere personen voel ik me veel prettiger.

Wat ik wel merk, is dat ik veel dingen op sociaal vlak heel bewust doe, waar deze bij anderen vanzelf (lijken te) gaan. Ik ben mezelf als ’t ware aan het trainen in die dingen. Zoals een persoon aankijken als deze iets vertelt, naar iemands dag vragen en niet meteen ter zake komen. Ik zoek dan ook veel op over gesprekstechnieken en andere sociale onderwerpen op Internet en vaak geeft me dat goede moed, maar ik krijg ook vaak een gevoel van machteloosheid over me, omdat ik dan zie wat er allemaal aan mankeert bij me. Ook is het vermoeiend om met deze dingen zo bewust bezig te zijn, in plaats van dat ze vanzelf gaan.

Je hebt enkele lijstjes op internet gelezen? Voor ik mezelf heb laten testen op autismestoornissen(ik weet het van mezelf bijna 2 jaar nu, dat duurt nog anderhalve week om precies te zijn ), heb ik dat ook een poosje gedaan, maar dat hielp me niet verder. Ik voldeed misschien voor de helft of iets meer aan die lijstjes, maar dat was alles.

Het horen en registreren van geluiden om gesprekken heen, heb ik ook ene poosje gehad. Gaat vanzelf over, als je gewend bent aan die prikkels, ik merk het laatste tijd niet meer bij mezelf. De dingen op sociaal vlak voor de rest, letterlijk zoals jij ze neerzet herken ik ze. Al doende leer je ze, het komt vanzelf. Dat zwarte gat van machteloosheid werd bij mezelf ook steeds beter zichtbaar. Nu gaan die dingen wat meer vanzelf, ik heb alleen nog weleens (mijns inziens te veel) moeite met het aanknopen van gesprekken, of het verzinnen van onderwerpen.

Daarnaast heb ik ook last van schaamte bij sommige dingen die ik doe, omdat dat dingen zijn die onder ‘normale mensen’ niet normaal zijn om te doen, maar die ik doe omdat ik nou eenmaal ben zoals ik ben (volg je het nog?).

Concreet. Een hobby van mij is reisjes maken. Als ik op een vrije zaterdag geen zin in anderen heb, ga ik soms tot redelijk vaak een dagje alleen uit, van ’s ochtends vroeg tot in de avond. Ik pak dan rustig de trein naar bijvoorbeeld de Ardennen en ga daar 3 of 4 uur wandelen en pak dan de trein weer terug. Van de activiteit zelf geniet ik intens, maar het is niet zo dat ik me gedurende die dag nooit alleen voel. Vooral als je mensen tegenkomt die hetzelfde met z’n tweeën of in een groep doen, dan krijg ik het gevoel van ‘ik ben raar’. Maar aan de andere kant vind ik het heerlijk om met niemand te hoeven praten en ook niet te hoeven nadenken waarover. En om niet te hoeven afstemmen wat iedereen wil doen, dus elke stap zelf kunnen bepalen. Ik heb gelukkig een paar vrienden aan mijn studie overgehouden die ook van reisjes houden en soms doe ik dus ook dit soort dagjes uit met z’n tweeën of drieën en dat is dan ook ontzettend leuk. Maar ik heb er vaker zin in dan zij en bij mij is het zo dat ik dan maar gewoon alleen ga. Als ik dan zo'n dag heb gehad, ben ik meestal wel blij dat ik de volgende dag weer in de kerk zit, waar ik bekenden ontmoet. Meer dan één dag moet het dus ook niet zijn, ik zou niet alleen op vakantie kunnen gaan (wat nog best wat mensen schijnen te doen), maar dit heb ik dan blijkbaar gewoon nodig gehad. Wat echter wel zo is, is dat ik me ervoor schaam. Dus dan vraagt iemand mij op maandag naar mijn weekend en of ik nog wat leuks heb gedaan. En dan antwoord ik in de trant van: ,,Oh, prima weekend gehad, hoor, niet zo veel bijzonders gedaan…’’. Terwijl ik eigenlijk iets heel bijzonders gedaan heb. Dus ja, dan ga je feitelijk ook een soort dubbelleven leiden…

ja ik volg het nog Reisjes maken, dat ken ik wel. Als ik een keer een treinreis moest maken om ergens te komen, vond ik dat vaak leuk. Of dat ik nou uit het raam zat te staren of moe was als de neten, ik genoot. Autorijden precies het zelfde. Als we als gezin een keer op pad gingen, en over de snelweg, dan ging ik altijd vrachtwagens tellen(ik ben vrachtwagenfanaat, dan krijg je dat haha). Wandelen doe ik laatste tijd minder, het weer is er wel goed genoeg voor aan het worden dus ik hoop het weer wat structureler op te gaan pakken. Ik heb dicht bij huis een route van 3 kwartier en een route van een uur, die ik gedurende een paar jaar elke week wel een aantal keer liep.

In mijn eentje op stap kijken naar stelletjes, of andere mensen, zoals jij dat beschrijft, ken ik ook, en wil ik nog steeds weleens hebben. Ik doe vooral veel met vrachtwagenfotografie, en rij er vrij veel voor(heb een auto en rijbewijs). Veelal doe ik dat alleen, een enkele keer gaat er een maat mee. We hebben het wel gezellig, maar we moeten het ook niet te te vaak doen, want(en niet ten nadele van mijn maat, het is een goeie jongen) ik word nog weleens hoe langer de rit duurt, hoe zenuwachtiger. Ik ben gewend dingen in mijn eentje op stap te gaan, dan een hele dag met een persoon in een auto zitten is toch andere koek...

Ik schaam me er overigens niet meer voor dat ik speciaal voor vrachtwagenfoto's op stap ga. Gewoon een keer zeggen, als mensen het raar vinden, is dat hun probleem. Jij komt op die manier tot je recht, en als anderen daar problemen mee hebben, is dat niet aan jou om er iets aan te doen. Tenzij het te storend word omdat je die regel als een vuist aanhoudt natuurlijk, wanneer je merkt dat verandering komt, gewoon laten gaan is mijn ervaring.

Eén en ander maken dus dat ik mezelf vaak minderwaardig of een nietsnut voel en dat is dus op die momenten dat ik die sociale blokkades ervaar. Ik ben vroeger op verschillende scholen ook gepest, waarschijnlijk ook omdat ik anders was. Pas op het hbo is dit niet meer gebeurd. Daarom kreeg ik toen pas de kans om goed uit mijn schulp te kruipen. Dat lukt aardig, maar ik merk ook dat één negatieve ervaring me weer zo’n eind kan terugwerpen. De volgens mij wel bekende uitspraak ,,Trust, it costs years to build it up and seconds to destroy it’’ is zo ontzettend waar…

Dat laatste, stimmt. Ik merk het ook nog weleens, maar een positieve instelling, en vooral eigen houding en innerlijke rust zorgen dat ik in negatieve ervaringen steeds beter kan staan.

And last but not least… Ik ben om deze reden ook bang dat ik nooit een relatie krijg. Ben ik er überhaupt geschikt voor, met al het voorgaande? Ik ben nu bijna 26 en ik heb nog nooit een relatie gehad. Wel verschillende keren verliefd, maar dat was nooit wederzijds. Daarnaast probeer ik regelmatig internetdaten uit en heb al twee keer lang mailcontact gehad met allebei heel leuke meiden, welke beide uitliepen op een eerste date. Maar in beide gevallen was het na de eerste date over. Ik ben overigens niet echt wanhopig over het niet hebben kunnen krijgen van een relatie an sich, maar soms wel over het totaal aan alles wat ik in deze tekst heb verteld. En er zijn momenten dat ik heel erg verlang naar een levenspartner, maar ook momenten dat ik dat minder heb. Misschien ben ik wel te bang dat ik dan te veel moet veranderen, of op moet geven… En welke vrouw kan nu een relatie aangaan met zo’n onmogelijk type als ik, vraag ik me dan af… Of zou het soms zo zijn dat ik nog niet klaar ben voor een relatie? Maar wanneer dan wel, ik zit nu al dichter bij de 30 dan bij de 20 en zie iedereen om mij heen trouwen en zelfs kinderen krijgen…

Niet zenuwachtig worden jongen, iemand uit mijn kerk is op zijn 40ste gelukkig getrouwd, hij viert bijna zijn 6-jarig jubileum en heeft 2 kinderen. Het hoeft niet per se nu te komen

Goed, ik kan nog lang uitweiden over wat ik aan negatiefs voel en ervaar in mijn leven of over allemaal dingen waarin ik anders ben, maar ik denk dat bovenstaande wel genoeg is voor de openingspost van dit topic. Ik hoop dat je het tot hier hebt gered.

Om het in één zin samen te vatten: Ik ben anders, wellicht licht-autistisch of daarvan verwant, maar ik ben me er voor de volle 100% van bewust dat ik anders ben en dat ik helemaal niet zo wil zijn en ik vecht ertegen tot ik erbij neerval.

Misschien ben jij, die dit gelezen hebt, zelf ook zo, of misschien ben jij wel een meisje dat een relatie heeft met zo’n jongen… Of heb je goede tips en/of adviezen… Moet ik iets nader toelichten… Ik hoor het hoe dan ook graag!

Zeker niet doen, genoeg is genoeg. Mocht je vragen hebben over mijn weg richting het uit de doeken doen van mijn autisme, in het Persoonlijke Problemen subforum heb ik er een apart topic over. Als je nog niet bij de Persoonlijke Problemen kunt, en je wil meer weten, dan kun je altijd een persoonlijk bericht sturen. Ik hoop je wat geholpen te hebben met kijken naar jezelf, bij vragen over mijn opmerkingen, ik lees ze vanzelf.

Met hartelijke groet in Jezus Christus,

Raymond.

Zie hieronder;)

Hoi Raymond, ten eerste welkom hier! Ik kom je topic net tegen, en ga zostraks beginnen met lezen. Even wat paperassen afwerken, en dan neem ik er uitgebreid de tijd voor Ik ben zelf ook autist(PDD-NOS), wellicht kan ik met dingen helpen.

Op Facebook had gewoonPaul een album aangemaakt voor foto’s van vrachtwagens. Zelf heb ik daar weinig mee, maar ik maakte een opmerking over Optimus Prime (Vrachtwagen die in een robot verandert). Ik heb gewoonPaul helaas niet zover kunnen krijgen dat hij de Transformers films ging kijken, maar goed. Een paar dagen later kreeg ik een melding dat nog iemand in dat fotoalbum had gereageerd, dat was een meisje die ik in mijn verhaal maar even “J†noem.

Dus ik zei: “Joon, jij hier?â€

En J reageerde met: “I’m everywhere.â€

Wat ik al niet aan kan richten

@Humanist, niet overal op het forum loopt het even logisch

Pffft, sinds deze week begin ik een uur eerder met werken ten opzichte van vorige week. Ik hoop dat ik er snel aan gewend ben, het heeft me gisteren voor-en na etenstijd even in bed geworpen. Vandaag trouwens ook... Niet te veel gekke dingen doen, anders heb ik weinig meer aan mijn avonden.

Pfft, vanmiddag uit werktijd in totaal 3 uur bijgeslapen. Kennelijk was het nodig. Ik hoop dat ik snel gewend raak aan mijn nieuwe ritme, al is het alleen om weer normaal op het werk rond te lopen...

Goede paasdagen!

Ik ken het niet, en ga ook niet...

Interessant topic. Als ik er de tijd voor heb lees ik hem even verder door, nu zo ga ik slapen. We hebben een uurtje minder vannacht...

Zo, verslag en foto's staan op de Frontpage. Pfft, foto's eerst door Resize.it moeten halen voor ik ze kon uploaden... Leuke tijdsbesteding haha!

Vrolijk pasen iedereen, en laat de tijd van het jaar je niet weerhouden om een kerstmuts naar de kerk op te doen.

Ik ga straks werken, en daarna waarschijnlijk mijn bed in.

Zangtalent!

@Godgirl, ik heb mijn vader nog even geraadpleegd over die groene streep in het midden van de weg, hij zet jou in het ongelijk. Bij een streep in het midden van de weg mag je 80. Dat je het even weet:P

Naar de sportschool, en even met mijn camera-instellingen spelen voor donderdag.

Grmbl. Facebook is vervelend. Zodra ik bij mijn huidig ingelogde account naar het fotoalbum toe wil is er een probleem met het betreffende account. Ik kan dan klikken waar ik op wil, er komt geen verandering. Paar minuten wachten zeggen ze, probleem word zo snel mogelijk opgelost. Gisteren zelfde probleem, maar helaas, geen verbetering nog. Ik hoop dat dit niet te lang doorgaat zo...

*edit, dat doet het gelukkig ook niet meer.

180 over de snelweg... In wat voor auto les je? Ik met mijn huidige auto durf dat niet, hij rijdt verantwoord tot de 130:p Ik weet niet waar je kan driften, laat staan wat het is... Groene streep tussen twee witte inderdaad 100, vaak word dat ook aangegeven bij het begin van zo een weg... En zo niet, dan maar langzamer. In Noord-Holland heb een aantal van dat soort wegen, ik ben daar kort geleden geweest. Ik reed er 80(aangegeven max. snelheid), maar kwamen er vrachtwagens in tegengestelde richting, dan kwamen mijn ruitenwissers iets omhoog door de wind die naast die vrachtwagens zat.. Die wind gaf ook constant een klap op mijn voorraam, dat vond ik wel even wennen haha!

En blijf je instructeur maar lekker stangen, houdt hem ook scherp haha!

Ik les in ehm een.. ehm autoXD Whaha even op de site gekeken een Peugeot 307.

Dat is driften^^ weet nu ook meteen waar ik dat kan lerenXD

Waar moet ik niet de openbare weg op komen, als jij eenmaal kan driften?

Dat Hakuna Matata maakt die droom geniaal

180 over de snelweg... In wat voor auto les je? Ik met mijn huidige auto durf dat niet, hij rijdt verantwoord tot de 130:p Ik weet niet waar je kan driften, laat staan wat het is... Groene streep tussen twee witte inderdaad 100, vaak word dat ook aangegeven bij het begin van zo een weg... En zo niet, dan maar langzamer. In Noord-Holland heb een aantal van dat soort wegen, ik ben daar kort geleden geweest. Ik reed er 80(aangegeven max. snelheid), maar kwamen er vrachtwagens in tegengestelde richting, dan kwamen mijn ruitenwissers iets omhoog door de wind die naast die vrachtwagens zat.. Die wind gaf ook constant een klap op mijn voorraam, dat vond ik wel even wennen haha!

En blijf je instructeur maar lekker stangen, houdt hem ook scherp haha!

Is het Oz-sprookje veranderd in een echt heldenverhaal? Zo komt het wel op me over.