Étoile
-
Aantal bijdragen
11.636 -
Geregistreerd
-
Laatst bezocht
Nooit
Berichten geplaatst door Étoile
-
-
Quote:Op dinsdag 23 mei 2006 18:25:00 schreef Blenskje Wotskje het volgende:[...]Ik wil eigenlijk wel voor Nederland op het podium staan.
serieus? wat doe je dan?
-
Hij is toch mensgeworden God, dus eerst was Hij God, toen werd Hij mens, en toen werd Hij weer God, ofzo, ik geloof dat ik het neit meer snap nou
-
-
waarom? mogen we alleen nog maar klassiek eren dan ofzo?
-
dit is knuffie en zij is mijn alleereerste knuffel ooit
-
wat is dan het verschil met een christen? En hebben zij dus ook de 3 eenheid enzo?
-
ff nog een vraagje, messiasbelijdende joden is dat ongeveer hetzelfde als christenen? dat idee krijg ik nl wel als ik die artikelen lees maar ik weet het niet zeker.
-
Zijn die 4 punten verplicht? ik heb nl niet egt een kerkverband waar ik me bij voel horen, anders wil ik wel kijken of ik wat kan maken.
-
ik vind altijd de fraude niveau wel hoog , ik geloof dat portugal met een waterloo remake kwam, degene na zweden kwam had de muziek van does you mother know (ofzoiets ook van abba iig) en op de we are the winners muziekje kon je zo de YMCA dansen, en zo kan ik nog wel ff doorgaan .
Verder vind ik het altijd wel leuk om te zien maarja kans maken doen we tog niet meer, 7 van de 10 die doorgingen waren oost europees, terwijl Belgie en Cyprus tog veel beter waren.
Btw ik ben nou wel voor Rusland *valt in katzwijm* ,
-
ballerina en later paardrijdster en nu weet ik het niet meer
-
-
Er waren eens kleine, houten mensjes. Elk houten mensje was gesneden door de houtsnijder Eli. Vanuit zijn werkplaats op de heuvel kon je hun hele dorp overzien.
Elk mensje was anders. Sommigen hadden grote neuzen, andere grote ogen. Sommigen waren lang en anderen juist weer korter. Sommigen van hen droegen hoeden, sommigen jassen. Maar ze waren allemaal gemaakt door dezelfde houtsnijder en ze woonden allemaal in hetzelfde dorp.
En elke dag, de hele dag door deden ze hetzelfde: ze gaven elkaar stickers. Op de straten en de pleinen...overal kon je zien dat ze sterren en stippen op elkaar aan het plakken waren.
De mooie, kleine, houten mensjes, die met mooie gladde verf, kregen altijd sterren. Maar als het hout ruw was, of de verf afgebladderd, dan kregen ze stippen.
De talentvolle kleine, houten mensjes kregen ook sterren. Sommigen konden grote stokken heel ver boven hun hoofd tillen of over grote blokken springen. Anderen kenden moeilijke woorden of konden heel mooi zingen. Die kregen allemaal sterren.
Maar anderen, die niet zoveel konden kregen stippen.
Punchinello was een van de anderen. Hij probeerde net zo hoog te springen als anderen, maar hij viel altijd. Wanneer hij wilde uitleggen waarom hij gevallen was, dan zei hij iets geks, want hij was ook niet zo welbespraakt, dus gaven ze hem nog meer stippen.
Na een poosje had hij zoveel stippen dat hij niet meer naar buiten durfde. Hij was bang om iets doms te doen, zoals zijn hoed vergeten, of in een waterplas trappen. En dan zouden ze hem nog meer stippen geven. Op het laatst had hij zoveel stippen dat men hem er soms, zelfs zonder reden nog een bij op plakten.
"Hij verdient heel veel stippen." De kleine houten mensjes waren het
allemaal met elkaar eens. "Ja, veel stippen, want hij is geen goed klein, houten mensje."
Na een poosje begon Punchinello het zelf te geloven. "Ik ben geen goed klein, houten mensje", zei hij. Op sporadische keren dat hij toch naar buiten ging, hing hij wat rond bij andere kleine, houten mensjes die ook veel stippen hadden. Hij voelde zich bij hun beter op zijn gemak.
Op een dag ontmoette hij een klein, houten mensje zoals hij die nog nooit had gezien. Ze had geen stippen, maar ook geen sterren. Ze was gewoon een klein, houten mensje. Haar naam was Julia. En het was niet zo dat ze haar geen stickers probeerden te geven...maar ze wilden gewoon niet blijven plakken. Sommigen bewonderden Julia omdat ze geen stippen had en wilden haar juist daarom een ster geven. Maar die viel er gewoon weer af. Sommigen keken op haar neer omdat ze geen sterren had, dus wilden ze haar een stip geven. Maar ook die bleven niet zitten.
"Zo zou ik willen zijn!", dacht Punchinello. "Ik wil geen stickers meer."
Dus vroeg hij het stickerloze kleine, houten mensje hoe ze dat toch deed.
"Dat is makkelijk", antwoordde ze. "Ik ga elke dag naar Eli."
"Eli?"
"Ja, Eli, de houtsnijder. Ik zit vaak samen met hem in zijn werkplaats.
"Waarom?"
"Waarom ga je dat zelf niet uitzoeken? Toe, ga de heuvel op. Hij is er."
En het kleine, houten mensje zonder stickers draaide zich om en verdween.
"Maar hij wil me vast niet zien!" schreeuwde Punchinello haar na. Maar Julia hoorde niets meer. Dus ging Punchinello weer naar huis. Hij zat voor het raam en keek naar de kleine, houten mensjes die druk bezig waren om stippen en sterren op elkaar te plakken.
"En toch is het niet goed," murmelde hij in zichzelf. En hij besloot om tóch naar Eli te gaan.
Hij liep het smalle pad op de heuvel op en stapte de grote werkplaats
binnen. Zijn houten ogen werden groot toen hij het formaat van alles zag. De kruk was net zo groot als hij. En als hij helemaal op het puntje van zijn tenen ging staan, dan kon hij nog net over de werkbank kijken. Er was een hamer die zo lang was als zijn arm. Punchinello kon zichzelf horen slikken. "Ik blijf hier geen minuut langer." Hij draaide zich snel om. Klaar om te vluchten.
Toen hoorde hij zijn naam.
"Punchinello?" De stem was diep en krachtig.
Punchinello stopte.
"Punchinello! Wat fijn om je te zien! Kom eens hier en laat me je eens
bekijken."
Punchinello draaide zich langzaam om en keek recht in het bebaarde gezicht van de grote houtsnijder.
"U kent mijn naam?"zei het kleine, houten mensje.
"Natuurlijk. Ik heb je zelf gemaakt."
Eli bukte zich, tilde hem op en zette hem op de werkbank.
"Mmm.", zei de maker terwijl hij de grijze stippen inspecteerde. "Het lijkt erop dat ze je wat lelijke merktekens hebben gegeven."
"Het was niet mijn bedoeling, Eli. Ik heb echt heel erg mijn best gedaan!"
"Och, lieve kind. Je hoeft tegen mij geen verantwoording af te leggen, hoor. Het kan mij niet schelen wat de andere kleine, houten mensjes van je denken."
"Nee?!"
"Nee, en het zou jou ook niet moeten schelen. Wie zijn dat, die stippen en sterren geven? Dat zijn kleine, houten mensjes, net als jij. Wat zij denken doet er niet toe, Punchinello. Het enige wat telt is wat ik vindt. En ik vindt je mooi en speciaal."
Nu moest Punchinello lachen. "Ik? Speciaal? Waarom? Ik kan niet hard lopen, ik kan niet springen, mijn verf bladdert af. Hoe kunt u mij nou speciaal vinden?"
Eli keek Punchinello aan, terwijl hij zijn handen op de smalle houten
schoudertjes legde. "Omdat je van mij bent. Daarom vind ik jou speciaal."
Nog nooit had iemand op deze manier naar Punchinello gekeken, laat staan zijn maker. Hij wist niet wat te zeggen.
"Ik heb er elke dag op gehoopt dat je zou komen", legde Eli uit.
"Ik kwam doordat ik iemand ontmoet had zonder stickers."
"Dat weet ik. Ze heeft me over jou verteld."
"Waarom blijven de stickers niet op haar zitten?"
"Omdat zij besloten heeft dat het belangrijker is wat ik vind, dan wat
anderen van haar vinden. De stickers plakken alleen als jij ze dat
toestaat."
"Huh?"
"De stickers plakken alleen maar als jij ze belangrijk genoeg vindt. Hoe meer je op mijn liefde vertrouwt, hoe minder je om de stickers gaat geven."
"Ik ben bang dat ik het niet helemaal begrijp."
"Dat zul je wel, maar dat heeft even tijd nodig. Jij hebt heel veel
stickers. Vooralsnog wil ik graag dat je elke dag even langskomt zodat ik je er aan kan herinneren hoeveel ik om je geef."
Eli tilde Punchinello van de werkbank en zetten hem terug op de grond.
"En denk eraan", zei Eli terwijl Punchinello naar de deur liep, "jij bent
speciaal omdat ik je gemaakt heb. En ik maak nooit fouten."
Punchinello stopte niet, maar hij voelde in zijn hart dat Eli het echt
meende.
En een stip viel af...
Mogen al je stippen afvallen.
---------------------
van internet gehaald ik vond em wel mooi.
-
-
wanneer je het beste doet wat je kan, maar geen succes hebt
wanneer je krijgt wat je wil, maar niet wat je nodig hebt
wanneer je je zo moe voelt, maar niet kan slapen
vastgelopen in omkering
-
Asrai - Tower
-
en na alle geweld en dubbelpraat
is er alleen een lied in de problemen en de conflict
en je doet de loop, de loop van het leven
-
sonata arctica - peacemaker
-
het is moeilijk te geloven dat er niemand buiten is
het is moeilijk te geloven dat ik helemaal alleen ben
deze liefde heb ik tenminste, de stad houd van me
eenzaam zoals ik ben, samen huilen we
-
slechtvalk- T.M.B.W.G.M.N.L.
Let us all gather in this holy place
To bring praise and worship to the mighty Lord
Open your heart and let Him enter
And feel His love as you will pray
-
Quote:Edit: je had al aangepast dat de titel goed was. De Mullens blijven echter wel de schrijvers van dat nummer.
ow sorry dat had ik niet door, nja je hebt toch gewonnen !!
-
neeeeeeeeeee fout!! de titel is wel goed trouwens, nu de artiest nog
-
er zijn dagen waarin ik voel
dat het beste van mij klaar is om te beginnen
dan zijn er dagen wanneer ik voel
dat ik laat gaan en zwervend op de wind
omdat ik geleerd heb in lach en pijn
hoe te overleven
-
tracy chapman - wedding song
-
te laat
Eurovisie songfestival
in Media, nieuws en maatschappij
Geplaatst
pf stel ik een serieuze vraag aan Blenskje Wotskje krijg ik een slowchattende moderator met een onzin pratende user als antwoord