WonderfulStar

Sufkonijn.

Kuiken.

Oelewapper

Koekebakker.

Schorriemorrie!

Hoorden die duivelse ogen er van in het begin bij, of kregen ze die pas toen ze introkken bij zo'n stuk ongelovig schorem als jij? Lieve beestjes wel.

"Stuk ongelovig schorem" .....Ach, misschien is het wel gewoon de waarheid

Ursa, als je wilt weten wat voor vlees je in de kuip hebt is dit dè vraag: "Hoe heb je je eieren het liefst?"

Gebakken met kaas en spek: Gezonde eetlust

Eieren? Wat zijn dat?: Blond

Op jouw hoofd: Agressief type

Bevrucht: 40+ en kinderloos

Goedzo! Ik ben er 2x ingetrapt, en zou het een 3e keer niet anders doen (ongeduld... XD)

Mja, mijn helixen waren vooral de eerste dagen ook wel erg vervelend! (ik was dan ook zo snugger geweest om beide oren tegelijk te doen, waardoor op je zij slapen alles behalve prettig was)

*kusje er op* !

"Waarom neem je geen hond?" Hahahaha, ik geloof dat dat best een hilarische "Bijbel" zou kunnen worden...

Als je de bijbelverhalen bekend wilt maken bij ongelovig schorem, is het dan geen goed idee om de bijbel te vertalen naar een begrijpelijke variant die wat makkelijker wegleest? Een soort kinderbijbel maar dan wat completer?

Wat ik zelf merkte toen ik een poging waagde om de hele bijbel te gaan lezen, is dat er geen doorkomen aan was. Het taalgebruik en mijn concentratie (vergelijkbaar met een pluk watten) waren niet echt bevorderlijk.

haha...ja inderdaad - klinkt hilarisch.

veel van het 'ongelovige schorem' kan heel goed lezen hoor....maar hebben er vaak of soms geen zin [meer] in.

het lijkt me dan ook niet de bedoeling van G.Kuijer [atheïst] om mensen te bekeren, maar alleen de oude bijbelse verhalen op een wat simpele humoristische manier te brengen.

zodat een ieder er bekend mee raakt.

die verhalen tellen dus - niet het geloven op zich.

de bijbel anders [eenvoudiger] te vertalen met het doel mensen te bekeren - daarvan is de Straatbijbel o.a.al een voorbeeld.

en "Het Boek" of de NBV

De verhalen bekend maken.... Ik vraag me af in hoeverre mensen de bijbelverhalen serieus zullen nemen als het op zo'n manier gebracht wordt.

Er bekend mee zijn is één ding, maar ik betwijfel of het de verhalen zijn die blijven hangen, of de komische bewoordingen er van. Zoiets wat dan weer mooi geciteerd kan worden bij De Wereld Draait Door, zonder dat er überhaupt aandacht aan het verhaal in z'n geheel besteedt wordt.

Ik heb ook meer het idee dat het een parodie is.

Sja, maar kunnen we het dan wel over gelovigen hebben?

Of moeten we alles tot in de puntjes categoriseren en elk beestje wat net een andere kleur heeft ook bij een andere naam noemen?

Praat eens met verstand Humanist evolutie is een aanname met geen grammetje bewijs

Als er al bewijzen zijn dan zijn die voor schepping het fossielen patroon geeft compete schepsels zoals de bijbel ook vermeld, God schiep geen halve dieren of tussenvormen.Het enige wat er is dat is micro evolutie.

Maar we hadden het over troost, atheisten en gelovigen hebben vaak eendere problemen, maar bijbelgelovigen kunnen troost uit de schrift putten, maar ook dat doet ook niet iedereen. daarmee zeg ook ik met klem dat het niet een soort alles verhelpende medicatie is. er moet ook werk gedaan worden, vaak veel werk.

Praat eens met verstand? En dan volgt er een verhaal over dat er alleen complete schepsels zijn gevonden en nooit halve?

"Waarom neem je geen hond?" Hahahaha, ik geloof dat dat best een hilarische "Bijbel" zou kunnen worden...

Als je de bijbelverhalen bekend wilt maken bij ongelovig schorem, is het dan geen goed idee om de bijbel te vertalen naar een begrijpelijke variant die wat makkelijker wegleest? Een soort kinderbijbel maar dan wat completer?

Wat ik zelf merkte toen ik een poging waagde om de hele bijbel te gaan lezen, is dat er geen doorkomen aan was. Het taalgebruik en mijn concentratie (vergelijkbaar met een pluk watten) waren niet echt bevorderlijk.

W.b. de vraag van Lawrencelot, ben ik het eigenlijk grotendeels met Dubito eens. Ik kan me het niet voorstellen. Ik zou het fantastisch vinden als er een einde zou komen aan het "grote" leiden in de wereld. Oorlogen, honger, onderdrukking, ernstige ziektes, geweld, misbruik... noem maar op. Je teen stoten, of verkouden zijn... willen we dat "lijden" noemen? Nouja, laat ik voor mezelf spreken, het kan vervelend zijn, maar lijden noem ik het niet.

Persoonlijk denk ik dat die wereld ver te zoeken is, omdat hoe dan ook, er mensen wonen. En een groot deel van het kwaad en lijden doen mensen elkáár aan.

Nu zou natuurlijk de theorie kunnen opgaan dat alleen christenen in deze wereld zullen leven. (even lomp gezegd, maar degenen die Jezus volgen en Hem geaccepteerd hebben als hun verlosser... Maar daar verschillen de opvattingen over, als ik me niet vergis)

In dat geval is het nogal wiedes dat ik me er niks bij voor kan stellen want dan zal ik er nooit zijn

Lobke, Het meest negatieve van geloven? Het christelijk geloof op zich vind ik niets negatiefs. Het kan mensen kracht en steun geven, een leidraad in hun leven, een basis voor hun bestaan. Afhankelijk van wát er geloofd wordt, opvattingen als "God walgt van Homoseksualiteit, homo zijn is een keuze, je kunt genezen, een homorelatie is een grote zonde" vind ik zeer negatief, en dan vooral omdat dit nogal kwetsende woorden zijn voor homoseksuele mensen, en zéker voor homoseksuele christenen.

Het geloof op zich vind ik niet per se negatief. Hoe een gelovige dit uitdraagt is soms een heel ander verhaal.

Nadeel is wel dat het gelóven is, en blijft. Er is (in mijn ogen) geen zekerheid dat dat de waarheid is. Daar moet je op vertrouwen. Geloven dat dat zo is.

Ikzelf heb niet bewust gekozen om niet te geloven. Ik gelóóf niet. Dat kan ik niet kiezen.

Ik vraag me af wat de reacties zijn wanneer de wetenschap zou bewijzen dat de aarde door de oerknal is ontstaan. (Waarmee ik niet wil zeggen dat dat zo is, want ik heb zelf ook m'n twijfels over die hele oerknal)

In de bijbel staat dat de aarde door God is geschapen. Nu is mijn bijbelkennis niet geweldig, maar wie heeft Genesis eigenlijk kunnen meemaken, onthouden en later opschrijven?

Ik bedoelde meer, Waarom was het verboden van die boom te eten als ze die kennis dan toch al bleken te hebben?

Als ze toch al de kennis hadden wat goed en kwaad was, wat is dat het hele punt met het niet van die boom mogen eten?

Heb ik nou het hele topic lamgeslagen met m'n langdradige antwoord?

Ik heb geen idee. In mijn geval denk ik van niet. Ik was van nature al geen boos type, als kind waren kinderruzies ook in no time weer voorbij.

Mijn moeder heeft me meer proberen te leren dat ik wél boos mocht zijn als daar reden voor was, of juist uit te kijken dat ik niet te makkelijk accepteerde dat iemand me echt bewust pijn deed (fysiek of emotioneel).

Bij mij gaan het veel om te intentie, en in hoeverre het iemand aan te rekenen is. (Bewust kwetsen, pijn doen, liegen, misbruik maken e.d.)

Sja, dan zou je altijd nog kunnen vragen hoe ik het dan zie wanneer iemand door een psychische stoornis de controle over zichzelf verliest en dan bijvoorbeeld geweldadig wordt, terwijl hij/zij dit niet wil.

Ligt er aan. Als dat het excuus is om er niks aan te doen ("want zo ben ik nu eenmaal, ik heb een stoornis en daar heb ik ook niet om gevraagd") dan vind ik het grenzen aan "bewust doen".

Wanneer iemand moeite doet om dit te veranderen, aan zichzelf werkt, (d.m.v. therapie, training, medicatie e.d.), probeert te ontdekken wanneer deze boosheid op komt, wat het uitlokt en hoe hij/zij kan voorkomen dat het tot een uitbarsting komt, probeert een andere uitlaatklep te zoeken en zichzelf onder controle leert houden, is iemand na een uitbarsting net zo welkom. INTENTIE.

Ik had jaren geleden een vriendje wat (ogenschijnlijk) uit het niets razend kon worden. Hij heeft me niet vaak geslagen hoor, dat is een enkele keer gebeurd wanneer hij de controle over zichzelf kwijtraakte en het bleef dan bij een mep, maar hij was vaak boos.

Ik begreep toen niet zo goed waarom hij steeds boos werd. Ik liep op m'n tenen om niets verkeerd te doen. Ik weet wel dat hij, naast zijn persoonlijke problemen ook nog zo veel extra stress had omdat zijn vader overleed. Hij miste zijn vader, maar het was meer dan dat alleen, degene die hem duidelijkheid, structuur, begrip, regels, een schop onder z'n kont gaf... De persoon die hem gaf wat hij nodig was.

Ik begrijp het. Nu nog meer dan toen.

Ik heb (ook toen) geen haat/nijd/wrok/noem maar iets-gevoel gehad, omdat het duidelijk was dat hij dit ook anders wou, dat hij echt spijt had wanneer hij ten onrechte boos werd, en omdat ik (ondanks dat ik niet snapte hoe het kwam) begreep dat hij dit niet expres deed. Nu, jaren en jaren later, is het voor hem veel duidelijker hoe zijn emoties werken en hoe hij een uitbarsting kan voorkomen en zich onder controle kan houden. Voor mij is het duidelijk hoe dit werkt bij hem. Laatst op de verjaardag van zijn zusje heb ik hartstikke gezellig met hem zitten kletsen, ik denk niet aan zijn uitbarstingen in het verleden wanneer ik hem zie.

Intentie.

Iemands "fouten", vergeetachtigheid, slechte planning, emotionele uitbarsting, bedenk het maar, ben ik bereid om te vergeven. De vriendin die nogal verstrooid is en daarom met enig regelmaat vergeet dat we wat zouden doen samen, waarom zou ik daar boos op worden of blijven? De vriend die erg vaak boos op me werd, en dan weer spijt had, is iedere keer vergeven, want ik weet waarom en spijt was echt.

Ik moet niet vergeven van mezelf (en een goddeloos mormel als ik () doet dat dus ook niet omdat Jezus dat zei) maar van binnenuit kan ik niet lang boos op iemand blijven. Wil ik ook niet.

Zoals ik al aangaf, wanneer iemand doelbewust mensen blijft kwetsen, pijn doen, vernederen of misbruiken (op wat voor manier dan ook) is mijn vergevingsgezindheid heel wat minder. Lees: Bewust blijven doen. Ik zie geen reden om iemand te vergeven van zijn/haar daden terwijl diegene er stug door mee blijft gaan en geen moeite doet om zijn/haar gedrag te veranderen.

Dan kan ik hooguit proberen mezelf te vergeven dat ik weer zo vaak over me heen heb laten lopen, me de grond in heb laten trappen en misbruik van me heb laten maken. Dat ik leugens wou geloven en m'n kop in het zand heb gestoken.

Dán zie ik geen reden waarom ik een ander dat zou vergeven. Of me er überhaupt nog mee bezig zal houden.

Ik heb mezelf beloofd dat ik niemand meer zo met me laat omgaan, en ik zal mezelf moeten proberen te vergeven dat ik die belofte aan mezelf gebroken heb.

Hoe gaan jullie om met (zware) tegenslag en onrecht?

Het christendom zit vol met 'tips' hoe om te gaan met tegenslag. Mensen zijn er om elkaar te troosten, maar soms/vaak schieten mensen tekort omdat het imperfecte wezens zijn. Voor christenen is er dan altijd nog God (of in de eerste plaats natuurlijk). Ook speelt vergeving een belangrijke rol in het christendom. En we geloven in een God die uiteindelijk over alles zal oordelen. Ik vraag me af hoe niet-gelovigen hiermee omgaan; wat als de troost van mensen om je heen niet genoeg is? Of wat als je onrecht is aangedaan?

Ik vind het een rare gedachtengang dat er een gegeven manier/proces moet zijn om het te verwerken of te accepteren.

Tijd heelt de wonden en erover praten ook wel denk ik. Ik kijk persoonlijk dan naar de positieve dingen in het leven en laat me zo min mogelijk beïnvloeden door het negatieve.

Daarnaast is niet elke atheïst hetzelfde en is er niet een 'perfecte' manier om een tegenslag of onrecht te verwerken.

Redelijk mee eens.

Hoe ga je er mee om als je onrecht wordt aangedaan? Sja, ik kan boos worden op degene die het heeft gedaan. Als ik zou geloven zou ik boos kunnen worden op God omdat Hij het blijkbaar zo wou of er niks aan heeft gedaan.

Hoe dan ook, het veranderd niet dat het gebeurd.

Vergeving. Dat God de mens zijn/haar zonden zal vergeven, of mensen onderling?

Ik kan zelf vrij makkelijk vergeven, tot een bepaalde grens. Daarna is het over en uit. Na me 5 keer doelbewust bedonderd te hebben, 5 keer spijt te hebben gehad en het 5 keer nooit meer te zullen doen komt er geen zesde keer. (Waarschijnlijk die 5e ook al niet. Ligt aan de ernst van de situatie en wat de persoon voor me betekent of in hoeverre ik m'n verstand gebruik)

Ik zie geen reden om iemand iets te vergeven wat diegene stuk en doelbewust blijft flikken. Ik zie overigens geen enkele reden om zo iemand nog in mijn leven te moeten hebben.

Mensen zijn niet perfect. God schijnt wel perfect te zijn. Maar ik lees nogal vaak dat mensen geen flauw idee hebben waarom God iets doet, wat Hij nou bedoeld, waarom iets toch moest gebeuren of dat mensen moeilijk in contact met God kunnen komen.

Dat wil niet zeggen dat Hij niet volmaakt zou kunnen zijn (er van uitgaande dat Hij bestaat) maar dat het misschien wel net zo moeilijk kan zijn om God te begrijpen of met God in contact te komen als met je onvolmaakte medemens.

Wie weet komen er spontaan nog meer gegadigden...

Eventuele wensen/eisen?

Of gaat Pinkeltje nog een korte vragenlijst opstellen? ^^

Stelling:

[de grens tussen genialiteit en psychisch "anders' zijn is dan ook heel dun]

Zit daar een lijn tussen dan? Die twee gaan toch prima door één deur?

Kijk naar Albert Einstein... Geniaal, maar ook helemaal krankjorum...

Hmz, misschien moet ik dan maar schrijver worden! ^^