2vissen5broden

Een streng katholieke basisschooldocente vraagt haar leerlingen wat ze later willen worden. De gebruikelijke beroepen komen langs: brandweervrouw, piloot, dierenarts, noem maar op. Een meisje roept echter: 'Ik wil prostituee worden!' Meteen valt de klas stil en kijkt de docente haar geschokt en streng aan: 'Wát zeg jij me daar!?' Het meisje, al meer bibberend: 'Ik... ik wil prostituee worden...' Waarop de docente van opluchting zucht: 'O, gelukkig, ik dacht even dat je protestant wilde worden.'

Serieus weer: natuurlijk is het beter om gewoon christelijk te blijven en enkel naar een andere kerk over te stappen als je met heel je hart en ziel gelooft dat zij de juiste leer vanuit de juiste bronnen onderricht en naleeft en jouw eigen kerk dat onmogelijk zo kan waarmaken. Zo ben ik onder meer als protestant katholiek geworden, onder meer omdat ik de katholieke leer omtrent de kerk en haar leergezag en haar afwijzing van het sola Scriptura veel logischer, authentieker en consistenter vond met de kerkgeschiedenis.
Vreemd genoeg kan het echter wel zo zijn dat de cultuur en de geloofsbeleving in de andere kerk veel meer kan afwijken van je eigen dan die van een andere godsdienst, ook al is dan de leer natuurlijk heel anders.
Zo liggen qua spiritualiteit het traditionele katholicisme en de islam veel nader tot elkaar dan hetzelfde traditionele katholicisme en een evangelische kerkgemeenschap, ook al heeft het katholicisme op basisniveau natuurlijk meer overeenkomsten qua leer met die evangelische kerk (doch ook flink wat verschillen natuurlijk, die soms zelfs groter kunnen zijn dan de verschillen met de islam).
Ander voorbeeld: bezoek eens een kerkdienst van een oosters-orthodoxe kerk, daarna een kerkdienst van een gereformeerde gemeente en vervolgens een gebedsbijeenkomst in een hindoestaanse tempel. Het zal je dan meteen opvallen dat de vreemde eend in de bijt qua sfeer, ritueel en gezang níét die hindoestaanse tempel zal zijn.
Onderschat dus niet de cultuurshock die het overstappen naar een andere kerk al kan bewerkstelligen, zeker als de betreffende kerk sommige dingen fundamenteel anders leert en een eigen, unieke manier van vieren en bidden heeft.
Het kan zeker een gevoel van thuiskomen geven, zoals het bij mij ook deed toen ik katholiek werd en vervolgens ontdekte dat ik tot dusver eigenlijk altijd wel iets katholieks in mij had in mijn doen en laten. Maar ook een gevoel van vervreemding en soms zelfs een tikje heimwee, als je aan veel gewoonten en soms ook leerstellingen of geboden niet (meteen) kunt wennen.

Het is niet zo dat overgewicht meteen je de toegang tot de hemel ontzegt. Maar vraatzucht kan daar wel degelijk aan bijdragen. En vraatzucht manifesteert zich niet enkel in teveel eten, maar ook in het sowieso veel te veel bezig zijn met (lekker) eten en er zelfs trots op zijn dat jij tenminste zou weten wat echt lekker eten is.
Ook als je iemand bent die het leven van de gastheer of -vrouw zo zuur mogelijk maakt met de sfeer vergallende klachten over dat het eten niet naar jouw onredelijk hoge standaarden bereid is of de portie dan weer te klein en dan weer te groot is, dan leidt je aan een hele nare vorm van vraatzucht en ook hoogmoed.
Ascese heeft altijd een belangrijke rol gespeelt in het christendom en niet alleen daar. Het verzaken van wereldse begeerten, het sober, rein en godvruchtig leven en dus ook zeer gematigd zijn in eten en drinken, het regelmatig vasten en bidden en het kritisch omgaan met entertainment; het zijn zaken die we tegenwoordig nog weleens 'calvinistisch' noemen en waar zich progressief noemende kerken liever niet over preken. Maar ze zijn nog steeds absoluut essentieel om in contact te komen met God en de relatie met Hem te verdiepen. Om juist de diepe vreugde en existentiële vrede te vinden die alleen God te bieden heeft.
Als het christelijk leven jou niet minimaal een paar hele stevige, moeilijke offers op het gebied van luxe, comfort, rijkdom en ook entertainment vraagt, dan kun je veiligheidshalve het beste er vanuit gaan dat je nog niet dicht bij Gods Rijk staat.
Als buitenstaanders nauwelijks verschil opmerken tussen jouw leefwijze en die van niet-christenen, dan is de kans niet onaanzienlijk dat je feitelijk gewoon één van hen bent (geworden). En als je geen tijd hebt om dagelijks uitgebreid te bidden of zelfs om elke zondag naar de kerk te gaan, maar wel om kritiekloos televisie te kijken, op je mobieltje alle social media af te struinen, langer op bed te liggen dan nodig, overvloedig te eten en te drinken en regelmatig uit te gaan, dan mag je zeker weten dat je prioriteiten niet voldoende bij God liggen.
De vraag in de openingspost is misschien wat vreemd en ook vrij veroordelend jegens mensen met overgewicht. Maar het antwoord kan nog weleens ernstiger zijn dan we wel zouden willen.

Maar wil je daar niet iets aan doen, aan je luiheid? of laat je het aan GOD over?
Ik denk nu dat we allemaal dikker worden mensen zeggen dat we sneller vergeven worden, maar ik vraag mij af of GOD daar ook rekening mee houdt? Ik vond het gewoon een intressante gedachte kronkel dat als je dik ben je niet naar de hemel gaat. Ik vraag mij af wat de gedachte er aan is?
Vond het ook opvallend dat dikke mannen niet genoemd worden