LianneD

Mooie post LianneD. En is één en al waarheid. Deed me denken aan het filmpje dat Archillion postte in het youtube-topic.

Ik ben daar ook constant mee bezig. Op God horen we verliefd te zijn. En als je verliefd ben dan wil je daar elke seconde bij zijn, Zijn verhalen luisteren, Hem alles vertellen. En zo moeten we met God omgaan. En niet zeggen: ik heb geen tijd. Je zou toch ook tijd willen vrijmaken voor je vriend(in), waarom da niet voor God? Hij hoort de nummer 1 in je leven te zijn.

Thanks! Je bedoelt het filmpje "Making Time" for God (moest even zoeken hoor)? Ben ik in het inderdaad ook mee eens. Vooral ook wanneer ze zeggen dat God niet alleen nummer 1 moet zijn, maar alles moet zijn in je leven - anders krijg je inderdaad een soort rekensommetjes van "boven de 30 minuten per dag stille tijd = superchristen".

Een poosje geleden circuleerde er ook een bestandje met opmerkingen als

"Vreemd, dat 100 euro zo veel lijkt als je naar de kerk gaat, maar zo weinig als je ermee gaat shoppen. Vreemd, hoe lang het duurt God een uur te dienen, maar hoe snel 90 minuten voetbal omgaan. Vreemd, hoe lang een paar uur in de kerk duurt, en hoe kort dat is, als je naar een film kijkt. Vreemd, dat we vaak niet weten wat we bidden moeten, maar dat we onze vriend of vriendin altijd wel wat te vertellen hebben. Vreemd, dat het zo spannend is als de voetbalwedstrijd in de verlenging gaat, en hoe we zuchtend op ons horloge kijken als de kerkdienst langer duurt dan anders. Vreemd, hoe moeilijk het is om een hoofdstuk uit de Bijbel te lezen, maar hoe makkelijk het is om 100 bladzijden van een bestseller te verslinden. Vreemd, hoe mensen bij een concert dolgraag op de voorste rij willen zitten, en zich in de kerk om een plaats op de achterste rij verdringen. Vreemd, dat we 2 tot 3 weken nodig hebben om een kerkelijke aangelegenheid in ons drukke schema in te passen, maar een andere aangelegenheid op het laatste moment ingepland kan worden. Vreemd, hoe moeilijk het is voor de mensen om het Goede Nieuws vertellen, maar hoe makkelijk het is om de laatste roddels te vertellen."

(En zo gaat hij nog een poosje verder.) Denk dat het heel goed is om daarmee bezig te zijn, maar de praktijk is toch altijd weer een stukje moeilijker. Dat is eigenlijk ook juist het rare: dat het zo moeilijk blijkt te zijn.

@Tucker: Ja hè, mooie avatar heb je trouwens!

Tijdens een jongerendienst vertelde een spreker eens een soort moderne gelijkenis. Hij luidde ongeveer als volgt.

Een zeker persoon stuurde elke dag een uitnodiging naar zijn kind en maakte elke dag zijn kamer mooi om diegene als gast te ontvangen. Hij bereidde een overheerlijke maaltijd voor twee, dekte de tafel en wachtte geduldig op zijn tafelgenoot. Steeds weer moest hij echter ’s avonds laat het inmiddels verpieterde eten in zijn eentje verorberen omdat zijn gast niet was komen opdagen. Dagen, weken, soms maanden gingen voorbij zonder dat deze man het kind kon verwelkomen dat hij zo graag in zijn huis zou ontvangen.

Tijdens de zoveelste avond kwam zijn kind echter plotseling binnenwandelen. Smartphone in de hand, een half opgegeten pizzapunt in de andere hand en een koptelefoon half op het hoofd. De man wilde zijn kind omhelzen en welkom heten, maar zijn gast stak meteen van wal tegen hem: ‘waarom geeft u mij nooit wat ik nodig heb?’, ‘waarom bent u er nooit als ik in de problemen zit?’, ‘waarom geeft u nooit antwoord op mijn vragen?’, ‘waarom hoor ik nooit wat van u?’. De gastheer nodigde zijn kind uit om aan tafel te komen zitten en te genieten van alles wat hij voor hem had bereid, maar zijn gast bleek hem niet te horen door de muziek die uit zijn koptelefoon schalde; hij at de rest van zijn pizzapunt op, keek soms zijdelings naar zijn gastheer en ving zo nu en dan een paar woorden op van wat die hem te zeggen had. Na een kwartiertje vond zijn kind het wel weer welletjes geweest – hij had nog meer te doen vandaag. Zo snel en nonchalant als hij binnen was komen wandelen, wandelde hij ook weer naar buiten. Geen ‘tot ziens’, geen bedankje en geen voorstel voor een volgende afspraak.

Toch stuurde de gastheer ook de volgende dag weer een uitnodiging naar zijn gast en dekte de tafel even mooi als alle keren daarvoor. Iedereen verklaarde hem voor gek, maar de gastheer gaf niet op. Elke dag weer stuurde hij een uitnodiging en bereidde alles voor: een tafeltje voor twee, iedere dag opnieuw.

Het laat zich niet moeilijk raden wie de twee personen in dit verhaal moesten voorstellen: de Hemelse Vader als gastheer, de mens als kind en gast. Hoewel we kunnen proberen een mooie constructie te verzinnen om ‘duizend jaar is als één dag’ in ons voordeel uit te leggen, vond ik het beeld van de gastheer die elke dag op zijn gast zit te wachten heel sprekend en ook confronterend. Er zijn namelijk veel dingen die dagelijks strijden om onze tijd en onze aandacht, terwijl God ook zo graag wat quality time met ons zou willen hebben. En ook al lukt het ons wel om regelmatig op zijn uitnodiging in te gaan, hoe bewust zijn we ons dan eigenlijk van het feit dat deze onvoorstelbaar grote God ons keer op keer persoonlijk een uitnodiging stuurt? Een God die onmetelijk groot is en zich tegelijkertijd wonderbaarlijk klein wil maken voor ons: alle reden om in dankbaarheid aan te schuiven aan Zijn tafeltje, een tafeltje voor twee.

Vorige week werd er een aflevering van Jong uitgezonden (hier te bekijken) waarin het ging over jonge mensen met een burn-out. Twee mensen, 21 en 30 jaar oud, vertelden over hoe hun leven er tot voor kort uit zag en hoe zij verdronken in hun ambities, die uiteindelijk in niet veel meer resulteerden dan een complete burn-out.

Aangrijpend is hier denk ik het juiste woord; waar op deze wereld veel jonge mensen lijden onder een zogenaamd gebrek aan kansen, verzuipen hier in Nederland bosjes mensen in de stortvloed aan kansen die zij voor zich zien. Het stelt je voor de vraag wie hier nu eigenlijk de ‘kansarmen’ zijn en wie de ‘kansrijken’ – ben je nu werkelijk ‘kansrijk’ als je bovengemiddeld veel middelen tot je beschikking hebt en als je bovengemiddeld veel mogelijkheden hebt om je op intellectueel, sportief, etc. vlak te ontwikkelen?

Het doet me denken aan het verhaal over Marta en Maria: de twee vrouwen ontvingen Jezus en zijn discipelen allervriendelijkst, maar terwijl Maria aan de voeten van Jezus zat om naar Hem te luisteren sloofde Marta zich uit om haar gasten van alle gemakken te voorzien. Marta beklaagt zich op een gegeven moment dan ook bij de Heer: “ kan het u niet schelen dat mijn zuster mij al het werk alleen laat doen? Zeg tegen haar dat ze mij moet helpen.†Jezus’ antwoord is meteen raak: “Marta, Marta, je bent zo bezorgd en je maakt je veel te druk. Er is maar één ding noodzakelijk. Maria heeft het beste deel gekozen, en dat zal haar niet worden ontnomen.†(Lucas 10:38-42, NBV)

Eerst aan Jezus’ voeten gaan zitten om te luisteren naar wat Hij te vertellen heeft en dat sloven komt daarna wel een keer, zo lijkt het devies. Vanuit het oogpunt van efficiëntie misschien niet de meest logische lijfspreuk; multitasken is voor veel mensen – waaronder mijzelf – een soort tweede natuur geworden. Bovendien is het toch zo dat men aan de vruchten de boom herkent? Vrucht dragen, dat moeten we toch?

Waarschijnlijk is dat de reden waarom ook binnen de kerk burn-outs geen zeldzaamheid zijn; we denken vaak dat we vooral vrucht moeten dragen – is het niet ten behoeve van een ander, dan wel ten behoeve van onszelf. Jezus geeft echter een erg goede reden om toch eens te overwegen om Zijn voeten op te zoeken: al dat harde werken van Marta is hartstikke mooi, maar Maria heeft het deel gekozen dat haar niet zal worden ontnomen. Alles wat we hier in onze ijver proberen te bewerkstelligen kan ons dus wel worden afgenomen, zo zegt Jezus eigenlijk.

Voel en kies, dat was het advies van een van de coaches die in Jong aan het woord kwam: neem dat wat je voelt serieus en durf te kiezen. Een keuze maken tussen Jezus’ voeten enerzijds en je uitsloven voor een ander of jezelf anderzijds is niet altijd makkelijk, maar we hoeven hopelijk ook weer niet de hele dag aan Jezus’ voeten te zitten; het is niet definitief het één of het ander. Misschien had die coach dus wel een beetje gelijk met haar “voel en kiesâ€: voel aan wat God van je vraagt en maak steeds weer die keuzes, want je hoeft niet alles te doen. Zijn we dan kansarm of kansrijk? Wat mij betreft kansrijk, net als al die andere mensen aan de voeten van Jezus.

Ik heb het gemist... Op welke websites is het programma zoal terug te zien?

Volgens mij wordt het me niet in dank afgenomen als ik hier links ga plaatsen. Op Twitter circuleren wel wat websites onder #jezusquiz.

(Excuses trouwens voor het meerdere keren plaatsen van de blog, iets met foutmeldingen en toch blijven proberen. )

 

Tja, ook ik ontkom er niet aan: de Grote Jezus Quiz. Wat mij betreft riep deze quiz wel erg veel reacties op van zowel EO-leden als niet-EO-leden en daarom waren de verwachtingen bij mij juist extra hoog gespannen. Ik had de maandagavonduitzending jammer genoeg gemist, maar gelukkig is de uitzending op verschillende websites terug te vinden – uitzendinggemist.nl natuurlijk uitgezonderd, maar de wegen van het wereldwijde web zijn ondoorgrondelijk…

Na alle commotie verwachtte ik een vloektirade als voorgerecht, onverbloemde heiligschennis als hoofdgerecht en een reeks zeer beledigende grappen als dessert. In die zin voldeed de quiz bij mij echter niet aan de verwachtingen. Het was eerder een menu met slechts één gang: een vette slappe grap met een wat rommelig sausje waaruit niet op te maken viel waar de ingrediënten precies toe dienden. Ook de kok (presentator Klaas van Kruistum) leek de macht over zijn eigen gerecht enigszins kwijt te zijn.

Uit het persbericht dat de EO op dinsdagochtend haastig naar buiten bracht om haar excuses aan te bieden bleek dat het doel was geweest om “op alle zenders en voor alle doelgroepen het paasverhaal te vertellenâ€, waarbij “de NL3-kijkers†worden gezien als mensen die moeilijk bereikbaar zijn omdat deze doelgroep “niet of nauwelijks iets heeft met God en de Bijbelâ€. Blijkbaar was van tevoren aan de vergadertafels van de EO besloten dat deze doelgroep het beste aangesproken kan worden door middel van humor. Hoewel de omroep achteraf toegaf dat ze hierin misschien wat waren doorgeschoten, blijft humor toch vaak de insteek van de EO bij het bereiken van deze mensen die “weinig hebben met God en de Bijbelâ€.

Ik vraag me sterk af of dit wel terecht is. Het enige moment waarop de Grote Jezus Quiz wel boeide, was toen Klaas van Kruistum na krap een uur de deelnemers vroeg naar hun persoonlijke opvatting over bepaalde punten, zoals de opstanding van Jezus – niet de wederopstanding zoals in de uitzending gezegd werd, dat verwijst toch naar nét iets anders… – maar ook vroeg hij bijvoorbeeld wat ze zouden zeggen als ze Jezus zouden ontmoeten. Hoewel de deelnemers hun opvattingen misschien niet altijd even ‘eerbiedig’ verwoordden, was dit wel het punt waarop het programma interessant werd. De frustratie die Frank Lammers tot uiting bracht toen het ging over het kwaad in de wereld werd misschien niet tactvol gebracht, maar bracht wel een onderwerp onder de aandacht waar “de NL3-kijker†ook mee worstelt wanneer het gaat om God en de Bijbel. Ook de opmerking van Charly Luske dat hij de Bijbel filosofisch leest en eruit haalt wat voor hem passend is, is bij uitstek een voorbeeld van de manier waarop veel mensen anno 2012 hun persoonlijke levensbeschouwing samenstellen.

“De NL3-kijkerâ€, voor zover die bestaat, is volgens mij niet dom. BN-ers zijn ook niet per definitie dom, maar het hangt er vaak maar net van af in welke setting mensen geplaatst worden. Volgens mij zijn dus niet alleen excuses richting het gekwetste deel van de eigen achterban op zijn plaats, maar ook richting “de NL3-kijkersâ€; het lijkt alsof de EO hen wel erg laag heeft ingeschat.

Het was naar mijn smaak dus een behoorlijk onverteerbaar gerecht met een vreemd bijsmaakje. Voor de EO bleek er ook nog een tamelijk onplezierige nasmaak achteraan te komen, die de omroep overigens op een heel oprechte en zelfkritische wijze weet te verwerken. Het blijft wat mij betreft bewonderenswaardig dat de EO manieren blijft verzinnen om mensen ertoe te brengen toch een kijkje in de keuken van het christendom te nemen. Feit blijft namelijk: er is nog nooit een kok gevonden die naar alle monden koken kan.

Tja, ook ik ontkom er niet aan: de Grote Jezus Quiz. Wat mij betreft riep deze quiz wel erg veel reacties op van zowel EO-leden als niet-EO-leden en daarom waren de verwachtingen bij mij juist extra hoog gespannen. Ik had de maandagavonduitzending jammer genoeg gemist, maar gelukkig is de uitzending op verschillende websites terug te vinden – uitzendinggemist.nl natuurlijk uitgezonderd, maar de wegen van het wereldwijde web zijn ondoorgrondelijk…

Na alle commotie verwachtte ik een vloektirade als voorgerecht, onverbloemde heiligschennis als hoofdgerecht en een reeks zeer beledigende grappen als dessert. In die zin voldeed de quiz bij mij echter niet aan de verwachtingen. Het was eerder een menu met slechts één gang: een vette slappe grap met een wat rommelig sausje waaruit niet op te maken viel waar de ingrediënten precies toe dienden. Ook de kok (presentator Klaas van Kruistum) leek de macht over zijn eigen gerecht enigszins kwijt te zijn.

Uit het persbericht dat de EO op dinsdagochtend haastig naar buiten bracht om haar excuses aan te bieden bleek dat het doel was geweest om “op alle zenders en voor alle doelgroepen het paasverhaal te vertellenâ€, waarbij “de NL3-kijkers†worden gezien als mensen die moeilijk bereikbaar zijn omdat deze doelgroep “niet of nauwelijks iets heeft met God en de Bijbelâ€. Blijkbaar was van tevoren aan de vergadertafels van de EO besloten dat deze doelgroep het beste aangesproken kan worden door middel van humor. Hoewel de omroep achteraf toegaf dat ze hierin misschien wat waren doorgeschoten, blijft humor toch vaak de insteek van de EO bij het bereiken van deze mensen die “weinig hebben met God en de Bijbelâ€.

Ik vraag me sterk af of dit wel terecht is. Het enige moment waarop de Grote Jezus Quiz wel boeide, was toen Klaas van Kruistum na krap een uur de deelnemers vroeg naar hun persoonlijke opvatting over bepaalde punten, zoals de opstanding van Jezus – niet de wederopstanding zoals in de uitzending gezegd werd, dat verwijst toch naar nét iets anders… – maar ook vroeg hij bijvoorbeeld wat ze zouden zeggen als ze Jezus zouden ontmoeten. Hoewel de deelnemers hun opvattingen misschien niet altijd even ‘eerbiedig’ verwoordden, was dit wel het punt waarop het programma interessant werd. De frustratie die Frank Lammers tot uiting bracht toen het ging over het kwaad in de wereld werd misschien niet tactvol gebracht, maar bracht wel een onderwerp onder de aandacht waar “de NL3-kijker†ook mee worstelt wanneer het gaat om God en de Bijbel. Ook de opmerking van Charly Luske dat hij de Bijbel filosofisch leest en eruit haalt wat voor hem passend is, is bij uitstek een voorbeeld van de manier waarop veel mensen anno 2012 hun persoonlijke levensbeschouwing samenstellen.

“De NL3-kijkerâ€, voor zover die bestaat, is volgens mij niet dom. BN-ers zijn ook niet per definitie dom, maar het hangt er vaak maar net van af in welke setting mensen geplaatst worden. Volgens mij zijn dus niet alleen excuses richting het gekwetste deel van de eigen achterban op zijn plaats, maar ook richting “de NL3-kijkersâ€; het lijkt alsof de EO hen wel erg laag heeft ingeschat.

Het was naar mijn smaak dus een behoorlijk onverteerbaar gerecht met een vreemd bijsmaakje. Voor de EO bleek er ook nog een tamelijk onplezierige nasmaak achteraan te komen, die de omroep overigens op een heel oprechte en zelfkritische wijze weet te verwerken. Het blijft wat mij betreft bewonderenswaardig dat de EO manieren blijft verzinnen om mensen ertoe te brengen toch een kijkje in de keuken van het christendom te nemen. Feit blijft namelijk: er is nog nooit een kok gevonden die naar alle monden koken kan.