Hoppipolla

Wij zijn getrouwd! (sinds 19 augustus) Het was een prachtige dag.

Spreek je een dialect (of streektaal, mag ook)? Zo ja, welk dialect? Wat vind je er van? Trots? Schaamte?

Ik ben zelf opgegroeid met het Zuid-Gelders als eerste (!) taal. Vroeger had ik een accent en schaamde ik me ervoor. Nu ben ik zo vaak verhuisd dat mijn accent verdwenen is, maar ik vind het nu eigenlijk wel tof om dialectspreker te zijn. Er is ook vrij weinig over mijn dialect geschreven, dus ik denk er over om misschien ooit een boekje te schrijven ofzo.

Heeft Cor van Bree er geen boekje over geschreven? http://www.dbnl.org/auteurs/auteur.php?id=bree001

Ik zou willen dat ik een dialect sprak. Lijkt me een verrijking van je taalvaardigheid.

Trouwens, weet je zeker dat je accent verdwenen is? Het schijnt het meest hardnekkige onderdeel van een moedertaal te zijn om af te leren...

Even wat anders: is er ook nog iemand die ook nog gelooft dat het huwelijk ook als betekenis zou moeten hebben dat je samen een gezin wilt stichten, dus kinderen wilt ontvangen als God die je wilt geven? Want binnen het huwelijk heb je immers daartoe de natuurlijke middelen beschikbaar en daar moet je dan natuurlijk wel serieus gebruik van maken. En dat een relatie vooral ook een voorbereiding op een mogelijk huwelijk zou moeten zijn, om te ontdekken of je met elkaar die onafscheidelijke band van liefde wilt aangaan en met elkaar een gezin zou willen stichten? Want als dat er allemaal niet is, tja, wat heeft het huwelijk dan nog voor andere betekenis dan een mooi ritueel?

Ja, deze betekenis heeft het huwelijk ook zeker voor ons. Het is één van de drie dingen die je 'afspreekt' in de huwelijksviering: 'ben je bereid kinderen te ontvangen?'. (De eerste twee: ben je hier uit vrije wil? + wil je je partner liefhebben en waarderen, alle dagen van je leven?) Natuurlijk hoop je dan ook dat je kinderen krijgt, maar het ligt eraan wat God wil.

En ik baseer inderdaad op de afgelopen jaren van onze relatie dat ik dat onvoorwaardelijke verbond aan wil gaan. Op basis van onze ervaringen samen met elkaar en het leven (dat dus niet zo simpel is) durf ik mezelf aan hem toe te vertrouwen en geloof ik dat wij onze toekomstige kinderen een warm en liefdevol gezin kunnen geven.

Ik zie het trouwen in de kerk als een verbond sluiten met mijn vriend en God waar ik mijn leven niet meer vanaf kom. Ik beloof bij hem te blijven tot de dood. Aan die belofte hecht ik heel veel waarde.

En als je man na 10 jaar huwelijk verslaafd raakt aan de drank en je vervolgens elke avond bond en blauw slaat? Woorden zijn zo simpel, het leven helaas niet.

Als ik ook maar enig vermoeden had dat mijn vriend me ooit zou kunnen slaan, zou ik niet met hem trouwen. Dat is vrij simpel, denk ik.

Maar natuurlijk zullen er situaties zijn dat je 'moet' scheiden, zelfs als je dat pijnlijk of moeilijk vindt. Het ligt er ook aan wat voor mens je bent en wat voor relatie je hebt. Maar ik ben heilig van plan me aan mijn belofte te houden en op dit moment durf ik erin te geloven dat scheiden geen optie is voor ons. Hoe het uiteindelijk zal lopen, dat weten we pas over 50 jaar. Ik hoop dat dit forum dan nog bestaat, haha.

Ik weet dus heel goed dat het leven niet simpel is . Blijkbaar kom ik naïef over. Laat ik zeggen dat ik het leven beslist niet simpel vind, en dat is misschien juist één van de redenen dat ik zo graag een verbond wil sluiten met hem, dat in ieder geval iets simpel is in het leven .

Ik gebruik de NBV, ben verliefd op de psalmen van David, zo krachtig en beeldend is het taalgebruik! Maar ook de rest vind ik, voor zover ik het al gelezen heb, heel helder. Ik heb ook het idee dat ze minder eufemismen gebruiken dan in andere vertalingen het geval was. Zo staat er in Mattëus 19 (heb even de precieze regels niet bij de hand, 6-8 dacht ik):

Toen vroegen ze hem: ‘Waarom heeft Mozes dan voorgeschreven haar een scheidingsbrief te geven en haar zo te verstoten?’ Hij antwoordde: ‘Omdat u harteloos en koppig bent, daarom heeft Mozes u toegestaan uw vrouw te verstoten. Maar dat is niet vanaf het begin zo geweest.’

In eerdere vertalingen werd hier gezegd 'hardleers', 'omdat u een hard gemoed heeft', en dergelijke eufemismen.

1 Korintiërs 11

1 Dus volg mij na, zoals ik Christus navolg.

De hoofdbedekking van de vrouw

2 Ik prijs het in u dat u mij bij alles als voorbeeld neemt en u aan de voorschriften houdt die ik u gegeven heb. 3 Ik moet u echter nog het volgende zeggen.

Christus is het hoofd van de man, de man het hoofd van de vrouw en God het hoofd van Christus. 4 Iedere man die met bedekt hoofd bidt of profeteert, maakt zijn hoofd te schande. 5 Maar een vrouw maakt haar hoofd te schande wanneer ze met onbedekt hoofd bidt of profeteert, want ze is in dat geval precies hetzelfde als een kaalgeschoren vrouw. 6 Een vrouw die haar hoofd niet bedekt, kan zich maar beter laten kaalknippen. Wanneer ze dat een schande vindt, moet ze haar hoofd bedekken.

7 Een man mag zijn hoofd niet bedekken omdat hij Gods beeld en luister is. De vrouw is echter de luister van de man. 8 (De man is immers niet uit de vrouw voortgekomen, maar de vrouw uit de man; 9 en de man is niet omwille van de vrouw geschapen, maar de vrouw omwille van de man.) 10 Daarom, en omwille van de engelen, moet een vrouw zeggenschap over haar hoofd hebben. 11 Echter, in hun verbondenheid met de Heer is de vrouw niets zonder de man, en ook de man niets zonder de vrouw. 12 Want zoals de vrouw uit de man is voortgekomen, zo bestaat de man door de vrouw – en alles is ontstaan uit God. 13 Oordeelt u daarom zelf. Is het gepast dat een vrouw met onbedekt hoofd tot God bidt? 14 Leert de natuur zelf u niet dat lang haar een man te schande maakt, 15 terwijl het een vrouw tot eer strekt? Het haar van de vrouw is haar gegeven om een hoofdbedekking te dragen.16 Iemand die meent zo eigenzinnig te moeten zijn af te wijken van wat ik zeg, dient te bedenken dat wij noch de gemeenten van God een ander gebruik kennen

Dit gaat er echt om dat je je hoofd moet bedekken tijdens het bidden, hoor. Niet dat je altijd een hoofddoek moet dragen.

Maar hoe dan ook, de meeste vrouwen kleden zich juist zo bijna-naakt omdat ze zich dan begeerd voelen. Seks geeft status in de westerse cultuur. Dat is fout. Ik probeer me altijd 'netjes' te kleden, niet per se om mannen te helpen geen lustgedachten te hebben (zelfs in een normale spijkerbroek proberen ze nog naar je kont te kijken) maar uit liefde en respect voor mijn verloofde. En ik voel me veel sexier bij het idee dat ik mijn lichaam bewaar voor in de slaapkamer met één man, dan bij het idee dat er een paar geilbakken bij de snackbar wachten tot ik ver genoeg voorover buk om mijn slipje te kunnen zien. Misschien heeft dat inderdaad iets te maken met zelfrespect of zo.

Sorry, heb even geen tijd om het helemaal te lezen, maar voel me wel geroepen mijn opvatting van het huwelijk te geven.

Ik denk namelijk (eigenlijk reactie op Swab) dat een huwelijk wel degelijk iets toevoegt aan je relatie. Bij mij op mijn werk werkt een aardige vrouw die niet getrouwd is, maar wel een kind heeft met haar vriend. Toch noemt ze hem altijd 'mijn man' als ze over hem praat. Hier blijkt wel uit dat het in onze cultuur een andere gevoelswaarde heeft als je het hebt over 'mijn vriend'.

Ongetrouwd is je relatie vrijblijvender (letterlijk, want je kunt zonder al te veel rompslomp uit elkaar) en ben je voor de wet geen stel en, belangrijker: voor God niet. Ik zie het trouwen in de kerk als een verbond sluiten met mijn vriend en God waar ik mijn leven niet meer vanaf kom. Ik beloof bij hem te blijven tot de dood. Aan die belofte hecht ik heel veel waarde. En ik denk dat iedere relatie vroeg of laat een periode zal kennen waarin de liefde er (even) niet meer is. Dat je die belofte hebt gedaan kan dan heel veel betekenen.

Als je met iemand trouwt, geef je jezelf aan diegene, en dan komt de liefde op de tweede plek. Het fundament van je relatie is een idealistisch verbond dat je gesloten hebt. Als je niet getrouwd bent, is het fundament de liefde. En die is veel wispelturiger dan je geloof.

Een voorbeeld: mijn ouders hebben na 13 jaar huwelijk een periode gehad dat ze echt in een crisis zaten. Een jaar lang was er echt geen liefde in hun relatie te bekennen. Als ze niet getrouwd waren geweest, waren ze zeker uit elkaar gegaan. Maar door te onthouden wat ze elkaar beloofd hadden, hebben ze volgehouden en kwamen ze er heel sterk uit. Nu zijn ze bijna 30 jaar getrouwd en weer gelukkig.

Ik ken trouwens wel ongetrouwde stellen die al 20 jaar samen zijn hoor, en gelukkig lijken. Dus ik veroordeel niemand. Maar ik denk dat het huwelijk je relatie wel degelijk kan verrijken. Je draagt sowieso naar de buitenwereld uit dat je van plan bent 'voor altijd' samen te blijven, en dan straal je al iets uit dat bij ongetrouwde stellen toch ontbreekt. Maar je moet inderdaad ook binnen je huwelijk voor elkaar blijven vechten. Of, zoals de tekst in onze huwelijksviering zegt:

'Eerst draag je elkaar in enthousiasme en zonder zorgen

Dan dráág je elkaar

en ten slotte moet je vechten voor je liefde'

Waarom is het voor je vriend 'al heel wat' dat hij wil trouwen? Wil hij niet gebonden zijn?

Je hoeft toch niet getrouwd te zijn om gebonden te zijn. Getrouwd zijn betekend ook niet gebonden zijn, ik geloof dat 1 op de 3 huwelijken eindigd in een scheiding.

Ja, 1 op de 3 eindigt in een scheiding, grr... (ik ga over 3 maanden trouwen Gelukkig hebben wij uitgerekend dat in onze familie maar 1 op de 12 gescheiden is... dus als scheiden iets erfelijks is, hebben we goede hoop, hehe)

Wil hij dan ook geen kinderen?

Ook voor kinderen hoef je niet getrouwd te zijn

Nee, maar ik vind trouwens dat dat wel zou moeten, maargoed, dat is een andere discussie ja.

Maar of je met een atheïst kunt trouwen in de kerk... tsja. Dubbel. Laat het aan God over, zou ik zeggen.

Ik weet het ook niet, je staat dan in de kerk wel toneelspel op te voeren. Je gelooft er namelijk geen barst van. Als mijn vriendin opeens zou zeggen, ik wil graag met je in de kerk trouwen zou ik het beantwoord hebben met nee.

Eigenlijk vind ik het ook wel een enigszins loze bedoening, maar ik wil niemand voor het hoofd stoten. Trouwen in de kerk zonder te geloven in God en Jezus, dat is net zoiets als trouwen in het stadhuis zonder enige waarde te hechten aan de wet of zo... Dan gaat het dus vooral om de symbolische waarde die je aanstaande eraan hecht. Maarja, voor mij zou dat een reden zijn. (Niet dat het bij ons speelt gelukkig.)

Nou er zijn wel meer redenen om niet direct te trouwen. Je oordeelt nu wel erg hard over mensen die niet direct dezelfde keuze maken als dat jij nu doet. Trouwen heeft niet voor iedereen dezelfde betekenis, dit betekent niet dat er iets mis is met de relatie of dat de relatie minder sterk of waardevol zou zijn.

Ik oordeel er helemaal niet mee over andere mensen. Ik vind dat het écht een goede reden is als je eerst andere dingen wil doen met je geld. Maar onze keuze is om eerst te trouwen. Ik vind een studie in ieder geval geen reden om niet te trouwen, daar ging het me om.

niet of je die éne dag hebt meegemaakt waarop je een papiertje hebt ondertekend en een feest hebt gegeven met vrienden

Grappig dat je dit zegt, maar je denigreert het huwelijk nogal zo. Zoals je zelf zegt: 'trouwen heeft niet voor iedereen dezelfde betekenis.' Het blijkt dat het voor mij een heel andere betekenis heeft dan voor jou. Het gaat mij vooral om het getrouwd zijn zelf, niet om die ene dag. En we geven geen feest.

Waarom is het voor je vriend 'al heel wat' dat hij wil trouwen? Wil hij niet gebonden zijn? Wil hij dan ook geen kinderen?

Ik vind dat je vriend zich minder moet aantrekken van wat anderen vinden. Als ze gaan lachen, zegt dat meer over hun dan over jullie. En je kunt trouwens best mooie bijbelteksten uitkiezen. In de nieuwe bijbelvertaling vind je prachtige, heldere vertalingen. Het hoeft niet allemaal in raadselachtig en archaïsch taalgebruik. Tenminste, in onze (rooms-katholieke) kerk valt het mee.

Maar of je met een atheïst kunt trouwen in de kerk... tsja. Dubbel. Laat het aan God over, zou ik zeggen.

Waar zijn Holla en MartineV?

ja ja, ik kom er aan

Getrouwd toen we 21 (ik) en 26 (hij) waren, en nu iets dan 1,5 jaar. Hij is nu bijna klaar, ik ben nog wel een paar jaar bezig. Trouwen valt prima te combineren met studeren. Daar hoef je het echt niet voor uit te stellen. De bruiloft zal wat goedkoper zijn, maar dat maakt 'm niet minder leuk gelukkig En buiten dat om bepaal je helemaal zelf hoe je huwelijk er uit ziet, en hoe burgerlijk je het wilt hebben dus studeren hoeft je niet tegen te houden. Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik woon in een studentenflat, zit bij een studentenvereniging, ga zelfs volgend jaar in het bestuur dus ik zit echt nog midden in het studentenleven en dat valt echt prima te combineren.

Vervelend dat mensen in je omgeving jullie huwelijk niet zien zitten. Zijn dit mensen die jullie goed kennen? Bij ons waren mensen ook niet altijd even positief of soms erg verbaasd, maar dat waren bijna altijd mensen die ons niet heel goed kenden. Je lijkt in je openingspost te zeggen dat mensen kritisch zijn omdat jullie jong zijn en omdat jullie nog studeren. Wanneer mensen dat niet gewend zijn kunnen ze inderdaad daarom negatief reageren, en daar hoef je je niet altijd wat van aan te trekken. Een huwelijk gaat vooral om liefde en wederzijdse trouw, en als dat goed zit dan hoeft niets jullie tegen te houden. Anderzijds zou ik wel goed kijken of er niet meer achter zit. Vinden ze verder wel dat jullie goed bij elkaar passen? En is het inderdaad zo dat jullie huwelijk een weloverwogen besluit is, een besluit wat je ook heel rationeel genomen hebt?

Ik ben zelf jong getrouwd en weet dat dat geen verkeerde beslissing is geweest, maar ik zou het niet iedereen aanraden. Het is ook goed om te genieten van een studentenleven met leuke huisgenoten bijvoorbeeld, en van een leuke verkeringstijd. Wanneer jullie allebei het idee hebben dat je 'klaar' bent met die fase, dan is het prima. Het hangt ook van jullie karakters af.. ik heb mijn studentenleven vrijwel hetzelfde voort kunnen zetten, want mijn man vindt het geen enkel probleem wanneer ik laat thuiskom van een borrel en hij al in bed ligt. Maar ik ken best veel stellen waarvan één van de twee dat niet zo fijn vindt, en dan is het mogelijk dat je toch wel een leuke fase uit je leven mist omdat je vroeg trouwt.

Nouja, zomaar wat overwegingen die je mee kunt nemen. Ik ben benieuwd naar je reactie!

Sorry voor mijn late reactie.

Ik vind inderdaad ook dat je er zelf voor kunt kiezen hoe burgerlijk je een huwelijk maakt. Je kunt best nog een wereldreis maken, of in je eentje een stage lopen in Afrika. Alleen elkaar verlaten voor een ander is er echt niet meer bij. Die 'vrijheid' geef je op voor onvoorwaardelijke trouw en zorg voor één persoon, een in mijn ogen mooier ideaal.

De mensen die ons goed kennen doen er trouwens niet negatief over, hoewel we een nogal rommelige beginfase hebben gehad. Dit kwam doordat ik een moeilijk verleden had en door de plotselinge dood van zijn vader, een behoorlijk zware klap die we nog niet zo makkelijk konden opvangen met amper 2 maanden verkering... Maar sinds een paar jaar is onze relatie zo stabiel als een kei. Ik heb nog nooit iemand zo vertrouwd als hij, en uit alles blijkt dat hij het zo hetzelfde voelt. Regelmatig heb ik van die gelukzalige momenten waarop ik God zó dankbaar ben voor deze liefde.

Het enige nadeel aan dat we nu gaan trouwen is dat op dit moment niet zeker is of hij zijn studie redt (wat mijn studie betreft is dit vrijwel zeker: mijn bachelordiploma heb ik al). Als hij het redt, krijgt hij waarschijnlijk een topbaan met een salaris van minstens 4000 in de maand. Maar als hij het niet redt, zal ik praktisch de kostwinner moeten worden straks.

Puur rationeel zou het dus 'veiliger' zijn om af te wachten of hij dat haalt, en me dan pas aan hem te binden. Als hij het niet haalt, kan ik misschien beter iemand zoeken die wel een topbaan heeft!

Maar dat vind ik niet fair en zo wil ik niet in het leven staan. Ik hou van hem, onze relatie werkt, en vanuit de sterke band met elkaar denk ik dat we er wel komen. We staan ook op dezelfde manier in het leven en hebben daarom een sterke basis. Eigenlijk redeneer ik het als volgt: zou ik met hem in de hemel willen zitten? JA. Laten we God dan behagen, de liefde die Hij ons voor elkaar heeft gegeven respect betonen en trouwen. Dit klinkt misschien naïef, maar ik heb nog nooit ergens sterker in geloofd.

Ja, ik ben getrouwd met mijn man tijdens onze studie. Ik was 19 en hij 22, de 23e is dat alweer een jaar geleden. Ik moet zeggen dat wij alleen maar leuke reacties gehad hebben, hoewel ook meegespeeld zal hebben dat ik zwanger was en mensen de praktische kant ervan dus wel inzagen.

Dat is wel fijn dan. Mensen begrijpen trouwen volgens mij idd sneller in het verband van kinderen krijgen. Door collega's op onze (toentertijd) gezamenlijke bijbaan werd bedacht dat we zwanger waren om onze trouwplannen te verklaren...

Bedankt trouwens iedereen voor de (aardige) reacties en ik moet zeggen dat er ook wel lieve reacties van mensen zijn geweest... ik teken het wel heel zwart af . En van tevoren wisten we ook wel dat we niet konden verwachten dat iedereen het zou begrijpen. Maar het blijft moeilijk als mensen reageren alsof je hebt verteld dat je een terminale ziekte hebt .

Zijn er meer mensen die trouwen/getrouwd zijn tijdens studie? En zo ja, hoe ervaren jullie reacties uit je omgeving?

Wij (22 jaar, 2 jaar samenwonend, beide student) stuiten alleen maar op onbegrip en onze huwelijksvoorbereiding is voor velen zelfs een taboe... er wordt heel opvallend vooral NIET naar gevraagd door mensen, die er wel van op de hoogte zijn. Ik moet hieraan toevoegen dat we in een nogal atheïstische omgeving zitten.

Onze reden om te trouwen hoef ik hier hopelijk niet uit te leggen. (Geloof, hoop en liefde, kort gezegd.) Ik kan een studie niet zien als reden om niet te trouwen als je er wel het geld voor hebt en al samenwoont. De enige reden om dan niet te trouwen is dat je twijfelt aan elkaar of wil kijken of er niet iets beters voorbij komt. Dat is bij ons niet aan de orde. Een andere reden is dat je eerst een wereldreis wil maken met je geld. Wij vinden trouwen echter belangrijker, die wereldreis doen we daarna wel.

Maar misschien hadden we toch beter nog een paar jaar kunnen wachten, tot de omgeving het had geaccepteerd (al zouden er zelfs dan nog grapjes zijn gemaakt als in 'oh en wanneer is de scheiding'... ).

Dit is misschien meer een mirakelverhaal dan een getuigenis.

Vorig jaar maakten mijn verloofde en ik een moeilijke periode door. We woonden noodgedwongen samen in 1 kamer in een klein appartementencomplex. Naast ons werd een woning, die half om de onze was heengebouwd, onderverhuurd aan een stel jonge criminelen die het gebruikten als partycentrum. Ruim een jaar lang hebben we de overlast moeten verdragen. We vluchtten bijna dagelijks ons 'huis' uit. Acties die we probeerden te ondernemen hielpen niet. Uiteindelijk gaven we het op, en vanaf dat moment was het puur overleven tot we een nieuwe woning kregen.

Een andere buurjongen deed aangifte bij de woningbouw van illegale onderhuur. Waarop mijn vriend bedreigd werd op zijn werk. De situatie werd sowieso hoe langer hoe bedreigender.

Aan een tekst in de Bijbel had ik in die tijd enorm veel steun: Psalm 37.

De zondaar belaagt de rechtvaardige

Met een grijns op zijn gezicht

Maar de Heer lacht hem uit

En ziet de dag al van zijn ondergang

In mijn hoofd had ik al die tijd zitten dat in oktober 2011 de verlossing zou komen. Ik zei dit ook bijna dagelijks tegen mijn verloofde en op den duur tegen andere dierbaren, die natuurlijk doorhadden dat we aan de situatie onderdoor gingen. 'Nog even,' zei ik. 'In oktober hebben we een nieuwe woning, dat weet ik zeker.'

Iedere dag klampte ik me aan de kalender vast en bladerde ik door naar oktober en rekende ik steeds opnieuw uit hoeveel maanden en weken en dagen het nog waren, dat was echt mijn houvast.

Maar we stegen niet echt op de wachtlijst voor een huurwoning en in augustus werd ik bang dat ik ongelijk zou krijgen. Terwijl we echt niet meer konden. In die tijd sliepen we niet eens meer thuis, maar wisselend bij dierbaren. We waren eigenlijk thuisloos.

Op miraculeuze wijze kregen we een nieuwe woning in september. Ik was aan het werk toen ik het hoorde, maar heb gewoon staan schreeuwen van blijdschap. Het kwam geen moment te vroeg. Hoewel het huis er niet uitzag, hebben we er de dag dat we de sleutel kregen ons bed neergezet.

Een paar dagen later gebeurde het wonder. Ik moest naar huis met de sneltrein, maar miste die, wat zelden voorkomt. Daarom nam ik de stoptrein. Ik stapte niet in in de eerste coupé, maar in de derde. Zomaar. Ik ging niet bovenin zitten, maar onderin. Zomaar. En toen opeens zat ik tegenover mijn ex-bovenbuurman. Hij vertelde me het volgende: die nacht, om 4:00, was de ME de woning van de criminelen binnengestormd met een 'stormram'. Ze hadden met herders en getrokken pistolen eerst het gebouw omsingeld. De criminelen waren weggehaald.

Het was alsof God me op deze manier wilde laten weten dat ik me niet voor niets aan Psalm 37 had vastgeklampt.

En hoe het met oktober 2011 zat? Op 1 oktober schreef ik me in in onze nieuwe woning. En halfverwege oktober kon ik eindelijk mijn huis opleveren en de sleutel teruggeven aan de woningbouw. Om er nooit meer terug te keren.

Euhm, ik wou dat ik de precieze bron kon noemen, maar in de bijbel of een boek over het christelijke geloof las ik eens dat je (vrij vertaald) zondigt als je niets met de talenten doet die God je gegeven heeft. Zelfontplooiing is naar mijn idee dus wel degelijk een christelijke waarde...

Onvoorwaardelijke (naasten)liefde is bij mijn weten de enige christelijke waarde die tegenover het secularisme staat. Iemand hierboven noemde al naastenliefde.

Sterker nog: voorwaarden worden steeds belangrijker in deze maatschappij en als je er niet aan kan voldoen, val je erbuiten.

Waar voelt een mens zich beter bij: bij een partner die van hem/haar houdt zoals hij/ze is, of een partner die iedere dag dreigt hem/haar te verlaten, tenzij ze spannend in bed blijft, gezellig blijft, er goed uit blijft zien, een betere baan vindt...? Daarom denk ik dat het geloof een betere manier is om duurzaam geluk in je leven te vinden dan leven zonder geloof. Het is een rustiger leven, en ja, een zinvoller. Want wat geeft zin aan je leven als je geen geloof hebt? Liefde en hoop? Je mist er dan toch nog eentje...

Haha, wat een leuke reacties! Bedankt .

Het is inderdaad van Sigúr Ros en een machtig nummer. Ik gokte erop dat deze naam nog beschikbaar was.

@ Hongerige wolf: ik ben uit de lucht gevallen. Mijn hele familie is atheïstisch en ik heb slechts op openbare scholen gezeten.

Toch geloof ik al in God en Jezus sinds ik 6 ben.

Hoi Elvira,

De voorbereiding op mijn doop (rooms-katholiek) duurde ruim een half jaar. Ik heb een stuk of zes gesprekken met de pastor gehad, compleet met 'huiswerk' en heb een brief moeten schrijven aan de bisschop waarin ik mijn motivatie om gedoopt te willen worden gaf.

Wat leestips:

Dit voelt als een bekentenis, maar het boek 'Katholicisme voor dummies' heeft me (nog vóór de gesprekken met de pastor) een hoop details geleerd. Hoewel je dat boek misschien niet serieus zou nemen, heeft het een Nihil obstat (een officiële formule om aan te geven dat een boek geen dogmatische of morele fouten bevat) en is het door Amerikaanse predikanten samengesteld.

Verder staat er in 'Geloof onder woorden. Katholiek basisboek voor volwassenen' een hoop verrijkende stof, maar dat is wel wat langdradiger om te lezen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Veel succes en inzicht gewenst!

Na al een tijdje inactief lid te zijn geweest, stel ik me nu maar eens voor.

Ik ben een vrouw van begin twintig en heb me begin dit jaar bekeerd tot het rooms-katholicisme. Het geloof betekent voor mij een enorme verrijking van mijn leven.

Behalve in God geloof ik enorm in 'de liefde'. Dat komt helemaal door mijn vriend, met wie ik in de zomer ga trouwen.

Het lijkt me leuk om met anderen over het geloof te praten. Vandaar dat ik hier lid ben geworden.

Geen idee hoe het komt, maar ik vind mijn liefie echt een poepie... en soms zelfs een drolletje.

bah, vies nu ik het hier zo zie staan, haha.

Is het niet zo dat vrijheid van meningsuiting te ver gaat als je massaal één minderheidsgroep stigmatiseert? Zoals bij de joden is gebeurd? Ik vind dat katholieken nu echt het publieke pispaaltje zijn, daar erger ik me gewoon dood aan! Vandaag weer een column in, geloof ik, de Spits (in de trein gelezen). Het was echt allemaal verdraaid, puur bedoeld om katholieken en hun geloof weer eens in de zeik te zetten. Geloven katholieken dat de Paus dingen ingefluisterd krijgt door God (dat beweerde de columnist)? Ik niet hoor! Dat is niet het idee, dacht ik. En heel stoer om de Paus een bejaarde in een witte jurk te noemen... bah :/

Deze tekst doet me altijd denken aan een metafoor: het huwelijk is als een schip op zee (het leven). Je kunt niet twee kapiteinen hebben op een schip. Daarom moet de man het roer bedienen. De vrouw moet daarbij wel meedenken, maar de man geeft de koers aan.

Als je als vrouw vertrouwt op het inzicht van je man, geeft dat een fijn en natuurlijk gevoel, zeg ik uit ervaring. Het geeft ook rust in je relatie. Waaruit ik niet anders kan concluderen dan dat God het zo bedoeld heeft. Natuurlijk moet je niet met iemand op het schip gaan die echt totaal niet geschikt is als kapitein (zulke mannen heb je ook)... doe je dat wel, dan kan je altijd nog muiterij plegen en het stuur overnemen.

Ik ben overigens een feminist.

Ik vind dat 'vrijheid van meningsuiting' maar al te vaak wordt aangegrepen om de Paus af te zeiken en christenen (moslims durven ze niet). Dat is inmiddels toch een open deur? Ik kan columns die gelovigen parodiëren ook niet scherp, of sterk geschreven meer vinden. Ik vind columnisten die het geloof tegenwoordig belachelijk maken alleen maar heel zwakke schrijvers. Duidelijk geen inspiratie.

Ik heb NIET gezegd dat je je anders moet voordoen dan wie je bent. Ik heb ook niet gezegd dat het hebben van zelfvertrouwen een voorwaarde is om een partner te vinden. Ik zei ook 'je moet', misschien lag het daaraan. Maar het was als ervaring-advies bedoeld.

Ik zal het wat duidelijker formuleren: mensen vinden je leuker als je zeker van jezelf overkomt. Misschien is 'heel veel zelfvertrouwen' verkeerd uitgedrukt, sorry dan.

Mensen vinden het ook leuker om met gelukkige mensen om te gaan. Dit heb ik niet zelf bedacht, maar zijn ongeschreven regels in het sociale verkeer. Misschien denk je bij 'zelfvertrouwen' meteen aan een extraverte dame in een kroeg. Maar je kan ook zelfvertrouwen uitstralen als je juist introvert bent. Met zelfvertrouwen bedoel ik niets anders dan dat je durft te zeggen waar je voor staat, durft te doen wat jij wil doen, en hoe jij wil doen. Je moet dus júist jezelf zijn, en daar niet aarzelend over doen. Mijn aanstaande is absoluut geen macho, maar hij straalde uit dat hij vertrouwen had in wie hij was. Maar goed, dit is mijn ervaring. Ik denk trouwens niet, Jalikaatje, dat iemand zijn leven lang theater kan spelen (maar dat is dus ook niet wat ik bedoelde). Ik denk trouwens ook niet dat zelfvertrouwen te 'faken' valt. Maar je kunt er wel aan werken voor jezelf. Het 'Hou eerst van jezelf, dan pas houden anderen van je'-cliché zeg maar.

Toen ik 17 was, dacht ik dat ik tot mijn 40ste nooit een leuke man zou ontmoeten. Ik dacht dat ik lelijk was, de hele mikmak. Ik dacht dat ik nooit iemand zou vinden die bij me paste. Maar op mijn 18e stond mijn grote liefde opeens voor mijn neus: een collega. Over 7 maanden trouwen we.

Je hebt hier al goede tips gekregen, maar voor mij werkte het om in een bedrijf te gaan werken waar 85% mannelijk was... niet dat ik dit met opzet deed, maar het bedrijf bleek een bron van relaties te zijn! In vijf jaar tijd wel 7 relaties ontstaan (waarvan 4 al zijn uitgemond in een huwelijk). Dus: ga in een groot bedrijf werken met veel vrouwelijke collega's.

Verder moet je gewoon heel veel zelfvertrouwen uitstralen... Succes!