Selectieve verontwaardiging: hoe geopolitiek onze empathie stuurt

[Figulus 150]

In de wereld van internationale conflicten lijkt verontwaardiging vaak een luxeproduct: het wordt uitgedeeld aan de “juiste” slachtoffers en onthouden van de “juiste” daders. Burgerslachtoffers zijn tragisch, maar de mate waarin hun lijden aandacht krijgt, hangt opvallend vaak af van wie de schuldige partij is.

Neem de recente escalaties in het Midden-Oosten. Wanneer Israël een aanval uitvoert waarbij burgers omkomen, volgt onmiddellijke internationale verontwaardiging. Media, politici en publieke opinie staan op scherp, en zelfs kleine incidenten leiden tot wereldwijde reacties. De burgerdoden in Gaza, inclusief hulpverleners en journalisten, worden breed belicht en bekritiseerd.

Vergelijk dat met de situatie binnen Europa of bij westerse bondgenoten die zelf betrokken zijn in militaire operaties of infrastructuurprojecten die burgers schaden. Daar blijft het oorverdovend stil. Incidenten waarbij Europese militaire acties burgerdoden veroorzaken, krijgen veel minder aandacht. Er is weinig publieke discussie, en internationale organisaties richten hun pijlen zelden op westerse landen.

Deze discrepantie is zowel selectief als, op z’n zachtst gezegd, arrogant. Ze weerspiegelt een wereld waarin politieke belangen, media-narratieven en culturele sympathieën bepalen wie als slachtoffer wordt gezien en wie als moreel “superieur”. Het resultaat is een scheef beeld: sommige burgerslachtoffers worden verheven tot symbool van onrecht, terwijl anderen ongemerkt lijden.

Het is hoog tijd dat we deze dubbele standaard erkennen. Echte gerechtigheid en empathie zouden niet moeten afhangen van nationaliteit, geopolitieke voorkeuren of de kracht van het narratief. Elke burgerdode verdient aandacht en reflectie — ongeacht wie verantwoordelijk is.

De vraag is niet alleen wie er schuldig is, maar ook waarom wij als wereldgemeenschap bereid zijn selectief te voelen. Totdat we die discrepantie onder ogen zien, blijft internationale verontwaardiging meer politiek instrument dan oprechte empathie.

In een wereld vol clowns wordt elk ernstig probleem een act, en elke tragedie een spektakel. Politieke spelers paraderen over het toneel met maskers van moraal en rechtvaardigheid, terwijl echte slachtoffers ongemerkt verdwijnen in de coulissen. Selectieve verontwaardiging, hypocriete retoriek en theatrale schijnbewegingen maken van internationale crises een clowneske voorstelling — absurd, grotesk en harteloos.

.I.