Ockhams scheermes, de wet van de spaarzaamheid.

[TTC 1.560]

Ockhams scheermes, of de wet van de spaarzaamheid, is de stelling dat wanneer er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren, die hypothese gekozen moet worden die de minste aannames bevat en het kleinste aantal entiteiten veronderstelt. Het is een principe uit de kennistheorie dat wordt toegeschreven aan de 14e-eeuwse Engelse filosoof Willem van Ockham, een franciscaner monnik. Zonder in detail te treden passen we deze vorm van abstractie toe op het schuldencomplex, hiermee zeggend exclusief overtolligheden om zodoende basismechanismen helder te maken.

Metadenkend, met als doel een tabula rasa voor het schuldencomplex zien we in het schema links drie in kwalitatieve zin verschillende methoden om dit te realiseren. Enkel in de eerste versie passen we de non-lineaire katalysator biflatie toe, in relatieve zin wiskundig precies afgestemd. In abstractie, Ockhams scheermes leent zich er perfect toe om te mogen besluiten dat de beschikbaarheid van opties geen restrictie vormt, de beslisbaarheid als tijdloos garanderend. De respons rechts volgens het elaboratieproces dat zichzelf verklaart, aangevuld met een aantal elementen die het discours in deze of gene zin kunnen beïnvloeden.