Reizen naar het verleden?

[TTC 1.560]

Voor al wie tijd als relatief beschouwd, net zoals het leven.

Door de tijd reizen is niet langer onmogelijk. Twee fysici bedachten een nieuwe, wiskundig correcte manier om een tijdmachine te bouwen. Zij beschreven die machine deze week in het vakblad Classical and Quantum Gravity. De werkelijkheid om ons heen is een kneedbaar goedje. Dat weten we al sinds Albert Einstein. Voortbordurend op het werk van zijn voortgangers, toonde hij definitef aan dat wij leven in een wereld met vier dimensies en niet drie. De drie vertrouwde dimensies van de ruimte (boven-onder, voor-achter en links-rechts) koppelde hij aan een enkele dimensie van tijd (eerder-later) en bouwde daarmee de ruimtetijd, het vierdimensionale grafiekpapier waarop alles om ons heen rust. Met die ruimtetijd kun je handige dingen. Een zware massa kromt die ruimtetijd bijvoorbeeld, vergelijkbaar met de kuil die een bowlingbal in een opgespannen tafellaken veroorzaakt. Leg daar een knikker naast en geef die een zetje, en die knikker gaat rondjes draaien om de bowlingbal. Om exact dezelfde reden draait de maan om de aarde. Hij draait rondjes in de ruimtetijdput die onze planeet veroorzaakt.

Reizen naar het verleden

Omdat ruimte en tijd onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, kun je op die manier niet alleen de ruimte buigen, maar ook de tijd. Zo moet het zelfs mogelijk zijn om door de tijd te reizen. De eerste die zich dat realiseerde was de Oostenrijkse wiskundige en filosoof Kurt Gödel. Hij bewees in 1949 met behulp van de formules van Einsteins algemene relativiteitstheorie dat het mogelijk was om de ruimtetijd plaatselijk te vervormen totdat een zogeheten ‘gesloten tijdachtige kromme’ ontstaat. Gelukkig is het concept dat achter die term schuilt een stuk gemakkelijker dan de ingewikkeld klinkende naam doet vermoeden. Een ‘gesloten tijdachtige kromme’ is namelijk niets meer dan een toestand waarin de ruimtetijd zo gekromd is dat je jezelf altijd weer tegenkomt als je eroverheen beweegt. Een gesloten tijdachtige kromme is dus ‘gesloten’ op dezelfde manier waarop een cirkel ook gesloten is. Met andere woorden: loop je erover, dan kom je uiteindelijk altijd op exact dezelfde plek én dezelfde tijd terecht als eerder. Wie een gesloten tijdachtige kromme volgt, komt daarmee dus uiteindelijk terecht in zijn eigen verleden.

Lees meer