Creatieve wreedheid

[Redactie 0]

Smekend en biddend richt Hij zich tot de Vader. Een Vader die op het punt staat zijn geliefde Zoon een zo gruwelijke straf te laten ondergaan, dat de Zoon er bang van wordt. Doodsbang.
Want je kunt zeggen wat je wil, maar mensen zijn echt buitengewoon creatief als het gaat om wreedheid. Ze weten altijd wel weer iets nieuws te vinden, een nieuwe manier om iemand te martelen en te breken. Hetzij om het slachtoffer lang te laten lijden, hetzij om informatie te verkrijgen.

Wat mensen verzinnen valt echter in het niet vergeleken met wat de schepping zelf allemaal wel niet in huis heeft. Er zijn ziekten zo wreed en zo gruwelijk, dat voor de lijders eraan een kruisiging erg verlichtend zou zijn. Eindelijk minder pijn en eindelijk een snelle dood.
Ziekten die je pezen langzaam in bot veranderen zodat je uiteindelijk niet meer kunt bewegen, ziekten die je uitsluitend en alleen naar de dood doen verlangen, hoe heftig je geest er zich ook tegen verzet, ziekten die je verschrikkelijke pijn geven terwijl er niets aan de hand is, of ziekten die je letterlijk laten wegrotten terwijl je nog niet dood bent.
Het moge duidelijk zijn waar wrede mensen hun gruwelijke creativiteit precies vandaan halen.

Hoe redelijk is die hele schepping nu eigenlijk? Die schepping, die God zo goed heeft geschapen? Je moet toch wel heel sterk in je schoenen staan om dergelijke wreedheid nog goed te praten met de mystiek van het lijden, dus het idee dat je met je lijden deelt in het Offer van Christus.
Toch blijken sommige mensen wel degelijk dat te kunnen. Met de nadruk op: sommigen. Alle laagdrempeligheid ten spijt, de weg van de mystiek, van de totale overgave is vrijwel onmogelijk, vooral als God weer eens totaal niets van zich laat horen of merken.
Want ook daarover kunnen alle heiligen volop meepraten; sommigen zijn tientallen jaren lang na hun mystieke ervaringen zelfs bijna depressief geweest, zonder enig ander gevoel dan absolute leegte en een verstikkend verlangen naar licht. Geen God, geen leven, maar enkel gitzwarte nacht.
Maar ook gewone gelovigen kennen die afwezigheid, die leegte, die zomaar komt opdagen.

Christus weet dat allemaal, als Hij in tranen wanhopig tot de Vader bidt, daar in de hof.
Hij ziet hoe zoveel mensen bezwijken onder die menselijke of natuurlijke wreedheid, onder die leegte waarin God maar blijft zwijgen, Hij ziet hoeveel mensen in tranen met Hem meebidden, hoe ze God zowel verwijten als smeekbeden naar het hoofd slingeren.
En wat is nu zijn taak daarin? Zelf ook een gruwelijke wreedheid ondergaan, totaal van God verlaten, en laten zien dat dat ook iets heel goeds en moois kan zijn. Dat wreedheid zelfs levens kan redden.
Dat maakt Hem misschien nog het meest bang.
Maar ja, Gods wil geschiede.
 

Robert

Terug naar frontpage

[Lobke 467]

Moeilijk sterven voor de zonde van de mensheid. Toch ontroerd me het lijden en sterven van Jezus diep. Het komt dichtbij, want kennen velen niet lijden? En dan kun je zeggen Christus was zonder zonden. Maar ook het lijden van veel mensen raakt me diep want ik geloof niet dat het met zonden te maken heeft. Nu weer dat ongeluk met het vliegtuig in de Franse Alpen, zoveel lijden, zoveel verdriet. En Jezus die dat ook meegemaakt heeft, onschuldig....lijden heeft vaak weinig met schuld te maken.

[Evie12 0]

Lijden is ondoorgrondelijk en Jezus kruisdood en marteling nog ondoorgrondelijker; ik kan het alleen in genade aannemen... en bidden voor mensen die lijden. Al deed Jezus dat ook. Bidden dat de beker aan Hem voorbij zou gaan.