Vreemde heimwee

[Redactie 0]

Vijf jaar na de laatste chemokuur hoort ze dat ze schoon is. Kortom, de tumor heeft zich al die tijd niet laten zien, zodat ze genezen verklaard kan worden.
Grote opluchting en blijdschap natuurlijk, want eindelijk is de ellende voorbij. Maar er kunnen op den duur ook ándere emoties om de hoek kijken.
Het is heel mogelijk dat zij later er toch een wat katterig gevoel aan overhoudt, het sterke gevoel iets te missen. Het gevoel alsof ze nu in een zwart gat terecht is gekomen.
Ze zal dan niet de enige ex-kankerpatiënt zijn, want zo zijn er meerderen die niet enkel blijdschap voelden na de genezing, maar ook leegte en gemis.
Mensen die uit een depressie komen, kennen dat tegenstrijdige gevoel soms ook. Niet zelden tot onbegrip van hun naasten.
Maar helemaal onbegrijpelijk is die vreemde heimwee niet.

Die tumor of die depressie, die kan op een gegeven moment erg vertrouwd worden. Natuurlijk, de chemokuren of zelfmoordgedachten zijn verschrikkelijk, maar het zijn wel jóúw chemokuren of zelfmoordgedachten. Ze zijn deel van je bestaan geworden, ze horen bij jou.
Als je dat dan kwijtraakt, dan kan dat heel erg voelen alsof je iets van jezelf verliest. De woede, het gekonkel, de vele therapieën, de vurige gebeden, het medelijden, de hulp, het is allemaal weg. Je moet weer helemaal opnieuw beginnen.
Misschien vind je het dan nog steeds vreemd, maar dit soort gevoelens kennen we ook op meer epische schaal.

Waarom kunnen mensen zich zo moeilijk de hemel voorstellen? Omdat ze zich niet kunnen voorstellen hoe het is om te leven zonder enige vorm van kwaad of lijden.
De mens is zichzelf gaan identificeren met het lijden. We vinden het verschrikkelijk als er iets ergs gebeurt en proberen dat wel te voorkomen, maar onze verhalen en kunstuitingen vinden wel hun oorsprong daarin.
Sommige mensen zijn dan ook van mening dat een hemels bestaan eigenlijk niet mogelijk is, dat een leven zonder lijden ons enkel verandert in gelukkige zombies, waar de ziel uit verdwenen is.
Het is dan ook eigenlijk helemaal niet verwonderlijk dat God zelf het lijden in moest gaan, om dicht bij de mens te komen. Het lijden is iets wat haar ten diepste vormt.

Die vreemde heimwee kan echter niet blijven voortwoekeren. Uiteindelijk moet ze plaatsmaken voor het nieuwe, voor wat echt goed en mooi is, zodat de genezing helemaal voltooid raakt.
En dat is natuurlijk niet onmogelijk. Het is vooral een kwestie van gewenning, net zoals een herstellend alcoholist ook op den duur aan een leven zonder drank zal wennen.
In de hemel droogt God je de tranen en laat Hij je heel snel inzien dat een leven zonder kwaad allesbehalve zombies oplevert. Hier op aarde kun je elkaar helpen bij die gewenning, vooral in het zoeken naar zin buiten die kanker, depressie of buiten het kwaad.
Het kan al helpen als je niet teveel gehecht probeert te raken aan de dingen op aarde.

Robert

Terug naar frontpage

[MysticNetherlands 298]

Je brengt allemaal stellingen alsof t voldongen feiten zijn. Wie zegt dat men zich de hemel zo moelijk kan voorstellen vanwege de door jou genoemde reden? Ik geloof er niets van. Sterker nog, ik denk dat men zich n leven zonder leiden heel goed kan voorstellen. Er in geloven, en dan ook nog eens in de vorm van iets bovennatuurlijks, das pas moeilijk!