Mensen om me heen, maar ik voel me zo alleen.

[GerardB 0]

Dit roep bij mij wat vragen op, als je niet erg vind:

Ik heb wel vriendinnen en vrienden, maar het voelt op een of andere manier niet goed omdat zij niet gelovig zijn.

Mag ik vragen waarom dat zo voelt? Is er iets verkeerd aan, of mis je gewoon iets?

En mag ik vragen wat het is dat je dan in een vriendschap met een gelovige zoekt wat je niet bij een ongelovige kan vinden?

't Is maar hoe of je je geloof beleid. Ben je er intensief mee bezig of niet. Als je het niet bent, dan kan ik me indenken de vraag die je stelt, maar als je het wel bent, dan zou je de vraag niet stellen.

[GerardB 0]

Hoi lezers,

Hoe gaan jullie om met vriendschappen?

Ik heb wel vriendinnen en vrienden, maar het voelt op een of andere manier niet goed omdat zij niet gelovig zijn.

Al mijn vrienden bleken uiteindelijk niet mijn vrienden toen ik zei gelovig te zijn. Ik ben lucht voor hun, trouwens, dat geldt ook voor mijn familieleden, immers de Bijbel zegt:"Mat 10:35 Want Ik ben gekomen, om den mens tweedrachtig te maken tegen zijn vader, en de dochter tegen haar moeder, en de schoondochter tegen haar schoonmoeder.

Mat 10:36 En zij zullen des mensen vijanden worden, die zijn huisgenoten zijn."

Bij mij in de kerk zijn er slechts twee jongeren van mijn leeftijd, ik zelf en een stille jongen.

Je weet wel hoe dat gaat met stille jongens, 1 hallo en ze denken dat je de vrouw van hun leven bent.

hahaha zwaan-kleef-aan!

Ik vroeg me af of er nog meer mensen zijn die weinig ,of zoals ik geen, christelijke vrienden om zich heen hebben.

Mwoah ze wonen wel erg ver weg en ik heb slechts contact met hun via internet, er woont er wel een in de buurt en die spreek ik eveneens via internet maar soms ook op zijn werk.

Ik lees graag jullie antwoorden.

Dikke kus.

Kus? Oooooh ik ben verliefd!!

[Credible 0]

Admod note:
Respectloze post verwijderd