Gebedsformules

[LianneD 0]

 

Van kleins af aan is mij verteld dat bidden ‘praten met God’ is. Toch heb ik altijd moeite gehad met bidden. In de kerk en bij andere bijeenkomsten wordt er vaak gebeden in lange zinnen, bestaand uit een aaneenrijging van formele en goedgekozen woorden. Een soort voordracht van een zakelijke brief, compleet met aanhef en slotformule.

Mijn gebeden stranden vaak na enkele zinnen; ik raak verstrikt in mijn eigen woorden, mijn gedachten dwalen af naar mijn agenda, mijn telefoon roept, ik moet opeens naar de wc, of ik val gewoon in slaap. Lange tijd dacht ik dat dit een soort zeldzame afwijking was. Een vreemde combinatie van jaloezie en schuldgevoel overviel mij elke keer wanneer ik iemand hoorde zeggen dat zijn/ haar dag zonder een vast gebedsmoment niet goed voelde. Mijn dagen voelen ook de ene keer beter dan de andere keer, maar om nou te zeggen dat dit van mijn gebedsleven afhangt…

Een tijdje geleden kwam de huiskring waar ik deel van uitmaak echter tot een ontdekking. Terwijl we over het fenomeen ‘bidden’ praatten kwamen we een tegenstrijdigheid op het spoor; aan de ene kant zeggen we als christenen vaak graag dat Jezus onze vriend is, maar tegelijkertijd praten we met Hem alsof Hij lichtjaren bij ons vandaan staat. We probeerden ons voor te stellen hoe we met Jezus zouden praten wanneer Hij naast ons op de bank zou zitten en tot onze verbazing betekende dit een metamorfose voor het gebed.

Dat klinkt misschien als een open deur, maar er zijn heel concrete verschillen zichtbaar tussen praten met een verre Jezus en praten met een dichtbije Jezus.

• Bij een verre Jezus voelt je gebed als waardeloos gebrabbel wanneer je niet de juiste woorden kunt vinden, maar een dichtbije Jezus weet al wat er in je hart speelt; de stilte zegt genoeg.
• Bij een verre Jezus breek je beschaamd het gebed af wanneer je gedachten weer eens afdwalen, maar bij een dichtbije Jezus kun je, zoals bij een goede vriend(in), zeggen: ‘Goed, waar hadden we het ook alweer over?’.
• Bij een verre Jezus neem je tussendoor even je telefoon op of houd je ondertussen je WhatsApp in de gaten, maar een dichtbije Jezus kijkt jou aan en slokt al je aandacht op.
• Bij een verre Jezus heb je na een toiletbezoek geen idee meer waar je het over had, maar een dichtbije Jezus helpt je om na je sanitaire stop het gesprek weer op gang te brengen.
• Bij een verre Jezus val je in slaap omdat je Zijn aanwezigheid niet zo serieus neemt, maar voor een dichtbije Jezus mogen ze je altijd wakker maken. Bovendien gunt een dichtbije Jezus jou je welverdiende slaap.

Voor mij dus geen ‘Geachte’, ‘In afwachting van uw antwoord’ en ‘Met vriendelijke groet’ meer. Ik hou het maar gewoon. Dat is al moeilijk genoeg.

Hoogachtend,
Lianne

Terug naar blog

[Lovato 0]

Ik vind het ook een beetje apart als je met zeer moeilijke woorden gaat bidden bijv terwijl je die normaal nooit gebruikt. Ik zeg wel U en spreek met zeer veel respect, maar ik bid voorderest gewoon in hedendaagse taal.

[Ursa 1]

Tof geschreven. Ik kan hier wel wat mee. Toch vroeg ik me nog af: stel, je doet een sanitaire stop, op welke manier brengt Jezus het gesprek weer op gang? Misschien moet ik het eerst nog even leren; als ik in gesprek ben met een vriend of vriendin dan is een toiletbezoek juist een bezinnend moment waarop je even nadenkt wat je wilt zeggen. Daarbij heb ik geen tot weinig ervaring met sanitaire stops tijdens het bidden.

Tot slot, je telefoon staat natuurlijk gewoon uit tijdens het bidden. Als ik bij vrienden op bezoek ben staat mijn telefoon ook op stil.

[Robert Frans 1.653]

Er is niet echt een verband tussen hoe je bidt en hoe dicht je bij Jezus bent. Sommige mensen bidden vooral vaste gebeden, maar weten Jezus zeer dichtbij, terwijl anderen weer in vrije woorden bidden en juist afstand ervaren. Het gebed is geen techniek, maar een vrije gave van God waar een ieder weer anders mee omgaat. Of je Hem nu wel of niet ervaart hangt dan ook totaal niet af van jouw akties; hoogstens kun je jezelf er meer voor openstellen. Mensen die menen dat je per se in vrije woorden moet bidden, scheppen daarom niet meer of minder vrijheid dan mensen die menen dat je per se in vaste bewoordingen moet bidden. En dat laatste wordt eigenlijk vrijwel nooit beweerd, zelfs niet in kerken met de meest uitgebreide liturgieën.

Als je aandachtig probeert te zijn en het gebed voldoende serieus neemt, dan is het slechts voldoende naar je geweten te luisteren en te doen wat je hart je ingeeft. Verstrooiïngen zijn vervelend, maar inherent aan welke gebedsvorm ook, omdat de menselijke geest nu eenmaal zwak is en niemand aan bekoringen ontkomt. Als je gewoon weer terugkeert na zo'n verstrooiïng, dan zal God er misschien enkel maar om glimlachen. En ach, wat is er nu liever en onschuldiger dan in de armen van Onze Lieve Heer in slaap te vallen? Dat heeft niets te maken met Hem wel of niet serieus nemen, maar gewoon met vermoeidheid. Wat is er nu vertrouwelijker dan rustig in slaap te kunnen vallen bij iemand zonder angst overvallen of zelfs gedood te worden?

Het gebed is zoiets waardevols en ook zoiets persoonlijks, dat je te allen tijde moet voorkomen dat je de drempel ervoor verhoogd met allerlei ideaalbeelden waar men aan zou moeten voldoen, terwijl niemand eraan voldoet. Ik geloof dat God niet zozeer om vurigheid, vroomheid en volmaakte oprechtheid vraagt, hoe mooi die deugden ook zijn, maar vooral in de eerste plaats om trouw. Wat je ook doet, hoe je ook bidt, wees trouw daaraan elke dag en probeer een stabiel gebedsleven te onderhouden. Al bid je maar een kwartiertje per dag en zwijg je enkel maar, al is je gebed dan maar zo armoedig en vol verstrooiïngen en afleidingen, beter dat dan alleen maar af en toe een vurig gebed. Want dat kwartiertje zal toch geestelijk voedsel zijn, omdat je immers bij God bent. En die armoede mag je toch aan God aanbieden, omdat je niet anders hebt dan dat.

[LianneD 0]

@Ursa: Goede vraag. Het grote verschil met een gesprek met een vriend(in) is natuurlijk dat die niet bij je is als je even het kleine kamertje opzoekt, terwijl Jezus altijd bij je is. Je zou dus eigenlijk ook gewoon je gesprek kunnen voortzetten, al voelt dat - voor mij in ieder geval - wat ongemakkelijk/ oneerbiedig. Dat Jezus helpt om het gesprek weer op gang te brengen, zie ik vooral als dat Hij je aanmoedigt om de draad van het gesprek weer op te pakken en niet eerst weer wat anders te gaan doen. Het is bij mij ook niet zo dat dit aan de lopende band voorkomt, maar ik gebruik dit als een voorbeeld voor de vele onbenullige, menselijke dingen die je kunnen afleiden van het gebed.

@Robert Frans: Mooi omschreven! Het was overigens niet mijn bedoeling om de tegenstelling tussen dichtbij en ver weg gelijk te stellen aan de tegenstelling tussen respectievelijk bidden in vrije woorden en bidden in vaste gebeden. Mijn punt was vooral dat de mooie gebeden van anderen jou niet hoeven/ mogen ontmoedigen om je eigen (onvolmaakte) gebed te bidden. Je verstrooiingen en afleidingen mag je namelijk ook gewoon bij God brengen.

[Michiel 14]

 Van kleins af aan is mij verteld dat bidden ‘praten met God’ is. Toch heb ik altijd moeite gehad met bidden. In de kerk en bij andere bijeenkomsten wordt er vaak gebeden in lange zinnen, bestaand uit een aaneenrijging van formele en goedgekozen woorden. Een soort voordracht van een zakelijke brief, compleet met aanhef en slotformule.

Is dat ook niet omdat voor een dienst alles voorbereid wordt, dus ook het gebed?

[LianneD 0]

@Michiel: Dat zal zeker wel invloed hebben ja. Toch hoeft dat er - denk ik - niet per se toe te leiden dat er gekunstelde/ minder begrijpelijke taal gebruikt wordt.