Een tafeltje voor twee

[LianneD 0]

Tijdens een jongerendienst vertelde een spreker eens een soort moderne gelijkenis. Hij luidde ongeveer als volgt.

Een zeker persoon stuurde elke dag een uitnodiging naar zijn kind en maakte elke dag zijn kamer mooi om diegene als gast te ontvangen. Hij bereidde een overheerlijke maaltijd voor twee, dekte de tafel en wachtte geduldig op zijn tafelgenoot. Steeds weer moest hij echter ’s avonds laat het inmiddels verpieterde eten in zijn eentje verorberen omdat zijn gast niet was komen opdagen. Dagen, weken, soms maanden gingen voorbij zonder dat deze man het kind kon verwelkomen dat hij zo graag in zijn huis zou ontvangen.

Tijdens de zoveelste avond kwam zijn kind echter plotseling binnenwandelen. Smartphone in de hand, een half opgegeten pizzapunt in de andere hand en een koptelefoon half op het hoofd. De man wilde zijn kind omhelzen en welkom heten, maar zijn gast stak meteen van wal tegen hem: ‘waarom geeft u mij nooit wat ik nodig heb?’, ‘waarom bent u er nooit als ik in de problemen zit?’, ‘waarom geeft u nooit antwoord op mijn vragen?’, ‘waarom hoor ik nooit wat van u?’. De gastheer nodigde zijn kind uit om aan tafel te komen zitten en te genieten van alles wat hij voor hem had bereid, maar zijn gast bleek hem niet te horen door de muziek die uit zijn koptelefoon schalde; hij at de rest van zijn pizzapunt op, keek soms zijdelings naar zijn gastheer en ving zo nu en dan een paar woorden op van wat die hem te zeggen had. Na een kwartiertje vond zijn kind het wel weer welletjes geweest – hij had nog meer te doen vandaag. Zo snel en nonchalant als hij binnen was komen wandelen, wandelde hij ook weer naar buiten. Geen ‘tot ziens’, geen bedankje en geen voorstel voor een volgende afspraak.

Toch stuurde de gastheer ook de volgende dag weer een uitnodiging naar zijn gast en dekte de tafel even mooi als alle keren daarvoor. Iedereen verklaarde hem voor gek, maar de gastheer gaf niet op. Elke dag weer stuurde hij een uitnodiging en bereidde alles voor: een tafeltje voor twee, iedere dag opnieuw.

Het laat zich niet moeilijk raden wie de twee personen in dit verhaal moesten voorstellen: de Hemelse Vader als gastheer, de mens als kind en gast. Hoewel we kunnen proberen een mooie constructie te verzinnen om ‘duizend jaar is als één dag’ in ons voordeel uit te leggen, vond ik het beeld van de gastheer die elke dag op zijn gast zit te wachten heel sprekend en ook confronterend. Er zijn namelijk veel dingen die dagelijks strijden om onze tijd en onze aandacht, terwijl God ook zo graag wat quality time met ons zou willen hebben. En ook al lukt het ons wel om regelmatig op zijn uitnodiging in te gaan, hoe bewust zijn we ons dan eigenlijk van het feit dat deze onvoorstelbaar grote God ons keer op keer persoonlijk een uitnodiging stuurt? Een God die onmetelijk groot is en zich tegelijkertijd wonderbaarlijk klein wil maken voor ons: alle reden om in dankbaarheid aan te schuiven aan Zijn tafeltje, een tafeltje voor twee.

Terug naar blog

[joon 0]

Mooie post LianneD. En is één en al waarheid. Deed me denken aan het filmpje dat Archillion postte in het youtube-topic.

Ik ben daar ook constant mee bezig. Op God horen we verliefd te zijn. En als je verliefd ben dan wil je daar elke seconde bij zijn, Zijn verhalen luisteren, Hem alles vertellen. En zo moeten we met God omgaan. En niet zeggen: ik heb geen tijd. Je zou toch ook tijd willen vrijmaken voor je vriend(in), waarom da niet voor God? Hij hoort de nummer 1 in je leven te zijn.

[tucker 28]

Een mooie vergelijken:)

[LianneD 0]

Mooie post LianneD. En is één en al waarheid. Deed me denken aan het filmpje dat Archillion postte in het youtube-topic.

Ik ben daar ook constant mee bezig. Op God horen we verliefd te zijn. En als je verliefd ben dan wil je daar elke seconde bij zijn, Zijn verhalen luisteren, Hem alles vertellen. En zo moeten we met God omgaan. En niet zeggen: ik heb geen tijd. Je zou toch ook tijd willen vrijmaken voor je vriend(in), waarom da niet voor God? Hij hoort de nummer 1 in je leven te zijn.

Thanks! Je bedoelt het filmpje "Making Time" for God (moest even zoeken hoor)? Ben ik in het inderdaad ook mee eens. Vooral ook wanneer ze zeggen dat God niet alleen nummer 1 moet zijn, maar alles moet zijn in je leven - anders krijg je inderdaad een soort rekensommetjes van "boven de 30 minuten per dag stille tijd = superchristen".

Een poosje geleden circuleerde er ook een bestandje met opmerkingen als

"Vreemd, dat 100 euro zo veel lijkt als je naar de kerk gaat, maar zo weinig als je ermee gaat shoppen. Vreemd, hoe lang het duurt God een uur te dienen, maar hoe snel 90 minuten voetbal omgaan. Vreemd, hoe lang een paar uur in de kerk duurt, en hoe kort dat is, als je naar een film kijkt. Vreemd, dat we vaak niet weten wat we bidden moeten, maar dat we onze vriend of vriendin altijd wel wat te vertellen hebben. Vreemd, dat het zo spannend is als de voetbalwedstrijd in de verlenging gaat, en hoe we zuchtend op ons horloge kijken als de kerkdienst langer duurt dan anders. Vreemd, hoe moeilijk het is om een hoofdstuk uit de Bijbel te lezen, maar hoe makkelijk het is om 100 bladzijden van een bestseller te verslinden. Vreemd, hoe mensen bij een concert dolgraag op de voorste rij willen zitten, en zich in de kerk om een plaats op de achterste rij verdringen. Vreemd, dat we 2 tot 3 weken nodig hebben om een kerkelijke aangelegenheid in ons drukke schema in te passen, maar een andere aangelegenheid op het laatste moment ingepland kan worden. Vreemd, hoe moeilijk het is voor de mensen om het Goede Nieuws vertellen, maar hoe makkelijk het is om de laatste roddels te vertellen."

(En zo gaat hij nog een poosje verder.) Denk dat het heel goed is om daarmee bezig te zijn, maar de praktijk is toch altijd weer een stukje moeilijker. Dat is eigenlijk ook juist het rare: dat het zo moeilijk blijkt te zijn.

@Tucker: Ja hè, mooie avatar heb je trouwens!

[Ursa 1]

Ik ben daar ook constant mee bezig. Op God horen we verliefd te zijn. En als je verliefd ben dan wil je daar elke seconde bij zijn, Zijn verhalen luisteren, Hem alles vertellen. En zo moeten we met God omgaan. En niet zeggen: ik heb geen tijd.

Hoe kun je nou verliefd horen te zijn? Verliefdheid en moeten gaan niet samen. Wees eerder oprecht naar God. Als je jezelf niet kunt enthousiasmeren is er niet ook nog een reden om jezelf een schuldgevoel aan te praten (hoe herkenbaar het ook is). Ga eerder op zoek, laat je verwonderen, besef wat Hij heeft gedaan.

Je zou toch ook tijd willen vrijmaken voor je vriend(in), waarom da niet voor God? Hij hoort de nummer 1 in je leven te zijn.

Hoewel ik de strijd herken, denk ik niet dat je daar constant mee bezig moet zijn. 'Ik moet nu wel met God bezig zijn!'. Ik denk niet dat Hij wil dat je jezelf voortdurend onder druk zet, maar dat Hij een levende relatie wil. Hij geniet ook van jou als jij geniet en mens bent.