Missie is meer dan zondaarsgebed

[Redactie 0]

Jij bent vrijzinnig, verwijten sommigen mij. Dus waarom zou je je bezig houden met zending? Goede vraag, want ik vind zending ontzettend belangrijk. Niet alleen in het buitenland, ook in Nederland sta ik achter de missie van de EO om mensen op Jezus te wijzen. Daarin kunnen ze bij mij niet gauw te ver gaan, de Grote Jezus Quiz was voor mij genieten.

Ik onderstreep graag de ethische kant van de leringen van Jezus en Paulus, meer dan de geloofskant van beide. Die is ook belangrijk, maar het jodendom, waar het christendom een belangrijke afsplitsing van is, heeft toch wel heel veel met ethiek. Maar dan? Je hebt Jezus echt niet nodig om mensen te vertellen dat ze aardig moeten zijn tegen elkaar. Of dat je consequent moet zijn: als je daden van anderen afkeurt, dan moet je die zelf ook nalaten. Jezus daarbij betrekken heeft weinig zin.

Het christendom zou, volgens mij, nooit zo populair geworden zijn als het niet méér was dan een ethische theorie. De blik van de gelovigen was gericht op het hier en nu omdat zij in hun achterhoofd geloofden in een verre toekomst, in de eeuwigheid. Zoals Jakobus terecht verwijst naar Abraham, waarvan de daden tijdens zijn leven voortkwamen uit een geloof in een eeuwige God.

Bestaat die eeuwigheid ook? Het is net hoe je het ziet, ik neig er voorzichtig naar te denken dat geloven in een leven na de dood redelijk is. Wat ik zeker weet is dat het goede dat ik in dit leven presteer eeuwigheidswaarde heeft, maar dat ook het kwade dat ik doe in de toekomst invloed heeft. Dat geldt vanzelfsprekend ook voor anderen.

Ik geloof dat niet alleen het bouwen van ziekenhuizen goed is, dat is het natuurlijk wel, maar ik waardeer het juist wanneer mensen vertellen van hun diepste passie voor God en voor Jezus. En voor wat dan ook. Als je gelooft in Jezus is dat belangrijk genoeg om over te praten, hier in Nederland of ver weg. En soms raak je dan iemand met je passie. Dan bidden we een zondaarsgebed en we hebben een bekeerling binnen, toch?

Iemands enthousiasme kan aanstekelijk zijn, bijvoorbeeld dat van David de Vos -waarvan ik verder niet zoveel moet hebben-, maar alleen dat enthousiasme is slechts eventjes aanstekelijk. Blijvend enthousiasme krijgen anderen als ze jouw enthousiasme verdiept zien door daden. Daden die voortkomen uit geloof, ofwel vertrouwen. Zoals bij Abraham. Zoals de ethische boodschap van Jezus en Paulus. Iemand is pas binnen als hij of zij gepassioneerd geloof kan omzetten in daden, uit vertrouwen. Dat is missie. Dáár ga ik voor.

Evert Te Winkel

Terug naar blog

[Michiel 14]

Hoe raak je gepassioneerd en hoe zet je dat om in daden?

[tucker 28]

Hoe raak je gepassioneerd en hoe zet je dat om in daden?

Is dat een vraag aan ons of een vraag aan Evert?

Enthousiasme is absoluut aanstekelijk, de valkuil daarvan is fanatisme. Als je dat voor ogen houd, kan er weinig misgaan. Ik ben ook geraakt geweest door de passie van iemand anders, als God hem niet op mijn weg gebracht had dan was het niet tot een doopsel gekomen.

Of je iemand echt ter plaatse bekeert daar heb ik altijd sterk mijn twijfels over, maar als iemand gevoelig is op het juiste moment en je kunt deze persoon aan het denken zetten dan ben je wel al een heel eind op weg.

Je geloof omzetten daden is de opdracht die Jezus ons gaf om een stukje van de zonde der wereld op onze schouders te nemen en dit kruis mee te helpen dragen door het goede te doen en het kwade te laten. En daarbij zullen we haast onvermijdelijk een (aantal keer) vallen, maar naast je val erkennen vind ik terug opstaan ook heel erg belangrijk. Daar ontstaat ruimte voor beterschap en vergeving.

[EvertteWinkel 0]

@Michiel

Hoe raak je gepassioneerd en hoe zet je dat om in daden?

Het eerste is volgens mij iets wat 'gebeurt'. Het is niet ongebruikelijk dat mensen gelovig opgevoed worden en het geloven verliezen, zonder dat er sprake is van onwil. Maar wie niet met geloof in aanraking komt kan er ook geen passie voor krijgen.

Het tweede is gemakkelijk af te doen met een cliché, dat doe ik dus niet. Ik denk dat alle mensen nadat zij christen zijn geworden zullen pogen om wat zij zien als een christelijk leven te leven. Vaak zullen zij daarbij christelijke voorbeelden imiteren, wat op zich niet verkeerd is. Maar op een gegeven moment zullen zij een eigen identiteit in het geloof moeten ontwikkelen, met dus ook eigen daden, in het vertrouwen dat God hen leidt. Hoe dat er precies uitziet kan ik ook niet zomaar zeggen. Ik kan iets over mijzelf zeggen.

Binnen de kerk waar ik onderdeel van ben is het gebruikelijk om te praisen en uit je dak te gaan. Verder wordt, binnen een vrij grote groep in de kerk, heel sterk de nadruk gelegd op het ervaren van Jezus en de relatie met God. Ik ben mij sinds een jaar of 16 meer gaan ontwikkelen in mijn denken over waarheid, onder meer door het lezen van verschillende oude apologeten. In discussies of gesprekken over geloof botst dit weleens. Ik heb bijvoorbeeld de opvatting dat zowel het goede als het kwade bij God vandaan komen, en deze onderbouw ik ook vanuit de bijbel. Anderen vragen zich wel af of dit geen negatieve invloed heeft op mijn relatie met God. Daarin verschillen wij dus heel erg van invalshoek. Ik vind het niet mijn taak om iets te vinden van hun invalshoek, maar ik denk dat ik in vertrouwen de invalshoek die ik nu heb mag kiezen, omdat deze invalshoek goed is voor mij. En van daaruit probeer ik ook die dingen in het christelijk geloof waarvan ik denk dat die waar zijn te verdedigen. Tegelijkertijd houd ik zeker ruimte voor hen die nog niet zoveel geloven als ik, zichzelf bestempelen als ongelovig. Maar dat lijkt me vanzelfsprekend.