Angst over seksuele voorkeur

[Dave 0]

Nu is mijn vraag (na dit lange verhaal XD): Zijn de gevoelens die ik heb gewoon hetero of misschien toch biseksueel of aseksueel?

Het zou voor mij echt een enorme geruststelling zijn als mensen dit konden beantwoorden, aangezien ik niet kan relativeren en al helemaal niet als ik angstig ben.

Ik ga ook zeker met mijn probleem (angsten) naar een psycholoog, want dit kan gewoon niet goed zijn.

hallo Lalala,

Waarom ben je zo bezig met deze vraag? Ben je bang dat God boos op je zal zijn? De bijbel leert dat wij niet de Geest ontvangen hebben om weer bang te zijn maar om kracht, liefde en bezonnenheid te ontvangen. Heb je hier al over gesproken met je voorganger? Laat voor je bidden en zoals jezelf al aangeeft, leg deze zorgen lekker bij de Heer, want Hij zorgt voor je. Dus niet geven en 2 tellen later kijken wat Hij ermee gedaan heeft maar net als de boer zaaien, lekker gaan slapen en dan volgt de oogst vanzelf. God heeft je geschapen, Hij kent je beter dan wie dan ook. Wat ook zeker helpt om tot rust te komen is aanbidding, luisteren naar goede preken/muziek en bidden in de Geest.

Uiteraard is hulp via een psycholoog ook mogelijk zoals de meesten hier aangeven en zelfs beide tegelijk

Zegen,

Dave

[joon 0]

Hej Lalala93,

Ik vind niet direct terug of je gelovig bent of niet.

Mocht je gelovig zijn, dan hoef je geen reden tot paniek te hebben. God zorgt ten alle tijd voor jou. Die paniekaanvallen of slechte gedachten komen niet van Hem, maar van Satan. Vraagt God, telkens weer, als die gedachten opkomen om ze gevangen te nemen. Satan wil jou schrik doen krijgen, en twijfelen, maar steek er een stokje voor.

kan ze daar wat mee? denk het niet

LaLaLa93, ga anders naar http://www.psycholoog.net/forum

daar kunnen ze je beter helpen

Als Christen kan je daar wel wat mee.

Als ongelovige is dit misschien moeilijk te snappen of zeer raar, maar het helpt wel degelijk. toch bij mij

[Enola Gay 0]

Hej Lalala93,

Ik vind niet direct terug of je gelovig bent of niet.

Mocht je gelovig zijn, dan hoef je geen reden tot paniek te hebben. God zorgt ten alle tijd voor jou. Die paniekaanvallen of slechte gedachten komen niet van Hem, maar van Satan. Vraagt God, telkens weer, als die gedachten opkomen om ze gevangen te nemen. Satan wil jou schrik doen krijgen, en twijfelen, maar steek er een stokje voor.

kan ze daar wat mee? denk het niet

LaLaLa93, ga anders naar http://www.psycholoog.net/forum

daar kunnen ze je beter helpen

Als Christen kan je daar wel wat mee.

Als ongelovige is dit misschien moeilijk te snappen of zeer raar, maar het helpt wel degelijk. toch bij mij

dus jij denkt bv depressieve mensen die steevast blijven bidden, vroeg of laat door God 'genezen' worden, zonder interventie van een psycholoog?

[joon 0]

kan ze daar wat mee? denk het niet

LaLaLa93, ga anders naar http://www.psycholoog.net/forum

daar kunnen ze je beter helpen

Als Christen kan je daar wel wat mee.

Als ongelovige is dit misschien moeilijk te snappen of zeer raar, maar het helpt wel degelijk. toch bij mij

dus jij denkt bv depressieve mensen die steevast blijven bidden, vroeg of laat door God 'genezen' worden, zonder interventie van een psycholoog?

Dat is perfect mogelijk.

Toen ik naar het eerste middelbaar ging, had ik echte paniekaanvallen. Ik ging daarvoor op school bij een psycholoog, ondertussen werd er ook voor me gebeden. De paniekaanvallen verdwenen, maar telkens als ik wist dat ik naar die psycholoog moest, kwamen die paniekaanvallen terug.

Ik ben gewoon gestopt met naar die psycholoog te gaan, en probleem was opgelost.

[Enola Gay 0]

als jij dat wil geloven, mijn zegen heb je

[Raido 0]

Je hoeft met psychische problemen niet naar een arts, deze zaken kunnen ook 'gewoon' weer overgaan, verbeteren e.d.

[WonderfulStar 0]

Sowieso, als je steevast overtuigt bent dat je niet in paniek zal raken, zal je ook vrijwel geen aanleiding zien om in paniek te raken.

De angst dat het je nog eens overkomt is vaak de grootste boosdoener. Omdat je zo bang bent voor een nieuwe paniekaanval ga je ook overal potentiële 'gevaren' zien. Je bent er dan -bewust of minder bewust- zo mee bezig, probeert dingen te ontwijken die eventueel tot een paniekaanval kunnen leiden, dat je ook steeds meer dingen gáát zien, en daar dan ook weer steeds banger van wordt. Dat zorgt juist vaak dát het vaker gebeurt.

[Enola Gay 0]

Je hoeft met psychische problemen niet naar een arts, deze zaken kunnen ook 'gewoon' weer overgaan, verbeteren e.d.

klopt, maar Joon suggereert dat God DE oplossing voor alles is ipv bv een psycholoog

[joon 0]

Je hoeft met psychische problemen niet naar een arts, deze zaken kunnen ook 'gewoon' weer overgaan, verbeteren e.d.

klopt, maar Joon suggereert dat God DE oplossing voor alles is ipv bv een psycholoog

Voor mij - als gelovige - is dit zo.

Ik zeg nu wel niet dat je voor geen kwaaltje naar de dokter mag/kan gaan. Er zijn dokters, maak er gebruik van. Maar ook als zij geen oplossing kunnen bieden, dan is God er nog

[Gast Anon_phpbb]

Heey Lalala93

Ik herken mezelf echt ongelooflijk in jouw verhaal. Ik heb daarom even snel een account aangemaakt om te reageren want het is altijd goed om te zien dat je niet de enige bent met bepaalde angsten.

Ik heb ook sinds ongeveer 2 maanden de angst om lesbisch te zijn. Het vreet m'n energie en maakt me heel verdrietig. Ik ben 18 jaar en net als jij een heel gevoelig meisje. Of ik hoogbegaafd ben weet ik niet, maar ik ben niet dom denk ik aangezien ik een klas heb overgeslagen en op de universiteit in mijn tweede jaar zit. Ik heb sinds m'n 15e last van paniekaanvallen, vooral in spannende sociale situaties. M'n psycholoog zegt daarom dat ik een lichte vorm van een sociale fobie heb. M'n angst en paniek komen nu alleen op een andere manier tot uiting.

Sinds een jaar heb ik een relatie met een jongen. Ik ben echt waanzinnig verliefd op hem en voor dat ik een relatie met hem kreeg ben ik ook een keer heel erg verliefd geweest. Ik heb nooit naar meisjes gekeken op de manier zoals ik naar jongens keek, maar sinds twee maanden ben ik mezelf helemaal gek aan het maken met het idee dat ik misschien lesbisch ben. Het zat zomaar ineens in m'n hoofd en ik werd er zo angstig van dat ik paniekaanvallen kreeg als ik bij m'n vriend was, omdat ik dan bang was dat ik liever met een meisje zou willen zijn dan met hem.

Het is nu zo dat als ik op straat loop en ik kijk naar een meisje ik daar de hele tijd bij stil sta. Dat ik denk zie je wel ik keek naar haar, waarom deed ik dat? Ook ik kan als ik zo in m'n hoofd zit niet meer zien wat werkelijkheid is en wat niet. Want als ik er over na denk heb ik nooit interesse gehad in meisjes en ben ik wel verliefd geworden op jongens, en aangetrokken tot jongens geweest. Ik hou ontzettend veel van mijn vriend en ik wil hem echt niet kwijt, maar ik denk steeds dat ik wel zal moeten want misschien ben ik wel lesbisch. Ik let overal op, of ik hem wel knap vind of dat ik een meisje knapper zou vinden, of ik het wel fijn vind om met hem te knuffelen of dat ik liever een vrouw zou hebben. Het maakt me helemaal gek, want hierdoor voel ik me ook steeds nerveus in zijn buurt. Want die paniekaanvallen kwamen ook steeds in zijn buurt.

Ook ik kan me een relatie met een vrouw echt NIET voorstellen. En het lijkt me ook helemaal niet leuker dan met een jongen. Mijn vriend en ik hebben het heerlijk samen als ik maar niet last heb van die akelige gedachtes. Maar dan spelen er weer gedachtes op als; hoe weet ik nou 100% zeker dat je geen relatie wil met een vrouw? Ik heb het namelijk nog nooit uitgeprobeerd. Het is zo'n onzin allemaal.. want, even een gek voorbeeld; misschien vind ik koeienhersenen wel lekker om te eten, want ik heb het nog nooit geprobeerd. Maar toch wil ik het niet eten, want het lijkt me gewoon raar en vies... Hahaha ik hoop dat je begrijpt wat ik probeer te zeggen.

Ik schrik er ook heel erg van als ik een knap meisje zie op straat. Dan ben ik gelijk bang om verliefd op haar te worden en daardoor krijg ik een raar gevoel van binnen, een angstig gevoel. Dat gevoel verwar ik vaak met een gevoel alsof ik die vrouw dan leuk vind ofzo...

Pffff nou ik hoop snel wat van je te horen, want toen ik las wat je allemaal schreef leek het net alsof ik iets las wat ik zelf had geschreven.

Groetjes

[anastasia 0]

Ha meid,

Je gedachten zijn het probleem, niet het onderwerp waarover je doordraaft. Al geprobeerd in paniek situaties te bidden/mediteren. Je kunt een geruststellend gebed/tekst bewust denkend heralen totdat de angstgedachten weg ebben. Je kunt je oefenen in helemaal niet denken, maar gewoon te zitten, stil te zijn en je gedachten voorbij laten gaan als wolken aan de hemel, zonder er aandacht aan te besteden (alsof je je eigen denken aan het bekijken bent)totdat er steeds minder gedachten voorbij komen en het uiteindelijk eventjes echt stil is (kost tijd, meditatie vergt oefening). Je kunt een simpel voorwerp voor je neer zetten en al je aandacht daarop verstigen en als er dan andere gedachten opkomen je focus weer terugbrengen naar het (b.v.) luciferdoosje.

Zingen (psalmen, mantra's o.i.d.) en steeds weer herhalen of 1 belangrijke zin eruit, werkt ook om uit gedachten spiraaltjes te komen.

Probeer eens wat uit, kom je er niet uit, dan is praten met een psycholoog wel een goede optie. Je weet zelf dat je je helemaal kunt fixeren op iets, de kunst is te herkennen als dat proces begint en er dan vroegtijdig uit te stappen.

[Lalala93 0]

Nja, ik wil ook gewoon naar een psycholoog omdat dit echt niet de eerste keer is dat ik last heb van paniekaanvallen (ik heb het al sinds dat ik een klein kind ben, alleen is het nog nooit zo erg geweest als nu). Ik wil er gewoon mee kunnen om leren gaan. Want het lukt me gewoon niet om er niet over na te denken. Ik ben vorig jaar ook een tijdje bij een psycholoog geweest, omdat ik toen heel erg last had van angst in sociale situaties (ik was bijv. bang dat mensen me gingen pesten ofzo) wat zich uitte zich in lichte hyperventilatie. Dat gaat nu stukken beter, maar is nog steeds niet helemaal weg.

@meisje-41: Ik herken me ook echt COMPLEET in jouw verhaal! Behalve van dat vriendje, omdat ik single ben, maar voor de rest zou het inderdaad ook mijn verhaal kunnen zijn! Het lucht echt heel erg op dat ik niet de enige ben! Echt rot dat je dat hebt als je bij je vriend in de buurt bent

Ik typ zo wel weer even verder, moet nu eten.

[Gast Anon_phpbb]

Als je wil, dan kunnen we hier eens over emailen ofzo. Anders spammen we zo dit hele forum vol. Het is namelijk goed om te praten met iemand die dezelfde angsten heeft, zodat je weet dat je niet tja... 'gek' bent ofzo.. Of gaat denken dat het niet echt angst is maar de waarheid.

Als je dat wil moet je het zeggen, voel je niet verplicht hoor!

Groetjes

[Nynthe 1]

Je hoeft met psychische problemen niet naar een arts, deze zaken kunnen ook 'gewoon' weer overgaan, verbeteren e.d.

Hoeft niet, maar kan zeker wel. Daar zijn die beste mensen immers voor opgeleid, dus schroom zeker niet om er geen gebruik van te maken.

@ Joon: suggereer je nou dat een gelovige geen psych of dergelijke nodig heeft? Ik vind dat nogal een uitspraak namelijk

[joon 0]

Je hoeft met psychische problemen niet naar een arts, deze zaken kunnen ook 'gewoon' weer overgaan, verbeteren e.d.

klopt, maar Joon suggereert dat God DE oplossing voor alles is ipv bv een psycholoog

Voor mij - als gelovige - is dit zo.

Ik zeg nu wel niet dat je voor geen kwaaltje naar de dokter mag/kan gaan. Er zijn dokters, maak er gebruik van. Maar ook als zij geen oplossing kunnen bieden, dan is God er nog

Ik zeg dat helemaal niet Nynthe. Ik kan me inbeelden dat ik zo overkwam, maar bedoel het niet zo.

Want ik dacht toen terug aan een aflevering van private practice een week ofzo geleden. Daar was toen een meisje die chemo nodig had, maar haar vader weigerde de chemo en zou bij een tovenaar langsgaan. Niet echt te vergelijken, maar er zijn ook zo'n gevallen dat mensen weigeren behandelingen te volgen of operaties te ondergaan, omdat ze ervan overtuigd zijn dat God hen gaat genezen.

Ikzelf ga ook bij de dokter. Maar is het niet mogelijk, dat ALS de dokter tekortschiet, God dan overneemt? Dat als medische hulp niets helpt of ze zeggen dat je niet te genezen bent, dat God jou dan wel zou kunnen genezen? Zo ervaar ik het toch, dat God dat kan.

Bv: mijn zus loopt al jarenlang rond met ernstige pijnen in haar knie. Niemand weet waar het vandaan komt en hoe het opgelost moet worden. Ze heeft al vanalles geprobeerd: pilletjes, kine, steunzolen.

Tussendoor zijn we dan langs onze voorganger gepasseerd voor gebed. En nu heeft ze niets meer van last.

Wat ik wou zeggen: daar waar de medici tekort schieten, daar kan God overnemen

[Enola Gay 0]

klopt, maar Joon suggereert dat God DE oplossing voor alles is ipv bv een psycholoog

Voor mij - als gelovige - is dit zo.

Ik zeg nu wel niet dat je voor geen kwaaltje naar de dokter mag/kan gaan. Er zijn dokters, maak er gebruik van. Maar ook als zij geen oplossing kunnen bieden, dan is God er nog

Ik zeg dat helemaal niet Nynthe. Ik kan me inbeelden dat ik zo overkwam, maar bedoel het niet zo.

Want ik dacht toen terug aan een aflevering van private practice een week ofzo geleden. Daar was toen een meisje die chemo nodig had, maar haar vader weigerde de chemo en zou bij een tovenaar langsgaan. Niet echt te vergelijken, maar er zijn ook zo'n gevallen dat mensen weigeren behandelingen te volgen of operaties te ondergaan, omdat ze ervan overtuigd zijn dat God hen gaat genezen.

Ikzelf ga ook bij de dokter. Maar is het niet mogelijk, dat ALS de dokter tekortschiet, God dan overneemt? Dat als medische hulp niets helpt of ze zeggen dat je niet te genezen bent, dat God jou dan wel zou kunnen genezen? Zo ervaar ik het toch, dat God dat kan.

Bv: mijn zus loopt al jarenlang rond met ernstige pijnen in haar knie. Niemand weet waar het vandaan komt en hoe het opgelost moet worden. Ze heeft al vanalles geprobeerd: pilletjes, kine, steunzolen.

Tussendoor zijn we dan langs onze voorganger gepasseerd voor gebed. En nu heeft ze niets meer van last.

Wat ik wou zeggen: daar waar de medici tekort schieten, daar kan God overnemen

ok

ook ik meende dat je dat zij namelijk

[Nynthe 1]

Mijn enorme dank voor je verduidelijking Joon!

[joon 0]

Mijn enorme dank voor je verduidelijking Joon!

ik zal me in het vervolg wat duidelijker uitdrukken

[Nynthe 1]

Misschien heel stom, maar zal het misschien ook kunnen komen doordat je in België woont? Gewoon een ideetje tussendoor hoor

[joon 0]

Ik denk eigenlijk dat Enola Gay ergens een foute interpretatie van mijn tekst heeft gemaakt, waardoor die verwarring ontstond.

Maar ik heb die tekst (van mij) herlezen en ik was gewoon niet duidelijk denk niet dat het iets te maken heeft met het feit dat ik een Belg ben.

[Lalala93 0]

Sorry, beetje laat, maar ik had het nogal druk de laatste tijd.

@meisje-41: Ja, is goed, hoor. (: Ik ben alleen wel bang dat ik mezelf dan heel erg met je ga vergelijken en dan over de verschillen weer bang wordt ofzo, maar ik denk toch dat het goed is om er met iemand die hetzelfde probleem heeft, over te praten.

Ik heb ook al mijn intakegesprek bij de psycholoog gehad, dus ik hoop dat ik daar ook wat aan heb dan.

Alleen mijn vriendinnen denken volgens mij ook dat ik bi of lesbisch ben, omdat ik op dingen als liefdesgebied (over jongens voor de duidelijkheid) gewoon niet zo goed weet wat ik moet zeggen of hoe ik moet reageren, omdat ik dus de hele tijd met die angst in mijn hoofd zit. Sowieso zit ik op dat gebied op een hele andere frequentie, omdat het voor mijn vriendinnen normaal is om seks te hebben en als hun verkering uit is, binnen een week weer een nieuwe vriend te hebben. Voor mij niet dus, omdat ik christen ben. Maar het is allemaal zo vermoeiend en ik word er echt niet goed van.

[Gast Anon_phpbb]

Ja dat kan ik wel begrijpen hoor! Ik doe dat zelf ook. Je vergelijkt je zelf automatisch met anderen, en als ik bijvoorbeeld iets zegt waar jij niet last van hebt zal je misschien denken; oh jee misschien ben ik wel echt lesbisch en zij niet. Maar goed, iedereen is natuurlijk anders en onze verhalen zullen nooit 100% hetzelfde zijn. Hoe ging je intake gesprek? Voelde je je een beetje prettig bij die psycholoog? Het is namelijk heel belangrijk dat je het gevoel hebt dat je jezelf kunt zijn daar.

nouja in ieder geval, mijn email adres is; maaikedevries3@gmail.com

Mail me maar als je er behoefte aan hebt en als je tijd hebt! Groetjes

[Lalala93 0]

Het gesprek bij de psych ging op zich wel goed, alleen het is een man en ik vind het eerlijk gezegd makkelijker om dit soort moeilijke dingen met een vrouwelijke psycholoog te bespreken. Maar hij is best aardig, hoor, daar niet van.

[annzie 1]

Hoi Lalala93.

Ik weet niet zo heel goed wat ik precies moet zeggen op je verhaal, en ook niet of je iets hebt aan wat ik wil gaan zeggen. Dus ik zeg het maar gewoon, en als je er niets aan hebt moet je het maar negeren

Toen ik 15 was, was ik nog nooit verliefd geweest. Ik vond jongens niet leuk, ik vond meisjes niet leuk en seks vond ik vies. Het is dat ik toen niet wist wat a-seksualiteit was, anders was ik er volledig van overtuigd geweest dat ik dat was. Toen ik 16 was, was er iets veranderd. Ik was verliefd geweest, of tenminste dat dacht ik, op een meisje. Ook ik was toen helemaal over mijn toeren dat ik misschien wel lesbisch zou zijn, tot ik op school met seksuele voorlichting leerde, dat je in de puberteit best eens verliefd kan worden op iemand van hetzelfde geslacht, terwijl je later toch hetero blijkt te zijn. Dat hoort bij je seksuele ontwikkeling en het ontdekken van je voorkeuren op uiterlijk- en liefdesgebied. En bij sommigen komt die fase al op hun 14e, en bij anderen pas op hun 18e.

Na dat meisje, werd ik hopeloos verliefd (écht verliefd, echt ik-kan-nergens-ander-meer-aan-denken-en-zou-zo-onder-een-bus-lopen-verliefd) op een jongen. Sommige crediblers hier zullen daar nog wel het één en ander van weten. Toen wist ik dat ik toch echt hetero was. Maar het opvallende is, ik werd pas verliefd toen ik er vrede mee had dat ik misschien wellicht wel bi of lesbisch zou zijn.

Want wat is daar nu verkeerd aan? Sommige mensen zien het als een zonde, dat weet ik, maar kun jij al lesbisch stel niet net zo goed vreselijk van elkaar houden, voor elkaar door het vuur willen gaan en de rest van je leven samen door willen brengen? Tegenwoordig kun je als homo/lesbisch stel ook zelfs trouwen en kinderen krijgen en opvoeden. Niemand vind het raar als twee vrouwen hand in hand over straat lopen, en met een stel kinderen erbij heb ik ook nog nooit iemand rare dingen horen roepen. Sterker nog, als lesbisch stel heb je het in nederland ook altijd nog beter dan als homo stel. Want zoenende mannen zijn 'vies' en zoenende vrouwen, achja, das alleen maar leuk om naar te kijken (vinden de hetero mannen dan. de heterovrouwen die ik ken staan er neutraal tegenover, de heteromannen die ik ken en waarmee ik het over deze dingen gehad heb worden goed weergegeven door bovenstaande).

Dus probeer er eens gewoon vrede mee te hebben. Probeer de gedachte "misschien ben ik lesbisch" niet aan te vechten en weg te duwen. Denk die gedachte, probeer hem te laten zweven in je hoofd en laat hem dan gewoon wegwaaien. Laat die gedachte er zijn, zonder er al te veel aandacht aan te besteden. Het rijtje van Nynthe zou je daar erg goed bij kunnen helpen denk ik. Want er is niets mis met lesbisch zijn. Net zo min als er wat mis is met zwart of wit of rood of geel zijn. Of dat er wat mis is met kort of lang of dik of dun zijn. Die dingen zijn aangeboren, je doet er niks aan, en je kunt jezelf het leven ermee tot een hel maken (ik móét 45 kilo of minder wegen, ik móét vaker onder de zonnebank, ik móét wit zijn want ander accepteren ze me niet) of je kunt het accepteren en er je zelfvertrouwen uit putten. (ik weeg mooi 70 kilo, een gezond gewicht, mooie rondingen; ik zie er ook nog goed uit als ik 's winters wat bleker ben; een baan moet ik wel of niet krijgen om mijn kwaliteiten en talenten, niet om mijn huidskleur).

Uiteindelijk blijk ik toch een beetje bischierig te zijn denk ik. Maar dat vind ik helemaal niet erg (misschien moet je die aflevering van south park eens kijken over bicuriousity (bischierigheid) hilarisch, maar ergens ook een kern van waarheid)

[Chealder 1]

Hallo Lalala,

Ik lees al eventjes mee en wil nu toch ook even reageren.

Dankzij je topic ben ik eens gaan opzoeken op wat hoogsensitiveit nou precies inhoudt. (Ik vind het alleen een rotwoord, komt op me over alsof het beter is ofzoiets, terwijl het gewoon anders is.) Ik ben altijd al erg gevoelig geweest en ik was ook niet verbaasd om er achter te komen dat ik dat dus heb. Niet dat het mij veel uitmaakt dat het nu een naam heeft, want ik ben gewoon wie ik ben, maar het helpt wel om er informatie over te zoeken. Ik ga er ook een boek over bestellen zodat ik er wat beter mee om kan leren gaan zodat ik de positieve kant wat meer leer kennen en kan ontwikkelen want de laatste tijd ervaar ik met name de negatieve kant. Misschien voor jou ook wel handig om te doen.

Ik kan je sowieso al één belangrijke tip meegeven; rust. Sensitieve mensen vangen meer prikkelingen op dan minder sensitieve mensen en ervaren deze ook nog eens sterker. Om deze te kunnen verwerken heb je meer rust en pauze momentjes nodig dan anderen. Zorg dat je echt genoeg slaapt en dat je af en toe even alleen kan zijn. Tijdens mijn studie ben ik meerdere malen de klas uit gelopen 'naar de WC', enkel omdat ik gewoon even een pauze nodig had. Ik denk dat als je genoeg rust hebt je ook minder bang zult zijn. Als ik moe ben, ben ik sneller emotioneel en daarmee ook sneller angstig. Ik kan namelijk ook heel bang zijn en dat is in de meeste gevallen irreëel. Ik vind het ook lastig om hier mee om te gaan, maar ik probeer dan altijd zo rationeel mogelijk te zijn.

Het helpt misschien ook om je naaste omgeving op de hoogte te stellen. Dat hoeft niet met zo veel woorden, maar dan begrijpen ze het misschien wat beter als je aangeeft dat je even een momentje alleen nodig hebt. Ik denk dat ik dat ook ga doen, dan kijken ze me (hopelijk) niet raar aan als ik even de klas uit loop.

Ik heb tot nu toe nog niets over je seksuele voorkeur gezegd. Ik denk dat daar dan ook niet het probleem ligt, maar dat je -net als ik- zou moeten leren omgaan met je gevoeligheid. En stel dat je lesbisch, bi- of aseksueel bent, je bent toch gewoon nog steeds wie je bent?

En als je het fijn vindt om er even persoonlijk met me verder over te praten, schroom niet om me een bericht te sturen. Dan kunnen we elkaar misschien wel verder helpen!