Mijn moeder en ik

[Vivre_Libre 0]

Hoop dat het in het goede forum staat,

maar het volgende,

Ik heb voor 14 jaar lang in een liefdevol pleeggezin gezeten, maar rond mijn twaalfde gingen mijn pleegouders scheiden en dat heeft veel impact gehad vooral op de band tussen mij en mijn pleegmoeder. Voor de scheiding waren we een team, twee handen op 1 buik en bijna nooit problemen.

Door omstandigheden zijn we toen uit elkaar gegroeid en ik sloot me erg op. In de loop van de jaren heb ik haar veel pijn gedaan en het is nu zover dat ik uit huis ben in een zelfstandigheidstraining en haar vertrouwen in mij is compleet weg. Ik probeer met al mijn energie weer een aardig contact op te bouwen. Dit gaat echter niet super goed.

Als ik langs ga bij haar of ik zie haar bij een verjaardag probeer ik mijn beste beentje voor te zetten en aardig te doen maar het lijkt wel alsof ze een wrok voor mij koestert. Hierom kan ik kwaad worden, verdrietig, wanhopig en vooral radeloos voelen. Zo vertrouwt ze me niet in dat als ik van de trein afkom dat ik niet bij eerst langs een vriend ben geweest, dat ik tegen haar lieg etc. Ze kat me enorm af en begint binnen 5 seconden te schreeuwen, als ik ergens de reden niet van snap en om uitleg vraag kan ik me beter uit de voeten maken want dan kan ze enorm boos worden en moet ik maar gewoon doen wat ze zegt. Dit weekend is het eindelijk 'redelijk' goed gegaan omdat ik mij enorm aan het inhouden bent en geen energie meer heb er tegen in te gaan. Maar ik ben nu echt aan het einde van mijn latijn. Dus mijn vraag is:

Hoe zorg ik ervoor dat ik mij niet teveel aantrek van mijn moeders blik op mij, want het kan mij echt heel erg deprimeren. Daarnaast, hoe vind ik eindelijk de rust in mijzelf om het te kunnen laten varen en mijzelf niet op te jutten zodat mijn moeder misschien ook wat normaler tegen mij doet en mij serieus neemt? Want het lijkt nu wel hoeveel moeite ik ook doe het is totaal 'pointless' om het maar zo te noemen.

Ik zit hier echt mee.. praten heb ik al zo vaak gedaan. Iemand die hetzelfde heeft meegemaakt of tips ofzo?

Liefs,

[dingo 166]

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Dat is al een oud spreekwoord maar is nog steeds van toepassing. Daarnaast heb je haar waarschijnlijk veel pijn gedaan terwijl ze tijdens die scheiding het al moeilijk had. Al met al is het niet zo vreemd dat dat niet van de ene op de andere dag over is. Maar goed als je echt van goede wil bent is het wel belangrijk dat ze dat ook beseft. Hebben jullie al eens geprobeerd een drie gesprek te voeren waarbij een onafhankelijk persoon het gesprek leidt? Die persoon moet uiteraard iemand zijn die jullie allebei vertrouwen anders werkt het niet. Je zou bijvoorbeeld kunnen denken aan een professionele hulpverlener of pastoraal werk(st)er.

[Vivre_Libre 0]

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Dat is al een oud spreekwoord maar is nog steeds van toepassing. Daarnaast heb je haar waarschijnlijk veel pijn gedaan terwijl ze tijdens die scheiding het al moeilijk had. Al met al is het niet zo vreemd dat dat niet van de ene op de andere dag over is. Maar goed als je echt van goede wil bent is het wel belangrijk dat ze dat ook beseft. Hebben jullie al eens geprobeerd een drie gesprek te voeren waarbij een onafhankelijk persoon het gesprek leidt? Die persoon moet uiteraard iemand zijn die jullie allebei vertrouwen anders werkt het niet. Je zou bijvoorbeeld kunnen denken aan een professionele hulpverlener of pastoraal werk(st)er.

dat heb ik dus al gedaan ja,

drie keer zelfs. Maar naast dat ik haar pijn heb gedaan heeft ze mij ook pijn gedaan maar haar fouten wil ze niet inzien en dat is nog pijnlijker eigenlijk. Zij had mijn vertrouwen ook weggenomen maar ik ben daaroverheen gestapt toen we besloten dat te laten rusten en verder te gaan naar de toekomst. Maar dan verwacht ik het ook van haar kant.. En dan zou ik het vertrouwen inderdaad nog wel tijd gunnen maar ze kan toch wel normaal tegen me doen? Ze doet net of ik haar bediende ben. Ik moet alles voor haar pakken, overal met haar eens zijn, liefst mijn mond houden en als ik niet dezelfde mening deel of geen zin heb om naar haar eis te luisteren en daar ben ik echt klaar mee. Maar ik denk dat je misschien wel gelijk hebt met het tijd gunnen maar het frustreert mij gewoon.

[fryslan 0]

hallo vivre libre,

Ken je het boek: strijd in je denken? van Joyce Meijer. hierin staan prachtige bijbelse handvaten om zelfverzekerder te worden, reeel naar problemen te kijken en positief te reageren..Het is erg moeilijk om van een verleden los te komen en als 1 van de partijen niet meewerkt dan is het een hopeloze zaak. Probeer vooral jezelf te blijven want je bent een sterke vrouw! misschien is het boek voor haar een oplossing..maar ik snap dat je aan het einde van je latijn bent..zorg dat jezelf positief gevoed wordt en dan zal de tijd het leren..en breng je moeder bij Jezus en bid om kracht!

[Ursa 1]

Hoi Vivre_Libre,

wat mij nog niet helemaal duidelijk is is jouw woonsituatie. Het lijkt er op dat je op jezelf woont. Is dat uit eigen beweging of noodzakelijk door die cursus? Of lees ik de post verkeerd en woon je nog wel bij je moeder in? Dat maakt wel verschil namelijk. Daarnaast weet ik niet hoe oud je bent. Heeft je moeder nog het 'recht' je als kind te behandelen, of ben je zelf ook al volwassen? Als je liever geen antwoord geeft, prima natuurlijk.

EDIT: ik zie dat je 16 bent. Ik stel me voor dat je moeder een lage tolerantiegraad heeft (d.w.z. ze schiet snel uit de slof) en jou ziet als lastige puber die haar problemen niet snapt.

In het geval dat je toch op jezelf woont zou ik even afstand nemen. Je moeder vindt het blijkbaar nodig om jou slecht te behandelen, en dan gaat het niet helpen als jij wel van goede wil bent. Beter even afwachten, hopen, bidden. Het kan zijn dat zij ruimte nodig heeft en later weer naar jou toekomt.

[Vivre_Libre 0]

Hoi Vivre_Libre,

wat mij nog niet helemaal duidelijk is is jouw woonsituatie. Het lijkt er op dat je op jezelf woont. Is dat uit eigen beweging of noodzakelijk door die cursus? Of lees ik de post verkeerd en woon je nog wel bij je moeder in? Dat maakt wel verschil namelijk. Daarnaast weet ik niet hoe oud je bent. Heeft je moeder nog het 'recht' je als kind te behandelen, of ben je zelf ook al volwassen? Als je liever geen antwoord geeft, prima natuurlijk.

EDIT: ik zie dat je 16 bent. Ik stel me voor dat je moeder een lage tolerantiegraad heeft (d.w.z. ze schiet snel uit de slof) en jou ziet als lastige puber die haar problemen niet snapt.

In het geval dat je toch op jezelf woont zou ik even afstand nemen. Je moeder vindt het blijkbaar nodig om jou slecht te behandelen, en dan gaat het niet helpen als jij wel van goede wil bent. Beter even afwachten, hopen, bidden. Het kan zijn dat zij ruimte nodig heeft en later weer naar jou toekomt.

Nou ik woon in een soort van tussen situatie

Ik werk naar 'zelfstandigheid' toe dit doen ze d.m.v. certificaten te overhandigen die je kan halen en zelfzorgdagen te geven zodat je aan het einde van het traject op jezelf kan.

Ik denk daar in tegen dat je gelijk hebt, had het er ook met mijn broers en zussen over en mensen hier dat we elkaar het beste konden zien bij een verjaardag of aangelegenheid, maar ergens voel ik me toch wel verplicht vaker naar d'r toe te gaan want zo is ze eigenlijk al langer heb ik gehoord, en nja ik voel me verplicht omdat ik zo'n beetje als enige van broers en zussen contact opzoek uit mijn eigen, de rest vermijd haar het liefst. Ik weet ook wel dat ze het waardeert dat ik er ben maar het moeilijk er mee heeft dat ik 16 ben en ze niet vindt dat ik al veel verantwoordelijkheden mag hebben ofzo?

En zal er zeker voor bidden :] heel erg bedankt voor jullie commentaar ik kan er echt wat mee. Daarnaast werk ik ook aan mezelf hier in dit traject dat ik rustig in mijn hoofd word. Want dat kan misschien ook een bijzaak zijn dat ik ook nog beetje labiel ben in mijn doen en laten.

Nja heel erg bedankt iig

x

[Ursa 1]

Ik denk daar in tegen dat je gelijk hebt, had het er ook met mijn broers en zussen over en mensen hier dat we elkaar het beste konden zien bij een verjaardag of aangelegenheid, maar ergens voel ik me toch wel verplicht vaker naar d'r toe te gaan want zo is ze eigenlijk al langer heb ik gehoord, en nja ik voel me verplicht omdat ik zo'n beetje als enige van broers en zussen contact opzoek uit mijn eigen, de rest vermijd haar het liefst. Ik weet ook wel dat ze het waardeert dat ik er ben maar het moeilijk er mee heeft dat ik 16 ben en ze niet vindt dat ik al veel verantwoordelijkheden mag hebben ofzo?

Hm, ik denk niet dat jij je schuldig hoeft te voelen dat je broers en zussen haar vermijden. Maar ik kan me wel voorstellen dat je dan medelijden met je moeder hebt. Ik denk niet dat jij degene bent die dit moet oplossen of die daar verantwoordelijk voor is. Dat ligt dan eerder bij je broers en zussen die haar vermijden om welke reden dan ook. Heb je hen wel eens gevraagd waarom ze hun moeder dan vermijden? Ik vind dat wat raar.

En zal er zeker voor bidden :] heel erg bedankt voor jullie commentaar ik kan er echt wat mee. Daarnaast werk ik ook aan mezelf hier in dit traject dat ik rustig in mijn hoofd word. Want dat kan misschien ook een bijzaak zijn dat ik ook nog beetje labiel ben in mijn doen en laten.

Nja heel erg bedankt iig

Fijn dat we je kunnen helpen met advies. Ik denk dat je, zeker als je zelf alles nog een beetje op een rijtje moet zetten, je niet verantwoordelijk moet voelen of schuldig. Zoals gezegd, die verantwoordelijkheid ligt bij anderen, en hoe graag je het ook wilt, jij kunt het niet goed toveren.

[Nynthe 1]

Wat lastig hè, al die relaties?

Wat goed van je, dat je dit inziet en voor jezelf iets anders wilt. Dat houdt in dat je jezelf belangrijk aan het maken bent!

Mijn ervaring is dat op het moment dat je zelf volop aan het ontwikkelen bent, wellicht zelfs dingen heel anders wil doen, je veranderd. Je omgeving verandert echter niet automatisch mee en dat maakt het dan soms knap ingewikkeld.

Wat je in ieder geval voor jezelf kan doen is doorgaan met wat je nu aan het doen bent; jezelf belangrijk maken. Als jij het idee hebt dat er op een manier met je omgegaan wordt die je niet prettig vind, is het aan jou om dit aan te geven. Dat is namelijk de eerste stap. De kunst is echter (en ja, het is echt een kunst, aangezien het altijd zo gevoelig ligt!) om dit op een assertieve manier aan te geven. Dus hoe kun je de ander duidelijk maken wat je wel of niet vind en wil, zonder deze boodschap af te zwakken. Maar tegelijkertijd ook zodanig dat het er op een goede, positieve manier uit komt waarbij respect blijft bestaan voor de ander?

Voor mezelf heb ik gemerkt dat het een groot verschil maakt hoe ik een gesprek aan ga. Het op die momenten zeggen, als mijn frustraties hoog zijn, zijn eigenlijk het recept voor een flinke ruzie. Op die momenten moet ik me dus dan even inhouden en soms zelfs uit de situatie stappen. Om er dan later, op een wat rustiger moment op terug te komen. Als de emoties wat neutraler zijn voor beide partijen zeg maar.

Daarbij zit het verschil heel erg voor mij of ik op betrekkingsniveau of inhoudelijk het gesprek aanga.

Wanneer ik het inhoudelijk ga doen, dan heb ik het over de gebeurtenissen. 'Jij zei toen dit en dat en je reageerde er zo op en toen deed ik dit en dat' Dan ga je dus in op de inhoud van een gebeurtenis. Mijn ervaring is dat dit vaak uitloopt op een wellus-nietus gesprek en dat is dan absoluut niet wat je wilt bereiken.

Ga ik echter op betrekkingsniveau zitten, dan wordt het heel anders. Je gaat het dan hebben over de betrekking die je met de ander hebt, de omgang met elkaar en welke emoties daarbij komen kijken. 'Ik heb soms wel eens het gevoel dat ik niets goed kan doen en daar voel ik me dan zo rot over omdat ik juist een goede relatie met je wil hebben.' Over emoties kan je een heleboel vertellen, maar wat jij voelt voel je en daar valt geen discussie over te voeren.

Zoals je leest spreek je dan ook een heel ander gedeelte van iemand aan. Mijn ervaring is dat mensen zich minder snel aangevallen voelen waardoor er een beter gesprek kan ontstaan.

Door dit soort gesprekken denk ik dat je je moeder, en anderen, duidelijk kan maken wat je wel of niet prettig vind en wat het met je doet, en geef je daarmee je grenzen aan. En het zal een tijd duren, maar als jij je grenzen aan gaat geven weten mensen wel beter wat je wel of niet acceptabel vind.

Hopelijk heb je er iets aan? Succes in ieder geval!