Reflectie

[Ursa 1]

Als ik ergens goed in ben is dat reflecteren. De halve dag malen er gedachten door mijn hoofd. Ik kan zo erg nadenken over iets. Als ik dit doe, wat gebeurt er dan? Levendige beelden verschijnen voor mijn geest. Hoe zal men reageren? Hoe zal het zijn? In het Gronings hebben we daar een mooi woord voor: ‘prakkezeren’. Dat moet je niet te vaak doen. Want soms kom ik door het vele denken niet eens meer aan doen toe. Reflecteren is mooi, zelfreflectie is belangrijk, maar laat het niet daar bij blijven. De Bijbel kent een erg mooie tekst (vind ik) over reflectie:

Nu kijken we nog in een wazige spiegel, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben. (1 Kor. 13:12 NBV)

Een prachtige geloofsuitspraak van Paulus waar je flink op kunt reflecteren. Nu is ons kennen nog beperkt, kijken we in een wazige spiegel. In een wazige spiegel zien we vooral onszelf, onze eigen denkbeelden. Hoe zal het zijn, als we Hem volledig mogen kennen? Als we oog in oog staan? Aan de ene kant leidt dit tot bescheidenheid: wij kunnen niet alles zien, we hebben geen overzicht. Wij kennen God niet, laat staan dat we erg goed zijn in anderen kennen. Zelfreflectie houdt ook in dat je weet dat je vooral je eigen denkbeelden gereflecteerd ziet.

Aan de andere kant leidt dit tot verlangen. Bij Paulus mag je dat al proeven, het verlangen om zijn Heer te ontmoeten. Ook jij en ik mogen ons daarin herkennen en spiegelen, dat we eens zullen kennen zoals we gekend zijn. En in dat laatste is troost. Waar wij moeite hebben onszelf te kennen, laat staan anderen, en beperkt zijn: Hij kent ons. Hij weet precies wie wij zijn. Als we weer eens prakkezeren over vanalles en nog wat, Hij kent onze gedachten, onze zorgen en weet wat we nodig hebben. In al ons gereflecteer van alledag waakt Hij over ons en geeft ons wat we nodig hebben.

Doorgrond mij, God, en ken mijn hart,

peil mij, weet wat mij kwelt,

zie of ik geen verkeerde weg ga,

en leid mij over de weg die eeuwig is.

 

(Psalm 139:23,24 NBV)

Terug naar blog

[Chealder 1]

Mooi, Ursa.

Het is een goede eigenschap om te kunnen reflecteren en je dan ook te realiseren dat je dat nooit helemaal objectief kan doen, alleen God kan dat. Mensen kijken altijd, hoe objectief mogelijk ze ook proberen te zijn, vanuit hun eigen kader naar dingen.

Alleen vind ik 'prakkezeren' echt een apart woord, hoe is iemand daar ook op gekomen? Lijkt me lastig om goed en vloeiend uit te spreken.

[Annatar 0]

Prakkezeren is niet typisch Gronings. Het wordt ook in het Zuiden des lands wel gebruikt.

[Hendrik-NG 220]

Mooi, Ursa.

Alleen vind ik 'prakkezeren' echt een apart woord, hoe is iemand daar ook op gekomen? Lijkt me lastig om goed en vloeiend uit te spreken.

Valt wel met 'eur!! Gewoon de klemtoon leggen op de "zeer" van prakkezeer'n en daar gewoon lekker lang op blijven hang'n...

Ik kwam het woord trouwens zojuist tegen in een Twents gedicht (van K. Jassies), dat eindigt met een mooi voorbeeld van "geprakkezeer":

(En umsgeliek goa'j woar op zied .

Luk stoan te prakkezeer'n.)

Dan goa'j noa plekk'n, steil en hoog,

Woa'j wied vot oet könt kiek'n

En woar de huuze, gunds in 't dal,

Op spölgood joo goat Iiek'n!

Et laand lig vuur ow, deep en breed - - -

Wi'j hebt d'r stil ezètt'n,

En, as de zunn' dan dale geet....

Um nooit wier te vegètt'n!

Wat bij het prakkezeren heel goed helpt is 'n plekk'n, steil en hoog, Woa'j wied vot oet könt kiek'n...

Helaas komt daar in Rotterdam alleen de bult in het Hoge Bergse Bos voor in aanmerking, maar daar waai je direct uit je laatste verschoning!! Dan ben i snel uutprakkeseert!!!

[Ursa 1]

Alleen vind ik 'prakkezeren' echt een apart woord, hoe is iemand daar ook op gekomen? Lijkt me lastig om goed en vloeiend uit te spreken.

Je moet het dan ook een beetje op z'n Gronings uitspreken: 'prakkezeern'.