Dikke olifant

[Michiel 14]

Of ik zijn werkstuk even wilde nakijken. Zes kantjes, hanenpoten. En de week ervoor kwam iemand op me af met de vraag of ik het berghok wilde opruimen. De week daarvoor was het de schuur buiten, en ook nog in diezelfde week opdrachten inleveren, de gewone dagelijkse werkzaamheden en .. Pfff.

Hoi. Ik ben Stella. En ik schrijf vandaag over grenzen aangeven. Want dat heb ik wel geleerd, het afgelopen jaar. Ik had een stage waar je u tegen gilde, niet omdat het zo fijn was maar meer omdat het vre-se-lijk druk was. En ik kon het niet aan. Niet? Nee. Ik sliep slecht, ik at slecht, ik had geen energie meer over. In het weekend kon ik niets ondernemen omdat ik zo moe was en naarmate de week vorderde zag ik op tegen de dagen dat ik stage moest lopen. 'Dikke olifant' dacht ik als iemand weer eens met een vraag kwam of ik het wilde doen? Ja hoor. Wals maar over mijn tenen heen. Ik ben van porselein en jij bent een dikke olifant. Ik breek maar je hebt het niet door. Of nee, ik laat me breken en lijm mezelf iedere keer aan elkaar. Maar het heeft geen zin.

“Ware liefde sluit angst uit†staat er in 1 Johannes 4:18. Dat was helemaal waar, dat ik vooral bang was voor de confrontatie. Om het te zeggen tegen mensen dat ik al eigenlijk al genoeg aan mijn eigen werkzaamheden had. Dat ik slecht sliep. Dat ik gerust heel veel huilde, gewoon van de stress.

De meeste broeders en zusters hebben hun antwoorden en oplossingen al klaar.
'Je moet liefhebben'
'Je moet bidden voor ze'
'Je moet het gewoon maar negeren'

Liefhebben is iets wat je altijd MAG doen. Moeten is nooit een goed begin. Zo ook met bidden. Bidden is prima, maar niet uit verplichting. Ik besloot om te gaan praten met mensen, aan te geven wat ik zelf wel of niet fijn vind. Ik wilde niet bang zijn. Ik wilde geen angst voelen als ik naar school moest of naar stage. Ik wilde even duidelijk maken hoe het wel zit. Hoe het nu zit.

En dat betekend dat je soms die dikke olifant die op jouw tenen om aandacht staat te dansen, een zetje mag geven. Met alle liefde.

Terug naar blog

[Ursa 1]

Leuk geschreven! Heb je nog tips voor wij die dagelijks door olifanten getreden worden?

[Gast Anon_phpbb]

He,

Jazeker! Ik denk dat het vooral belangrijk is om te accepteren dat je er over MAG praten. In het christelijke wereldje wordt al snel gedaan alsof we alles maar moeten laten of zo, omdat dat dan zogenaamd liefdevol zou wezen. Dat is onzin, je andere wang toekeren is 1 ding maar Jezus zegt niet dat we over onze grenzen heen hoeven laten lopen.

Dus, deel, wees open! En zeg het ook op de momenten zelf dat dikke olifanten staan te dansen, wees eerlijk.

Bidden helpt enorm

[Ursa 1]

(late reactie)

Hm, in mijn omgeving is het juist andersom. Je moet je mannetje staan en niet over je heen laten lopen. Mensen kunnen daar zo gevoelig in zijn dat je ze bijna moet overtuigen iets voor je te doen. Dan is het een verademing als iemand wel gewoon iets voor je wil doen (wellicht ook zonder wederkerigheid). Ik heb het altijd een lastig punt gevonden: in hoeverre kun je uit liefde dingen voor een ander doen, wetende dat die ander ook in gemakzucht van je goedheid kan profiteren?

[Annatar 0]

Hoi. Ik ben Stella.

Ik dacht dat je dat van het forum wilde houden?

[Ursa 1]

Wat, is Michiel niet uh... zijn echte naam?

[Michiel 14]

Of ik zijn werkstuk even wilde nakijken. Zes kantjes, hanenpoten. En de week ervoor kwam iemand op me af met de vraag of ik het berghok wilde opruimen. De week daarvoor was het de schuur buiten, en ook nog in diezelfde week opdrachten inleveren, de gewone dagelijkse werkzaamheden en .. Pfff.

Hoi. Ik ben Stella. En ik schrijf vandaag over grenzen aangeven. Want dat heb ik wel geleerd, het afgelopen jaar. Ik had een stage waar je u tegen gilde, niet omdat het zo fijn was maar meer omdat het vre-se-lijk druk was. En ik kon het niet aan. Niet? Nee. Ik sliep slecht, ik at slecht, ik had geen energie meer over. In het weekend kon ik niets ondernemen omdat ik zo moe was en naarmate de week vorderde zag ik op tegen de dagen dat ik stage moest lopen. 'Dikke olifant' dacht ik als iemand weer eens met een vraag kwam of ik het wilde doen? Ja hoor. Wals maar over mijn tenen heen. Ik ben van porselein en jij bent een dikke olifant. Ik breek maar je hebt het niet door. Of nee, ik laat me breken en lijm mezelf iedere keer aan elkaar. Maar het heeft geen zin.

“Ware liefde sluit angst uit†staat er in 1 Johannes 4:18. Dat was helemaal waar, dat ik vooral bang was voor de confrontatie. Om het te zeggen tegen mensen dat ik al eigenlijk al genoeg aan mijn eigen werkzaamheden had. Dat ik slecht sliep. Dat ik gerust heel veel huilde, gewoon van de stress.

De meeste broeders en zusters hebben hun antwoorden en oplossingen al klaar.
'Je moet liefhebben'
'Je moet bidden voor ze'
'Je moet het gewoon maar negeren'

Liefhebben is iets wat je altijd MAG doen. Moeten is nooit een goed begin. Zo ook met bidden. Bidden is prima, maar niet uit verplichting. Ik besloot om te gaan praten met mensen, aan te geven wat ik zelf wel of niet fijn vind. Ik wilde niet bang zijn. Ik wilde geen angst voelen als ik naar school moest of naar stage. Ik wilde even duidelijk maken hoe het wel zit. Hoe het nu zit.

En dat betekend dat je soms die dikke olifant die op jouw tenen om aandacht staat te dansen, een zetje mag geven. Met alle liefde.

Terug naar blog