Naastenliefde

[Minifan 0]

 

Ken je het gevoel dat de wereld om je heen verhardt? Dat naastenliefde en medeleven ver te zoeken zijn? Dan heb ik nieuws voor je: dat gevoel is niet van deze tijd. Sterker nog: de liefdeloze samenleving is voor Paulus één van de drijfveren geweest om een brief te schrijven aan de gemeente van Corinthe.

 

In 1 Corinthe 12 wijst Paulus op het gebrek aan liefde binnen de gemeente, waarna hij in 1 Corinthe 13 ingaat op de definitie van echte liefde. Verwart onze maatschappij liefde met wellust, Paulus zet dat in vers 4 en 5 in één klap recht:  ‘De liefde is geduldig; de liefde is vriendelijk; de liefde is niet jaloers. Zij doet niet gewichtig en is niet trots; zij kwetst niet, is niet egoïstisch en voelt zich nooit beledigd; zij neemt niemand iets kwalijk; zij is niet blij met onrecht, maar juist met de waarheid.’

 

Echte liefde is niet gericht op jezelf, maar dient de medemens. Iets wat wij, trotse mensen, vaak vergeten. Volgens ‘Het Leven’ is echte liefde alleen mogelijk als God ons langs Zijn weg helpt de menselijke verlangens en instincten opzij te zetten. Dan pas kunnen wij liefde geven zonder daarvoor iets terug te verwachten. Daarvoor is veel gebed nodig. Want hoe dichter bij Jezus, hoe makkelijker het wordt. 

De verharding van de maatschappij is een zorgelijke ontwikkeling, maar ook hiervoor geldt: ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf’.

 

Caroline de Vente

Terug naar frontpage

[Karin63 0]

Dat is een mooi topic Minifan.

En ja, ik merk ook dat de wereld om me heen verhardt. Vele mensen leven voor eigenbelang en mededogen (naastenliefde, goedheid, vriendelijkheid) zijn soms ver te zoeken. Maar niet alleen mededogen, ook waarheid en verdraagzaamheid zijn eigenschappen die vaak ver te zoeken zijn.

"Verbeter de wereld, begin bij jezelf’, vind ik een prachtige spreuk en heel waar. Toen ik jonger was wou ik altijd de wereld verbeteren, maar ben snel tot het inzicht gekomen dat dit niet gaat, niemand kan een ander dwingen om zichzelf te verbeteren, wat wel gaat is jezelf verbeteren, een voorbeeld zijn voor anderen.

[Robert Frans 1.549]

Ik wilde de wereld verbeteren, maar dat lukte niet.

Ik wilde toen mijn land verbeteren, maar dat lukte ook niet.

Ik wilde toen mijn stad verbeteren, maar dat lukte ook niet.

Ik wilde toen mijn straat verbeteren, maar dat lukte ook niet.

Ik wilde toen mijn huis verbeteren, maar dat lukte ook niet.

Ik wilde toen maar mijn hart verbeteren en dat lukte wél.

Maar door het verbeteren van mijn hart, verbeterde ik ook mijn huis.

Door het verbeteren van mijn huis, verbeterde ik mijn straat.

Door het verbeteren van mijn straat, verbeterde ik mijn stad.

Door het verbeteren van mijn stad, verbeterde ik mijn land.

En door het verbeteren van mijn land, verbeterde ik de wereld.

Eigen, poëtische parafrase van een ik geloof Chinese zegswijze.

[Jaquet 0]

Ik wil je niet krenken Robbert, maar is dit niet wat al te zoetsappig en simpel? Beetje "Klazien uut Zalk goes poetry". Dat heb ik ook een beetje bij de post van Minifan. Verbeter de wereld begin bij jezelf, God wil ons innerlijk transformeren, echte liefde is gericht op de ander en niet op jezelf, het is waar, maar tegelijkertijd ook clichématig, plat en abstract. Ik mis in dit alles de weerbarstigheid van het leven en van de menselijke natuur, die zich verzet tegen transformatie.

[Ursa 1]

Ik vind juist de tekst zelf heel rijk:

‘De liefde is geduldig; de liefde is vriendelijk; de liefde is niet jaloers. Zij doet niet gewichtig en is niet trots; zij kwetst niet, is niet egoïstisch en voelt zich nooit beledigd; zij neemt niemand iets kwalijk; zij is niet blij met onrecht, maar juist met de waarheid.’

Daar kun je nog aardig op door mediteren. Eén ding is duidelijk: liefde is zelfovergave. Aan God, aan anderen.

En juist dan bots je op de gebrokenheid van het leven.

[Robert Frans 1.549]

Het kenmerk van een cliché is dat die vaak wel waar is, Jaquet. Idealen kunnen nog weleens inderdaad botsen met de realiteit, maar dat ligt dan niet aan die idealen, maar aan de realiteit die wij hier scheppen. Dat die innerlijke transformatie waar jij over spreekt complex en moeilijk is, omdat de menselijke geest zo tegenwerkt, dat is de meeste mensen wel duidelijk. Daarom moeten we ons des te meer confronteren met die idealen, met wat Christus ons leert. Christus wil ons vormen naar de bergrede en geen millimeter minder. En door ons steeds die bergrede voor te houden, door ons steeds dat "zoetsappige" ideaal te herinneren, weten we in elk geval waar we naartoe willen. Mensen ergeren zich vaak dan ook vooral aan clichés als ze zich beseffen dat ze niet eens in staat zijn om zich aan zulke eenvoudige handreikingen te houden. En zo een besef is alleen maar goed en dus reden om die clichés ons vooral voor te houden.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Is het niet mooi dat een diepe, innerlijke en ook oerchristelijke waarheid in zo'n eenvoudig zinnetje samengevat kan worden? Zijn platgetreden paden en open deuren eigenlijk niet bijzonder mooi? Je hoeft alleen maar te wandelen en je hoeft niet eens enige moeite te doen om die deur open te krijgen. Maar ja, wérden die paden maar eens platgetreden en gíngen mensen maar eens door die open deur. Liever verachten ze zulke simpele handreikingen en willen liever ingewikkelde studies, intensieve retraites en lange meditaties, omdat het toch niet zó gemakkelijk en cliché kan zijn. God geeft een vriendelijke open hand, maar ze willen liever geslagen worden. Waardoor ze het zichzelf dus alleen maar moeilijker maken...

[Jaquet 0]

Ik wil de clichés en zoetsappigheden niet weggooien. Maar ze zijn maar de helft van het verhaal. Samen vroom en zoetsappig doen, daar kom je geen klap verder mee, tenzij je in een soort droomwereldje wilt leven. In de praktijk doet het leven domweg pijn en Jezus' boodschap reduceren tot zalverige tegeltjeswijsheden doet tekort aan de manier waarop het Evangelie ons allen ook aanklaagt en met de stugheid van ons wezen confronteert.

[Robert Frans 1.549]

In dat geval vullen we elkaar prima aan.