Goeroe's

[LodewijkNapoleon 0]

...of goeroes, dat weet ik ook niet precies hoor.

Maar goed, enkele weken geleden zag ik een item op Netwerk:

klik

Het ging over de Evangelische dominee Ted Haggard. Zoals zovelen in onze kringen had ik er wel wat over gehoord, het schandaal dan he? En eerlijk = eerlijk, ik moest er wel wat om glimlachen. Maar de Netwerkreportage liet zien hoe het hem verder verging, nadat hij op moest stappen bij z'n kerk.

Daar schrok ik toch wel wat van. Hij had helemaal niks meer, kon nergens meer aan de bak komen, de kerk en de gelovigen hebben hem keihard laten vallen. Alleen een handjevol mensen hebben 'm nog gesteund.

Dat heeft me aan het denken gezet... Ook in mijn eigen omgeving heb ik nu verschillende keren meegemaakt dat iemand 'volgelingen' kreeg, niet zelden ongewild en onbewust. Een 'goeroe' zogezegd. Dan komt er onvermijdelijk een punt waarbij deze ook maar een mens blijkt te zijn. Hij/zij maakt een flinke fout, beantwoord niet meer aan het beeld wat de volgelingen van hem/haar hebben, en laten hem/haar keihard vallen.

Ergens lijkt het natuurlijk wel een beetje op de ouder-kindverhouding. Eerst zijn je ouders halve idolen. Dan vallen ze 'door de mand'. En nog weer later krijgen ze vaak een hernieuwd respect of liever nog; liefde, juist op het moment dat men van zichzelf beseft dat ze zelf ook maar (al te menselijk) zijn.

Even los van je eigen ouders; heeft iemand hier iets op aan te vullen? Herken je het? Dat je wellicht ooit fan bent geweest van iemand die op één of andere manier van z'n voetstuk viel? Kon je het op te brengen om trouw te blijven? Jezelf van 'fan/devotéé/volgeling' te transformeren naar vriend?

Just curious.

[Eulogía 0]

Ik zou zo gauw nog geen voorbeeld weten, maar dat iemand moet glimlachen om zo'n trieste situatie, vind ik wel een beetje triest.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 19 september 2009 00:08:11 schreef Barbapapa het volgende: Ik zou zo gauw nog geen voorbeeld weten, maar dat iemand moet glimlachen om zo'n trieste situatie, vind ik wel een beetje triest.

oh daar heb je gelijk in, niets menselijks is me vreemd.

De context was een beetje in de trant van dat hij met grote woorden en al te eenvoudige 'oordelen' over heel genuanceerde zaken sprak, en dan zelf in de valkuil stapte. Maar dat slechts als uitleg; in wezen heb je gewoon groot gelijk, en dat bekroop me ook toen ik die docu zag.

[Eulogía 0]

O.k.

[Gast Anon_phpbb]

Mensen tot guru maken is in ultimo slechts een vorm van projectie en manipulatie. Het is niet de guru die van een voetstuk valt, maar het is de ontmaskering van de projectie door de 'volgeling' die deze projectie zelfs na ontmaskering niet wil of kan erkennen, naar mijn overtuiging. Als er iets is dat ik van mijn ouders heb geleerd, dan is het wel om niet achter guru's aan te lopen, en mensen niet als projectiescherm te gebruiken. Ik geloof niet dat ik een voorbeeld kan bedenken waarin ik heb meegemaakt wat je beschrijft.

Zo'n Haggard die je noemt is wmb een fraai voorbeeld. Mensen projecten hun eigen onzekerheden en behoeften op hem, weigeren hem te zien zoals hij is, en als ze eenmaal iets zien van de werkelijkheid trappen ze hem van zich af en slachtofferen hem om maar niet te hoeven erkennen dat ze hem zelf tot guru gemaakt hebben. Ik herinner me zijn "val" nog goed, en heb altijd moeite gehad met het leedvermaak dat die val opriep.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 19 september 2009 00:31:19 schreef Cornelius van Wijck het volgende: Mensen tot guru maken is in ultimo slechts een vorm van projectie en manipulatie. Het is niet de guru die van een voetstuk valt, maar het is de ontmaskering van de projectie door de 'volgeling' die deze projectie zelfs na ontmaskering niet wil of kan erkennen, naar mijn overtuiging. Als er iets is dat ik van mijn ouders heb geleerd, dan is het wel om niet achter guru's aan te lopen, en mensen niet als projectiescherm te gebruiken. Ik geloof niet dat ik een voorbeeld kan bedenken waarin ik heb meegemaakt wat je beschrijft. Zo'n Haggard die je noemt is wmb een fraai voorbeeld. Mensen projecten hun eigen onzekerheden en behoeften op hem, weigeren hem te zien zoals hij is, en als ze eenmaal iets zien van de werkelijkheid trappen ze hem van zich af en slachtofferen hem om maar niet te hoeven erkennen dat ze hem zelf tot guru gemaakt hebben. Ik herinner me zijn "val" nog goed, en heb altijd moeite gehad met het leedvermaak dat die val opriep.

Lijkt mij de kern van de zaak.

Maar je noemt je ouders; dar ooit iets soortgelijks mee meegemaakt?

[LodewijkNapoleon 0]

Trouwens even terzijde; mensen hebben wel eens kritiek op het feit dat een priester die zich b.v. aan financiële malversaties schuldig heeft gemaakt (de affaire Hafmans), zo mild door 'Rome' werd behandeld... Of het nu juist is of niet, de zaak 'Haggard' maakt i.i.g. het andere uiterste duidelijk.

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op zaterdag 19 september 2009 00:49:20 schreef Pius_XII het volgende: [...] Lijkt mij de kern van de zaak. Maar je noemt je ouders; dar ooit iets soortgelijks mee meegemaakt?

Nee, ook niet. Mijn vader legde erg de nadruk op "voor jezelf denken", mijn moeder erg op "mensen zichzelf laten zijn". Per saldo leer je daarmee niet bepaald kudde-gedrag of guru-volg-gedrag aan.

Ik wéét dat mensen geneigd zijn dat wel te doen. Genoeg psychologische experimenten schijnen het bevestigd te hebben, dus dan zal het wel zo zijn. Maar nee, ik krijg ook niet de neiging te gaan juichen voor pakweg de koningin omdat de massa om me heen dat doet. Net zo heb ik mijn ouders ook nooit (voorzover ik me kan herinneren) in een soort idool-beeld gezien. En ze zijn dus ook niet door de mand gevallen.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zaterdag 19 september 2009 00:52:43 schreef Pius_XII het volgende: Trouwens even terzijde; mensen hebben wel eens kritiek op het feit dat een priester die zich b.v. aan financiële malversaties schuldig heeft gemaakt (de affaire Hafmans), zo mild door 'Rome' werd behandeld... Of het nu juist is of niet, de zaak 'Haggard' maakt i.i.g. het andere uiterste duidelijk.

Rome heeft daarin geen jurisdictie. God wel.

[Credible 0]

Ik ben niet van de goeroe's. Zodra iemand door anderen op een voetstuk wordt geplaatst haak ik af.

In mijn jonge jaren heb ik nog eens geproefd aan de Hare Krishna. Tijdens de tempeldiensten ging iedereen plat (op de grond liggen) voor het portret van Srila Prabhupada. Ik bleef staan.

Ik sluit bij Cornelius aan: de goeroe is vooral een vorm van projectie. Wat helpt is iemand die, daardoor gevoedt, de rol vol verve vervult.