deel uitmaken van een gemeente

[Mirvera 0]

Hallo,

Een jaar geleden ben ik lid geworden van een Baptistengemeente. Voorheen was ik niet gelovig.

Dus ook het deel uitmaken van een gemeente is nieuw voor mij.

In het begin vond ik het erg gezellig, maar nu een jaar later vind ik het erg beklemmend worden. Mensen zijn erg nieuwsgierig en zijn ook, in mijn ogen, overdreven betrokken bij me. Onverwacht bezoek etc. Er kan niks gebeuren in mijn leven of ze zitten er bovenop.

Ook vind ik het moeilijk om persoonlijke dingen tegen ´iedereen´ te vertellen. Zoals bv in een Bijbelgroep. Dat is toch allemaal heel persoonlijk. Zo werd ik door de voorganger in de Alphacursus voor het blok gezet om over mijn ´paranormale verleden ´ te praten. Ik heb besloten me niet bij een Bijbelgroep aan te sluiten. Met een paar mensen kan ik heel goed opschieten en die vertel ik veel.

Ik wil graag wat meer afstand, ik vertel minder over mezelf etc.

Hoe staan jullie hier tegenover

---

Samengevoegd:

Ps. bij het aanmaken van dit topic kon ik geen vraagtekens plaatsten etc. Nu wel.

Mijn vraag is dus eigenlijk of dit in alle gemeenten zo gaat ? Is het iets waar ik aan moet wennen ?

[Skippy 0]

Wat je hier vertelt is zeker niet in alle gemeenten zo. Ik vind het eerlijk gezegd verkeerd dat ze je voor het blok zetten om over je paranormale verleden te vertellen. En dat ze onverwacht bezoekjes brengen vind ik ook vreemd. Nou woon ik vrij ver van mijn gemeente, dus ze zullen bij mij toch al niet onverwacht komen, maar dan nog. Het is wel zo fijn als ze vragen of het gelegen komt.

Tijdens de jongerengroep heb ik ook wel wat persoonlijke dingen over mezelf verteld, maar ik heb ook bewust dingen niet verteld. Bij ons kon je dat gewoon zelf bepalen: je mocht reageren als je dat zelf wilde.

Dus als je hiermee zit, zou je het misschien kunnen aankaarten in je gemeente? En bovendien: durf 'nee' te zeggen. Als ze iets van je willen weten wat je echt niet wil zeggen of waar je op dat moment niet over wil praten, dan heb je het recht om te weigeren. Betrokkenheid is goed, maar het moet niet beklemmend worden.

[Mirvera 0]

Bedankt voor je reactie Weet ik in ieder geval al dat het niet overal zo is.

Toen ik mij liet dopen kreeg ik een 'mentor' ofwel 'aanspreekpunt'. Een heel lief mens hoor, maar ze neemt de taak wel erg serieus. Als ik niet in de dienst ben, vraagt ze gelijk waar ik was. Ik wil gewoon eens weg kunnen blijven zonder dat ik me moet 'verantwoorden'.

En ze komt wel eens onverwacht langs, laatst om kwart voor 10 's avonds !.. Met een bloemetje omdat ik een nieuwe baan had. Heel goed bedoeld dus, maar iets overdreven.

Ja, inderdaad, laatst heb ik een onderwerp netjes afgekapt en zei dat ik daar geen vragen over wilde.

Ook bv met kerst was ik uitgenodigd bij een familie samen met een paar anderen. Maar dan ben je gelijk een 'groepje' en wordt er verwacht dat je steeds bij elkaar zit in de dienst. Ik zou eens ergens anders zitten en er werd gelijk gevraagd : wil je niet naast die en die zitten ?

Het zijn maar kleine dingen misschien, maar ik voel me er niet prettig bij.

Ja, misschien toch eens aangeven.. goed over denken hoe ik dat ga doen dan....

[Eulogía 0]

Ja, op mij komt het ook een beetje vreemd over. Jezus Christus is gekomen om ons vrij te maken en het is niet de bedoeling dat je weer in gebondenheid komt. Het is wel prettig als voorgangers een zekere verantwoordelijkheid voor je voelen, maar dat mag naar mijn idee niet ten koste gaan van je vrijheid. Het is mooi als ze voor de gemeenteleden bidden, maar in je eigen huis hoor je je denk ik vrij te voelen. Als ze zomaar elk moment bij je op bezoek willen komen, moeten ze ook maar huur/hypotheek meebetalen

Als je heel vaak niet naar de dienst komt, is het misschien prettig als ze betrokkenheid tonen door een keer te vragen hoe het met je gaat, maar het is jammer als je je elke week gecontroleerd voelt.

Het is inderdaad goed om aan te geven waar je grenzen liggen en het is goed als deze grenzen worden gerespecteerd.

Succes.

[Michiel 14]

Admod note: Moved GA >> JGK

[Skippy 0]

Quote:

Op zondag 19 juli 2009 12:45:22 schreef Mirvera het volgende: Bedankt voor je reactie Weet ik in ieder geval al dat het niet overal zo is. Toen ik mij liet dopen kreeg ik een 'mentor' ofwel 'aanspreekpunt'. Een heel lief mens hoor, maar ze neemt de taak wel erg serieus. Als ik niet in de dienst ben, vraagt ze gelijk waar ik was. Ik wil gewoon eens weg kunnen blijven zonder dat ik me moet 'verantwoorden'. En ze komt wel eens onverwacht langs, laatst om kwart voor 10 's avonds !.. Met een bloemetje omdat ik een nieuwe baan had. Heel goed bedoeld dus, maar iets overdreven. Ja, inderdaad, laatst heb ik een onderwerp netjes afgekapt en zei dat ik daar geen vragen over wilde. Ook bv met kerst was ik uitgenodigd bij een familie samen met een paar anderen. Maar dan ben je gelijk een 'groepje' en wordt er verwacht dat je steeds bij elkaar zit in de dienst. Ik zou eens ergens anders zitten en er werd gelijk gevraagd : wil je niet naast die en die zitten ? Het zijn maar kleine dingen misschien, maar ik voel me er niet prettig bij. Ja, misschien toch eens aangeven.. goed over denken hoe ik dat ga doen dan....

Daar zou ik ook benauwd van worden. Van al die kleine dingetjes ga je je wel vervelend voelen. Succes dr mee!

[Mark1987 0]

Ik ken de gemeente niet waar je in zit, maar ik herken wel een aantal dingen van wat ik van andere mensen om me heen hoor. Ik zie dat je net tot geloof bent gekomen. Op zich vind ik het dan niet verkeerd dat een gemeente je verder begeleid en aanspoort om elke week naar de kerk te komen. Ik heb heel vaak gehoord dat als gemeenten dat niet doen, dat mensen steeds minder komen en vaak zelfs hun geloof verliezen. Wellicht dat dit ook de reden is dat jouw mentor zo achter je aan zit.

Wat betreft persoonlijke dingen delen, ik begrijp dat het erg vervelend is als je op die manier voor blok wordt gezet. De reden daarvoor is denk ik dat als je een paranormaal verleden hebt, je waarschijnlijk wel een fantastisch getuigenis hebt van hoe je gered bent, wat een bemoediging kan zijn voor andere mensen. Zo wordt dit tenminste vaak gezien in de christelijke wereld. Ik denk dat als je aangeeft dat je dit iets te persoonlijk vind om te vertellen dat dit best begrepen wordt.