Niet thuis in de kerk

[Gast Anon_phpbb]

Hallo,

Ik voel me niet thuis bij mij in de kerk.

Dit komt door een voorval, waarvan ik hoop dat jullie op zouden willen reageren.

Vanaf dat ik 12 was, ging ik naar categese (Bijbelstudie). Daarin zat ik in een groep van 3 mensen en bleef uiteindelijk alleen over. Er kwamen mensen (jonger) bij en de groep werd, vanwege de grote, samengevoegd met een groep \"ouderen\" (één persoon, één jaar ouder dan ik). Aangezien ik een eindje moest fietsen, door een park etc werd ik meestal opgehaald. Tijd om dus even te blijven kletsen was er nauwelijks, omdat ik dus nog terug moest fietsen. Mijn medecategesanten, waarvan er een aantal vlakbij woonden hebben daar nooit iets van gezegd of voorgesteld dat ik met hen mee zou rijden (zij kwamen met de auto meestal).

Na zo'n 7 jaar categese heb ik belijdenis gedaan.

Ongeveer een jaar, of wat later begon de schoen te wringen. We zouden een nieuw kerkgebouw krijgen en tot die tijd deden we de categese bij mensen thuis (lees: bij de deelnemers thuis). Dat vond ik vrij onprettig, omdat ik gewend was dat in een zaaltje te hebben, maar goed... als afsluiting bij een etentje stelde ik voor om, wanneer er een nieuw kerkgebouw was daar de categese voort te zetten. De categesanten vielen allemaal over mij heen: thuis was toch veel gezelliger!!! (Naast dat je de familie van wie 't huis was naar boven moest verbannen.... tja.... )

Daarnaast had ik inmiddels (net als vele anderen) verkering gekregen. Omdat mijn vriend niet direct veel met het geloof had, stelde ik voor (ergens in januari) dat we een keer categese zouden hebben met de aanhang van iedereen erbij. Dan zou er een laagdrempelige, veilige sfeer zijn, zodat de niet/minder gelovige aanhang met vragen kon komen. Het idee, dat heb ik erbij vermeldt, was dat de aanhang dan gemakkelijker mee zou kunnen komen naar de kerk op bijzondere gelegenheden (zoals een kerstdienst). Wederom werd er bijzonder negatief gereageerd. Een tweede keer met uitleg erbij en motivatie werd milder ontvangen en een derde keer werd er gezegd dat er na de zomervakantie een afspraak gemaakt zo worden, voor in het nieuwe \"schooljaar\". Anyway, toen het puntje bij het paaltje kwam werd er weer bijzonder negatief gedaan en een afspraak voor december was een absolute onmogelijkheid... iedereen had het zooooo druk.... hoe ik in mijn hoofd kon halen dat ze er tijd voor zouden hebben of dat we een datum zouden kunnen prikken waarop anderen gelijk met hun partners konden (iedereen zou vooraf z'n agenda en die van partner raadplegen...)

Het was voor mij \"best belangrijk\" en het was de zoveelste keer dat ik genegeerd was of negatief benaderd (daarbij vergeet ik te vermelden dat iedereen regelmatig aan elkaar vroeg hoe 't met studies etc ging, maar mij nooit iets gevraagd werd terwijl ik met afstuderen was begonnen). Ik ben naar de dominee, die de categese leidde, gegaan en heb gezegd dat ik het niet meer trok. Deze mensen, medecategesanten, noemen zichzelf christelijk en deden zelf ook belijdenis... maar omkijken naar een medemens/-categesant konden zij niet (dit is mijn gevoel).

Toen ik bij een volgende bijeenkomst niet meer kwam waren zij verbaasd... ja ze wisten wel dat ze mij negeerden... maarja... oh ja, misschien moesten ze mij maar een kaartje sturen... ook was ik nog altijd welkom. Dit alles zeiden ze tegen één persoon in de groep waar ik wel goed contact mee had. Ze zouden mij nog wel een keer aanspreken om me te laten weten dat ik nog welkom was...

Nu 2 jaar later, wacht ik nog steeds op het moment dat zij mij aanspreken. Ik ga, sinds ik gestopt ben met categese, niet meer naar het avondmaal... daar zie ik namelijk deze categesatiegenoten en dat voelt niet goed. Voor mij zijn zij schijnheilig bezig. Ze negeren mij, houden hun mond en vormen daarmee \"één blok\" dat daardoor niet hoeft aan te geven dat zij wisten dat zij mij negeerden.... (dat gaven ze namelijk wel toe naar die vriendin).

Echt wisselen van kerk kan ik momenteel niet, omdat er niets in de buurt is dat \"even zwaar/ licht\" is als ik. Hopelijk verhuis ik over niet al te lang - als mijn vriend en ik ons een keer verloven/ trouwen en krijg ik dan weer keuze ruimte...

momenteel voel ik mij totaal niet thuis....

Graag reacties!!!!!!

[Michiel 14]

Naar ik begrijp voel je je niet gewaardeerd als gemeentelid in de kerk, maar ben je het wel eens met de leer van deze kerk (anders had je geen belijdenis gedaan). Praten is in deze altijd heel belangrijk ook nu en niet aan het avondmaal gaan, omdat jij vind dat anderen schijnheilig zijn is niet de juiste motivatie, als je het mij vraagt. Het avondmaal is om het offer van Christus te gedenken en daarin deelgenoot te zijn. Tenzij je gewetens bezwaren hebt tussen jou en God zou je niet aan mogen gaan, maar anders niet.

Waarom wil je persé je vriend deelgenoot laten zijn van jou geloof door hem mee te nemen naar de kerk? Wil hij deelgenoot worden van jou geloof of wil jij alleen dat?

[hopeloos 0]

Misschien moet je toch wat meer initiatief nemen en eens heel concreet met deze personen gaan praten?

Bij wie de schuld uiteindelijk ligt doet er in dit geval niet zoveel toe. Het gaat erom dat jij je nu niet thuis voelt in je kerk. Het is dan dus ook belangrijk voor jou om dit weer goed te krijgen. Om dan 2 jaar te gaan wachten tot zij een keer naar jou toe komen, vind ik erg passief eerlijk gezegd. Het is voor hun makkelijk om niets te doen, aangezien zij niet degenen zijn die problemen van de situatie ondervinden. Als je dus echt iets wilt verbeteren aan de situatie, dan zal je daar toch echt zelf mee aan de slag moeten.

Probeer dus een gesprek aan te gaan over de dingen die jou dwarszitten. Als jullie tegenover elkaar zitten en je ze confronteert met jouw mening, dan kunnen ze niet meer om je heen en dwing je ze op die manier om mee te zoeken naar een oplossing. Het zou ook kunnen dat ze keihard zeggen dat jouw mening en welzijn ze niets interesseert, maar die kans lijkt me toch vrij klein eigenlijk.

[Alex Tromp 0]

Niet iedereen kan in elke groep goed terecht en bovendien is het vrij normaal dat dit soort groepen na een jaar of 2 er vanzelf een beetje mee ophoudt. Volgens mij ben je veel te lang blijven hangen in die groep.

[Davidvisser 0]

Als je moet wachten tot mensen naar je toekomen, kan je heel lang wachten. Dat heb ik zelf ook ervaren, zo'n 5 jaar lang na een incident. Ik ben op een gegeven moment zelf weer gegaan, en heb er zoveel steun ervaren..

Als je echt niet op je plek bent, kan je altijd een andere kerk zoeken. Er zijn er vast zat die voor jou bestemd zijn

[vrijeFreddy 0]

Quote:

Op vrijdag 25 juli 2008 15:21:29 schreef hopeloos het volgende: Om dan 2 jaar te gaan wachten tot zij een keer naar jou toe komen, vind ik erg passief eerlijk gezegd.

Behalve dan als je via via te horen hebt gekregen dat zij nog wel een keertje naar je toe zouden komen. Via een persoon waar je een goed contact mee hebt, nog wel te verstaan. Daardoor wordt die persoon er ook nog bij betrokken, terwijl die er misschien wel geheel buiten staat.