de zelfdestructie knop

[LodewijkNapoleon 0]

Ik weet niet zo goed wat ik er precies mee aan moet, maar ik heb wel het gevoel dat ik erover moet schrijven, dus vooruit, kijken wat er van komt.

Autistische mensen die hun hoofd tegen de muur slaan, mensen die automutileren, drank en drugsverslavingen, zelfmoord, kortom, de drang naar (al dan niet geleidelijke) zelfdestructie.

Er zullen vast veel meer mogelijke oorzaken zijn, maar een mechanisme wat ik bij mezelf herken is ongeveer dit:

Je hebt het gevoel dat je heel erg op je ziel bent getrapt door de ander, zo erg dat je 'verhaal wil halen', een soort van emotionele genoegdoening wil, je wrok kwijt wil. Maar omdat je met je ratio beseft dat die ander waarschijnlijk niet of maar gedeeltelijk beseft hoeveel pijn je aangedaan is, komt er een ander mechanisme op gang, nl. dat je enerzijds ook weer een soort medelijden voelt, dat die ander dit ook niet verdient en dat je ook schrikt van de kracht van dat negatieve gevoel. Toch is het er nog steeds, en hoe meer je de ander ontziet, hoe meer je er toch 'iets' mee moet doen. Uiteindelijk komt het dan weer bij jezelf terecht, op twee manieren:

1. Rechtstreeks, je ontziet de ander al bij voorbaat en slikt het in, tot dat de bom barst en je het óf moet verdoven omdat het teveel voelt, óf omdat je je schuldig voelt en jezelf wil straffen. Misschien ook omdat dat nog een gevoel van controle geeft.

2. Met een omweg. Je hebt een gedeelte van je wrok al geloost op die ander, het medelijdenmechanisme treed in werking, je voelt jezelf heel erg slecht, hebt de neiging om jezelf te straffen, i.c.m. met verdoving omdat je afgeweken bent van het pad om de ander te ontzien.

Hmmm... zoiets denk ik.

Zou iedereen zo'n mechanisme in zich hebben, maar dat het zich heel verschillend uit? Is dit enigzins herkenbaar?

[anastasia 0]

Menselijk en heel herkenbaar. Het heeft lang geduurd voordat ik erachter kwam dat ik in dergelijke situaties het beste metteen kon reageren als iemand me gekwetst had.

De directe methode: Je zegt dit en dat en dat komt bij mij zus en zo over. Of: Au, wat je nu zegt doet zeer, vind ik vervelend o.i.d

De indirecte methode: Dus als ik je goed begrijp en dan herhalen wat er net gezegd is in je eigen woorden.

In beide gevallen kan de ander corrigeren als het bij jou op een andere manier is overgekomen als dat ie bedoeld had.

Ik denk dat elk mens wel dingen hoort in wat er gezegd wordt die beslist niet zo bedoeld zijn. Je gedachten gaan daar dan mee aan de haal en je reactie is nietmeer gebaseerd op wat de ander werkelijk had willen zeggen, maar op wat jij er in gehoord hebt en wat je erover gedacht hebt.

Soms, als ik me gekwetst voel, dan ga ik ook wel eens bij mezelf na wat alle mogelijke positieve varianten zijn van wat er gezegd is

Mijn meest schokkende misverstand was ooit toen ik mijn man vertelde dat ik voor de derde keer (redelijkonverwacht en ongepland)in verwachting was. Putdiepe zucht en de vraag: "En wat gaan we nu doen?

Ook vervelend was de reactie op de boodschap, een paar weken later, dat het een tweeling werd. "Vind je het erg als ik even ga liggen?"

Terwijl ik het allemaal fantastisch vond, zag hij allemaal beren op de weg. Maar ja, achteraf had ik dat kunnen weten, het is een kwaliteit die erg handig is in zijn werk, maar in persoonlijke relaties nog wel eens frustrerend. Vooral omadt ik het tegenovergestelde ben, een rasoptimist

Mijn (onware) gedachten waren, hij wil geen kinderen meer, wil ie soms een abortus...en in het tweede geval Ik denk niet dat ik veel van hem hoef te verwachten bij deze twee, hij heeft er helemaal geen zin in. Terwijl hij gewoon de eerste keer bedoelde: hoe doen we dat met de inrichting van het huis, kinderbedjes (ik had er nog twee van een jaar oud en twee jaar. En in het tweede geval was hij overdonderd en zag allemaal financiele wolken aan de hemel opdoemen. Nu moesten beide oudere kinderen een ander bed, er moest een tweede maxi cosi komen, we hadden toen geen auto, er moest een kinderwagen komen voor een tweeling, een tweeling wandelwagen voor de oudste twee als we nog samen weg wilden, het huis was voor 4 kinderen wat aan de kleine kant etc. etc. Dat had hij allemaal in een split second overdacht en daar was ie een beetje boel bezorgd om. Daar wilde ie even rustig over nadenken.

Iemand vertellen wat je in de boodschap hoorde en vragen of ie dat bedoelde is vanaf die tijd mijn oefen opdracht geworden. En zelfs na 16 jaar vergeet ik dat nog regelmatig en zit ik weer met niet altijd nodige gekwetste gevoelens.

En ja, de nare reactie op de eigen negatieve gevoelens is ook heel herkenbaar. En je daarna rot en beroerd voelen over de manier waarop je ermee omgegaan bent ook. Ik wil het altijd uitpraten (Nadat ik mezelf geestelijk al een behoorlijk afstraffing heb gegeven, mezelf een waardeloos mens vind etc etc...) en mijn man, die dit natuurlijk ook overkomt, neemt een bak huzarensalade, een zak dropjes of chocola mee en dat mag ik zelf vertalen in "sorrie, ik was gisteren een beetje vals, maar ik houd van je"

Dit overkomt ons nu een stuk minder, je leert bij als je ouder wordt. Mezelf afstraffen en op de kop geven, mezelf waardeloos voelen etc..als ik dat herken, onderken, dan stap ik er nu meestal snel weer uit met de conclusie: Hé, zo ben ik dus soms ook nog, oud valkuiltje, zand er in en de volgende keer sneller herkennen dan maar.

Het wordt echt beter naarmate je ouder wordt. Even de situatie in herinnering brengen. Elke gedachte die je erover hebt controleren op waarheid. Hoe weet ik zo zeker dat het waar is, heb ik het nagevraagd, waar baseer ik mijn conclusie op. Je reactie in ogenschouw nemen, die gebaseerd was op die gedachten en niet op de werkelijke bedoeling of gebeurtenis. Hoe had ik anders kunnen reageren. UItpraten met de persoon in kwestie(als dat nog kan tenminste), excuses maken loslaten en weer verder gaan.

En als die persoon nu werkelijk zo kwetsend over mij denkt? Auw, aan de andere kant, hij/zij kent me blijkbaar niet werkelijk. Zijn gedachten over mij zijn zijn zaak en zijn probleem. Ik weet wie ik ben. (En dat kost ook weer jaren...en gaat nog regelmatig mis.)

Oh, en soms natuurlijk compleet ongenuanceerd en aangedikt klagen en zeuren bij je beste vriend/vriendin (die heus wel snapt dat het niet allemaal zo zwart wit is) die je onvoorwaardelijk troost en het volledig met je eens is en er nog een schpeje bovenop doet, totdat jezelf inziet hoe belachelijk je bezig bent en dan samen lachen (misschien een meer een vrouwending/)

Het spijt me Pius, je bent blijkbaar volkomen normaal in je reacties

Maar toch, een knuffel, klopje op de rug of troostende bak huzarensalade voor de vervelende gevoelens/gedachten die je nu hebt.

[LodewijkNapoleon 0]

dankje, ook leuke reactie om te lezen.

Mjah, het blijft altijd moeilijk om de gepaste reactie te geven. Je wilt ook niet te boos zijn, en het hoeft ook niet altijd op een misverstand te berusten he?

Ik ben het wel met je eens dat het inderdaad beter wordt naarmate je ouder wordt. Nu ga je je in zo'n situatie eerder verwennen met snoep of het kopen van hebbedingetjes. Ook nog niet echt ideaal, maar de angel raakt er wel uit. Veel praten en je laten oppeppen door vrienden helpt ook, jeweetwel, dat je echt niet zo'n verschrikkelijk mens bent enzo

Maar toch he? Er zijn op zich wel reëele dingen om bang voor te zijn, of op z'n minst opmerkzaam. Mijn moeder, zo vermoed ik, is hier echt aan ten gronde gegaan. Het was makkelijk als ze gewoon een heel fout mens was geweest, maar ze was op zich een mens met heel veel gevoel, ook veel liefde in zich. Maar door allerlei teleurstellingen is ze uiteindelijk ook ongeveer in zo'n draaikolk terechtgekomen, van wrok & schuldgevoel enz. en dat heeft 'r uiteindelijk wel het leven gekost.

[Dagmar 0]

Mjoh, ik heb wel eens de neiging wanneer ik teleurgesteld ben in een persoon heerlijk bot tegen of over diegene te doen. Dat lucht op, op dat moment. Maargoed, erg tactvol is het niet om iemand en plein public zwart te maken, en op het moment dat ik me dat realiseer (en het nog niet te laat is ) ga ik of diegene achter z'n rug om zwartmaken (zoals anastasia al zei lekker tegen vrienden aanzeuren wat een zak hij/zij wel niet is en dat lekker overdrijven) wat niet echt lief, maar ook niet heel schadelijk en wel effectief is, of ik ga het opbouwen. Wanneer het dan gericht is tegen een persoon knalt dat er dan op een gegeven moment 10x zo hard uit, in het geval dat er geen zondebok aan te wijzen is knalt het er richting mezelf uit. En sja, hoewel ik gelukkig geen persoonlijke ervaring heb met automutilatie die écht beschadigd, heb ik mezelf wel eens teruggevonden met bijtsporen op m'n handen/onderarmen die pas na een paar dagen minder zichtbaar waren, en pijnstillers werken ook geestelijk verdovend ben ik achter.

Sja, dan is de beste optie óf er direct met de persoon in kwestie over te kunnen praten, en wanneer dat om wélke reden dan ook niet kan even een avondje roddelen tegen vrienden en daarna tegen die vrienden zeggen dat hij/zij toch eigenlijk wel een goed mens is.

Laatste tip: Pas op met internet, vooral fora waar de ander ook op rondhangt. Dat doodt, ook als je zo subtiel mogelijk probeert te zijn.

Oja en een knuffel:

[Propje 0]

ik heb altijd de neiging om daden van mensen die me flink pijn gedaan hebben goed te praten. excuses voor hen te bedenken en op 1 of andere manier probeer ik t dan zo te draaien dat het niet aan hen ligt maar aan mij..

en ik zoek misschien een beetje foute mensen op..

ok tot zover de biecht-van-jude voor vanavond..

[Andere Jas 2]

Op een of andere manier heb ik de laatste paar jaar op een lijn gelegen met wat ik laatst las over wat Epictetus als advies geeft voor dit soort dingen.

Maak er van meet af aan een goede gewoonte van tegen elke pijnlijke indruk van buitenaf te zeggen: 'Jij bent niet meer dan een indruk! Jij bent heel anders dan je je voordoet.' Ga die indruk dan eens op de keper beschouwen en pas de normen toe waarover je nu beschikt, eerst en vooral de vraag of het hier om gaat om een van de zaken die al dan niet binnen je bereik vallen. Is dat het geval, hou dan de volgende repliek paraat: 'Het gaat me niet aan!'

Belangrijk om te weten is dat Epictetus hier letterlijk alles onderverdeeld in twee categoriën.

Dat wat binnen ons bereik valt, zaken als opvattingen, neigingen, verlangens, afkeer, kortom, zaken waarin wij een actief aandeel in hebben.

Dat wat buiten ons bereik valt, lichaam, reputatie, bezit, positie, kortom alles wat niet ons eigen werk is. De eerste groep is vrij en kan door niemand anders dan onszelf beïnvloedt worden, de tweede groep is afhankelijk van externe factoren.

Dit onderscheid kan in dit soort kwesties noodzakelijk zijn om in je ziel te graveren. Lang leve de filosofie die echt nuttig is

Het dient trouwens vermeld te worden dat ik dankzij deze denkwijze een paar jaar geleden best wel op mijn kop heb gekregen van mijn ouders omdat ik niet kwaad was geworden toen mijn fiets gejat was...

[elektropruts 0]

Hmm.. klinkt als iets waar ik ook weleens mee geconfronteerd word. Ik neig vrij logisch te zijn, en een belediging/kwetsende opmerking aan de kant te schuiven, omdat hij waarschijnlijk tóch niet zo bedoeld was. Als ik weet dat hij wel zo bedoeld was wil ik de bal weleens direct terug kaatsen om bij de ander ook een gevoelige snaar te kunnen raken, maar tegelijkertijd aan de slag te gaan met wat die ander zei.. is het iets wat ik aan mezelf kan veranderen?

Meestal is mijn ervaring echter dat mensen vaak niet zo rot zijn als wat er uit hun mond komt (m.a.w. het klinkt rottiger dan ze het bedoelen), dus wuif ik het weg. Probeer er niet altijd wat achter te zoeken. Meestal blijven dit soort opmerkingen niet lang in mijn hoofd hangen... Maar ik weet dat dit erg verschilt per persoon...

[Nynthe 1]

Op dit moment merk ik dat ik dát mechanisme niet heb. Wel het mechanisme om te overleven en mezelf te beschermen. Er zijn een heleboel dingen die ik wel zou willen doen; verhaal halen, mensen confronteren, flink van me afschreeuwen enz.

Maar ik weet dat ik daar in the end niets mee opschiet en dat het niets veranderd aan de situatie. Bovendien zijn het acties waarbij er een mogelijkheid is dat ik mezelf nog meer beschadig dan dat ik nu al beschadigd ben. Op dit moment is het dus hoofddoel om hier zo ongeschonden mogelijk uit te komen. En eigenlijk zit het me ook niet heel erg dwars wat die ander denkt of vind. Ik heb mijn handen vol aan mezelf. Bovendien moeten ze wel zo ontzettend stom zijn als ze zelf niet weten dat het niet helemaal koosjer is wat ze aan het doen zijn. En als ze dat niet weten, zijn ze dus blijkbaar zo ontzettend stom dat het geen nut heeft om ze dat duidelijk proberen te maken want ze zullen het dan toch niet snappen.

Ik als eerste, later zien we het verder wel

[Dagmar 0]

@ Nynthe:

Dat mechanisme herken ik ook wel, maar dat komt bij mij pas na die zelfdesctructieknop. Toen bleek dat m'n ouders niet meer bij elkaar kwamen bijvoorbeeld. Voor het grove werk zegmaar, en dat lijkt me dus aardig in jouw situatie passen.

[Esz 0]

Ik denk dat iedereen dat mechanisme wel heeft, maar niet weet hoe het gebruikt moet worden. Kijk iedereen gaat weer anders om met wat er op zijn of haar pad komt. Daarom hoeft het soms niet altijd zover te komen. Een ander heeft al zoveel meegemaakt, dat ie het niet meer trekt, en gewoonin een roes raakt.

Als er bij mij iets gebeurt waar ik niet mee kan omgaan, schrijf ik het op in een gedicht, of ik wordt ontzettend woedend, en moet dan afkoelen. Het ligt er maar net aan wat het is, en hoe je je voelt op dat moment..

Groetjes,

Esz

[timetraveler 0]

Een beetje aan de late kant:

Bij mij is het onverschilligheid dat in bepaalde situaties destructief kan zijn. Ik ben door wat ik heb meegemaakt steeds onverschilliger geworden, wat zich met name uit in mijn rijgedrag. Af en toe - als het zo'n dag is dat alles te veel is, of iets kleins (achteraf) dat je helemaal uit balans brengt - kan ik als een beest te keer gaan en schrik ik eigenlijk alleen van mezelf als ik bijna over het randje ga van wel of geen controle over mijn 'rooie gevaar'. 'Rouge lucifer' is de kleur van mijn voiture. Wellicht een toepasselijke naam. Gelukkig nog nooit een aanrijding veroorzaakt of iets in die richting. Daar heb je tenslotte je remmen en een stuur voor.

[LodewijkNapoleon 0]

Goed om weer eens wat oude reacties door te lezen hier.

Wat ik bij mezelf ook merk, is, en dat is wat verweven met elkaar:

1. Dat je echt het idee hebt dat je vroeger of later alles stukmaakt en op een bepaalde manier een gevaar bent voor je omgeving.

2. Dat je ergens een beschuldigende gedachte voelt, die steeds maar zegt dat je te onverschillig bent in een conflict. Of medelijden van wat je een ander al dan niet bewust hebt aangedaan, en dat je er niets aan weet te doen, maar toch zó ontzettend sterk voelt dat je iets moet doen.