Immanentie versus transcendentie

[Anomalie 0]

De meeste christenen kennen een transcendent Godsbegrip. Veel oosterse religies kennen een immanent ‘Gods’begrip.

Tijdens een college Christendom hoorde ik dat de Oosters orthodoxe kerk wel een soort immanentie kent: de aanwezigheid van een goddelijk deel in de mens (de goddelijke natuur deelachtig, zou ook gegrond zijn op een Bijbeltekst). Volgens mijn docent, die er nogal zuur bij keek, was dit waar en ‘riekt dit naar ketterij’. Je zou het de ketterij van immanentie kunnen noemen.

De boeddhisten kennen een doctrine die hier lijnrecht tegenover staat: de ketterij van afgescheidenheid. Het denkbeeld dat de mens zich kan vormen, dat hij los staat van het leven dat haar/hem omringd, is volgens de Boeddhisten de grootste dwaling en ketterij. Volgens het Boeddhisme is de Boeddha, als belichaming van de Boeddhanatuur, in alles en kan alles zichzelf verwerkelijken als Boeddha. Toch zullen niet veel boeddhisten ronduit zeggen dat ze Boeddha zijn.

Nu is mijn vraag: wat denken jullie? Is God volgens jullie transcendent of immanent? En kun jij een Christus'natuur' verwerkelijken (de ‘Christus in je’ volgens Paulus)?

[Raido 0]

Binnen het theïsme bestaat het idee (of overtuiging) dat God zowel transcendent als immanent is. Wij geloven in een Goddelijk Wezen dat oneindig ver boven ons staat, maar ook heel dicht bij is.

Wanneer God enkel transcendent zou zijn, hadden we geen relatie met Hem. Dit zou je binnen het deïsme kunnen zien.

[Alex Tromp 0]

Als ik mijn boek van McGrath goed begrepen heb wordt immanentie in het christendom meer gezien als hoe God zich in de wereld manifesteert, niet zo zeer als deel van een mens. Transcedent is God absoluut, anders zou hij niet buiten deze wereld kunnen zijn denk ik. Of snap ik het begrip nou niet goed?