Een gezonde portie medelijden...

[LodewijkNapoleon 0]

...verrijkt je leven

Voor de duidelijkheid, met medelijden bedoel ik dat letterlijk, mede-lijden, zoals het woord oorspronkelijk bedoelt is. In dit leven lijkt op het eerste gezicht de porties lijden nogal onevenwichtig verdeeld te zijn. Ik weet niet waarom precies, maar ik weet wel dat mede-lijden een vrij Christelijk thema is. Denk maar aan die man die meehielp het kruis te dragen toen Jezus ermee moest slepen op de Via dolorosa. Of de Maria's en Johannes die bij de voet van het kruis stonden.

We moeten allemaal ons eigen kruis opnemen, alleen is het kruis van de één op het eerste gezicht zwaarder dan dat van de ander. Als je dat opmerkt en de ander helpt met dragen, dan verlicht je de last van de ander, maar er gebeurt nog iets dat op het eerste gezicht paradoxaal is, maar geheel volgens de wetten der liefde; je verlicht ook je eigen last.

Het klinkt wat zelfzuchtig op het eerste gezicht, en het zou ook niet de hoofdreden moeten zijn, maar mede-lijden met de ander heeft ook praktische voordelen. Je voelt je nuttig, je leert je eigen verworvenheden weer waarderen en je relativeert je eigen zorgen. Je moet er alleen wel op letten dat je niet meer hooi op je vork neemt dan je aan kan, want anders bezwijk je.

[Ann 0]

Klopt ja, al kan teveel medelijden je ook volledig uitputten.

Ohja dat schreef je al (sorry ik reageer meestal per stukje tekst dat ik lees )

Ik heb daardoor wel regelmatig last van verdrietige en depressieve gevoelens, omdat ik niet in staat ben de problemen van anderen (dus ook dieren enzo) van me af te zetten. Ik trek me alles heel erg aan en ben heel gevoelig. Ook van schuldgevoel heb ik snel last, wat TE veel.

Langs de ene kant is dat positief omdat je andere wezens geen pijn zal doen, en bij alles wat je doet oplet dat je het "goede" doet. Je laat jezelf niet toe daarin fouten te maken.

Langs de andere kant is het dan gevaarlijk omdat het je kan uitputten. + Het is iets waar je eigenlijk zelf geen controle over hebt. Ik allesinds niet, het is een deel van mijn persoonlijkheid. Al probeer ik daar wel aan te werken. Het helpt wel zulke dingen van je af te zetten door actief te zijn, zodat je weinig tijd hebt te piekeren enzo.

Meestal heb ik meer medelijden met dieren omdat ze van niks weten. Soms gebeuren er gruwelijke dingen met hen en ze weten niet waarom, het gebeurd gewoon en ze lijden. Normaal verstandelijke mensen die kunnen daarover nadenken, die weten tot wat mensen in staat zijn en ook waarom gebeurd wat gebeurd.

Dat heb ik ook bij mensen die bvb een ziekte hebben of aandoening waardoor ze niet zo goed meer kunnen nadenken, of bij te jonge kinderen.

Het probleem is ook dat de last niet verlicht wordt, niet in mijn geval allesinds. Het medelijden omvat teveel dingen, en op alle plaatsen in de wereld. Je kan niet de hele wereld dragen zeggen ze altijd, en dat is zo, maar hoe stop je die gevoelens in jezelf?

[Aviator 0]

Quote:

Op zaterdag 13 oktober 2007 22:27:38 schreef Pius_XII het volgende: ...verrijkt je leven Voor de duidelijkheid, met medelijden bedoel ik dat letterlijk, mede-lijden, zoals het woord oorspronkelijk bedoelt is.

Is er een andere vorm van medelijden dan?

Quote:

In dit leven lijkt op het eerste gezicht de porties lijden nogal onevenwichtig verdeeld te zijn. Ik weet niet waarom precies, maar ik weet wel dat mede-lijden een vrij Christelijk thema is.

Ik vraag me af waar je dit op baseerd? Het elkaar helpen is mijn inziens wat anders dan meelijden...

Quote:

Denk maar aan die man die meehielp het kruis te dragen toen Jezus ermee moest slepen op de Via dolorosa. Of de Maria's en Johannes die bij de voet van het kruis stonden.

Wie kan bepalen dat hun meeleden? Natuurlijk hadden ze groot verdriet en deed het pijn om hun meester/ zoon daar te zien hangen, maar ik zou niet durven zeggen dat ze meeleden met Jezus.

Quote:

We moeten allemaal ons eigen kruis opnemen, alleen is het kruis van de één op het eerste gezicht zwaarder dan dat van de ander. Als je dat opmerkt en de ander helpt met dragen, dan verlicht je de last van de ander, maar er gebeurt nog iets dat op het eerste gezicht paradoxaal is, maar geheel volgens de wetten der liefde; je verlicht ook je eigen last.

Ben ik niet helemaal met je eens... toen ik mijn kruis "deelde" was het kruis nog net zo zwaar, alleen kon ik er wel ergens mee naartoe. Je leert dan om je kruis te dragen en om er wat mee te doen, maar ik denk niet dat je kunt zeggen dat hij daadwerkelijk lichter wordt, wellicht een stukje draagbaarder?...

Quote:

Het klinkt wat zelfzuchtig op het eerste gezicht, en het zou ook niet de hoofdreden moeten zijn, maar mede-lijden met de ander heeft ook praktische voordelen. Je voelt je nuttig, je leert je eigen verworvenheden weer waarderen en je relativeert je eigen zorgen. Je moet er alleen wel op letten dat je niet meer hooi op je vork neemt dan je aan kan, want anders bezwijk je.

Zonder medelijden kan ik ook mezelf nutttig voelen, leren omgaan met verworven heden en mijn eigen zorgen relativeren. Ik denk dat medelijden eerder een "gevaar" is en je juist van deze dingen afhoudt, want bij medelijden kom je er te dichtbij te staan.

Ik denk dat wanneer je ervaart hoe God de dingen die vandaag gebeuren ervaart dat je wel een vorm van medelijden hebt, hoewel ik dat meer zie als Goddelijk verdriet, iets waar God je inzicht in geeft van tijd tot tijd.

Liefs Diaan

[Michiel 14]

Quote:

Op zaterdag 13 oktober 2007 22:27:38 schreef Pius_XII het volgende: We moeten allemaal ons eigen kruis opnemen, alleen is het kruis van de één op het eerste gezicht zwaarder dan dat van de ander. Als je dat opmerkt en de ander helpt met dragen, dan verlicht je de last van de ander, maar er gebeurt nog iets dat op het eerste gezicht paradoxaal is, maar geheel volgens de wetten der liefde; je verlicht ook je eigen last.

Iedereen draagt zijn haar eigen kruis met zich mee en een ieder krijgt een last die de persoon in kwestie kan dragen. Voor het oog mag het zwaarder zijn dan dat van jou, maar door mede lijden te tonen verlicht je het kruis niet, maar zou je het geheel dragelijker kunnen maken.

Soms is iemand ook te gericht op het kruis/ last van een ander en verliest daarmee het eigen kruis uit het oog. Pas als je dat kan dragen (daarmee hebt leren omgaan), zou je een ander kunnen bijstaan in het dragen van haar/ zijn kruis.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zondag 14 oktober 2007 22:18:40 schreef Diana het volgende: Is er een andere vorm van medelijden dan?

Ik merk dat jij de 'nieuwere' definitie gebruikt. :0

Quote:

Ik vraag me af waar je dit op baseerd? Het elkaar helpen is mijn inziens wat anders dan meelijden...

Dat ligt eraan, hoe intensiever je helpt, hoe meer je mede lijdt.

Quote:

Wie kan bepalen dat hun meeleden? Natuurlijk hadden ze groot verdriet en deed het pijn om hun meester/ zoon daar te zien hangen, maar ik zou niet durven zeggen dat ze meeleden met Jezus.

Dat is anders precies wat ik daaronder versta, en met mij een traditie van 2000 jaar.

Quote:

Ben ik niet helemaal met je eens... toen ik mijn kruis "deelde" was het kruis nog net zo zwaar, alleen kon ik er wel ergens mee naartoe. Je leert dan om je kruis te dragen en om er wat mee te doen, maar ik denk niet dat je kunt zeggen dat hij daadwerkelijk lichter wordt, wellicht een stukje draagbaarder?...

Maar dat is toch hetzelfde?

Quote:

Zonder medelijden kan ik ook mezelf nutttig voelen, leren omgaan met verworven heden en mijn eigen zorgen relativeren. Ik denk dat medelijden eerder een "gevaar" is en je juist van deze dingen afhoudt, want bij medelijden kom je er te dichtbij te staan.

Nou wat Michiel zegt, en wat ik ook al zei, je kunt het overdrijven, als je ergens nog niet klaar voor bent, moet je het niet doen.

[anastasia 0]

Mede-lijden, als een mens werkelijk openstaat voor zijn medemensen, dan voelt hij letterlijk wat zij voelen, dan lijdt hij daadwerkelijk mee. UIt ervaring kan ik je vertellen dat dat niet altijd even makkelijk is en dat in grote groepen het toch handig is je een beetje af te sluiten.

Maar daadwerkelijk openstaan heeft natuurlijk wel als voordeel dat je een ander met dezelfde achtzaamheid en liefde behandeld als jezelf. Je doet echt moeite om de ander zich goed te laten voelen, want dan voel jij je ook goed. Als je de ander in al zijn facetten kunt voelen, dan laat je het wel uit je hoofd de ander pijn te doen.

Maar, omdat de meeste mensen zich niet letterlijk bewust zijn wat anderen voelen, doen ze elkaar nog regelmatig (vaak onbedoeld) pijn. Het is erg vervelend als jij dan wel openstaat en al die ondergrondse gevoelens en pijn als een van de weinige wel lijfelijk ervaart.

Het is moeilijk om een balans te vinden, een mate van filtering om je wel bewust te zijn, maar niet alles in alle hevigheid te voelen.

[Gast Anon_phpbb]

Medelijden is denk ik maar tot op zekere hoogte mogelijk. Je kunt de ander meehelpen om zijn kruis te dragen, maar uiteindelijk moet je het toch zélf doen. Zoals Christus ook alleen moest lijden, zelfs God verliet hem.

Wel is het zo dat het makkelijker zal gaan wanneer je weet dat mensen je steunen.

[groenemeloen 0]

mede-lijden... Ik denk dat medelijden iets is wat je overkomt. Niet iets waar je naar moet streven, overigens. Maria en de andere toeschouwers van Jezus ah kruis leden echt behoorlijk, ik denk dat ze vanbinnen verscheurd werden. Het was niet hetzelfde lijden als dat van Jezus, maar het was lijden omwille van Zijn lijden.

Soms is medelijden nodig, omdat dat de enige weg is om in te zien dat je iemand moet helpen. Maar van medelijden op zich wordt de ander niet beter. Hij zal zich schuldig voelen dat hij je heeft belast en zelf wordt je er ook niet beter van.

Waar je wel naar kan streven, is om (en dan vrijwillig, niet gedwongen), het kruis voor een ander eventjes te verlichten daar waar je zelf voelt dat je de mogelijkheid hebt. Zo is het verstandig en gezond een luisterend oor voor iemand in nood te zijn, zonder er kapot van te zijn en zonder je persoonlijk verantwoordlijk te voelen voor de oplossing van zijn/haar probleem. Toch heb je daar geholpen, want het probleem is één, er alleen mee moeten staan is weer een heel nieuw probleem.

Nu ja, ik heb de wijsheid niet in pacht en het zou niet verstandig zijn het omgekeerde te beweren , maar dat is hoe ik het nu zie. x

[LodewijkNapoleon 0]

Een nadenker; kun je mede-lijden en tegelijk zielsgelukkig zijn?

(geen rethorische vraag, ik denk er zelf ook nog over.)