Je houding naar niet-gelovigen toe

[wateengedoe2 0]

In dit andere topic heb ik de vraag gesteld, hoe je uit kunt dragen aan mensen die een hekel aan de Kerk hebben, dat (en waarom) het geloof iets moois is. Verwant daaraan de vraag in dit topic: herkennen jullie bij jezelf 'trekjes' die inderdaad een verklaring kunnen bieden voor antipathie bij anderen jegens Kerk en geloof? Wat doe je daaraan of probeer je daaraan te doen?

Toevallig heb ik de afgelopen dagen verschillende gesprekken gehad die hierover gingen. Eén ervan was met een Zweedse collega (een vrouw met vriend en 2 kinderen), die gisteren tijdens een etentje vertelde, dat ze het gevoel had totaal niet serieus genomen te worden door een andere collega (een Nederlander die bij de GerGem is). Ze baalde ervan dat hij vanuit zijn eigen kleine wereldje zo over haar oordeelde. Ik werd hier aanvankelijk hartstikke boos om, want ik ken hem juist als iemand die zeer open en geïnteresseerd is en niet oordeelt (we hebben met enige regelmaat zeer openhartige gesprekken over het geloof en daardoor hebben we veel meer begrip voor elkaar gekregen op dat gebied). Maar later besefte ik wel, dat ik in een geheel andere situatie zit (vrijgezel) dan mijn Zweedse collega. Dan is het nogal wiedes is dat ik niet, net zoals zij, bij hem dat gevoel heb, dat hij me - bij wijze van - achter het aanrecht wenst. Ik bood vanochtend mijn excuses aan, dat ik zo naar haar was uitgevallen de vorige avond. Ik besefte pas hoe erg het haar had geraakt, toen ze vervolgens huilend in mijn kantoor stond en vertelde hoe een ontzettende 'nul' ze zich steeds voelde in zijn buurt.

Later vandaag trouwde een andere collega - al 5 jaar samenwonend en nu hoogzwanger - alleen voor de wet en niet voor de Kerk. Onwillekeurig zat ik toen op die GerGemcollega te letten en het viel me op dat hij als enige niet applaudiseerde, en dat hij bij de receptie tegen ongelovige collega's begon over een Bijbels huwelijk (weliswaar ludiek, nl. dat het 7 dagen feesten was en dat hij dat zelf ook niet had gedaan, maar toch - ik merkte gewoon dat het niet goed viel). Dat heeft me dan weer wel laten nadenken over hoeveel (of hoe weinig) ik zelf nou eigenlijk zie. Ik heb echt nooit gezien dat mijn Zweedse collega zo onheus bejegend werd, maar er zal wel een kern van waarheid inzitten. En ook ben ik meer gaan nadenken over hoe ik zelf ben naar anderen toe. Eerlijk is eerlijk: zelf vond ik dat huwelijk van vandaag ook niet zo jofel. En in die zin oordeel ik dan zeker over de bruid en bruidegom. Al heb ik dat bij mijn weten niet laten merken: toch ben ik bang dat het wel dégelijk zichtbaar is in mijn houding en wat ik (al is het maar indirect) zeg. Ik wil niet oordelen, maar ben vaak maar ál te enthousiast over mijn denkwijze en levenswijze (voor zover ik me aan mijn idealen kan houden, dan). Intussen oordeel ik dan stiekem toch over andere mensen die andere keuzes maken dan ik. En ik vind het moeilijk om daarmee om te gaan.

[audacity 0]

Dit herken ik ook wel. Ik had zaterdagverjaardagsfeestje van mijn broertje, waar de sterke drank toch wel rijkelijk vloeide. Ik heb helemaal niets gezegd over de hoeveelheid drank die er doorging. Toch belde m'n broertje de volgende middag af om z'n excuses aan te bieden omdat ik een rotavond had gehad. En toen had ik zoiets van ja, ja, sterke drank is niet zo mijn ding, zeker niet in zo'n hoeveelheid.

Aan de ene kant heb ik wel zoiets van als mijn familie zich klem wil zuipen, dan moeten ze dat zelf weten, aan de andere kant, hoeft het voor mij niet, en natuurlijk vind ik het ook beter als mijn familie hun drankgebruik zou matigen.

Maar concreet is het punt van dit topic dus: door het hebben van bepaalde normen en waarden, veroordeel je mensen die zich niet aan die normen en waarden houden.

Maar een van mijn zusjes dweept ermee dat ze tolerant is en laat zichzelf daar ook op voorstaan. Zodra zij merkt dat ik bepaalde normen en waarden wil aanhouden, dan beticht ze me ervan dat ik niet tolerant ben en vertelt ze me dat zij toch zeker zelf mag bepalen wat ze gelooft. Op dat moment is mijn zusje toch niet meer tolerant naar mij toe.

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op woensdag 10 oktober 2007 21:16:34 schreef marliesje het volgende: Maar concreet is het punt van dit topic dus: door het hebben van bepaalde normen en waarden, veroordeel je mensen die zich niet aan die normen en waarden houden.

Dat is één van de punten inderdaad. En dat is juist het punt waar je als christen weinig aan kunt doen (ja, behalve je eigen wormen en naarden te laten varen, maar da's natuurlijk niet de bedoeling) Dat is, denk ik, de keuze die je maakt als je er een christelijke levensstijl op nahoudt: tegen de stroom inroeien. Maar er is een ander punt, wat juist een zonde is en (dus) een punt van verbetering: op al dan niet subtiele manieren laten merken hoe oneens je het ergens mee bent, en dan dús veroordelen. Niet veroordelen met je positieve gedrag (wat in feite helemaal geen veroordeling is, maar wel vaak zo wordt opgevat), maar met je negatieve houding/woorden.

Quote:

Maar een van mijn zusjes dweept ermee dat ze tolerant is en laat zichzelf daar ook op voorstaan. Zodra zij merkt dat ik bepaalde normen en waarden wil aanhouden, dan beticht ze me ervan dat ik niet tolerant ben en vertelt ze me dat zij toch zeker zelf mag bepalen wat ze gelooft. Op dat moment is mijn zusje toch niet meer tolerant naar mij toe.

Dat is inderdaad de postmoderne tegenhanger van de christelijke veroordeling, waar ik ook vaak tegenaanloop.

[Nynthe 1]

Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn naar niet-gelovigen toe. Dat ik vanuit mijn geloof keuzes maak waar zij misschien niet achterstaan, niet begrijpen of soms zelfs kwaad over worden. Maar ik probeer zoveel mogelijk geen oordeel uit te spreken, te benadrukken dat ik ook niet altijd alles weet maar het zo goed mogelijk probeer te doen. Vanuit mijn geloof neem ik soms keuzes waar ik met mijn eigen gevoel, menselijkheid niet achter sta en/of in twijfel trek.

Gelukkig is me het tot nu toe altijd gelukt om mensen niet zwaar te kwetsen. Het levert wel eens pittige gesprekken op, maar het is gelukkig nooit uitgedraaid in een wellus-niettus spelletje, want daar hou ik persoonlijk niet van. Ik wil ook niet met alle geweld mijn gelijk krijgen op dit soort punten. Het is namelijk geen exacte wetenschap, het is altijd maar hopen dat je uiteindelijk gelijk blijkt te hebben.

[Dagmar 0]

Redelijk herkenbaar, dit

Mijn 'dagelijkse' vrienden zijn allemaal niet-gelovig (oke misschien is niet-christelijk beter , was ook een topic over niet?) en hebben dan ook normen en waarden die daar bij passen.

Zo hebben ze allemaal een voor mij misselijkmakende mening over seks. (Dat meningsverschil had ik overigens al langer dan dat ik christen ben, maar nu is het nog even wat sterker) Ook willen ze nog wel eens vloeken.

Dat vloeken, daar zeg ik wat van. En gelukkig werkt het, ze doen het nu nog maar heel af en toe en meteen als ze m'n gezicht zien zeggen ze sorry (of het gemeend is, geen idee, maar het begin is er )

De losse moraal over seks keur ik af, en dat weten ze, maar ik houd geen preken tegen ze. Ze kunnen zelf hun keuzes verantwoorden als het goed is. Gelukkig snappen ze me en moedigen me zelfs aan mijn eigen normen en waarden vast te houden.

Ook erg fijn is dat ze niet anti-christelijk zijn. Zo ga ik maandag samen met een ongelovige vriendin beginnen aan een Alpha-cursus, en heb ik met de rest regelmatig echt zinnige discussies over geloof en alles wat ermee samenhangt (zoals bijvoorbeeld die normen en waarden)

[Rafox 0]

Er speelt natuurlijk ook iets mee wat met geloof an sich niet zoveel te maken heeft en dat is het feit dat mensen eerdere ervaringen meenemen bij het beoordelen van nieuwe situaties.

Als je drie keer een slechte ervaring hebt gehad met iemand die paars haar heeft, dan bekijk je de vierde persoon met paars haar in het licht van de vorige ontmoetingen. Met dat soort bevooroordeeld zijn en de gevoelens die daarbij horen kun je als de ander zijnde natuurlijk niet zoveel.

Maar inderdaad kun je door je (religieuze) overtuigingen mensen het gevoel van veroordeling geven. Ik geloof als dat gebeurt bij mensen die jou kennen, je nog niet genoeg praktische liefde hebt laten zien.

Liefde sluit de vrees, ook vrees voor veroordeling, buiten.

[Raido 0]

Ik herken het ook, vooral als het over het huwelijk gaat is er vaak enkel volkomen onbegrip of de Filosofische Dooddoener (Of Antwoord-Op-Alle-Visies): 'Ja, zo zie jij dat' of 'Ja, zo zie ik dat niet'.

Verder zal ik eens nadenken over mijn christen zijn en omgang met gojim

[The Black Mathematician 82]

Die collega heeft natuurlijk wel gelijk dat alle vrouwen achter het aanrecht horen, daar hoef je geen christen voor te zijn hoor.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 11 oktober 2007 14:46:35 schreef Raido het volgende: Ik herken het ook, vooral als het over het huwelijk gaat is er vaak enkel volkomen onbegrip of de Filosofische Dooddoener (Of Antwoord-Op-Alle-Visies): 'Ja, zo zie jij dat' of 'Ja, zo zie ik dat niet'.

Wat dan weer een perfect bruggetje is om de discussie op het epistemologisch vlak te brengen.

[Helena 0]

Quote:

Op woensdag 10 oktober 2007 21:27:22 schreef wateengedoe2 het volgende: [...] de postmoderne tegenhanger van de christelijke veroordeling

Dus DAT is het woord ervoor! Ik kon het maar geen naam geven.

[vrijeFreddy 0]

Quote:

Op woensdag 10 oktober 2007 20:58:34 schreef wateengedoe2 het volgende: In dit andere topic heb ik de vraag gesteld, hoe je uit kunt dragen aan mensen die een hekel aan de Kerk hebben, dat (en waarom) het geloof iets moois is. Verwant daaraan de vraag in dit topic: herkennen jullie bij jezelf 'trekjes' die inderdaad een verklaring kunnen bieden voor antipathie bij anderen jegens Kerk en geloof? Wat doe je daaraan of probeer je daaraan te doen?

Ja, ik herken dit soort trekjes ook aan mezelf en vind dit vervelend. Ik weet dat God mij niet gaat oordelen over mijn zonden, maar toch oordeel ik anderen. Wat mij soms helpt om mijn houding aan te passen, is om er vanuit te gaan dat ongelovigen mogelijk later nog tot geloof komen en daarmee toch nog onder de genade van God komen te vallen.

Ook helpt het mij om te denken aan Paulus' woorden toen hij zei: Het is mij voor het minst dat jullie mij oordelen, want ik oordeel ook mijzelf niet (1 Kor. 4).

Nu was Paulus dan wel een gelovige, maar ik vind namelijk dat ik mezelf ook moet oordelen, zodra ik anderen oordeel. En aangezien ik me als gelovige ook wel eens misdragen heb en mezelf liever niet wil oordelen, helpt deze visie me wel om zo veel mogelijk begrip op te brengen voor andermans wangedrag.

Maar helaas lukt dit dan weer niet altijd en daarom blijft men ook leerling zolang men leeft.

Gelukkig heb ik er ook het volste vertrouwen in dat het God wel gaat lukken om Zijn woord te houden en dat Hij de uitverkorenen dus ook echt zo ziet alsof zij nooit gezondigd hadden.

[Ann 0]

Nee ik herken geen trekjes ervan bij mezelf. Dit komt ook omdat ik geen bepaalde religie aanhang en zelf niet kan zeggen van: dit is de absolute waarheid. Daartoe ben ik niet in staat.

Ik probeer me gewoon bij elke mens goed in te leven in zijn/haar situatie en er zo mee te communiceren.

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op donderdag 11 oktober 2007 14:40:28 schreef Rafox het volgende: Maar inderdaad kun je door je (religieuze) overtuigingen mensen het gevoel van veroordeling geven. Ik geloof als dat gebeurt bij mensen die jou kennen, je nog niet genoeg praktische liefde hebt laten zien. Liefde sluit de vrees, ook vrees voor veroordeling, buiten.

Auw, die zit! Bedankt voor deze spiegel.

[Gast Anon_phpbb]

Interessant topic, vooral om te zien hoe jullie er eigenlijk moeite mee hebben om de levensstijl van anderen radicaal en duidelijk af te wijzen. Integendeel; jullie vinden het niet eens liefdevol en Christelijk als ik het goed begrijp. Ik heb zelf eigenlijk wel respect voor de 'gergem-collega' uit je verhaal die niet klapt. Applaudiseren in onze samenleving betekent iets en hij weigerde dat, ik vind dat prima. Wat ik niet prima vind is ZEGGEN dat je iedereen respecteert en het vervolgens niet doen. Wees gewoon eerlijk en doe niet zo schijnheilig..

[audacity 0]

zucht, christenen zijn nog steeds mensen en nog steeds niet perfect en zullen dus net als niet-christenen ook te kort schieten in het geven van liefde en respect naar de niet-christelijke medemens.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 16 november 2007 00:50:37 schreef Luxuria het volgende: Interessant topic, vooral om te zien hoe jullie er eigenlijk moeite mee hebben om de levensstijl van anderen radicaal en duidelijk af te wijzen.

Het punt is dan alleen dat je die lijn wel door moet trekken als je consequent bent. Dus je kan best zeggen dat die ander fout zit, als je het persoonlijk wil maken, maar dan zal je meteen erbij moeten vertellen wat je zelf allemaal wel niet fout doet, alleen dan is het een kwestie van eerlijk oversteken lijkt me.

[anastasia 0]

Mijn houding tegenover mensen met andere principes is dezelfde als mijn houding tegenover de fabeltastische kleurrijke kleding van mijn vriendin. Het staat haar geweldig, echt waar, maar als ik het zou aantrekken, dan zag ik er uit als een overjarige tiener . Dus ik geef welgemeende complimenten of felicitaties maar zeg er rustig bij dat het mij niet past.

Het feit dat ik een felicitatie echt meen, omdat het voo rhun levenstijl en keuze's een gelukkig en feestelijke moment is, dat komt over. Dat ik zelf die keus niet zou kunnen maken is helder en geaccepteerd, omdat ik oprecht ben in mijn blijheid voor hun.

En soms hebben we zin in een discussie over het waarom van onze opvattingen, maar daar is een tijd en een plaats voor en wordt wederzijds gevoerd, met veel plezier, omdat we niet hoeven overtuigen, maar uitwisselen. Soms raak ook ik wel eens verzeild in een discussie die niet zo prettig is, maar dan is mijn gesprekspartner zo radicaal in zijn afwijzing van mijn ideeën, dat ik al dan niet bedoeld, het gevoel krijg dat ik er persoonlijk op wordt aangekeken dat ik de ideeën heb die ik heb..."Hoe kun je zo denken" opmerkingen bijvoorbeeld, dan wordt het persoonlijk.

[Gast Anon_phpbb]

laat maar

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op vrijdag 16 november 2007 00:50:37 schreef Luxuria het volgende: Interessant topic, vooral om te zien hoe jullie er eigenlijk moeite mee hebben om de levensstijl van anderen radicaal en duidelijk af te wijzen.

Ik zie nogal een verschil tussen de theorie en de praktijk. Ook bij mezelf overigens, maar het grote verschil tussen mijzelf en een ander is, dat ik bij mijzelf recht van spreken heb. Bij een ander heb ik dat alleen als iemand overduidelijk een derde kwaad doet. Als hij voor zichzelf iets slechts kiest, kan ik alleen maar door mijn levensstijl en op gepaste wijze in mijn woorden (vgl. Kol 4:5-6) aangeven dat ik het er niet mee eens ben, en wat de christelijke tegenhanger is.

Quote:

Integendeel; jullie vinden het niet eens liefdevol en Christelijk als ik het goed begrijp.

Klopt.

Beterden bijv. Zacheüs of de overspelige vrouw hun leven, omdat Jezus hun levensstijl overduidelijk afwees? Of omdat Hij hen vol liefde bejegende? Wat overigens niet betekende dat Hij aangaf 'oh, wat jullie gedaan hebben, is niet erg, Ik zie het wel door de vingers'. Dat is dan ook niet uiting van de christelijke liefde. Maar iemand afwijzen zonder die liefde te laten zien, is al helemaal niet christelijk. Sterker nog: het kan mensen juist afstoten van het christelijke geloof. Daar ging het in mijn beginpost vooral over.

Ik merk bij mezelf nog regelmatig die veroordelende houding op, die meer kwaad dan goed doet. Nu minder dan een jaar, of 2 jaar geleden. Maar hij is er nog steeds. En daar wil ik vanaf, alhoewel ik niet wil 'opschuiven' naar iemand die alles maar goed vindt en als een hippie bloemen strooit, het V-teken maakt en 'God is liefde' roept. Het lijkt een beetje of jij christenen die niet keihard een niet-christelijke levensstijl bij anderen veroordelen, zo ziet.

Quote:

Ik heb zelf eigenlijk wel respect voor de 'gergem-collega' uit je verhaal die niet klapt.

Ik heb daar ook respect voor - sterker nog: ik kijk nogal op tegen hem en zijn geloofsbeleving. Dat hij niet klapte was voor mij meer een bevestiging van iets wat ik eerder nooit had gezien en waar ik door mijn Zweedse collega op ben gewezen: dat hij niet zo open en begrijpend is als ik altijd dacht.

Wat vind jij er bijv. van - áls het inderdaad zo is - dat hij naar mijn Zweedse collega (samenwonend, met kinderen en fulltime werkend) neerbuigend doet en haar het gevoel geeft dat ze maar beter naar het aanrecht kan gaan?

Quote:

Applaudiseren in onze samenleving betekent iets en hij weigerde dat, ik vind dat prima.

Op zich heb je daar gelijk in - applaudiseren kan betekenen dat je ergens mee instemt, het goed vindt. Het kan echter ook betekent dat je blij bent voor iemand.

Ik persoonlijk vind dat als je dit soort dingen niet meer oprecht kunt doen, je goed moet nadenken of je wel aanwezig wilt zijn bij zoiets. Zou bijv. mijn lesbische collega met haar vriendin 'trouwen', of zou iemand uit mijn omgeving zich laten overdopen in een gemeente die de kinderdoop niet erkent, dan zou ik niet gaan. Dat gaat voor mij te ver. Kies ik er echter voor om ergens wél aanwezig te zijn, dan vind ik dat ik daar ook niet met een lang gezicht moet gaan staan. Bij dit heteroseksuele huwelijk was het zo, dat ik in ieder geval zoiets had van 'ze gaan wel de goede kant op'. En daarom kon ik toch oprecht blij voor hen zijn, al vond ik de volgorde (eerst een jaar lang moeite doen om zwanger te worden, en dan snel trouwen met een dikke buik) niet echt jofel.

Quote:

Wat ik niet prima vind is ZEGGEN dat je iedereen respecteert en het vervolgens niet doen.

Dat vind ik ook niet goed.

Vind je dat ik dat gedaan heb, door (bijv.) wel te applaudiseren bij dat huwelijk, of door de bruid en bruidegom te feliciteren?

Quote:

Wees gewoon eerlijk

Lijkt me heel christelijk, inderdaad. Echter, tussen eerlijk en bot, en eerlijk en fijngevoelig is ook weer een verschil.

Quote:

en doe niet zo schijnheilig..

Weet je zeker, dat je nickname niet beter Superbia had kunnen zijn?

[Gast Anon_phpbb]

Sorry, het kwam over alsof ik dat tegen iemand in het bijzonder had ofzo, maar ik bedoelde gewoon in het algemeen.. 'en wees niet schijnheilig', meer in die zin. En dan heb ik het dus ook tegen mijzelf.

Ik vind dat je gelijk hebt en dat je mensen liefdevol op hun fouten moet wijzen. Alleen dat doe ik meer bij mensen die in God geloven. Een ongelovige levensstijl probeer ik af te wijzen en ik bedoelde idd meer zoals jij zelf al zegt; weglopen.. Je ervan distantiëren. Dus idd, die collega had beter weg kunnen blijven. Ik ging er alleen meteen vanuit dat hij er wel heen moest, omdat het anders nogal sociaal onacceptabel was geweest en dat hij dat klappen niet over zijn hart kon krijgen. Maar goed, ik ken zijn motieven niet. Ik vind dus dat je de levensstijl moet afwijzen en er niet in mee moet gaan, en dus ook niet teveel over praten met hun (bijv. over samenwonen ofzo) en doen alsof je het ook maar heel normaal vindt en dergelijke, maar ik vind niet dat je dat dan perse moet uitspreken om hun te overtuigen van hun zondige levensstijl. Want dan richt je je echt op die mensen, en ik zie niet echt het nut ervan in om ze zo te wijzen op hun 'zonden' , als ze nog niet eens in God geloven. Wat bereik je daar verder mee? Doet die collega dat dan wel bij die Zweedse collega? Echt haar aanspreken op haar 'zonden' ?

Ik vind eigenlijk dat jullie wat te streng zijn (voor jullie zelf) en ik vraag me af of je het 'niet oordelen-principe' niet een beetje te letterlijk neemt. Je laatste stukje (van je openingspost) bijv. snap ik niet zo goed. Ik vind het juist heel goed dat, omdat je zo enthousiast bent, uit je houding blijkt dat je er zelf niet achter staat zeg maar.. Ik vraag me ook af hoe je het dan wou doen? Vind je het beter als je houding was geweest 'wow prima dit allemaal'?

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op donderdag 22 november 2007 01:09:14 schreef Luxuria het volgende: Sorry, het kwam over alsof ik dat tegen iemand in het bijzonder had ofzo, maar ik bedoelde gewoon in het algemeen.. 'en wees niet schijnheilig', meer in die zin. En dan heb ik het dus ook tegen mijzelf.

OK, forget die opmerking about Superbia (hoogmoed)

Quote:

Ik vind dat je gelijk hebt en dat je mensen liefdevol op hun fouten moet wijzen. Alleen dat doe ik meer bij mensen die in God geloven.

Het lijkt mij dat mensen die niet in God geloven, het net zo hard nodig hebben. Correct me if I'm wrong, maar het lijkt wel of jij die mensen al bij voorbaat af hebt geschreven. Ik zie dat in ieder geval anders: ten eerste staat voor mij 'niet geloven in God' en 'afgeschreven zijn' niet gelijk aan elkaar en ten tweede zie ik geen principieel verschil tussen mensen die wel of niet in God geloven (dan nog: zoveel mensen die 'half' ergens in geloven - wat maakt dat anders dan atheïsme of agnosticisme?).

Quote:

Een ongelovige levensstijl probeer ik af te wijzen en ik bedoelde idd meer zoals jij zelf al zegt; weglopen.. Je ervan distantiëren. Dus idd, die collega had beter weg kunnen blijven. Ik ging er alleen meteen vanuit dat hij er wel heen moest, omdat het anders nogal sociaal onacceptabel was geweest en dat hij dat klappen niet over zijn hart kon krijgen. Maar goed, ik ken zijn motieven niet.

Ik weet in dezen ook niet wat zijn overwegingen zijn geweest. Aangezien hij vaak in de buitendienst zit, was het voor hem niet moeilijk geweest om met een smoesje weg te gaan (maar dan had ie moeten liegen; ongetwijfeld onacceptabel voor hem), of 'expres' een afspraak plannen (dat was denk ik voor hem wel acceptabel geweest). Ik zou het wat dat betreft wat moeilijker gehad hebben, maar als ik écht niet had gewild, was ik ook niet gegaan. Zo heb ik bijv. een keer een 'priesterwijding' van een vrouw in de Vrij-katholieke kerk aan me voorbij laten gaan - terwijl dat sociaal gezien heel moeilijk lag (ik was toendertijd secretaris van die kerkgemeenschap). Gewoon eerlijk gezegd dat ik het niet kon rijmen met mijn geloof - en dat werd goed opgenomen.

Quote:

Ik vind dus dat je de levensstijl moet afwijzen en er niet in mee moet gaan, en dus ook niet teveel over praten met hun (bijv. over samenwonen ofzo) en doen alsof je het ook maar heel normaal vindt en dergelijke, maar ik vind niet dat je dat dan perse moet uitspreken om hun te overtuigen van hun zondige levensstijl. Want dan richt je je echt op die mensen, en ik zie niet echt het nut ervan in om ze zo te wijzen op hun 'zonden' , als ze nog niet eens in God geloven. Wat bereik je daar verder mee? Doet die collega dat dan wel bij die Zweedse collega? Echt haar aanspreken op haar 'zonden' ?

Er is een verschil tussen wijzen op en wijzen op. Ik denk dat het zeer zeker zin heeft, maar dan níet met een wijzend vingertje. Meer vanuit een heel duidelijke stellingname vanuit je zelf, die je vervolgens óók voorleeft. En geen idee wat die collegae zoal tegen elkaar gezegd hebben.

Quote:

Ik vind eigenlijk dat jullie wat te streng zijn (voor jullie zelf) en ik vraag me af of je het 'niet oordelen-principe' niet een beetje te letterlijk neemt. Je laatste stukje (van je openingspost) bijv. snap ik niet zo goed. Ik vind het juist heel goed dat, omdat je zo enthousiast bent, uit je houding blijkt dat je er zelf niet achter staat zeg maar.. Ik vraag me ook af hoe je het dan wou doen? Vind je het beter als je houding was geweest 'wow prima dit allemaal'?

Nee, dat bedoelde ik er niet mee. Ik ben zeer streng voor mezelf inderdaad en wil mild zijn voor anderen. Maar niet zo'n 'fluffy bunny' geloof van 'peace man, God is liefde, alles is goed!'. Meer zoals ik hierboven zei: het op een manier brengen die gegrondvest is in mijzelf en hoe ik leef en niet als een soort externe criticus.