Verliefdheid in aanvang egoisme?

[LodewijkNapoleon 0]

Een beetje geinspireerd door het denken van Levinas:

Quote:

Lévinas geeft met andere woorden fundamentele kritiek op het steeds trachten in te kapselen van de Ander in de eigen filosofie. Hij spreekt in dit verband over egologie. Egologie is dus een vorm van denken die het ego, het autonome 'ik' als centrale instantie beschouwt. In de Westerse denktraditie is dit al gaande sinds Descartes. Het 'ik' is het centrum, de medemens is enkel een belemmering voor de persoonlijke ontplooiing. Het spiegelbeeld noemen we ontologie, waar het 'ik' juist onderworpen wordt aan het allesomvattende Zijn, het (nood)lot. Dit laatste was volgens Lévinas nog erger omdat de individuele subjectiviteit totaal verdwijnt. Dit was/is bijvoorbeeld het geval bij het communisme. Bij zowel egologisch als ontologisch denken is er sprake van een totaliserend monistisch denken want de totale werkelijkheid wordt steeds onder één noemer gevat. Het werkelijk anders-zijn is in dit denken een bedreiging en dient zo vlug mogelijk te worden ingepast in het eigen denken.

bron

Ik zat hier over na te denken, naar aanleiding van een aantal topics/posts van de laatste tijd, en ook wel naar aanleiding van eigen ervaringen in het verleden. Als ik die posts eens analyseerde, dan dacht ik behoorlijk vaak: \"Dit gaat helemaal niet over waar de ander baat bij heeft, maar om het 'ikke'\". Ik heb zélf een hevige verliefdheid gehad op m'n 19e ofzo, en als ik daar nu aan terug denk, dan ging het achteraf ook vooral om wat ik wilde, hoe ik me voelde. Natuurlijk dacht je wel bij jezelf dat je je echt gaf aan de ander, maar zelfs dat was dan achteraf vooral een inpassing in je eigen systeem.

Ik wil hiermee niet zeggen dat het niet te overwinnen valt, want dat geloof ik wel, of zelfs niet dat het in essentie iets slechts is, misschien moet het wel zo beginnen.

Maar toch, zit hier iets in of is het te particulier gedacht?

Valt die lijn ook door te trekken naar vriendschappen?

[Taam 1]

Een verliefdheid draait veel om wat jijzelf denkt, voelt een meemaakt omdat er nu eenmaal veel in je eigen hoofd gebeurd.

Je hormonen spelen op, je wordt onzeker over jezelf en vraagt je af of je wel goed genoeg bent. Ik weet niet of dat nu zozeer draait om egoisme als meer om je eigen beeld. Verliefdheid heeft in zo verre baat voor een ander als hij/zij jou ook leuk vindt. Daar komen verkeringen nu eenmaal vandaan

Waarom zou je verliefdheid, de gevoelens die je hebt als een soort van egoisme willen bestempelen?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op woensdag 12 september 2007 21:26:14 schreef TamarM het volgende: Een verliefdheid draait veel om wat jijzelf denkt, voelt een meemaakt omdat er nu eenmaal veel in je eigen hoofd gebeurd. Je hormonen spelen op, je wordt onzeker over jezelf en vraagt je af of je wel goed genoeg bent. Ik weet niet of dat nu zozeer draait om egoisme als meer om je eigen beeld. Verliefdheid heeft in zo verre baat voor een ander als hij/zij jou ook leuk vindt. Daar komen verkeringen nu eenmaal vandaan Waarom zou je verliefdheid, de gevoelens die je hebt als een soort van egoisme willen bestempelen?

Misschien gaat het om de klank van het woord egoisme. Wat jij in je eerste zin zegt, dat is eigenlijk wat ik bedoel. Over je één na laatste zin ga ik nog even nadenken.

[audacity 0]

maar verliefdheid moet toch beginnen bij wat jij wil, en jij voelt, dan komt er in het positieve geval interactie met de ander en dan kan je jezelf langzaamaan gaan geven. Als het jezelf geven een inpassing is in je eigen systeem, dan heb je dus nog niet alles van jezelf gegeven. Dat kan ook niet....want ik geloof dat je in een huwelijk een leven lang bezig bent elkaar te leren kennen en te geven.

Trek je misschien niet te snel conclusies?

[hopeloos 0]

iedereen is de hoofdpersoon in z'n eigen wereld. Nogal logisch dus dat verliefdheid om jezelf draait

[Michiel 14]

Jij bent toch verliefd op iemand, hoe kan je dan de verliefdheid van jezelf centraal laten staan bij een ander. Dat zou betekenen dat verliefd zijn en liefde in algemeen tekenen van egeoisme is en mensen niet anders dan egoisten zijn ten top.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op woensdag 12 september 2007 22:09:17 schreef marliesje het volgende: Trek je misschien niet te snel conclusies?

Dat weet ik niet. Waar spreek jij me tegen dan?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op woensdag 12 september 2007 22:12:11 schreef Michiel het volgende: Dat zou betekenen dat verliefd zijn en liefde in algemeen tekenen van egeoisme is en mensen niet anders dan egoisten zijn ten top.

Ho ho, verliefd zijn en liefde zijn dan in mijn optiek niet zelden twee heel verschillende dingen.

[audacity 0]

Quote:

Op woensdag 12 september 2007 22:09:17 schreef marliesje het volgende: Als het jezelf geven een inpassing is in je eigen systeem, dan heb je dus nog niet alles van jezelf gegeven. Dat kan ook niet....want ik geloof dat je in een huwelijk een leven lang bezig bent elkaar te leren kennen en te geven.

[Clyppan 0]

Wat doet een mens (als je maar ver genoeg kijkt) eigenlijk niet uit eigenbelang?

[Naeva 182]

Jaaaaaaaaa ik heb hier een citaat over! Even zoeken

Kan het even niet vinden. Later

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op woensdag 12 september 2007 22:13:54 schreef marliesje het volgende: [...]

Ja, maar goed, wat ik al tegen Michiel zei, dat gaat over houden van, liefde, hoe je het maar wilt noemen, ik had het over verliefdheid.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op woensdag 12 september 2007 22:18:45 schreef PascalPas het volgende: Wat doet een mens (als je maar ver genoeg kijkt) eigenlijk niet uit eigenbelang?

John Stuart Mill is al weer een tijdje uit...

Niettemin, het gaat denk ik voor een aardig eind op, vandaar ook de zondeval he?

[Ann 0]

Ik ben nog nooit verlieft geweest, maar ik denk wel dat verlieftheid egoisme is. Eigenlijk zijn relaties dat ook wel een beetje. Er worden bepaalde dingen van elkaar verwacht, en als de partner die niet (meer) kan leveren dan gaat vaak de relatie stuk. Want de ene persoon voelt zich niet aan zijn relatie-behoeften voldaan. Er is vaak iets nodig, zodat de personen zich gelukkig voelen in hun relatie, en als datgene wegvalt dan valt vaak de relatie uit elkaar. Het is dan niet goed genoeg meer.

Pas op, ik wil niet zeggen dat het altijd zo is he...er zal ook wel onvoorwaardelijke liefde bestaan.

[diakio 0]

Verliefdheid lijkt me inderdaad een vorm van egoÃsme, in de zin dat er een zekere "bezitsdrang" uit spreekt. Het is geen toeval dat verliefdheid een biologisch gedreven emotie is, die onherroepelijk na zes maanden tot twee jaar over gaat.

Liefde daarentegen is niet zozeer product van hormonen, en is niet begrensd in de tijd. Liefde als zelfgave is niet zelfzuchtig, en onbeperkt houdbaar. Langdurige relaties zijn niet op verliefdheid gefundeerd, maar op liefde.

(en daar heeft gleoof niets mee te maken, psychologie en biologie zoveel te meer)

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 08:49:30 schreef diakio het volgende: Verliefdheid lijkt me inderdaad een vorm van egoÃsme, in de zin dat er een zekere "bezitsdrang" uit spreekt. Het is geen toeval dat verliefdheid een biologisch gedreven emotie is, die onherroepelijk na zes maanden tot twee jaar over gaat. Liefde daarentegen is niet zozeer product van hormonen, en is niet begrensd in de tijd. Liefde als zelfgave is niet zelfzuchtig, en onbeperkt houdbaar. Langdurige relaties zijn niet op verliefdheid gefundeerd, maar op liefde.

Ja precies, dat vult mooi wat open plekken in.

Quote:

(en daar heeft geloof niets mee te maken, psychologie en biologie zoveel te meer)

Foei! Denken in dichotomiën is Protestants, niet katholiek.

Maar dan blijft voor mij eigenlijk alleen nog de verbinding over tussen de egoistische verliefdheid en de onbaatzuchtige liefde. Hoe dat zit.

[diakio 0]

God maakt alles recht, ook wat in egoisme begon, als we Hem de kans geven

[Holla 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 08:49:30 schreef diakio het volgende: Verliefdheid lijkt me inderdaad een vorm van egoÃsme, in de zin dat er een zekere "bezitsdrang" uit spreekt. Het is geen toeval dat verliefdheid een biologisch gedreven emotie is, die onherroepelijk na zes maanden tot twee jaar over gaat. Liefde daarentegen is niet zozeer product van hormonen, en is niet begrensd in de tijd. Liefde als zelfgave is niet zelfzuchtig, en onbeperkt houdbaar. Langdurige relaties zijn niet op verliefdheid gefundeerd, maar op liefde. (en daar heeft gleoof niets mee te maken, psychologie en biologie zoveel te meer)

Ehm, misschien een beetje offtopic; maar ik vind het wel knap hoe mensen het verschil tussen verliefdheid en liefde kunnen zien. Kijk, liefde zónder verliefdheid snap ik wel; maar volgens mij ben ik nog nooit verliefd geweest (nu ben ik ook niet zo vaak verliefd geweest) op iemand zonder van diegene te houden.

(mag 't even Pius? Het heeft er wel mee te maken, tenslotte..)

[Eric 0]

Wel eens gehoord van het woord onvoorwaardelijk? Ik denk dat dat het grote verschil maakt tussen 'egoïstische verliefdheid' en 'onbaatzuchtige liefde'. Wanneer een jongen heel lang moet wachten tot een meisje zich volledig in een relatie kan geven, en dan heb ik het niet over sexueel gebied maar psychisch. dan is er sprake van een onbaatzuchtige liefde. De jongen moet dus wachten zonder in die wachttijd iets terug te krijgen van dat meisje. Ergens is dat niet egoïstisch maar kan weer wel baatzuchtig zijn omdat wanneer de jongen maar lang genoeg wacht 'hij daar baat bij heeft'. Maar de mens is weer te egoïstisch om niet egoïstisch te zijn.

je heb gelijk als je zegt dat dit een beetje een vreemde post is maar het klopt wel. Eigenlijk is mijn conclusie dat er heel weinig verschil zit in de 2 punten die Pius aangeeft. Heel weinig verschil maar een zee van ruimte zit er tussen. Is denk ik een beetje afhankelijk van in welke stemming de mens op dat moment is.

[Yapie 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 08:49:30 schreef diakio het volgende: Verliefdheid lijkt me inderdaad een vorm van egoÃsme, in de zin dat er een zekere "bezitsdrang" uit spreekt. Het is geen toeval dat verliefdheid een biologisch gedreven emotie is, die onherroepelijk na zes maanden tot twee jaar over gaat. Liefde daarentegen is niet zozeer product van hormonen, en is niet begrensd in de tijd. Liefde als zelfgave is niet zelfzuchtig, en onbeperkt houdbaar. Langdurige relaties zijn niet op verliefdheid gefundeerd, maar op liefde. (en daar heeft gleoof niets mee te maken, psychologie en biologie zoveel te meer)

en ik geloof zelfs dat liefde even 'weg kan zijn' in latere, moeilijke, tijden en dat het daarbij op TROUW aankomt als fundament naast de liefde voor een huwelijk. (vgl. 'trouwen')

Ik herken me wel in de genoemde punten. Als het even niet loopt in een verkering dan zoek je snel de oorzaak in het gedrag van een ander... omdat je zelf niet meer de 'baten' ontvangt die je normaal 'gelukkig' maken. Het kan mss ook wel eens aan de ander liggen, maar misschien ook wel aan jezelf of je eigen gedrag, en dat is vaak vrij moeilijk te accepteren. Dat is wel een vorm van egoisme denk ik, de schuld sneller bij een ander leggen dan jezelf... Zie de geschiedenis van de zondeval

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 11:13:57 schreef NienkeJ het volgende: Ehm, misschien een beetje offtopic; maar ik vind het wel knap hoe mensen het verschil tussen verliefdheid en liefde kunnen zien. Kijk, liefde zónder verliefdheid snap ik wel; maar volgens mij ben ik nog nooit verliefd geweest (nu ben ik ook niet zo vaak verliefd geweest) op iemand zonder van diegene te houden. (mag 't even Pius? Het heeft er wel mee te maken, tenslotte..)

Ja tuurlijk.

Maar wat heet 'houden van' he?. Ik weet het niet, houden van vind ik juist een zware term. Dat zijn meer termen die ik gebruik voor mensen voor wie je zou willen bereid te zijn je leven te geven. (let op hoe voorzichtig ik ben ). Of waar je écht diep van binnen overtuigd bent dat het die kant op gaat.

Wél is het zo dat je bij verliefdheid ook een hele diepe genegenheid voelt voor de ander, je diep geraakt bent door de ander, maar niet zelden is het ook zo dat de ander tot een spiegel verwordt van het eigen ik, het eigen verlangen. Het is ook een genegenheid die an sich best vluchtig is. Dat merk je eigenlijk pas als de verliefdheid over is, en over gaat 'ie altijd.

Dan komt het 'houden van' om de hoek kijken. En op het eerste gezicht is dat een 'lelijk' gevoel. In tegenstelling van de 'glamour' die verliefdheid heet, is dat de fase waarin er hard gewerkt moet worden, er tegenslagen moeten worden geslikt, en je je gaat ergeren aan de eigenschappen die door de verliefdheid aan het zicht waren onttrokken, dan komt het er écht op aan. Kan je je dán nog geven? Of eigenlijk; dan begint het geven pas écht, ik bedoel, bij mooi weer is het altijd fijn fietsen.

Soms blijkt de band helemaal niet bestand tegen de 'houden van'-fase, en eindigt het met een knallende ruzie. In de meeste gevallen (denk ik) eindigt het wel met een vorm van vriendschap, of liever gezegt, oprechte genegenheid, waarvan de meeste op hun beurt ook weer zachtjes aan vervagen (zoals McArthur eens zei: 'Old soldiers never die, they just slowly fade away'). Je ontmoet elkaar weer één in de zoveel tijd, en het klikt ook best wel dan, maar het is toch niet meer hetzelfde, de ontmoeting is dan eigenlijk één grote vertoning van melancholie. Waar niets mis mee is op zich hoor. Ook dat kan fijn zijn, en zelfs heel emotioneel aanvoelen. Maar toch...

Dán heb je nog de categorie van mensen waarbij de verliefdheid over gaat, en waar dan blijkt dat er teveel verschillen, of andere redenen zijn om het 'houden van' te beleven binnen een liefdesrelatie 'as we know it', maar die tóch willen blijven vasthouden aan de band, omdat ze toch écht van iemand zijn gaan houden, of bescheidener gezegt, omdat ze in dat proces zitten. Dat zijn de types die je slechte adem in de ochtend kunnen verdragen, je wallen onder je ogen geweldig vinden, je botheid met een glimlach kunnen beleven, en ontroerd zijn als je valt, niet omdat je valt, maar omdat je toch elke keer weet op te staan. En zelfs dát hoeft nog niet eens, het échte houden van blijkt uit daden. Daden die niet zelden dwaasheid zijn in de ogen van de wereld. (vrij naar 1 Kor 1:18).

Dan heb je nog de wáre, ik weet niet goed waar ik die moet plaatsen. Meestal is dat degene die de periode van overgang doorgaat, niet zelden door gewoon te blijven vasthouden.

Maar goed, dit is slechts een globale opdeling he? Het is veel vloeibaarder in het echt.

[annzie 1]

Hier heb ik zelf ook wel eens over nagedacht ja. Alleen dan vooral in de zin van liefde. Ik zat toen te denken dat liefde eigenlijk heel erg egoïstisch is, omdat het uiteindelijk allemaal in je eigen belang is wat je doet uit liefde. Een mens dat geen liefde kan geven houdt het namelijk niet lang uit in deze wereld. Als jij dat wél kan, en ook doet, dan gaan alle andere mensen ook liefde aan jóu teruggeven. Op manieren waar je niet zonder kan. Bijvoorbeeld steun als je het moeilijk hebt. En denk dan niet alleen aan troosten, maar ook aan bijvoorbeeld helpen bij huiswerk, of iemand financieel een beetje helpen met een extraatje.

Dat is denk ik ook zo in een relatie. Als er wederzijdse liefde is, vind je het natuurlijk niet voldoende om alleen de hele avond met zen tweeën op de bank te zitten. Als je ook maar een beetje verliefd bent wil je meer. En om dat te krijgen, geef je liefde,in de hoop dat je die ook terugkrijgt. Wat uiteindelijk leidt tot wat (als het goed is) allebei de personen willen (jullie weten waar ik heen wil).En uiteindelijk natuurlijk het allerlaatste doel waar wij allemaal naar streven: in de hemel komen. Als jij geen liefde kan geven, kom je niet in de hemel. Dus uiteindelijk is alle liefde zelfzuchtig, vind ik

Overigens leef ik hier niet naar hoor Het is niet zo dat ik zeg of denk van: wat egoïstisch van je dat je mij een cadeautje geeft, want nu voel ik me verplicht iets terug te doen, waardoor jij weer verzekerd bent van hulp als je het moeilijk hebt.

Zo denk ik niet

[Henriëtte 0]

Verliefdheid egoïstisch.. Ja, ik denk dat je onbewust egoïstisch bezig bent. Verliefdheid is grotendeels ook iets wat je niet tegen kan houden, dan kan je twee dingen doen, 1 is de betreffende persoon nooit meer aankijken en onlopen (dit alleen als je niet verliefd wil worden, dat is dan wel weer een vorm van egoïsme), 2 is de betreffende persoon juist veel aanspreken en contact zoeken, in de hoop dat hij/zij ook verliefd wordt op jóu. Als dit niet gebeurd vind je het stom, jammer, gemeen, dat is ook egoïsme.

Liefde daarentegen is wat anders, als je écht van elkaar houdt (wat natuurlijk begint met verliefdheid) knap je niet op die gene af na een paar gemene opmerkingen, tegenslagen, teleurstellingen enzovoorts. Ik denk niet dat liefde egoïsme is.

Daarbij, niemand kan jou gelukkig maken, jij kan alleen jezelf gelukkig maken. Jij kan je er bij neerleggen wat bijvoorbeeld je partner doet, hij/zij kan niet zijn hele gedrag veranderen voor jóu, daarmee maak je hem/haar namelijk niet gelukkig (waar hij/zij wél van uit gaat). Natuurlijk kan je liefde en respect terugverwachten van de ander, als je dit niet krijgt is er wat mis. Maar uiteindelijk kan de ander jou lang niet altijd gelukkig maken.

Nogal vaag uitgelegd, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel

[annzie 1]

Ik snap je wel hoor dit is ook niet echt wat ik vind, alleen wat ik ooit een keer heel droog heb zitten bedenken Helemáál serieus meen ik het dus ook niet. Maar ik vind wel dat er ergens een kern van waarheid inzit, en dat je, zoals jij dus ook al zei, vooral ónbewust egoïstisch bezig bent.

Misschien is het zo ook wat duidelijker wat ik bedoelde, want volgens mij kwam het dus ook niet helemaal over zoals de bedoeling was

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 15:04:05 schreef annzie het volgende: Hier heb ik zelf ook wel eens over nagedacht ja. Alleen dan vooral in de zin van liefde. Ik zat toen te denken dat liefde eigenlijk heel erg egoïstisch is, omdat het uiteindelijk allemaal in je eigen belang is wat je doet uit liefde.

Ja, vanuit het het schimmige pseudo-wetenschappelijke vakgebied van de evolutionaire psychologie valt dit best ver door te trekken, wederkerig altruisme noemt men het dan. (wat ook weer een hoop gaten oplevert hoor )