Jeugdgevangenissen presteren matig

[Nynthe 1]

Volgens het nieuws van vandaag:

De jeugdgevangenissen in Nederland slagen er niet in om jongeren goed te behandelen en opnieuw op te voeden. Dat stellen vier inspectiediensten in een onderzoeksrapport.

Leefklimaat

De onderzoekers concluderen dat de 13 jeugdinrichtingen hun opdracht matig uitvoeren. In zes inrichtingen dreigt het leef- en behandelklimaat zelfs onveilig te worden, zo schrijven ze.

Aanpakken boven voorkomen

Volgens de inspecties richten de jeugdgevangenissen zich meer op het aanpakken van de problemen dan op het voorkomen ervan. De betrokken ministers hebben maatregelen aangekondigd.

Personeel

Vorige week heeft het personeel van de jeugdgevangenissen al haar onvrede geuit over de gang van zaken. Zij willen dat de jeugdgevangeniissen gesloten worden, omdat de huidige behandelmethodes geen zin hebben.

* toevoeging * Linkje toegevoegd: link

Verschrikkelijk irritant vind ik dit. Vaak lees je nieuwsberichten over falende zorginstanties. Neem bijvoorbeeld de kinderbescherming die zwaar onder druk wordt gezet als een kind vermoord wordt, een gezinsvoogd als er iets misgaat of wanneer er een TBS'er ontsnapt. Er is zelfs een rechtzaak aangespannen tegen een gezinsvoogd omdat ze gefaald had en ze wilden haar verantwoordelijk houden voor het overlijden van een cliënt van haar.

Ja, dat zijn ook echt verschrikkelijke zaken, maar naar mijn mening worden hier de verkeerde mensen aangevallen. Het zijn over het algemeen niet de welzijnswerkers en hun instanties die falen, maar de overheid zelf.

Naar mijn mening wordt het werken je onmogelijk gemaakt als je als gezinsvoogd zo'n 15 gezinnen onder je hebt. Natuurlijk lukt het je dan niet om alles goed in de peiling te hebben. Je hebt vaak al niet eens tijd om een telefoongesprek te voeren, laat staan dat je een huisbezoek kan afleggen dat lang genoeg is om een goede indruk te krijgen. Want behalve dat werk komt er een lading administratieve rompslomp en de meest bizarre regelgeving op je af, dat je blij mag zijn als je aan je werk toe komt als je dat allemaal afgehandeld hebt.

Of neem nou mijn baan. Ik werk bijvoorbeeld op een afdeling met autisten en bordeliners die steving agressief kunnen worden. Het is de bedoeling dat we daar met 4 man sterk staan om alles goed draaiende te houden. Maar de laatste jaren is het meer uitzondering dan regel dat je ook daadwerkelijk met z'n vieren bent. Want er is te weinig geld om genoeg goed geschoold personeel aan te nemen. En dus sta je met z'n drieën wat, als alles normaal verloopt, al gigantische lading stress is. Want probeer een bewoner wiens enige zekerheid in zijn leven zijn dagprogramma is, maar eens uit te leggen waarom je geen tijd voor zijn programma hebt. Helemaal als die persoon het niveau heeft van iemand van 2. Voilà, de crisissituatie is gemaakt. Met een beetje geluk kan je de dagprogramma's draaien, maar je moet vooral niet denken dat je tijd hebt voor persoonlijke aandacht.

Maar als je geen geluk hebt kom je doodmoe thuis door een cliënt die je om de haverklap helaas helaas hebt moeten separeren, heb je een flinke lading klappen te pakken en ben je op z'n minst helemaal stijf gescholden.

En nu dit bericht weer. Het wordt gebracht alsof het een totaal schokkend iets is. Alsof het voor onmogelijk gehouden wordt! Als je het mij vraagt was het niet een kwestie van 'of' maar meer van 'wanneer' het mis zou gaan.

Ja, ze presteren matig. Maar is het gebrek aan personeel en hun scholing te wijten aan de instelling? Ieder jaar weer op Prinsjesdag sta ik flink te schelden omdat de ministers fijn samen besloten hebben om nog meer te bezuinigen op de zorg en op scholen. Als het geld er niet is om mensen goed op te leiden, als het geld er niet is om de juiste middelen in huis te halen, voldoende personeel te betalen, hoe kan je dan verwachten dat ze optimaal presteren?

Net als die zaak over een instelling waarbij een bewoonster in coma geslagen werd door medebewoonsters. Geheel toevallig ken ik de instelling, maar wat er dan niet in het nieuws komt is dat die instelling al tijden kampt met een tekort aan personeel. Hierdoor moeten ze invalkrachten inzetten. Onbekende gezichten die niet het naadje van de kous kennen zorgen nou eenmaal voor spanning. Zeker als dat maandenlang zo doorgaat.

Het personeel dat op dat moment in dienst was, waren invalkrachten die neergezet werden op een groep waar al een tijd spanning hing. Als jij de bewoners niet kent, weet je niet waar je op letten moet.

Nee, het had nooit mogen gebeuren, maar er zijn wel omstandigheden gekweekt waardoor de kans groter werd.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van mijn werk. Maar het frustreerd me steeds meer dat ik als welzijnswerker wordt tegengewerkt door bureaucratie, stomme regelgeving, voor iedere handeling een formuliertje moet invullen en op goedkeuring moet wachten, er geen geld is voor (bij)scholing, er geen geld is voor voldoende personeel waardoor het werken me steeds moeilijker gemaakt wordt, ik bovendien gevaar loop en als klap op de vuurpijl de vinger ook nog naar mijn collega's wordt gewezen als er iets mis gaat!

Het zou fijn zijn als ze na deze onderzoeken eindelijk tot de conclusie komen dat er meer geld moet komen voor scholing, goed personeel en goed onderhouden en veilige gebouwen. ZO!

Eigenlijk wou ik mijn frustraties alleen maar kwijt, maar wie weet zijn er hier meer mensen die tegen problemen aanlopen in de zorg door misstanden. Of heb je er een totale andere visie op?

[LodewijkNapoleon 0]

Ja, ik ben er wel voor dat de zorg veel meer wordt gecommunaliseerd. Als je de zorg aan de overheid overlaat, dan kost het én handenvol geld, én iedereen, dus eigenlijk niemand is verantwoordelijk. Marktwerking is eigenlijk alleen een oplosing op kleine schaal. Zeg maar MKB niveau. Groter dan dat heeft vaak net zo goed te lijden onder bureaucratie.

[Taam 1]

Och, wat dacht je van ziekenhuizen? Een overvolle ic met te weinig personeel en als er dan wat fout gaat wordt er weer zo snel met dat vingertje gewezen naar het personeel.

[Nynthe 1]

Dat lijkt me helemaal erg ja! Kijk, ik maak ook niet altijd leuke dingen mee, maar op een IC heb je echt te maken met leven of dood. Je gaat al (als het goed is) tot het uiterste, maar als je met een personeelstekort met problemen te maken krijgt voel je je ze ondergewaareerd.

Naar mijn mening is de zorg erg belangrijk in dit land. Dit land wordt een zorgstaat genoemd, er wordt voor je gezorgt van geboorte tot je dood, overal is een regeling en instantie voor. En toch kan je het nooit goed doen

[Credible 0]

Quote:

Op maandag 10 september 2007 18:31:11 schreef Pius_XII het volgende: Marktwerking is eigenlijk alleen een oplosing op kleine schaal.

Kleinschalige hulpverlening is reeds jaren geleden vakkundig de nek omgedraaid. Zelf werkte ik voor de SKHJ (stichting kleinschalige hulpverlening aan jongeren) maar die is middels diverse fusies opgegaan in een veel grotere stichting.

Het trieste is dat er in de jeugdzorg heel veel mensen werken die hun werk geweldig kunnen doen. Het barst van de kwaliteit. Helaas zorgen politieke grillen voor veel ruis en rommel.

Als hulpverlener wil ik het beste voor de jongeren waar ik mee werk. De politiek denkt in geld en vormen en organisatie. Jammer genoeg staat daarbij lang niet altijd het welzijn van kinderen centraal.

Voorbeeld: ik werk nu met jongeren met ernstige gedragsproblemen die zich niet staande kunnen houden in het onderwijs (externaliserend gedrag, problemen met autoriteit, sociaal angstig, sociaal onvaardig) . De stadsregio is van mening dat jongeren die leerplichtig zijn allemaal een plek in het onderwijs moeten hebben. Dus zij willen ons niet langer financieren.

Dan moeten wij ons aansluiten bij het onderwijs om daar de jongeren van dienst te kunnen zijn.

Onze echte doelgroep bestaat echter uit jongeren die zich helemaal niet staande kunnen houden binnen een school met grote klassen en honderden leerlingen (daardoor zitten ze juist bij ons).

De overheid neemt dus de leerplichtwet als uitgangspunt en probeert daar binnen de hulp te organiseren. ze gaan echter volledig voorbij aan jongeren die niet in hun denkwijze passen.

Over een paar jaar wordt een dergelijk falend beleid dan weer aangepast (nadat de jeugdzorg de schuld heeft gekregen).

Echter ten koste van de jongeren die ondertussen tussen wal en schip zijn gevallen.