Bolivia.

[Étoile 0]

Hoi lieve medecrediblerts.

Ik was toch al even niks aan doen, en was van plan een topic te maken over mijn ervaringen in Bolivia. Dus, hier is ie .

Ik zet hem in getuigenissen, omdat ik door het hele project heb mogen zien en ervaren hoe God nabij was en mensen geleidt heeft. Ik hoop dan ook dat ik het zo kan typen dat jullie begrijpen wat er gebeurd is.

Op 10 juli ben ik, samen met 33 andere jongeren en leiding, vertrokken met het vliegtuig naar Bolivia. We vlogen eerst naar Madrid, daarna naar Santa Cruz, met een tussenlanding in Brazilie. We zaten in een doodeng vliegtuig. We werden gewaarschuwt dat we op moesten passen dat er geen bagage op ons hoofd viel, en bij het taxien vielen er stukken van de nooddeur af (aan de binnenkant). Maar gelukkig hebben we het gehaald . Daar was ik eigenlijk wel zeker van, ik voelde me zo geroepen om te gaan, dat ik er op vertrouwde dat als God me daar wilde hebben, Hij er wel voor zou zorgen dat we aankwamen.

Toen we om 4 uur 's nachts plaatselijke tijd in het dorpje Litoral aankwamen, werden we verschrikkelijk feestelijk ontvangen. Het hele dorp was op de been en er was een muziekgroep en een dansgroep. Echt heel leuk. Er waren zelfs erehagen gemaakt, en we werden bedolven onder slingers en confetti. Ik schoot vol .

De volgende dag werd het welkom nog over gedaan. De kinderen zijn allemaal heel nieuwsgierig en willen je allemaal knuffelen en met je op de foto. 's middags op de bouw begonnen. Nu ga ik even stoppen met dag voor dag vertellen, aangezien ik zo'n 25 dagen weg ben geweest, dan wordt het wel erg lang.

Een eerste moeilijke indruk was een huisje dat vlak bij de bouw stond. Het was even groot als de stal van mijn paard, en er leeft een gezin in, van 7 personen ofzo. Onmenselijk gewoon. En zo bleken er later dit project nog meer onmenselijke woonhuizen te zijn. Ik ben bij een gezin op bezoek geweest, die gevlucht waren voor de overstromingen eerder dit jaar. Hun huis is gemaakt van de verpakkingen van voedselpakketten. Afschuwelijk.

De eerste zondag dat we er waren, zijn we 's ochtends naar de kerk geweest daar. Het was een evangelisch/indiaanse kerk. Het leek alleen meer op een cultuuruitwisselingsfeestje dan op een eredienst, dat vond ik jammer. Wat wel heel gaaf was, was de preek. Het ging over jezelf vernieuwen, over dat je soms heel veel moeite en pijn moest doorgaan om beter te worden en dat daar ook heel veel inzet bij kwam kijken. En nog wat meer. Heel leerzaam in ieder geval. 's Avonds was de kerkdienst erg mooi. We waren maar met een klein groepje gegaan. Er werd veel in het Quechwah gezongen, maar gelukkig stond er een spaanse vertaling bij . Erg gaaf .

Later die week ging ik kinderwerk doen. Het ging over de arbeiders in de wijngaard. Wat vooral heel tof was, was het bidden met de kinderen. Ik ging voor in gebed, en de tolk vertaalde, de kinderen zeiden het na. We sloten af met het Padre nuestro (het onze Vader). Superfijn.

Willeke (een projectgenootje en vriendin) en ik hebben een gebedsgroep opgezet. 's Avonds gingen we bidden met een klein groepje, gewoon wie wil komt. We beginnen ook altijd met een bijbeltekst. Ik dacht een keer, dat Romeinen 7 wel goed was om te lezen, en ik nam die tekst mee. Daarna dacht ik opeens ook aan galaten 2 vanaf vrs 15 dat daar op aan leek te sluiten. Toen zei Wil opeens, dat ze juist de dag ervoor had gebeden tot God dat ze soms zo'n moeite had met het doen van het goede enzo, terwijl ze zó graag wilde. We geloven beide dat God mij gebruikt heeft om Willeke te helpen. Supercool. Later gebeurde er nog zoiets, alleen dan met een Psalm. Ik had toen ook echt het gevoel dat God mij gebruikte, echt zo tof!

Er waren alleen ook mindere dingen in de gebedsgroep (en eigenlijk ook weer niet, maar toch wel, ofzo ). Ikzelf vergeet nog wel eens als ik bid dat er ook nog anderen bijzitten, en ik ben ook gewend om alles wat ik moeilijk vind enzo aan God te vertellen. Sommigen vna dit forum zullen misschien weten dat het niet altijd even goed met mij is gegaan het afgelopen anderhalf jaar ongeveer. Ik dacht dat het nu wel weer goed ging. Dat gaat het ook hoor, maar toch minder goed dan dat ik van mezelf gedacht had. Ik voelde me op project vaak leeg, neerslachtig en moedeloos, onder andere door het zien van alle armoede. Ik merkte ook dat ik dingen waarvan ik dacht dat ik ze wel zo ongeveer verwerkt had, niet verwerkt had. Ik sprak dat uit in gebed. Iemand anders uit de groep ging daarna voor mij bidden, echt super hoor, maar het werd echt allemaal te veel en ik ben weggegaan. De avond daarna vroeg één van de jongens die altijd mee ging bidden, of hij even met mij kon praten. Hij vertelde me over zijn verleden en ervaringen, zijn problemen en reacties. Er was zoveel hetzelfde als bij mij, vooral in reacties. Sowieso vond ik het erg fijn dat hij tijd nam om mij te helpen. Hij heeft mij ook dingen aangereikt die me zouden kunnen helpen. En hij heeft me de hoop gegeven dat het allemaal goed kan en gaat komen. Ik kan me niet voorstellen dat dat toeval was. God is goed.

Een andere keer dat ik Gods leiding ervaren heb, was met het jongerenwerk. Ik zou afsluiten met gebed, en meestal bedenk ik dan voor die tijd een beetje wat ik ga zeggen. Maar nu lukte dat niet. Ik bad vlak te voren of God mij wilde helpen met het gebed. En ik stond daar, voor vier schoolklassen jongeren, en er kwamen woorden. Echt gaaf was dat, ik bedacht het niet zelf, God hielp me. Dat geloof ik.

Het is een heel verhaal geworden. Even heel kort nog: het gebouw is afgekomen en iedereen is gezond weer thuis. Op zich ook al een wondertje (we moesten namelijk alles met de hand doen, zelfs de 200 kilo zwaren dakspanten met de hand op het 2 meter 80 hoge dak tillen ).

Anyway, ik laat het even hierbij, heb je vragen, stel ze

Karin.

[Michiel 14]

Mooie getuigenis.

[Asteraceae 0]

vind ik ook

[I.love.Jesus 0]

Gaaaf!

[Jipperd 0]

Mooi!